♥ Little things make big things happen. ♥

_{♥ Met haar kopje tegen de benen van Carlisle aan rolde ze zich nog verder in tegen de heerlijke warmte aan; het deken waar haar baasjes altijd onder sliepen om 's nachts warm te blijven en niet van de kou wakker te worden. Heerlijk vond ze dit. Zo 's morgens vroeg lekker tegen haar baasje aanliggen en zo af en toe even diep gapen. Het was weer een rustige en kalme nacht geweest zonder enige problemen en of spanning. Bang voor die viervoeter was ze niet meer, ze was er zo onderhand wel aangewend. Al had ze het nog steeds niet zo op andere honden. Zoals die grote Sint bernard die ze pas nog gezien had. Wat was dat een groot beest zeg! Zo'n viervoeter wilde ze echt niet meer tegen het lijf aan lopen, wie wist was dat beest wel vals! Om de gedachte van de hond weg te krijgen stond ze op en rekte ze zich een lange tijd uit waarna ze met een zachte en tedere miauw naar de hoofden van haar baasjes liep en Carlisle een kopje gaf. De man opende zijn ogen en vrijwel meteen keek de tedere poes in de vriendelijke goudkleurige ogen van haar baasje. Ze keek hem vragend aan toen hij rechtop ging zitten en voelde al snel de grote hand van de man over haar lichaam heen glijden. Aaien, zo noemden ze dat. Ze genoot ervan en legde zichzelf op een zij. Zacht gespin verliet haar mond terwijl ze haar blauwe ogen vol genot sloot. Toen de man stopte en het bed uit stapte keek ze vragend op. "Ik moet werken, schat." Glimlachte hij naar haar, waarna hij haar optilde en mee naar beneden nam. Meteen trippelde de poes naar haar voederbak en keek op toen de man verse brokken erin gooide. Meteen begon ze aan haar overheerlijke maaltijd en likte naderhand haar lippen af. De heerlijke smaak van brokken, wat genoot ze er toch van. Toch mistte ze als kat iets; vlees. Het vlees van een pas gedode prooi, het vlees waar enkele kittypets ooit over gesproken hadden in haar buurt. Ze had het gesprek gehoord, maar was niet lang blijven staan omdat ze haar opgemerkt hadden toen. Stilletjes liep ze door het kattenluik naar buiten en snoof de heerlijke ochtend geuren in zich op. In haar tuin voelde ze zich veilig, want het was haar territorium en Carlisle of Esme was er altijd om haar te beschermen tegen de andere grote katten. Ze sprong op een hekje en keek zo over de straat en het park heen dat dicht bij haar huis in de buurt lag. Een diepe geeuw rolde uit haar mond, waarna ze haar ogen sloot en genoot van het zachte, koude zonnetje. ♥

♥ &nd Rens ♥}

♥ Little things make big things happen. ♥ Vnziu82bqh

Rens

Vrolijk wandelde het kitten door het huis van de tweebenen. Het was een groot huis, met veel mooie glitterdingetjes vond Rens. Tevreden liep hij naar het bed van zijn baasje. Onderweg kwam hij wel een paar obstakels tegen, zoals een trap. Hij was nog niet groot genoeg om eenvoudig van trede naar trede te stappen. Met veel moeite wist hij op de eerste te komen. Hij haatte de trap, hij was veel te hoog en groot. Zuchtend klom hij de tweede trede op. Het fijne hout van de trap voelde lekker onder zijn poten, maar het was ook erg glad. Iedere keer weer moest hij oppassen dat hij niet weggleed. Het duurde lang voor hij boven was, maar het was hem gelukt. Eigenlijk was het kleine kitten daar best wel trots op. Hij liep verder naar de tweebenen. Ze laggen nog te slapen. Het kitten dook in elkaar en maakte zich klaar voor de sprong. Rens zette zich af en sprong. Hij kwam terecht op de vrouwlijke tweebeen. Deze schoot onmiddellijk overeind. Hij had nog nooit een net wakkere tweebeen gezien. In de eerste instantie dacht Rens dat het een monster was. Pas toen het tweebeen iets mompelde herkende hij haar. De tweebeen pakte hem op en stapte uit bed. "Nooit meer doen." Hoorde hij de stem van zijn baas zeggen. Hij miauwde zachtjes en kromp in elkaar. Hij wist dat de tweebeen hier niet tegen kon. Rens had gelijk. De tweebeen pakte hem weer op en mompelde iets over arm katje. Hij werd naar beneden gebracht en was binnen een minuut over de trap, waar hij zelf heel lang over had gedaan. Hij werd op de vloer neergezet. Hij hoorde hoe zijn baasje brokjes in een bakje deed. Hij rende er op af zodra de tweebeen het had neergezet. Hij begon te schrokken en algauw was het op. Hij had niet gemerkt dat zijn baasje ook drinken had klaargezet. Hij nam een paar slokjes, en ging toen voldoen liggen. Toen hij weer helemaal vol met energie had rende hij naar buiten. Hij sprong door het kattenluikje en keek buiten onderzoekend om zich heen. Hij rook een heleboel dat hij niet kon thuisbrengen. Opgewonden trippelde Rens door de tuin. Een zonnetje verwarmde hem, en het koele gras was ook weer lekker. Vandaag was een perfecte dag. Toen kreeg hij een idee. Hij sprong via een aantal hulpmiddelen op het hek. Toen hij er boven opzat rustte hij even uit. Toen hij weer energie had sprong hij van het hek af. Hij wandelde vrolijk over straat. rens zag in de verte een parkje en liep er gauw heen. Hij keek in het rond. Hier was hij nooit eerder geweest. Hij sperde zijn ogen wijdopen van verbazing. In de verte zag hij een onbekende kat. Voorzichtig liep hij er naar toe. Maar toen hij zag dat de kat maar 13 manen was liep hij normaal verder. Hij ging voor de kat zitten en miauwde; "Hoi, ik ben Rens, en wie ben jij?"

_{♥ Little merkte op dat er de laatste tijd wel veel nieuwe kittens in haar wijk waren gekomen. De tweebeners hadden natuurlijk een zwak voor die jonge beestjes, vandaar dat zij hen nu bijna overal tegen kwam. Nu zag ze er weer een. Deze was 3 maanden oud, wat nog jong was voor een kit om helemaal alleen en zelfstandig over straat heen te lopen. Zacht lachend keek ze toe hoe de kitten op haar af liep. Weer een gesprek met een kitten. Ach, wat maakte het ook uit. Ze vond het fijner dan een gesprek met een volwassen kat, die altijd veel groter waren dan haar. Waarom was ze eigenlijk zo klein gebleven? Ze leek niet eens op een volwassen kat zo. Alsof ze nog moest groeien! Maar groeien deed ze niet meer, dat was haar allang opgevallen. Ze had haar ultieme lengte bereikt en veel groter zou ze niet meer worden. Ze stond op en sprong van het hekje af toen de kit voor haar hekje stond. Om de kit niet te kleineren wou ze dan ook net zoals hem op de grond staan. "Hoi, ik ben Rens, en wie ben jij?" Miauwde de jonge kater, genaamd Rens. "Little is de naam." Tegen deze jonge wezens kon ze haar naam gemakkelijk zeggen, ze zouden er nu toch nog niets mee kunnen doen. "Wat doe jij hier alleen, Rens? Je weet toch wel dat het heel gevaarlijk is in de buurt van het park?" Een zwakke glimlach verscheen op haar gezicht. Hij had geluk gehad dat hij het park niet in was gelopen, want ergens verderop zat de Bloodclan. Ze had wel eens gehoord over die 'clan'. Het waren eenlingen die zich samen hadden gepakt om wraak te nemen op de zogenaamde wilde katten in het bos. Deze katten, in bloodclan, waren echter wel moordlustig en geweldadig. Dus daar kon je het best zo ver mogelijk bij uit de buurt blijven, zodat je kon voorkomen dat je lichaam ergens in de bosjes ligt. Zou de kitten hier dichtbij wonen? Ze zou het eigenlijk niet weten, ze had hem namelijk nog nergens hier in de buurt gezien. Ze keek om zich heen en tilde haar poot op om er even enkele keren overheen te likken en vervolgens haar gezicht kort schoon te maken. De kit overweldigen met vragen zou ze nu nog even niet doen, dat zou de kit bang kunnen maken en dat wou ze natuurlijk niet. Zachtjes plaatste ze haar poot weer terug op de grond en slaakte ze nogmaals een diepe geeuw. Ze was nog best wel moe, terwijl ze toch wel lang had geslapen gister avond. ♥}

Rens

Rens keek naar de poes. Hij vond het fijn dat ze van het hekje afsprong. Anders moest hij namelijk de hele tijd omhoog kijken, en dat zou zeer doen aan zijn nekje. Ook vond hij het fijn omdat hij het haatte omgezien te worden als kleintje. "Little is de naam" antwoordde de poes. Rens knikte. Little was een leuke naam. Hij vond het fijn dat Little hem vertrouwde. In zijn buurt woonde veel oude katten. Somige daar van waren wel aardig maar de meeste waren mopperkonten. Hij luisterde naar de woorden van de poes. "Wat doe jij hier alleen, Rens? Je weet toch wel dat het heel gevaarlijk is in de buurt van het park?" Het kleine katje schrok ene beetje. Mama had hem wel eens vertelt over gevaarlijke katten die in de buurt van een park leefde, maar ze had nooit vertelt dat het om dit parkje ging. Angstig keek hij om zich heen. Het voelde alsof er ieder moment ene kat kon opduiken. Ze zouden hem dan pakken, en dood maken. En als ze dan honger zouden hebben zouden ze hem opeten. Rens fantasie sloeg op hol, en er trok een rilling door hem heen. Onwillekeurig kroop hij iets dichter naar de poes toe. Deze zou hem vast beschermen. Zo ontstond er een stilte waarin niemand iets zei. Toen er naar twee minuten nog geen enge katten waren gekomen kreeg Rens weer een beetje moed. Hij slaakte een klein zuchtje en keek naar de poes. Deze likte aan haar poot. Rens deed haar precies na. Hj had zich nooit zelf gewassen, dat had mama altijd gedaan. Hij liet zijn tongetje over zijn pootje glijden. Daardoor kwamen er een paar haren in zijn mond. Hij spuugde ze onmiddellijk uit, wat was dat smerig. De stilte begon nu toch wel een beetje vervelend te worden. Rens keek nog eens naar de poes. Wat was ze eigenlijk klein. "Waarom ben je zo klein?" Voor hij het wist had hij de vraag gesteld. Hij schaamde zich dood. Mama had gezecht dat die vraag heel onbeleefd was. Hij keek naar de grond, en durfde de poes niet aan te kijken. Wat zou ze nu zeggen?

_{♥ Ze schrok een beetje van de reactie van de jonge Rens. De jonge kitten kroop tegen haar op van angst en ze voelde hoe hij rilde. Zocht het diertje bescherming bij haar? De meest zwakste poes die overal bang voor was? Ze slikte en bekeek de kit die ze zonet bang had gemaakt. "Sorry, het was niet mijn bedoeling om je bang te maken Rens. Maar kom niet in dat park, een eindje verderop leeft de Bloodclan. Een groep eenlingen waarvan de meesten nogal moordlustig zijn. Je kunt er langs lopen, daar zullen ze je niets doen. Maar kom niet in hun territorium, oké?" Haar stem klonk moederlijk, alsof ze zelf veel ervaring had met moeder zijn. Toch had ze dit niet, al zou ze het wel het mooiste van de hele wereld vinden om kittens te krijgen. "Waarom ben je zo klein?" Een ongemakkelijk gevoel ging door haar heen. Zelfs deze jonge kit had het nu al gemerkt. Ze slikte ongemakkelijk en bewoog even kort met haar poot over de grond heen. Haar keel brandde gewoon van het ongemak nadat de kitten de vraag had gesteld. Weer zo'n persoonlijke vraag die ze moeilijk vond om te beantwoorden. "I-ik.." Ze slikte zacht en wierp haar blik op de grond. "..heb een groeiachterstand gehad." Mompelde ze, bijna onverstaanbaar voor de jonge kit. Ze hield er niet van om erover te praten. Dan voelde ze zich wel degelijk heel erg klein. 19 centimeter hoog, voor haar ras was dat behoorlijk klein aangezien de katten van haar ras groter waren dan de gemiddelde huis/straatkat. Ze slikte zachtjes en keek ongemakkelijk rond. "Beloof je me om niet het park in te gaan?" Besloot ze vervolgens te zeggen om van het ongemakkelijke onderwerp af te wijken. Zachtjes tikte haar dikke staart op de grond, wachtend op de belofte van de jonge kitten. Ze wilde niet dat zo'n kitten gevaar liep daar, want het was daar veel te gevaarlijk voor zo'n kleine kit. Haar blik gleed naar de auto van haar eigenaar Carlisle, die langzaam de oprit verliet. Ze keek kort recht in de ogen van haar eigenaar, de adembenemende gouden ogen. Ze hield van haar baasje, hij was haar favoriete mens. Een dokter, iemand die levens redde. Ze was ooit met hem mee gegaan naar het ziekenhuis, om de kinderen op te vrolijken. Ze had haar best gedaan om niet bang voor ze te zijn, maar toch had ze zich de hele tijd ongemakkelijk gevoeld bij de jonge zieke kinderen. Ze had hun toegelaten om haar te aaien, met haar te spelen, maar dan wel met enorme tegenzin daarin. Ze was niet zo'n sociale kat, maar als haar geliefde baasje het wou dan deed ze het. ♥}

Rens

"Sorry, het was niet mijn bedoeling om je bang te maken Rens. Maar kom niet in dat park, een eindje verderop leeft de Bloodclan. Een groep eenlingen waarvan de meesten nogal moordlustig zijn. Je kunt er langs lopen, daar zullen ze je niets doen. Maar kom niet in hun territorium, oké?" Rens knikte dat hij het begrepen had. De gerustelende woorden van de poes zorgde ervoor dat hij niet meer bang was. Weer geheel vrolijk had hij ene vraag aan de poes gesteld, en dat had hij beter niet kunnen doen. "I-ik.." Little slikte zacht en wierp haar blik op de grond. "..heb een groeiachterstand gehad." Hij kon he bijan niet verstaan en boog een beetje voorover. Toen verstond hij haar wel. Hij knikte. Hij voelde een beetje medelijden met deze poes, hij wist hoe het was om de kleinste te zijn. Zijn vader en moeder waren namelijk reusachtige katten geweest. Maar ze kregen samen hem en een zusje. Zijn zusje was net zoals haar vader heel groot, terwijl hij juist heel klein was. Dit had hem heel lang het gevoel gegeven dat hij zijn vader en moeder teleurstelde. "Beloof je me om niet het park in te gaan?" Hoorde hij de poes zeggen. Hij knikte, "dat beloof ik" Uit de ogen van Rens straalde eerlijkheid. Hij zou deze belofte nooit breken. Zelfs niet als hij later groot was. Hij zag hoe little naar een auto keek. In de auto zat een mens. Hij kende haar ergens van. Misschien was ze ooit bij hun langsgekomen? of ze leek heel erg op iemand. Rens keek weer naar Little en vroeg "Is dat jouw baasje?"

_{♥ De auto reed weg, en carlisle vervaagde uit haar zicht. Waarna ze haar blik weer op Rens gooide en de jonge kitten recht aankeek. "dat beloof ik" Gelukkig, nu maar hopen dat de kitten zich ook aan zijn belofte ging houden. Want ze wou niet opeens horen dat er wéér een kitten was omgekomen daar. Dat gebeurde de laatste tijd best wel vaak. Die laffe bloodclanners leken het fijn te vinden om deze arme kleine beestjes om het leven te brengen zonder dat ze ook maar even terug konden vechten. "Is dat jouw baasje?" Haar oren gingen lichtelijk omhoog staan en een warme glimlach verscheen op haar gelaat. Ja, dat was haar baasje. En daar was ze trots op ook! "Ja, dat is één van mijn baasjes. Carlisle is zijn naam. Hij is dokter in een ziekenhuis, dat betekent dat hij andere mensen geneest." Ze was trots op haar baasjes. Ze waren beiden goede mensen, mensen waarvan ze kon houden. "Hij heeft me ooit meegenomen, daar waren allemaal kinderen, dat zijn zeg maar de kittens van de mensen, en die waren allemaal ziek. Ik moest ze opvrolijken door gewoon met ze te spelen en voor het eerst voelde ik me gewaardeerd daar." Ze knikte zacht en haar blik gleed naar de grond. Ze voelde zich niet vaak gewaardeerd ergens. Maar daar.. daar was het gewoon geheel anders geweest. Die kinderen waren blij met haar, blijer dan dat ze ooit had gezien bij een andere kat waar ze mee sprak. Ze vonden het leuk om haar te zien, en ze wilden haar graag nog vaker zien. Prachtig, dat vond ze ervan. Haar blik gleed naar de lucht. Voor de zon waren donkere wolken gedreven, en het zag ernaar uit dat het binnenkort ging sneeuwen. "Ooit sneeuw gezien, Rens?" Een zachte grinnik verliet haar bek. Vast niet, want de kit was amper vier maanden oud en het was deze maand pas winter geworden. ♥}