In the middle of the night

"Hidden in the bushes, Looking at you,
and make your heartbeat faster"

Het was midden in Moonhigh, en iedereen lag de slapen. Enkel waren er nog enkele warriors wakker die de wacht hielden in het kamp. Nightpaw sloop naar de zijkant van de apprentices den en keek naar buiten. Nightpaw was lenig en dus super goed in sluipen, verassing aanvallen waren dus ook zijn ding. Hij hoefde niet te rennen om zijn prooi te vangen, ondanks dat hij een Windclan kat was. Hij was wel snel. De maan was hoog, en over een enkele dagen zou die vol zijn. Hij keek even achter om, en zijn nacht gekleurde ogen vonden de rustig slapende lichamen van zijn den genoten. Nightpaw richtte zijn blik terug op de wacht houdende warriors, en toen ze eindelijk hun aandacht ergens anders op hadden gevestigd sloop Nightpaw via de zij kant van het kamp weg door het hoge gras waar hun kamp zich in bevond. Nightpaw snoof de geur van de nacht op en grijnsde. Hij hield van de nacht, en was ook een echte nacht kat. Vandaag ook de naam Nightpaw. Zijn moeder had hem drie dagen naar zijn geboorte een naam kunnen geven, en dat was omdat hij overdag altijd lag te slapen, en in de nacht iedereen wakker hield. Hij grinnikte. Enkel leefde zijn moeder niet meer. En zijn vader was onbekend. Nightpaw begon te rennen toen hij wat veder weg mag. Bij elke stap dat hij zette stoof wat zand op. Maar zijn poten maakte geen geluid. Al snel kwam hij aan bij Small Lake. Hij liep er rustig naar toe en likte wat water op. De maan weerspiegelde in het water waar hij vlak onder zat. Omringd door sterren. Starclan. Hij mocht dan brutaal zijn, arrogant, een grote bek hebben, ondeugend, en soms wat gemeen, hij was loyaal aan zijn clan, en respecteerde Starclan. Enkel was hij niet fan van de regels. Pootstappen deden zijn oren naar achteren leggen, en zijn ogen heen en weer flitsen. De geur van kat drong zijn neus gaten en binnen, en even later zag hij ook de gelaatstrekken van de kat. Hij herkende de kat als Applepaw, een den genote. Wat deed zij buiten het kamp? Hij was het niet van plan te vragen, want ze kon het ook aan hem vragen. 'Well hallo, ook een Night Walk aan het maken?' vroeg hij nonchalant. Hij was zo, en bleef zo.

Applepaw only

I always needed time on my own

Een kleine gaap verliet Applepaw's mond terwijl ze naar de sterrenhemel staarde. Er was geen enkele kick meer te bekennen in haar lichaam, maar toch had de jonge poes nog geen slaap. De nare herinneringen bleven haar achtervolgen, alsof ze een jacht maakte op Apple en ze haar nergens meer kon verstoppen. Haar ouders die totaal onbekend waren, vrienden die haar verlieten, Linepaw die geen zus meer was voor haar, de Clan die haar haatte, de gedachten aan het rogue leven. Alles werd haar soms gewoon wat te veel. Zelfmoord neigingen had ze niet, althans nog niet.. Zuchtend stond ze op en schudde al de kou uit haar pels en trippelde uit de hoek van het kamp. Aangezien geen enkele kat meer op haar lette kon ze met gemak haar ergens verborgen houden en nadien er alleen op uit gaan in de nacht. Ze was dan ook weer geen fan van het donkere goedje dat in de lucht hing, maar dezer tijden kwam het goed van pas. Iedereen lag te slapen, enkel de kamp ingang bewakers waren nog wakker. Maar ja, Applepaw was nooit iemand geweest die de ingang gebruikte van iets. Zij moest altijd wel een andere doorgang vinden, en die dan gebruiken. Ze was nou eenmaal iemand abnormaal, dat bleek toch uit de reacties van andere katten. Op een rustig tempo draafde ze ervandoor en keek hier en daar naar de zijkanten van het pad waarop ze liep. Ooit bewandelde ze dit pad met vreugde, samen met haar vriendin. Ze wist het nog goed hoe vaak ze als kitten met haar zus Linepaw uit het kamp glipte om vervolgens te gaan jagen. Er was ook nog zo eens een dag geweest dat ze haar prooi wou showen aan Inkmask, en ze straf had gekregen van Angelvoice omdat ze Dapplepaw had bekleed met beledigingen. Een kleine lach spreidde over haar gezicht toen ze terugdacht aan die belevenissen. 'Well hallo, ook een Night Walk aan het maken?' Wekte een nonchalante stem Applepaw uit d'r gedachten. Een donkere kater bevond recht voor haar, zittend aan een soort van meertje. Het duurde een fractie van eens seconde voordat de lichtrosse kattin doorhad dat ze bij het klein meer moest zijn. Dus ze was helemaal afgedwaald tot hier? 'Sleep walk.' Beantwoorde ze strak zijn vraag, zonder nog enige woorden eraan vuil te maken. Ze was eerder iemand op vragen reageerde, maar zonder er nog iets bij te zeggen. Zolang hij maar moest beseffen dat ze de sleep walk niet meende, aangezien ze nog klaar wakker was. Dat had ze eerder gezegd omdat ze aan het denken was aan haar vroegere jeugd tijden. Waarom was alles toen beter? Kon ze niet gewoon de tijd terugspoelen zodat ze weer gewaardeerd werd in de Clan, en naast alles. Dat ze nog een zus had.. 'Wat doe jij hier nog zo laat?' Vroeg ze zonder hem recht aan te kijken en ging naast Nightpaw zitten, haar blik gevestigd op het meer.

"Hidden in the bushes, Looking at you,
and make your heartbeat faster"

De gelaatstrekken van de poes werden duidelijker, en hij kon haar uiteindelijk herkennen als de ginger kleurige Applepaw. Één vand e wat stillere poezen van de clan. Anders dan de andere. En hij had wel op gemerkt dat ze nog al geliefd was bij de katers uit de clan. Nightpaw kon die katers gelijk geven, deze poes was knap, stoer, en leuk. Enkel kon Nightpaw ook de droevige aura om de poes heen zien. Haar ogen die vol zaten met pijn en verdriet die ze had moeten mee maken, haar verlangen naar tijden terug. Nightpaw kende dat niet echt, hij had een goed verleden, ondanks dat hij een onbekende vader had en een dode moeder. Wie weet was zijn vader een kat uit Bloodclan of gewoon een kittypet, wie weet. Maar Nightpaw hield zich daar niet mee bezig. Maar het kon ook zijn dat zijn vader gewoon in de clan zat maar daar nooit aan had toegegeven en het geheim had gehouden. Dat best wel gemeen was aan de ene kant. Maar nogmaals, Nightpaw gaf er geen acht aan. 'Sleep walk.' Beantwoordde Applepaw zijn vraag. Nightpaw knikte als of ze haar geloofde. 'Aaight,' sprak Nightpaw op een simpele toon. Applepaw was in tussen zo'n beetje naast hem komen zitten en keek in het water. Haar ogen waren lemon groen, en die ogen glinsterden in het maanlicht. 'Wat doe jij hier nog zo laat?' Vroeg Applepaw. 'Zal ik ook aan jouw kunnen vragen,' antwoordde hij op een plagerige toon. 'Maar, om je vraag te beantwoorden,' ging hij veder. 'Ik had geen zin om te gaan slapen, dus had ik besloten even rond te lopen,' ging hij luchtig veder. 'En hoe zit dat met jouw,' vroeg hij toen.

Applepaw had geen enkel idee van hoe laat het nu zou zijn. Waarschijnlijk zou het niet meer lang duren voordat de maan zou vervangen worden door de zon, en het weer licht werd. Een onhoorbare zucht rolde over de licht rosse kattin haar lippen toen ze Nightpaw eenkeek. 'Ik ben momenteel niet echt meer welkom in de Apprentice den, als je snapt wat ik bedoel.' Klonk haar stem laag en toonloos. Haar groene ogen die eens zo helder stonden waren nu gevuld met een leegte die niet te beschrijven was. Het enigste was je misschien zou kunnen zien was dat de poes een zeer grote pijn voelde. Ze richtte haar blik strak op het meer waar haar gestalte in weerspiegelde. Eindelijk, na zoveel maanden kon ze haarzelf nog eens bezien. Haar lichaam was in zulke korte tijd veel gegroeid. Spieren waren zichtbaar onder haar pels, maar nog steeds zag je de slanke Applepaw. Alhoewel ze haar kracht nog niet onder controle had, en vele katten haar alleen maar haat toewierp. Applepaw was een sterke, bloedmooie poes die later veel waard zou zijn. Maar of ze die waarde wel zou gebruiken om haar Clan te dienen was nog een grote vraag. Aangezien haar loyaliteiten totaal in de knoop lagen, was ze er nog niet zeker van of ze wel wou blijven in de Clan. Het bleef wel haar geboorte plaats, en natuurlijk bleven er nog altijd gevoelens over voor de Clan, Applepaw wist het gewoon niet meer. Ze was zo'n beetje haar weg kwijt gespeeld, afgedwaald van het rechte pad. Ondertussen was de poes al helemaal verzonken in haar gedachten, en dus vergat ze de tweede apprentice totaal.

N I G H T P A W

Nightpaw keek naar de poes, in zijn ogen was deze poes toch best wel bekend onder de katers van de clan, en populair. Nightpaw wist ook wel dat hij redelijk populair was, maar hij ging er veder niet op in. Hij dopte zijn eigen boontjes, en zins Inkmask dood was trainde hij zich zelf gewoon. Hij had niet echt zin in een nieuwe mentor. Inkmaks was altijd zijn mentor geweest, en Inkmask had veel voor hem betekend, Inkmask was één van de weinige geweest waar hij echt naar luisterde, en iemand die hij niet plaagde maar serieus mee om ging. Niet om dat hij de deputy was, de eerst volgende deputy zou hem ook niet echt boeien. En tenslotte waren zijn trainingen bijna klaar, en ging hij ook gewoon bijna warrior worden, hoopte hij. Dus het laatste beetje kon hij zelf wel doen, daar was hij oud en sterk genoeg voor. 'Ik ben momenteel niet echt meer welkom in de Apprentice den, als je snapt wat ik bedoel.' sprak Appelpaw. Nightpaw keek haar met een frons aan en een vraag teken stond op zijn kop. Maar hij ging er niet naar vragen. "Agja, ik had gewoon geen zin meer om te slapen, mijn naam is niet voor niets 'Night'paw," sprak hij luchtig. Nightpaw was niet echt het soort kater om eeuwen over problemen te praten. Je kon je probleem wel bij hem kwijt, maar verwacht dan geen advies, als hij kon helpen via vechten zou hij helpen, op andere manieren kon hij geen problemen van anderen helpen met oplossen. Hij had zo zijn eigen probleempjes, en daar had hij zijn klauwen vol aan. "Zin om anders even te gaan jagen?" Stelde Nightpaw voor.

Night is stalking you,
by every step you take...

Ze draaide haar smalle kopje naar zijn richting en keek hem aan met een stekende blik. Hij ergerde zich niet aan haar, een geval dat ze nog nooit had tegengekomen. Een kleine grinnik verliet haar mond toen hij zei dat 'ie z'n naam niet voor niets had gekregen. Het deed haar eigenlijk wel aan het denken zetten. De meesten hadden hun naam wel aan iets te denken, zoals haar 'ex'- zus Linepaw. Aangezien ze een tabby was met opvallende donkerbruine strepen paste de naam 'Line' wel bij haar. Maar Apple? Ze schudde haar hoofd eventjes en richtte haar weer tot de kater naast haar. 'Jagen klinkt best fijn.' Mauwde ze als antwoord maar keek hem echter niet meer aan. Deed hij gewoon alsof aardig? Of school er ook een pure haat achter zijn geheimzinnigheid? Nou, als dat werkelijk zo was dan zou Applepaw dat maar al te gauw ontdekken zeker? Zuchtend hees ze haarzelf op en schudde de kou uit haar lichtrode vacht. 'Misschien kunnen we ergens een uilenspoor traceren, die leiden je meestal naar prooi.' Zei ze rustig, duidelijk geen zin om zelf op zoek te gaan naar prooi. Ze had wel zin om de dieren te vangen, maar ze zelf te gaan zoeken? Er verscheen een uitdrukkingsloze grijns op haar gelaat terwijl ze nog even naar het meertje staarde, om vervolgens haar om te draaien en teken deed met haar staart naar Nightpaw dat hij haar moest volgen. Als 'ie liever voorop wilde, dan moest hij haar maar weten in te halen. Althans Applepaw een mooi slank figuur had, rimpelde er toch vele spieren onder haar pels. Ze was sterker geworden in de tijd dat de Windclanners haar wantrouwde. Aangezien ze vaak niet gewenst was in het kamp bracht ze haar tijd door in het territorium door wille haarzelf te trainen. Softsnow nam blijkbaar niet de tijd om zijn eigen Apprentice op te leiden, dus kon het geen kwaad. Ze kende alles wat ze zou moeten weten, en zelfs meer. Haar groene blik gevestigd op het maan verlichte pad stapte ze verder en nam hier en daar de geur in haar op in de hoop prooi te ruiken.

N I G H T P A W

Nightpaw wist niet waarom, maar hij mocht Applepaw, hij ergerde zich niet haar haar persoonlijkheid, nee, het deed hem juist goed. Eindelijk een kat die wél normaal was in zijn ogen. Moonpoint was dus niet het soort kat die hij mocht, die vond hij maar een uitslovende irritante kittypet ofzo. Nightpaw stelde voor aan Applepaw om te gaan jagen of zo. Nightpaw keek de poes aan met een grijns waar niks van afschuw of haat in zat, nee, meer gewoon een vriendschappelijke grijns. 'Jagen klinkt best fijn.' Antwoordde Applepaw. Nightpaw versmalde zijn ogen, iets in haar toon vertelde hem dat er iets niet pluis zat. Nightpaw zou er veder niet op in gaan, misschien kwam het er nog uit, en anders niet, tenminste, zo dacht hij. Nightpaw was niet echt het soort kater die de oplos kater was ofzo. Nee, zo was hij gewoon niet. "Okay, dan," sprak hij. Hij zwiepte met zijn staart en stond op. 'Misschien kunnen we ergens een uilenspoor traceren, die leiden je meestal naar prooi.' Stelde Applepaw voor. "En dan in Thunderclan territorium terecht komen, nah, lijkt me geen strak plan," grinnikte hij, er was niks van verafschuw of vijandigheid in zijn stem, meet het luchtigheid waar onder hij bekend stond, en ook gewoon vriendschappelijkheid, na, meer de toon zoals Nightpaw bekend stond als hij iemand mocht. Nightpaw snoof de lucht op en een verse konijnen spoor ging langs de Small Lake die waarschijnlijk naar een konijnen hol leidde. "Als we deze kant op gaan komen we denk ik bij een konijnen hol, en misschien zijn daar wel meer dan één," sprak hij waarna hij knipoogde naar haar om haar misschien een beetje op te vrolijken. Want super happy was ze dus niet, en Nightpaw was wel goed in door maskers heen kijken, al deed hij er niet heel veel mee.

--Flut--

Night is stalking you,
by every step you take...

_{Applepaw hield even halt en luisterde naar wat Nightpaw te zeggen had. "En dan in Thunderclan territorium terecht komen, nah, lijkt me geen strak plan," Een grijns verscheen op haar lichtrode gelaat bij de woorden van de kater. Misschien had hij gelijk. Het was dan ook weer een tactiek die meer voor de Thunderclan was weggelegd dan voor de Windclanners. "Als we deze kant op gaan komen we denk ik bij een konijnen hol, en misschien zijn daar wel meer dan één," Even verbaasd keek ze op, dat plan kon nog wel eens effectief zijn! Haar limoen groene ogen ontmoette even die van hem, maar nog niet veel later keek ze alweer weg. 'Misschien is het beter dat we apart gaan jagen..' Zei ze snel en liet haar staart ietwat geïrriteerd van links naar rechts slagen. 'Zie, ik heb nogal een slechte band met de Windclan de laatste tijd, en ik wil niet dat ze jou anders zouden behandelen omdat je met mij omgaat.' Ze keek hem weer afzijdig aan, maar toonde geen vriendschappelijke blik meer. Ze wou géén vrienden meer, vriendschap betekende niks meer voor Applepaw. Ze laten je toch op de een of de andere manier stikken. Ze haalde even schokkend adem en ging zitten op de koude grond. Al deed Nightpaw zich nu aardig voor, het kon evengoed een list zijn om haar vertrouwen weten te winnen, zodat hij haar later weer hard kan laten vallen.}

||Words:: 263||Mood:: Serious||Company: Applepaw||Een uilenspoor volgen leek Nightpaw dus geen goed idee. Hij wist dat er veel uilen naar Thunderclan territorium kwamen, het waren tenslotte vogels die vooral in bossen leefden. Dus dat idee sloeg hij daarom ook meteen af. In plaats daarvan drong de lucht van Konijn zijn neus gaten binnen. Dat was beter. Daar was hij ook voor gebouwd, en daar hield hij zijn tactieken ook bij, windclan katten joegen op konijnen en hazen, heel soms kwam muis of een ander klein knaagdier voor, maar meestal waren het hazen en konijnen waar zijn clan genoten mee thuis kwamen. Nightpaw keek Applepaw aan met vernauwde ogen toen hij naar de volgende woorden van Applepaw luisterde. 'Misschien is het beter dat we apart gaan jagen...' Hoorde hij Applepaw zeggen. Hij vernauwde zijn ogen nog strakker en keek Applepaw recht aan. 'Zie, ik heb nogal een slechte band met de Windclan de laatste tijd, en ik wil niet dat ze jou anders zouden behandelen omdat je met mij omgaat.' Een lag ontsnapte uit zijn bek. "And Badgers might fly," sprak hij. "Nee Applepaw, zo werkt het niet bij mij, jij bent een goede vriendin, en vooral na vandaag, ik mag jouw, en als anders dat niet accepteren hebben zij pech, Applepaw, laten we gewoon samen jagen," sprak ferm. Hij keek de poes strak aan en hield die blik vast. Hij tikte haar aan met zijn staart. "Kom mee, straks zijn die konijnen weg, en dan hebben we helemaal niks," sprak hij vervolgens. Sprak hij waarna hij een paar stappen naar voren deed en Applepaw recht aan keek.

_{"And Badgers might fly," sprak hij. "Nee Applepaw, zo werkt het niet bij mij, jij bent een goede vriendin, en vooral na vandaag, ik mag jouw, en als anders dat niet accepteren hebben zij pech, Applepaw, laten we gewoon samen jagen," Ze hield even haar kopje scheef, maar niet veel later keek ze hem weer al recht aan. Anders leek ze onschuldig, en nee, dat wou ze totaal niet. Ze was die speelse, onschuldige Applepaw niet meer. Ze was sterker, wijzer, en het belangrijkste van al, ouder en volwassener. Maar toch zou ze niet meer aardig doen tegen degene die haar haatte. Al kwam alles weer goed, ze was en bleef die harde Apple. Of ze dat nou wilde of niet. "Ik gok dat ik je niet meer kan overhalen." Mauwde ze met haar groene ogen tot kleine manen vernauwd. "Kom mee, straks zijn die konijnen weg, en dan hebben we helemaal niks," Het was een opmerking die nogal hard leek op iets wat Linepaw zou zeggen. De lichtrode poes negeerde het gevoel dat Nightpaw z'n eigen carrière in de Clan op het spel zette, en wiebelde even ongeduldig met haar oren. "Let's go." Zei ze uiteindelijk en liep verder. Waren de woorden die Night had gezegd werkelijk waar? Of waren het simpele leugentjes? Ze schudde haar hoofd licht en keek de kater neutraal aan.}

||Words:: 263||Mood:: Serious||Company: Applepaw||"And Badgers might fly," Sprak Nightpaw waarna sprak over dat hij gewoon met Applepaw zou jagen, en dat de mening van anderen hem zijn kont konden kussen. Applepaw was een goede vriendin, en vrienden koesterde hij, en als anderen dat niet konden accepteren hadden ze stuk voor stuk pech. "Ik gok dat ik je niet meer kan overhalen." Gokte Applepaw. Nightpaw glimlachte charmant. "Dat heb je goed geraden," sprak hij op een charmante toon, waarna hij de schouder van Applepaw aan tikte met zijn staart en haar aan keek met een grijns. "Kom mee, straks zijn die konijnen weg, en dan hebben we helemaal niks," Sprak hij vervolgens waarna hij begon te lopen, en daarna stil stond om te kijken of Applepaw hem wel volgde. "Let's go." Bevestigde Applepaw en begon te lopen. Nightpaw liet haar voor en liep half achter haar, half naast haar. "Kom op, beetje tempo er in, anders komen we er nooit," sprak hij waarna hij zijn tempo versnelde, zijn pootstappen waren geruisloos en zijn lichaam bewoog zich lenig. Al snel werd de lucht van konijn sterker, en inderdaad, een konijnen hol was in de buurt, op dat moment schoten twee jonge konijntjes het hol uit. Nightpaw keek over zijn schouder naar Applepaw. "Neem jij de bruin witte? Ik pak de grijze," sprak hij om haar te laten weten waar ze aan toe was, het leek hem iets typisch als ze allebei op de zelfde af gingen. Nightpaw schoot op het konijntje af die ook weg stoof. Zijn poten bewogen zich lenig terwijl hij het konijn achter volgde. Hij zette lenig af met zijn achter poten waarna hij het konijn met zijn voor poten vast greep terwijl hij zich op zijn zij liet vallen met het konijn tegen zich aan gedrukt, hij plaatste zijn tanden in de nek van het konijn en stond triomfantelijk op en keek naar Applepaw om te zien hoe ver zij was.

||Note: They're soo cute together||

Ze bleef de zwarte kater even nakijken zonder nog een poot naar voren te zetten. Er klopte hier iets niet, hij deed té aardig, te vriendelijk naar haar zin. Was dit een of ander plannetje dat Linepaw had verzonnen, om Applepaw te laten denken dat ze toch nog vrienden had? Dan zat haar ex- zus er maar goed naast. Apple was alleen, en dat zou ze voor altijd blijven. Haar loyaliteit was er nog wel, maar aardig doen tegen haar leader, deputy of Medicine cat, dat zat er niet meer in bij haar. De lichtrode poes verfijnde haar appel groene ogen wat en keek Nightpaw vragend aan. Zijn bewegingen waren vloeiend en snel, je zag dat hij goed getraind was. Alsnog, goed getraind of niet, het veranderde niks aan de situatie waar ze zich nu in bevonden. "Nee," Begon ze met een sissende ondertoon en haar oren plat tegen haar nek gedrukt. "Ik ga jou leven niet verpesten, ga weg!" De laatste twee woorden kwamen er snijdend en schreeuwend uit na de fluisterende toon. "Je kunt beter zeggen tegen die maatjes van jou dat ik dood ben, dan zullen ze nooit meer iemand op pad sturen om mij proberen te manipuleren." Geen enkel sprankje vriendschap was meer te bekennen. Ze wou dit niet, ze wou nu niet weggaan. Maar het voelde aan als een plicht, dus ging ze zich niet verzetten tegen haar instinct.

In een ruk draaide ze zich om en liep ervandoor met gehaaste passen die na een tijdje niet meer te horen waren. Een traan met een diamanten glans eroverheen rolde over haar wang en spette uit elkaar op de grond. Waarom moest dit nou weer gebeuren? Kon ze niet gewoon haar eigen leventje leiden? Zonder dat iemand haar stoorde, of pijn wou doen? Ach, wat maakte het uit. Iedereen liet haar op de een of de andere manier toch in de steek, dus was het een goed idee van haar om geen vriendschap te sluiten met die kater genaamd Nightpaw. Aangezien hij de apprentice was geweest van Inkmask, hun vorige deputy zouden ze wel respect voor hem tonen. Waarom wist ze niet, maar het leek gewoon zo. Toen zij nog elke dag in het Windclan kamp ronddwaalde zag ze genoeg katten die naar Hollystar en Inkmask opkeken, nu wist ze echter amper nog hoe het kamp eruitzag. Wat eerder kwam doordat ze al twee maanden in het territorium ronddwaalde. Maar niemand leek daar iets om te geven, waarom zouden ze anders haar nooit zijn gaan zoeken?

_{Nightpaw stelde voor dat Applepaw de ééne konijn nam, en hij de andere. Maar dat liep anders af dan dat hij gehoopt had. "Nee," hoorde hij Applepaw zeggen. Gekwetstheid kwam zijn ogen binnen. Wat was er nou dat haar zo tegen hem deed doen. Hij mocht haar, maar zij... Vertrouwde ze hem niet? Waarom? "Ik ga jou leven niet verpesten, ga weg!" Riep ze uit. Nightpaw keek haar ongeloofwaardig aan. "Wat is dit nou! Ik wil je alleen maar helpen, ik wil een vriend voor je kunnen zijn, maar ... waarom sla je dat af?!" Gekwetstheid ging door hem heen terwijl hij Applepaw aan keek. Why do I have to go? Vroeg hij zich af terwijl hij Applepaw aan keek. Zijn nacht groene ogen stonden gekwetst terwijl de tabby grijze kater naar de rosse poes keek. "Je kunt beter zeggen tegen die maatjes van jou dat ik dood ben, dan zullen ze nooit meer iemand op pad sturen om mij proberen te manipuleren." Geen enkel sprankje van de vriendschap die hij net had gevoeld was te bekennen. In plaats daarvan hoorde hij een toon in haar stem die hij liever niet wou horen. Hij schudde met zijn kop. "Maar..." begon hij. Maar voor hij zijn zin af kon maken draaide Applepaw zich om en liep er van door.
"Applepaw! Wacht!" Riep hij uit. Hij draafde achter haar aan, maar er was geen spoor van Applepaw te vinden. Hij liep door en keek om zich heen. Wat was dit? Wat was er met hem? Waarom deed ze zo? hij was de duivel toch niet? Ja hij had vele katten bot behandelt, maar zo wou hij niet meer Applepaw om gaan. "Applepaw!" Riep hij nogmaals. Niks. Hij bleef door lopen. Zijn poten raakte het gras terwijl hij zijn nacht groene ogen over het gebied heen liet glijden. "Applepaw!" Riep hij weer. "Waar ben je!" Vervolgde hij terwijl hij zijn pas versnelde. Waar ben je? Herhaalde hij in zijn kop terwijl hij zich nog sneller begon te bewegen. Zijn poten raceten over The Moorland terwijl hij sneller begon te lopen. "Applepaw! Alsjeblieft, laat iets van je horen!" Riep hij. "Ik ben niet zoals de anderen, dat kan ik beloven!" Riep hij vervolgens uit terwijl hij uiteindelijk hijgend bleef staan. Waar was ze? Waarom moest dit hem nou weer over komen. Hij ging zitten en staarde droevig naar de maan. Inkmask, alsjeblieft, help me... Ging er smekend door zijn kop heen. Ik wil gewoon een vriendschap met haar, ik heb geen vrienden... maar zij... zij voelt goed, ik vertrouw haar... Ging er door zijn kop heen. "Applepaw... Waarom?" Fluisterde hij zacht en droevig.}

Onderwerp: Re: In the middle of the night