_{De witte poes stapte het kamp uit. De laatste tijd was ze erg vaak afwezig, zowel geestelijk als lichamelijk, omdat ze 's morgens vaak al vroeg vertrok. Nu kwam ze in de buurt van Small Lake, een plek waar ze misschien rust kon vinden. Haar witte poten leken wel over de grond heen te glijden. Toen ze bij het meertje aankwam sprong ze op de stenen aan de rand van het meer. Ze ging zitten en boog over het water heen. Haar groene ogen weerspiegelden zich in het water. Ze voelde hoe haar ogen wat natter werden, nee niet nu. Om haar spiegelbeeld zag ze verschillende gezichten, Hollystar, Inkmask, Summerkit en Whisperkit die samen stoeiden, Timekit en Rhythmkit die lagen te slapen, en toen, als laatste, Fearlightning, de kater waarvan ze altijd zoveel had gehouden. Haar ogen werden natter en er drupte een traan uit haar ooghoek. Toen deze het water raakte verdwenen al deze beelden. Ze sloot haar ogen en een tweede traan volgde. ''Waarom Fear.. waarom..'' Sprak ze zachtjes. Nu past wist ze wat ze wilde, hem terug hebben.

~Open~}

Haar beide oren stonden fier naar voren gevouwen, en de glimlach op haar gezicht kon je gewoon niet missen. De laatste dagen was ze goed bezig met het jagen, ze had van alle dieren die ze nog nooit eerder had gevangen wél weten te vangen. Kwam het omdat ze terug positief was geworden? Kwam het omdat ze weer sociaal was geworden? Wie zou het zeggen. En alweer kwam ze in de buurt van een prooidier dat ze nog nooit eerder had gevangen. In een fractie van een seconde schoot ze in haar sluiphouding, en sloop ze zo onhoorbaar verder. Toen ze niet ver van de duif, het dier dat ze dus geroken had, verwijderd stond, schoot ze tegelijkertijd de lucht in met de duif, en plukte ze het diertje uit de lucht. Fier maar snel beet ze het grijze prooidier dood, en begroef Applepaw de pas gedode vogel onder wat zand. Later zou ze die wel weer kunnen komen ophalen. ''Waarom Fear.. waarom..'' Hoorde ze iemand zachtjes zeggen. Nieuwsgierig vouwde ze haar oren naar voren, en keek ze voor haar uit. Niet veel verder zat een spierwitte poes, die ze herkende als Leafstorm, te huilen. Een brok van medelijden kwam vast te zitten in haar keel. Ze wist dat Leafstorm niet lang geleden haar partner had verloren, dus was het best wel normaal dat ze nu zat te jammeren. Rustig liep ze naar de poes toe, en raakte ze zachtjes de flank van de melkwitte poes aan met haar neusje. "Gaat het?"

{{My life is gone}}