They said: "Like every day,"~{Stormstar]

Wolfeye liep rond in het kamp. Het was net ochtend geworden, en als eerste nadat ze opstond was een visje vangen en die opeten. Hoewel ze bijna helemaal niks met de Clankatten hier had, was ze beter af in een Clan dan vroeger. Tweebenen waren ook irritante wezens. Ze waren oliedom. Maar tsja, wie weet wat er in die hoofden omgaat? Die enige waar ze respect voor had was Stormstar. Hij had alles goed in de hand. Zelf was ze liever een Warrior. Maar toch bleef Stormstar haar voorbeeld. Terwijl ze eraan dacht, liep ze zonder fouten door de weinige katten door. Het was ochtend en sommige katten hadden iets te doen, of gingen uitrusten. Wolfeye zuchtte. Was er maar iets wat zíj kon doen. Dat was iets wat ze wou. Ze wist het nog met Creamykit. Creamykit was haar eerste echt vriend geworden. En daar raakte ze mee in contact. Opeens ging ze zitten. Ze dacht dieper na. Ze voelde niet dat er iemand een in haar buurt was en op haar lette.

_{Stormstar liep rustig langs de rivier. Zijn ogen waren half gesloten. Hij voelde het grind knsiperen onder zijn poten. Hij hoorde het brisen van het water in de rivier. Hij zag het schuimen de golven op het wateroppervlak. Hij wist niet waarom hij er al zo vroeg op uit was gegaan, maar dat maakte hem niet zoveel uit ook. Zijn ambere ogen waren ontspanne, maar toch hij had zorgen. Hij keek naar de bomen die kaler en kaler werden. Bladval, en het zou niet lang meer duren en het was bladkaal. De prooi zou schaars zijn, weinig prooi zou zich laten zien. Plus, een grote voedselbron zou ook van hun worden afgenomen. De rivier zou dicht vriezen, daar konden ze niks tegen doen. Riverclan kon dan niet meer veel vissen, enkel met gten in het ijs, waar de kans op een vangst minim was. Hij slaakte een zucht. Zijn blik richte zich tot Thunderclan. De zonnenrotsen, was er maar een manier om dat gebied weer terug te krijgen. Lang geleden voordat hij clanleader was hadden ze er om gestreden, en had Thunderclan gewonnen. Diep in zijn hart had hij er nog steeds de behoefte aan om het terug te krijgen, het zou veel prooi opleveren. Het was ook een heerlijk gebied in de zomer. Hij wuifde het weg uit zijn gedachten. Misschien kon hij Bluestar er om vragen, ooit op een dag. Nu had hij weer even zijn gedachte nodig ín de clan. Hij pakte de kleine karper op die hij net had gevangen en liep richting het kamp. Net toen hij bij de kamp ingang aankwam, zag hij een gestreepte staart verdwijnen. Hij was nieuwsgierig wie het was, en volgde het voorbeeld van de ander door weer door de ingang te gaan. Hij zag toen al snel dat het Wolfeye was geweest. Stormstar stak het kamp over, hij gooide zijn vos op de prooi hoop en keek even in de lucht. Het was een grijze dag, hier en daar kon je gelukkig wel wat blauw ontdekken tussen de wolken door. Stormstar kuchte even en sloeg met zijn staart. Net toen hij zich bedacht om naar zijn hol te gaan herinnerde Stormstar zich Wolfeye. Hij keek om en zag de poes zitten. Op een rustig drafje trippelde hij naar haar toe. Toen hij bij haar was, knikte Stormstar haar vriendelijk toe. ''Goedemorgen Wolfeye, vroege jacht gehad?'' Hij wist het antwoord eigenlijk al, maar het was meer om het gesprek op te starten.

Normal | Spoken}

''Goedemorgen Wolfeye, vroege jacht gehad?'' Ze schrok een beetje. Ze draaide zich om en keek recht in de ogen van Stormstar. Ze zette haar ogen groot op. "Goedermorgen Stormstar. Een beetje ja. De laatste tijd sta ik nogal vroeg op," bracht ze moeilijk uit. Ze had nooit echt goed contact gehad met hem. Ze ging staan en maakte een buiging vorm met haar hoofd, door haar hoofd wat lager te laten hangen, daarna zette ze haar hoofd weer op de goede plaats. Wolfeye, wat doe je nou? Dacht ze in zichzelf. Ze had een raar gevoel. Ze was altijd al iemand geweest die vaak in de schaduw zat, en in de hoekjes. Ze jaagde alleen, maar bleef trouw aan de clan. De keek Stormstar nog steeds aan. Ze had geen idee wat ze moest doen. Het was een ongemakkelijke ontmoeting. Wolfeye, de grijze tijger kat, met blauwe wolf ogen, wist niet wat ze moest doen voor de leider van de Riverclan. De leider waar ze zo veel respect voor had. Bedacht ze in zichzelf. Zoek maar uit wat je moet doen, beet ze zichzelf in haar gedachte toe. Zonder een teken van al dit gebeuren in haar hoofd te laten zien of te laten merken.

_{Stormstar keek de poes vriendelijk aan. Ze had een licht gestreepte vacht, met helder blauwe ogen. Ze leek een beetje zenuwachtig, en nerveus. Stormstar nam haar aandachtig op met zijn ambere wijze ogen. Hij kwam naast haar zitten, terwijl hij zijn lange staart over zijn poten sloeg. "Goedemorgen Stormstar. Een beetje ja. De laatste tijd sta ik nogal vroeg op," bracht ze moeilijk uit. Stormstar keek haar vriendelijk aan. Hij kon haar niet heel erg goed, ze zat meestal wat achteraf. Maar juist omdat ze altijd wat achteraf was, wilde Stormstar haar beter leren kennen. Hij wilde zoveel mogelijk katten uit zijn clan goed kennen. Hij zag haar zenuwachtig kijken, ze wist zich niet goed een houding te geven. Stormstar besloot het ijs te breken. ''Ik bijt niet hoor, ik ben ook maar gewoon een normale kat'' Hij lachte met zijn diepe stem. Het grapje zou haar misschien wat tot bedaren brengen. ''Maar, dat is erg mooi Wolfeye. De clan heeft het voedsel hard nodig in deze tijden. Plus, in de ochtend net als de nacht voorbij is dan is het woud echt prachtig. De zons opgang kun je bijvoorbeeld erg goed zien in de rivier, het is een prachtig gezicht om alle glitters op het water te zien dansen, als ik jou was zou ik het een keer bekijken.'' De geduldige woorden kwamen uit Stormstar zijn mond rollen. Hij kon wel een gesprek voeren, als er maar iets was om over te praten. Hij keek de poes vriendelijk aan. Bedachtzaam dacht hij aan een vraag die hij haar zou kunnen stellen. Hij herinnerde zich opeens Creamykit. De jonge kitten waar hij enkele dagen geleden mee op pad was geweest. Stormstar had gezien dat Wolfeye met de kitten had staan praten.Hij besloot het daar over te hebben. ''Ik vind het erg goed van je, dat je Creamykit zo goed aandacht geeft. De kleine kitten heeft het nu het hardst nodig. Hij mist zijn vader en moeder vreselijk, vooral zijn moeder. Hij heeft een ouder figuur nodig om zich achter te schuilen in angstbarende tijden.'' Hij keek naar de lucht en slaakte een zucht, tot hij weer naar Wolfeye keek. Misschien als ze dat wilde, zou ze voogd van de kleine kunnen worden, maar dat zou hij haar later vragen, die twee konden het beste eerst een goede band opbouwen.

Normal | Spoken}

''Ik bijt niet hoor, ik ben ook maar gewoon een normale kat'' Wolfeye liet een glimlachje zien. Ze wist dat Stormstar aardig was, maar bleef zoals altijd het liefst in de schaduw. ''Maar, dat is erg mooi Wolfeye. De clan heeft het voedsel hard nodig in deze tijden. Plus, in de ochtend net als de nacht voorbij is dan is het woud echt prachtig. De zons opgang kun je bijvoorbeeld erg goed zien in de rivier, het is een prachtig gezicht om alle glitters op het water te zien dansen, als ik jou was zou ik het een keer bekijken.'' Wolfeye kinkte zacht. Ze had even geen woorden, die zou ze later wel gebruiken. Maar uiteindelijk bedacht ze zich toch. "Verderop, dichter in de buurt van het noorden, daar is een voedselbron aan van duizenden vissen. Toen ik daar was, heb ik ook nog wat eten voor de kittens overgelaten." zei ze op hele normale toon, een toon die ze voor de gezelligheid deed. Normaal gebruikte die bijna nooit. ''Ik vind het erg goed van je, dat je Creamykit zo goed aandacht geeft. De kleine kitten heeft het nu het hardst nodig. Hij mist zijn vader en moeder vreselijk, vooral zijn moeder. Hij heeft een ouder figuur nodig om zich achter te schuilen in angstbarende tijden.'' Creamykit. De kitten waar Wolfeye het meest van hield. Hun hadden al een begin band gekregen. Wolfeye glimlachte. Had hij het over een ouder figuur? Ze zou het dolgraag willen zijn, maar omdat Stormstar het nog niet vroeg, zou ze ook maar even wachten. "Ik weet wat Creamykit voelt, ik heb het zelf ook meegemaakt. Hij heeft alles nodig wat nodig is." zei ze langzaam, en een beetje zachter dan het normale. Bijna zat ze weer in de herinnering van de brand. Ze moest een beetje moeite toen zichzelf staande te houden.