Curious like the sun ~Dogdance~

Ergens in de boomtoppen klonk de schelle kreet van een vogel. Twee bladkleurige ogen draaiden zich in de richting van het geluid, gevolgd door een soepele draai van het lichaam van een kat, diens vacht veel weg had van de kleur van herfstbladeren. Het was nog vroeg in de morgen en dauw druppeltjes kleefden aan zijn korte vacht vast. Zwiepend met zijn staart, liep hij om de boom heen waarin de vogel zich bevond. Het dier had hem allang gezien, maar was nog niet weggevlogen. In gedachten peinsde hij over de mogelijkheden die hij had. Het was een boom met veel takken, maar misschien zo veel dat het zijn bewegingsruimte weg zou nemen, zelfs al was hij zo lenig. Bij het zien van de eerste stralen zonlicht, die over de vochtige bosgrond zijn kant op kropen, besloot hij de boom in te gaan. Hij zette zich af tegen de grond en zette zijn lange scherpe nagels diep in de schors van de boom. Zijn spieren spanden zich, terwijl hij omhoog begon te klimmen. Zodra hij de takken had bereikt begon hij van tak naar tak te springen. Hij voelde de ogen van de onrustige vogel op hem rusten. Tornleaf verbaasde zich over de domheid van de vogel. Dacht dat beest, dat hij niet bij hem kon komen? Met nog een sprong landde hij op de tak waar de vogel nog eens een schelle angstkreet uitstootte. Hij spande zijn spieren nog eens voor een laatste sprong. ‘Vlieg dan weg. Kom op dan.’ Op dat moment vloog de vogel half verdoofd uit angst en paniek op. Tornleaf zette zich af en ving de vogel met zijn bek uit de lucht. Hij zette zich schrap voor een ruwe landing in een andere boom. Hij viel een aantal takken omlaag voor hij weer grip vond op de gladde schors en hield zacht hijgend nog de nu dode vogel vast tussen zijn kaken. Hij gaf zich een paar seconden de tijd om bij te komen en sloot zijn ogen. Bij het horen van zacht geritsel schoten zijn ogen open. Het was maar een klein zacht geluidje geweest, maar zijn oren hadden het weten op te vangen. Hij richtte zijn kop op en keek naar de top van de boom waar hij inzat. Iemand leek zich daar verborgen te houden. Angst kende Tornleaf niet en met een ontspannen blik bleef hij naar de plek staren waar het geluid vandaan was gekomen. Tenslotte liet hij de vogel uit zijn bek vallen, die met een zachte plof op de grond terecht kwam. Die zou hij later wel weer oppakken. ‘En wie hebben we hier?’ Een glimlach vormde zich rond zijn snoet, terwijl zijn stem deels nieuwsgierig en vertrouwd klonk. ‘Kom eens tevoorschijn… als je dat wilt tenminste.’

Met een deels vermakelijke blik keek hij neer op de kattin, die uit het struikgewas tevoorschijn was gekomen. 'Dogdance hier.' Die naam liet bij Tornleaf ergens een belletje rinkelen. Voor zo ver hij wist had hij deze kattin nog niet eerder gesproken, maar dat betekende niet dat hij haar naam niet eens binnen de clan had horen vallen. Met een soepele beweging sprong hij uit de boom en zakte licht door zijn poten heen toen hij neer kwam. Voor de zekerheid hield hij nog wat afstand, niet wetend of ze het namelijk wel zou accepteren als hij te dicht bij kwam. 'Die naam ken ik wel.' miauwde hij met een lichte glimlach. 'Maar nog niet dat ik je verder ken.' Na die woorden nam hij even de tijd om haar in zich op te nemen. Zijn blik straalde een lichte rust uit en ontspannen keek hij tenslotte in haar ogen. 'Mocht ik je gewekt hebben... dan was dat niet mijn bedoeling.' miauwde hij, met gemeende woorden. Hij was niet iemand, die anderen wilde storen. De zon kroop ondertussen steeds wat hoger naar de hemel, al verschenen er in de verte grijze wolken. Het gaf hem kort de rillingen, al was hij wel wat kou en nattigheid gewend. Toch werkte deze grijze en natte dagen hem deels op de zenuwen. Zo lang de zon scheen op alle prachtige kleuren van de herfstbladeren, dan had hij niks te klagen. Even leek hij de kattin voor zich helemaal vergeten te zijn en staarde naar de lucht. Wanneer zou de bui los barsten? Zijn staart bewoog zacht heen en weer, en tenslotte ging hij op de nog wat koude en natte grond zitten. 'Je bent trouwens vroeg op Dogdance.' Rustig wierp hij haar weer een blik toe. 'Al... ben ik dat ook.'

Tornleaf had haar lichte onrust opgemerkt, maar reageerde er niet op. Het enige wat hij dacht te kunnen doen was rustig blijven. Zijn blik viel even kort op haar zwiepende staart. Hij had zo erg de nijging om toch te gaan vragen wat er gaande was. Lag het aan hem? Tussen die wat onzekere gedachten door, richtte hij weer zich tot haar. Die naam Dogdance. Het was zo vaak gevallen. Even schudde hij zijn kop en rekte hij zich uit. ‘Jij bent.. Tornleaf toch?’ Miauwde de kattin ondertussen. Hij voelde nu haar staren de blik. Rustig ging hij weer zitten en knikte. ‘Daar heb je gelijk in.’ Hij had niet verwacht, dat enkele katten zijn naam hadden onthouden. Op deze manier kwam hij er weer achter, dat hij niet altijd gelijk had. ‘Ik was niet aan het slapen.’ De scherpe klank in haar stem deed hem opkijken. Een zachte grinnik ontsnapte uit zijn mond. ‘Ow, werkelijk niet? Het doet er ook niet toe.’ Hij vaagde het onderwerp over slaap op zijn manier zo weg. Het boeide niet wie geslapen had en wie niet. Het antwoord was simpel te raden. Het gegrinnik van Dogdance gaf hem aan, dat iets van de spanning leek weg te vallen. Voor zijn gevoel was er ook helemaal geen spanning nodig. ‘Achja, de warriors den werd me te benauwd.’ De waarheid droop gewoon van haar woorden af en Tornleaf stelde dat zeer op prijs. ‘Eindelijk eens iemand, die daar net zo overdenkt.’ Zelf ging hij er om die reden ook vaak even tussen uit. Hij hield van het leven tussen de bladeren en takken van de bomen. Zijn nieuwsgierigheid trok hem telkens terug naar deze omgeving. Er was nog zo veel te ontdekken en te leren, dat hij er niks anders van kon maken in gedachten. Maar daarnaast was hij op bepaalde tijden ook in de warriors den te vinden of in ieder geval in de buurt. Toch leek hij wel eens iets te missen. Even lachte hij zacht in zich zelf en keek Dogdance kort aan. ‘Fijn om je ook hier eens tegen het lijf te lopen. Altijd beter dan enkel elkaars namen te kennen lijkt me.’