Like a prayer

Onderwerp: Like a prayer zo 21 okt 2012 - 14:06

Life is a mystery, everyone must stand alone
I hear you call my name
And it feels like home

Rustig daalde haar borstkas op en neer. Haar appel groene ogen waren niet gesloten, maar wagenwijd open. Slaap had ze de laatste dagen al niet, ook al nam elke beweging haar energie af. Was het wel een goed idee geweest? Om in de Clan te blijven. Waarom vertrok ze niet gewoon, de vrije wereld in. Waar ze wél alles mocht doen en laten wat ze wou, en dat er niemand was die haar een les leerde. Hier gebeurde dat constant. Je doet dit verkeerd, en dat, en ga die eens helpen. Alles werd haar wel wat téveel. De lichtrode apprentice rekte haar lichaam uit en kwam recht staand overeind, haar blik gericht op de kamp uitgang. Ze was er zeker van, vandaag zou ze eens verder weggaan dan ze ooit was. Applepaw begon met een rustige pas, maar die versnelde algauw naar een snel geren. Haar oren naar achteren gevouwen, en haar ogen fijn dichtgeknepen tegen de wind die erin vloog. Ooit had ze haarzelf hier thuisgevoel. Hier in de gebieden van de Windclan. Maar als ze écht eerlijk moest beamen had ze dat instinct en gevoel niet meer, dat had ze een lange tijd terug verloren. Haar leven voelde niet meer aan als dat van een echte Clan kat. Ze had het niet meer, het was gewoon weg gegaan. Een stekend en zwaar gevoel omarmde haar hoofd toen ze terug dacht aan al de goede momenten die ze had beleefd met haar zus Linepaw, en hun vrienden. Maar nu was dat allemaal weg, Applepaw had niets of niemand meer.. Zelfs haar moeder en vader waren onbekend, en waarschijnlijk zou dat voor eeuwig zo blijven. Iedereen die ze ooit had, waren weg. Haar zus, vrienden, ouders. Waarom? Waarom had de lichtrode kattin zo veel vragen rondspoken in haar hoofd, en kreeg ze nog niet eens één antwoord? Omdat de StarClan haar het geluk niet gunde. Ze was verdoemd voor eeuwig en altijd. Ze kwam glijdend tot stilstand en hapte naar wat verse zuurstof. Vervolgens liet ze haar blik over de heuvels glijden en kwam de apprentice tot het besef dat ze nu al bij de grenzen stond. Nou ja, als je de hele weg rent zonder één keer een pauze te nemen mag het wel verwachten zo ver te geraken. Alhoewel Apple nog verschrikkelijk jong was, ze had het uithoudingsvermogen van een warrior die al z'n hele leven rende. Vroeger speelde ze vaak loop spelletjes met haar zus.. Daardoor kreeg ze die gave waarschijnlijk.. En hop, weer kwam er een vraag bij. Waarom kreeg ze dat wél van de StarClan? Waarom was het leven toch zo ingewikkeld, en kon je nooit gewoon wegkruipen in een hoekje waar niemand je ooit zou komen zoeken..

I hear your voice, it's like an angel sighing
I have no choice, I hear your voice
Feels like flying
I close my eyes, oh God I think I'm falling
Out of the sky, I close my eyes
Heaven help me

Een onhoorbare zucht rolde over de apprentice haar lippen. Het werd maar eens tijd om er van door te gaan. Ondertussen reek de zon de top van de hemel al, dus moest de dag ongeveer al in de helft zijn. Als ze voor de nacht terug in het Windclan kamp wou zijn, moest ze haarzelf maar eens gaan haasten. Alsof ze plots vluchtte voor een enorm dier schoot Applepaw er weer vandoor. Vastbesloten om haar record te verbreken, en nieuwe gebieden te ontdekken. Gegarandeerd dat ze warriors in de Windclan zaten die de kittypet's plaatsen al hadden gezien. Zij wou dat ook, om de een of de andere reden wou ze haar gewoon bewijzen tegenover de anderen. En laten zien dat ze wél nog iets goed kon naast al dat gepest. Wie weet zouden er katten zijn die haar dan weer zouden respecteren, wat nog nooit was gebeurd. Zelfs toen ze een kitten was gaf niemand iets om de kleine Applekit. Nee, altijd ging alle aandacht naar die stomme zus van d'r, Linepaw. Misschien kwam de haat voor haar zus voort uit jaloezie? Wie weet, en begon ze haar te pesten in de hoop haar leven te verpesten en dat al die pijn opwekkende jaloezie zou verdwijnen.. Ze wist het gewoon niet meer, en het verbaasde haar zelfs nog dat ze wist wie ze was. Applepaw stak haar lichte roze neus in de lucht en snoof de diverse geuren op. Een stinkende geur van monsters en tweebeeners vulde haar geurklieren. Dit was het dus, de plek waar ze nog nooit was geweest. Ze had haar bewezen, ook al leek het of haar spieren elk moment leken te ontploffen. Ze had het gekund! Helemaal bij de twoleg place. Nu konden al die rot Windclanners tenminste niet meer zeggen dat ze een lamzak was, want dat kon Applepaw hun mond eens goed snoeren.

Just like a prayer, your voice can take me there
Just like a muse to me, you are a mystery
Just like a dream, you are not what you seem
Just like a prayer, no choice your voice can take me there

+BREEZEPAW

Onderwerp: Re: Like a prayer zo 21 okt 2012 - 15:22

_{Langzaam werden haar ogen geopend. Ze zat hoog, maar duidelijk niet in een boom. Blijkbaar was ze in slaap gevallen op een schuurtje van de Tweebeen plaats. Langzaam stond ze op. Op het dak lagen allemaal steentjes waar ze een gat in maakte en haar behoeftes in deed. Er kwam een tweebener naar buiten met een pluizig ding die Breezepaw bijna van het schuurtje duwde. Het schuurtje was hoog maar ze sprong er maar zo snel mogelijk van af zodat ze wel op haar vier benen terecht kwam. Even dacht Breezepaw na waarom ze hier geslapen had. Het was gevaarlijk en de Apprentices zullen haar wel gemist hebben. Maar al gauw kwam het antwoord in haar op. Ze was op de Twoleg place dus had ze een lange wandeling achter de rug, waarbij ze dus een dutje deed. Die wandeling had ze gemaakt omdat ze even weg wou van alles. Breeze was natuurlijk ex-medicine cat apprentice dus veel katten stelden haar vragen. Waarom denken ze wel niet dat ze afgestapt is ? Om al het gezeik aan te horen wat ze te melden hebben ? No way. Ze is afgestapt omdat ze even weg wou van alles. Dapplepaw was trouwens een goede vervanger dus die zou het wel goed doen. Breeze was klein, maar had de neus van een hond. Ineens drong er een Windclan geur door. Ze verscheen achter het schuurtje vandaan en keek om zich heen. "Applepaw?" Zei ze even tegen zichzelf. Ze keek goed en blijkbaar was het echt die gemene Applepaw. Maar zo gemeen vond Breezepaw haar eigenlijk niet, ze was veel groter en kon haar aan, en Breeze was veel kleiner, maar iedereen heeft toch wel een verhaal achter zijn slecht doen ? Teminste, niet als je in de Bloodclan bent, maar in de Windclan ? Het zou toch haast moeten ? Duizenden vragen stroomden door haar hoofd, en ze was even vergeten dat hier een clangenoot tegenover haar stond.}

Onderwerp: Re: Like a prayer zo 21 okt 2012 - 15:47

Een andere kleine poes, die de geur van de Windclan ook met haar mee droeg daagde op en zei haar naam. 'Ja wat is er?' Vroeg ze op een honende/droge toon aan de kattin. Ze had al een slechte naam op haar kleven, dus wat kon het haar deren als die nog erger werd? Iedereen had al de pest aan de lichtrode poes, behalve Icerock. De elder die als een vader voor haar was. Het vaderbeeld dat ze nooit heeft gehad in haar leven. Deels voelde ze haar bar slecht omdat ze d'r ouders niet kende, maar deels vond ze het super aardig van Icerock om de apprentice zo op te vangen. Dat gaf haar een goed gevoel, dat toch nog één iemand om haar gaf, al waren het er niet veel ze was ermee tevreden. 'Wat doe jij hier nou?' Vroeg ze lichtelijk nieuwsgierig naar Breezepaw's verhaal. Ze herkende de apprentice als een mede-clanmaat. Een mede-apprentice, niet als een ex-medicine apprentice. Een onhoorbare zucht rolde over de rosse poes haar lippen toen e haar blik over de tweede kattin liet glijden. Applepaw was er zeker van dat ze niet zeer sterk was, maar kracht telde niet alleen in een gevecht. Je moest slim zijn, om te weten wat je moest doen, snel zijn, anders ben je misschien te laat met je actie. En dan waren er nog vele andere skills die je nodig had in een gevecht. Als beginnende apprentice heb je die bijna nooit allemaal, maar daar waren trainingen voor. Je mentor is er om die je allemaal aan te leren, echter gaat dat bij de ene sneller en gemakkelijker dan bij de andere. Nou ja, iedereen verschilde. Maar goed ook, stel je maar eens voor dat iedereen hetzelfde zou zijn. Dat iedereen er hetzelfde uitzag, dat zou toch helemaal niet leuk zijn, wel dan? Ze schudde haar hoofd luchtig en keek Breezepaw weer aan. Haar appel groene ogen bestudeerde de poes vragend. Waarom antwoordde ze niet? Oh, wacht. Omdat zij Applepaw was, de gruwel die iedereen en alles haat. Sure, dat ze maar in die leugen geloofde. Apple kon wél liefde tonen, kon wél slim en aardig zijn. Alleen was dat moeilijk voor haar. Ze geloofde niet echt in geestelijk gestoord of gehandicapt, maar haar gedrag leek er wel beetje bij beetje op. De apprentice ging zitten en krulde haar staart over haar voorpoten en bleef de poes strak aan staren, met een uitdrukkingsloze blik die haar ogen op zich droegen.

Onderwerp: Re: Like a prayer zo 21 okt 2012 - 16:58

_{'Ja wat is er?' Zei ze terug. Blijkbaar had de poes haar gehoord. Breezepaw kon geen woord uitbrengen. Ze wou lief doen tegen Applepaw maar wat als ze haar niet mocht en een klap verkocht ? Iedereen heeft zijn lieve kant ofcourse maar.. 'Wat doe jij hier nou?' Blijkbaar kwam de poes er nu pas achter dat Breezepaw voor haart stond. Even dacht de poes na. "Nou ja, tsja. Even weg van alles en iedereen. Alle vragen en al het gedoe. Een pauze nemen." Sprak ze rustig toe. "Apple, kalmeer. Ik mag jou. Ik ben geen vrager, ik ben een luisteraar. Alsjeblieft lucht je hart bij mij, doe mij een plezier" Breezepaw was klein maar haar emoties waren groot. Ze was lief en begreep alles, en achter elke kat zat een ziel. en ze wist dat Applepaw deze ook had. Het zou haar niets doen als niemand haar zou mogen zodra ze met Apple gesproken heeft, ze zal niet vechten of iets. No way in hell. Het enige wat zij wil is dat iedereen gelukkig is, al zal zij het niet zijn.

Only a live lived for others
is worth living}

Onderwerp: Re: Like a prayer wo 14 nov 2012 - 19:48

Nog steeds zuchtend keek ze naar de calico Apprentice voor haar en wiebelde ietwat geërgerd met haar oren. Iedereen dacht haar te snappen, maar ze deden dat nooit. En dat gaf Applepaw af en toe het gevoel dat ze een psychopaat was. Na de woorden van Breezepaw, die blijkbaar dacht dat ze haar zou begrijpen, borrelde een kwaad gevoel in haar op. De laatste tijd dacht iedereen dat het simpel was, je gevoelens aan de kant te zetten en zomaar je hart te luchten bij iemand die je nog niet eens twee seconden kende. Iemand waarvan je alleen zijn/haar naam wist, en een klein deel van zijn/haar verleden. Waarom was iedereen toch zo.. Hoe kon je het noemen? Maf? Ja, dat was het woord. Ze waren maf, sullig, alles waar je maar kon op komen. Haar nekharen rezen omhoog en ze haakte haar klauwen in de aarde. "Jij denkt alleen maar dat je mij zult snappen. Maar eigenlijk weet jij even goed als ik dat je dat sowieso niet zult doen." Spuwde ze naar de poes voor haar en zwiepte geïrriteerd met haar staart van links naar rechts. "Jij bent net zoals de rest van de Windclan. Niets minder dan een zielig hoopje vacht!" Blies ze en vernauwde haar appel/limoen groene ogen tot kleine spleetjes. Och, wat haatte ze het toch. Katten die dachten dat ze alles konden, en dachten alles te weten. Ook al was Applepaw zo'n type dat graag opschepte over haarzelf, en liefst in het belang stond. Wanneer een ander het bij haar deed viel ze zo goed als altijd uit. Maar het rare was, Breezepaw bleef kalm. Ze had eigenlijk nog niks verkeerds gezegd, en alleen maar geprobeerd haar te sussen. "Ik heb geen vrienden meer nodig in de Clan. Dus laat me gewoonweg met rust, kraaienvoer dat je bent!" Met een woest gelaat plakte ze haar oren tegen haar kop en zette haar in een attack-modus. De lichtrode poes keek de mede-Windclan Apprentice waarschuwend aan. Al had ze ook weer niet zoveel trainingen gekregen van Softsnow, om de een of de andere reden wist ze perfect hoe ze moest jagen en vechten. Alsof het in haar genen zat. Haar ex-zus in tegenstelling.. Die kon nog niet eens te goed lopen. Linepaw was niks, eigenlijk zou ze haar eigen prooi maar moeten vangen. Moest ze maar lekker Rogue worden! Zolang die poes maar uit haar buurt bleef zou ze blij zijn. Nog steeds woedend keek ze de poes aan en toonde ondertussen ook al haar scherpe witte tanden.

Onderwerp: Re: Like a prayer vr 16 nov 2012 - 19:44

_{"Jij denkt alleen maar dat je mij zult snappen. Maar eigenlijk weet jij even goed als ik dat je dat sowieso niet zult doen." Antwoordde ze, maar Breeze zei niks terug. "Jij bent net zoals de rest van de Windclan. Niets minder dan een zielig hoopje vacht!" Breezepaw wachtte op meer. Het deed haar niks, alsof ze niet meer gehoord heeft. "Ik heb geen vrienden meer nodig in de Clan. Dus laat me gewoonweg met rust, kraaienvoer dat je bent!" De poes ging in een vecht houding staan. "Vil me maar. Als dat is wat je blij maakt" Sprak ze, terwijl ze zo ging staan om makkelijk aangevallen te worden. Al ging ze dood, nog steeds mocht Applepaw blij zijn. Ze was al zo verdrietig, een blijdschap zal haar wel goed doen niet ? "Kom dan, maak jezelf lekker blij" Zei ze, niet al te chagrijnig. Het irriteerde haar gewoon dat sommige katten niet gerespecteerd worden. Hun hebben ook een leven, hun leven moet ook perfect zijn. Anders heeft je leven geen nut wel dan ?}

Onderwerp: Re: Like a prayer za 1 dec 2012 - 20:08

Ze vernauwde haar ogen nog meer toen de poes voor haar een glinstering van uitdaging toonde. 'Ik ga jou heus niet bevredigen. Dan is de pret weg.' Snauwde ze Breezepaw toe en haalde uit met een van haar voorpoten, maar mistte expres. Applepaw was raar, dat besefte ze zelf ook wel. Maar sommigen katten irriteerde haar nou eenmaal waardoor ze soms een uitvlieger had. Maar iedereen heeft toch zijn breekpunten? Zij had die nou net toen Linepaw erbij was. En daarom dachten al die Windclanners nu dat ze een stuk vuil was. 'Waarom zou ik. Ik heb punt één al geen enkele reden.' Murmelde ze terwijl ze haar kop ietwat naar rechts rukte. 'Net zoals ik geen enkele reden heb waarom ik nog in de Windclan zou moeten blijven.' Siste ze er snel nog achterna en haakte haar nagels in de harde aarde onder haar.

-- Here u have it :F --

Onderwerp: Re: Like a prayer