The rain and sun made a rainbow together.[open]

De hemel was gesloten vandaag, donkergrijze wolken verzamelden zich bij elkaar en verstopte de zon en haar stralen. Enkele dappere stralen schenen tussen de kieren van de dikke pak wolken door, maar het was te weinig om genoeg licht te kunnen geven. Regen viel in grote hoeveelheden naar beneden en de sneed door je vacht. Gelukkig was dit zo bui waarvan je wist dat hij zou zo voorbij zal gaan, al leek het van niet. Zelfs Groenblad kon meedogenloos zijn. Maar regen was ook nodig, zonder regen geen planten, zonder planten geen prooidieren, zonder prooidieren geen voedsel voor de clan. Maar het was wel vervelend. Weatherpaw lag bij de ingang van de Apprentice Den naar de regen te kijken en de schaduwen van haastige doorweekte katten, die midden in de bui zaten. Hopelijk werden ze niet ziek. Dat was niet handig. De clan had alle katten hard nodig. Weatherpaw begroette met een knikje twee apprentice,s die de den invluchten voor de regen. Blijkbaar waren ze net bij het camp, toen het begon, ze waren niet zo heel nat. Waarschijnlijk waren ze met hun Mentors op stap geweest ofzo. Een steek van jaloezie raakte Weatherpaw pijnlijk in het hart. Gelukhebbers. Er waren niet genoeg Warriors geweest die klaar waren voor een apprentice en Weatherpaw was een van de ongelukkige die geen Mentor had gekregen. Die ceremonie inmiddels bijna een maan geleden. Maar Weatherpaw was er niet van verzekerd dat ze bij de volgende ceremonie haar eigen mentor zal krijgen. Zuchtend stond ze op en knipperde langzaam met haar lichtblauw ogen. De regenbui was gestopt en de wolk werd verdreven door de wind. Glimlachend ging Weatherpaw naar buiten toe, en genoot van de mengeling van de kou en de warmte. Ze ontweek de plassen, zodat alleen haar kussentje nat werden en liep naar het midden van de Camp toe. Ze keek omhoog en zocht de lucht af. Ja, gevonden. Een grote regenboog had zich gevormd in de verte. Geweldig, wat mooi. Zonder bij na te denken, plofte ze neer, natte kont...Maar ze lette er niet op, alleen op die regenboog. Haar nek begon zeer te doen en ze moest haar kop even bewegen. In haar ooghoeken zag ze de bewegingen van een andere kat, maar ze lette er niet op en richtte zich weer op de regenboog. Wat mooi. Weatherpaw stond op en wou zich omdraaien om naar een betere plaats te gaan om het bekijken, maar werd in haar weg belemmert door een andere kat. Vlug stapte ze naar achter. ''Sorry''

(Kort)

ze had alle klusjes al gedaan die ze had moeten doen, en genoot nu even van haar eigen tijd. Het was voor haar een rustige tijd, gelukkig maar ook. Maar toch kon ze die jongere katten maar niet uit haar hoofd krijgen. Maskkit, werd met alle geur van Dangerdance die eromheen hing. De Windclanpoes Suntail, ook met hem in de buurt, en het ergste moest dan nog komen. Die poes vond Dangerdance nog leuk. Ze had er niks van begrepen maar ze wilde dat ook niet. En dan nog de jonge Dovepaw. Hoewel ze nu een warrior was en de naar Dovesong droeg, was ze er nog steeds van overtuigd dat haar verwondingen niet waren veroorzaakt door een das. Je kon het zelfs zien in de bewegingen van de jonge warrior, ze keek constant doodsbang om zich heen. Het was niet te missen. Maar ze had geen bewijs om Dangerdance te beschuldigen van wat ze dacht. Ze was geen vechter dus ze kon het ook niet uit hem slaan, hoewel ze er de grootte wel voor had. Ze zuchtte even en liep naar de ingang van haar Den en keek even rond. Toen ze zag dat het weer droog was trippelde ze met sierlijk en krachtige passen naar de prooistapel en plukte er een muisje vanaf. Dat was genoeg om te eten voor haar. Even dacht ze erover om wat voor Tnderpaw mee te nemen, maar ze bedacht zich dat die lag te slapen. Terwijl ze terugliep werd haar blik getrokken door een jonge apprentice. Onmiddelijk herkende ze de poes als Weatherpaw, haar naam was best apart maar toch mooi. Langzaam liep ze de poes voorbij en keerde zich toen weer even. Stilletjes ging ze achter de jon ge poes staan en volgde diens blik naar de hemel.

Een vreemd gevoel kroop in haar geest binnen, alsof iets haar toch tot actie wilde pushen. Maar ze kon niks aan, ze wilde alle katten helpen maar kon in de situaties van Maskkit, Suntail en Dovesong niks veranderen. Ze kon alleen maar hopen dat iemand anders de waarheid kon onthullen. Het enige wat ze nu nog kon doen was ieder helpen die haar hulp nodig had en natuurlijk haar jonge apprentice trainen. Ze genoot ervan om Tinderpaw te onderwijzen en al haar kennis over te dragen.
Ze schrok op uit haar gedachtes toen de poes voor haar bewoog en bijna tegen haar opbotste. Langzaam schudde de poes haar gtzwarte kop en legde de muis, die ze nog altijd in haar bek had, even neer en grinnikte zacht. ''Geeft niet hoor,'' Miauwde ze warm en ging maar even zitten en krulde haar staart om haar voorpoten. ''Mooi weersverschijnsel nietwaar?'' Ze keek het jonge poesje vriendelijk aan en wachtte geduldig op een antwoord.

-hope ya don't mind xD

Silverpaw liep naar de hoop verse prooi, ze keek: hij lag nog goed vol. Ze pikte er een spreeuw uit. Echt veel honger had ze niet. Ze vond het nog altijd jammer dat ze geen apprentice was geworden. Ze boog haar kop en keek naar de spreeuw. Ze twijfelde of ze het nog zou kunnen worden. O, wat zou ze graag gaan trainen en jagen in de zon. De geur van prooi kunnen opsnuifen en genieten van het mooie weer. Maar ook de minder leuke dingen zou ze er willen bijnemen. "Kom op, Silverpaw", sprak ze zichzelf toe, "bekijk het positief". Ze keek naar het kamp alles was rustig. Langzaam liet ze haar blik rond dwalen. Hé", dacht ze "wat doet de medicine cat daar bij die apprentice". Ze kende deze apprentice niet zo goed. Ze wist dat haar naam Waetherpaw was maar meer wist ze niet. Nieuwschierig als ze was ging ze een beetje dichterbij zitten. Ze vond het fantastisch dat Weatherpaw bezoek kreeg van de medicine cat. Zelf zou ze dat ook eens graag hebben. Maar jaloers was ze niet. Ze legde haar kop op haar voorpoten en volgde ook hun blik naar de hemel. Wat ze daar zag, vond ze fantastisch. Het was een wondermooie regenboog die fel schitterde in de lucht. Ze was blij dat het regenweer voorbij was.

Ze kreeg een gevoel in haar hart, een gevoel dat ze eens vriendinnen moest maken. Ze was redelijk verlegen en maakte daarom niet zo gemakkelijk vriendinnen. Ze was niet lelijk of zo. Ze had een zilvergrijze vacht en twee witte puntjes op haar oren en haar staart. Met haar helderblauwe ogen viel ze wel op. Maar echt veel zelfvertrouwen had ze niet. "Kom op het moet er ooit eens van komen", dacht ze. Langzaam stapte ze op de poezen af. "Hopelijk, hopelijk aanvaarden ze me" . ''Hallo, mooie regenboog hé?'' Ze keek de poezen vragend maar vriendelijk aan. Wat dachten ze van haar?

( Mag ik meedoen ? Ik heb ook nog geen mentor... )

Lightpaw snoof, de regen had alles een verse geur gegeven, ze hielt van die geur, net of alle zorgen weggespoeld waren. Langzaam liet ze haar blik dwalen over het kamp, alles lag er nat bij, we zullen geen tekort aan water hebben ! Dacht ze positief zoals ze was. Ze draaide zich om en zag Silverpaw staan. Opgewekt rende ze erna toe. Hoi !Riep ze opgewekt tegen haar vriendin. Pas dan zag ze dat er nog andere katten bij waren. Vlug boog ze het hoofd voor de medicine kat en begroette de andere apprentice met een knikje. eu.. begon ze en liet een schuin verlegen glimlachje zien. Ze likte haar lippen, kom laat er geen stilte vallen. Dacht ze zichzelf toe. Mooie regenboog daarnet he. Zei ze dan maar, ze zeggen dat als je het begin of einde van een regenboog vind, dat er daar iets heel speciaals staat. Vertelde ze verder. Ze hielt van die legendes, wie weet was er wel een waar. De mooiste vond ze van de paardenbloem, maar ja, nu kwam die waarschijnlijk niet te pas. Ze schaamde zich een beetje dat ze zomaar binnenviel, nu is er geen weg terug ! Dacht ze. Nieuwsgierig wachtte ze op de reactie van de andere katten.

Silverpaw keek haar vriendin aan. Zo kende ze haar weer altijd vol van al die legendes. Maar zij wist een legende een legende dat ze nog nooit aan iemand had gezegd. Ze begon te vertellen: wist je dat de maan is ontstaan door een hele oude legende.Maar ze stopte met vertellen. Misschien haad het geen zin. Eigelijk was ze best een bange poes. Bang voor wat de toekomst zou brengen. Nieuwsschierig keek ze naar de katten voor haar. Mooi jonge poezen. Prachtig eigelijk. Ze was teveel in haar gedachten verzonken. Maar ze vond het geweldig kunnen fantaseren.