{Open} Does it feel like a trial?

Er stond een glimlach op het gezicht van de breedgebouwde kater, toen 'ie met een muis terug het kamp in wandelde. Voor de zoveelste keer was hij veel te vroeg wakker geworden en had daarom het besluit genomen om wat te gaan jagen. Waarschijnlijk lag zijn zoontje toch nog te pitten en zo niet, dan maakte dat ook niet veel uit. Hij moest leren om 'm los te laten en niet de hele tijd bij zich te houden. Hij was een apprentice immers, die konden best voor zichzelf zorgen.
Burnedleaf zuchtte zachtjes, terwijl hij de muis op de voedselstapel legde en er een kleine mus vanaf pakte. Echt veel honger had 'ie immers niet, dus hier zou hij wel genoeg aan hebben.
Rustig begaf de kater zich in de richting van een wat rustigere plek. Ondanks dat zijn ochtend best goed was verlopen, leek 't erop dat zijn humeur in een klap was omgeslagen. Eigenlijk was dat ook niet zo heel erg vreemd, geziene de gebeurtenissen. Het was net zes manen geleden dat hij zijn partner verloren had en de zorg van zijn pasgeboren zoontje op zich kreeg. Gelukkig had hij kunnen rekenen op zijn beste vriendin, die hij trouwens nog niet had gezien deze ochtend.

Totaal in gedachten verzonken, kwam de kater uit bij de schaduwrijkere gebieden van het kamp, waarbij hij niet merkte dat er al een kat zat. Pas toen hij opkeek en iets recht voor hem zag staan, bleef hij geschrokken staan en zetten een paar stappen achteruit. "Oh, sorry, sorry. Ik had je niet gezien," miauwde hij vluchtig, iets wat onhandig. Hij liet zijn ogen eventjes wennen aan de duisternis van de schaduwen en merkte toen dat het Dogdance was die voor hem had gezeten. "Smakelijk trouwens," mompelde hij er achter aan, toen 'ie de muis voor haar zag liggen.

Zoals hij wel had kunnen verwachten was zijn clangenoot direct in een verdedigende houding gesprongen. Het was zijn schuld immers, hij had haar niet zien zitten, aangezien 'ie te druk was met nadenken over zijn eigen mislukte leventjes. Hij probeerde haar te kalmeren door te glimlachen, maar ook dat wilde blijkbaar niet echt helpen. Oeps.
"Geeft niet," Het was niet meer dan wat zacht gemurmel, maar deze woorden kon Burnedleaf er tenminste uithalen. Hij haalde opgelucht adem, gelukkig kreeg hij er geen problemen mee. Dogdance's karaktereigenschappen waren over de hele Clan bekend en het was echt niet zo dat hij bang ofzo voor haar was. Dat zeker niet, maar op een of andere manier wilde hij haar liever niet kwaad maken. Dan zou dit alles waarschijnlijk heel anders af gaan lopen.
De vrouwelijke warrior knikte hem toe, toen hij haar een smakelijk eten toe wenste. Zelf keek hij, met zijn bleekgroene ogen, naar de mus die voor zijn poten was gevallen toen hij tegen Dogdance aan was gelopen. Hij boog naar voren toe om een hap te nemen, ondanks dat 'ie eigenlijk totaal geen honger had. Nja, maakte niet zo veel uit.
Burnedleaf merkte dat het gesprek nogal dood begon te liggen. Hij vroeg zich af waar ze over zouden kunnen spreken, maar kon niet op een onderwerp komen. Geweldig. Hij liep Dogdance overhoop en liet alles daarna maar overwaaien. Nee, zo zat hij niet in elkaar. "Zo, uhm.. Hoe staat 't er verder mee in het leven, Dogdance?" vroeg hij, iets wat onzeker, aangezien hij niet kon weten hoe ze op hem zou reageren. Damn, hij kon hier niet tegen. Dit waren zeker niet zijn beste gesprekken. That's for sure ...