Those damn days

Met een geïrriteerde blik in zijn cyaan blauwe ogen en een uitdrukkingsloze grijns op zijn gelaat stapte de grijze kater de Den uit. Niks was het nog waard, zelfs de Clan niet. Als Shrewleap al zo over 'm dacht, dan deden de andere dan waarschijnlijk ook. Hij zou niet weten wat 'ie verkeerd deed. Wolftail vocht voor zijn Clan en jaagde, dus waren alle woorden van de zwart/witte poes gewoon leugens geweest. Nou ja, zo zie je uiteindelijk toch wie je échte vrienden zijn en wie juist niet. Een zucht rolde over zijn lippen en met ruime passen trippelde de kater richting de prooi stapel. Hij griste er een simpele springmuis uit om die vervolgens als maaltijd te gebruiken. Het was nog vroeg in de ochtend, en de nevel zweefde nog over de aarde. Vroeg of laat ontwaakte de hele Clan en zou Wolftail meteen aan het werk moeten gaan. Dat was dus ook de reden waarom hij altijd zo vroeg wakker werd. Zo kon hij rustig op zijn eentje alles doen, zonder dat de kater naar al het gezever van andere moest luisteren. Hij knipperde even met zijn ogen en blikte terug op de afgelopen dagen. Ze waren niet zo al te best, en steeds moest hij denken aan Shrew. Het was niet de bedoeling geweest om haar te kwetsen of kwaad te maken, maar ze vroeg er gewoon om. Had ze dan werkelijk aandacht tekort? Weer ontsnapte er een onhoorbare zucht uit zijn mond en haalde hij zijn schouders op. Wat zij wou. Wolftail had niets misdaan, zij was degene die begon en niet hij. Punt uit.

+Silverpaw'

De adrenaline was nog steeds niet uit zijn lichaam verdwenen. Woede stroomde door zijn aderen heen. Ook toen de zilveren apprentice op hem af kwam had de kater moeite met het rustig blijven. Wolftail keek hem afzijdig aan en ging verder met het opeten van zijn muis. Sowieso dat hij straks ging jagen, maar dan alleen. Het was het beste dat 'ie nu eventjes niet bij andere katten was. En dus kwam een patrouille niet echt van pas. Zijn blik wende weer af naar de grijze tabby kater terwijl hij nog de restjes van het dier begroef. Hij trok zijn schouders op bij de vraag van de kat. Waarom moest hij dat nou weten? Hij kende Wolftail alleen maar bij de naam, dus zou het zinloos zijn om met 'm te praten. 'Wat maakt het uit.' Zei hij en tilde de rest van zijn lichaam op. Zijn staart sloeg wild van links naar rechts terwijl hij ondertussen zijn borstkas een snelle lik gunde. Hij kende de naam wel van de apprentice, alleen was de Warrior momenteel niet in de stemming om een gesprek met hem aan te gaan. Silverpaw was punt een al veel jonger dan hem, en zou dus boordevol energie zitten en Wolftail alleen maar tot last zijn.

Hoe durfde de kater zo arrogant te spreken tegen Wolftail? Hij was ouder én een Warrior. Hij zou het niet meer slikken dat katten hem behandelde zonder enig respect. Zijn cyaan blauwe ogen werden een poel van pure woede toen Silverpaw de naam van de zwart/witte poes uitsprak. Zijn oren verschoven ietwat nerveus naar achteren terwijl zijn staart nóg sneller begon te slaan. In een fractie van een seconde herpakte de kater zichzelf en zuchtte zijn stress eruit. 'Het zijn privé zaken en dus heb jij er niks mee te maken.' Reageerde de Warrior kordaat en haakte zijn klauwen in de grond. Hij was er zeker van. Zolang 'ie niet uit het kamp was zou de woede blijven opstapelen. Met een geïrriteerde blik in zijn ogen stond hij op en trippelde naar de kamp uitgang. 'Ga misschien eens iets nuttigs doen in plaats van Warriors te irriteren.' Zijn woorden hadden een vurig toon waar lichte haat in te horen was. De apprentice was te jong, hij zou het maar stom vinden. Silverpaw zou hem niet begrijpen, dat deed niemand. Misschien was het wel handiger dat 'ie de Clan verlaatte. Dan was hij uit Shrewleap's leven, en dat was toch precies van de poes wilde, of niet soms? Dan zou Wolftail niet meer de oorzaak zijn van alle dode katten. Want dat was toch wat ze beweerde dat Wolftail was? 'Wat er gaande is tussen mij en Shrewleap gaat jou niks aan.' De naam 'Shrewleap' spuugde hij uit alsof er kraaienvoer in zijn mond zat. Hij schudde zijn hoofd lichtelijk geïrriteerd en focuste zich op enkele varens die buiten het kamp gedrapeerd stonden.

Hij trok zijn wenkbrauw op bij de woorden die Silverpaw gebruikte. Wolftail moest eerlijk toegeven, de Apprentice had lef. Maar dan nog, zomaar een Warrior aanspreken zonder nog maar wat respect te tonen was gewoonweg onacceptabel. Weer vermande de 19 manen oude Warrior zich en herpakte Wolftail zijn rustige houding die 'ie normaal altijd droeg. Hij was aan het worden zoals Shrew, en dat stond hij gewoon niet toe. 'Silverpaw, stop met me te dwingen. Ze geraak je nooit ver in het leven.' Mauwde hij met de woorden die hij zorgvuldig had uitgekozen en vouwde zijn lichtgrijze oren naar voren. 'Als ik het niet wil zeggen, dat betekend het dat ik dat ook niet zal zeggen. Nee is nee.' Vervolgde de lichte tabby kater en trok zijn nagels weer in. Er was geen reden om woedend te zijn op Silverpaw, hij had immers niets verkeerds gedaan. Het was gewoon hijzelf die lichtelijk aangebakken was door Shrewleap. 'Het maakt trouwens niet uit dat je al gejaagd hebt. Extra prooi voor de Clan kan nooit kwaad.' Bracht hij de zilveren tabby Apprentice bij en snoof de verse licht binnen. Enkele markeringen bereken zijn geur klieren en algauw had hij door dat niet ver weg prooi moest zijn.

-- Sorry xD --

Silverpaw' schreef:

- Lol, Silver is koppig vanaf nu x'D - Goed, de kater had nu al 2 keer gezegd dat hij het niet zou zeggen, maar men zei toch derde keer goede keer? Ach het boeide de kater ook niet, hij zou het vroeg of laat wel te weten komen. 'Dus dat wil zeggen dat je er de hele tijd mee wil opgescheept zitten? Ook zit je nu zelf niks te doen, dus neem ik aan dat je zit te wachten tot het zichzelf oplost. Als ik jouw was had ik iets gezocht om het mee op te lossen, maar goed. Ik bemoei me nergens meer mee, al kan ik je waarschijnlijk wel helpen. Ach wat zit ik hier ook nog, jij wil geen hulp. Jij hoopt dat alles zich uit zichzelf oplost.' sprak hij rustig en stond op, meestal kreeg hij hiermee wel dingen los uit katten. Zonder de warrior ook nog maar een blik waardig te gunnen liep hij weg naar de andere kant van het kamp en ging daar op zijn rug van het zonnetje liggen genieten. Tja, arrogant? Ja misschien. Dacht hij teveel van zichzelf? Soms. Liet hij zich stoerder overkomen dan hij was? Maybe. But who cares? Niemand dus. Althans, niet dat hij wist. Rustig wachte hij op het moment dat de kater naar hem toe zou komen of hem tenminste nog iets zou naroepen. Het was immers een typische reactie.