{ Is it the tempation to run away? }

Stilletjes kroop een rood katertje uit de apprentice den, hopend om niet gezien te worden. Hij was het constante doelwit van treiterij en hij was vaak wel een slachtoffer. hij sprak er niet over, de enige keer dat hij erover had gesproken was met Faithmind. Die was er boos om geworden, maar er was niks veranderd. Hij was weer teruggevallen in een stilte die zich ook in zijn geest boorde. hij wilde niet praten, en hij kon het niet. Maar toch bleef hij zijn lieve hartje houden dat diep van binnen zat. Bij de prooistapel keek hij even neer en zuchtte. Een vogel werd het dan maar voor hem, hij wist dat hij vandaag toch niks ging doen met zijn mentor. Terwijl hij naar een beschut hoekje van het kamp kroop viel zijn blik op een van de andere apprentices. Hij herkende de kater als Ashpaw, maar hij kende hem niet. Hij kende bijna niemand meer. Eenmaal in de schaduw voelde hij zich veiliger en begon hij zijn maaltijd naar binnen te werken.

Eenmaal gegeten stond de jonge kater op en verliet zo onopvallend mogelijk het kamp, hij wilde niet on deze plek zijn. Het deprimeerde hem, en het bleef herinneringen terugbrengen. als je het katertje zo zag lopen zou je niet zeggen dat het nu echt een gezonde kater was. Zijn vacht was slecht verzorgd en er zaten verscheidene klitten in. Je kon elk bot van zijn lijf zien, en zijn ribben staken nog verder uit dan normaal. Zijn conditie was nog verslechterd, zelfs na de korte rust die hij had gehad. En je kon ook duidelijk aan hem zien dat er dingen niet helemaal in orde waren. Even bleef hij staan om op adem te komen, hij had geen keus. Hij kon niet ver lopen zonder moe te worden, hij deed ook geen moeite meer om te alles te verbeteren. Een geur drong zijn neusgaten binnen en hij herkende het wel even als de kater die net al het kamp had verlaten. Stilletjes volgde hij de geur, dat hem verder braht dan hij had verwacht.

Hij bleef voor de bosjes staan en staarde tussen de bladeren door. Kon hij bij de andere kater gaan zitten, of zou deze hem treiteren net zoals alle anderen. Zijn blik werd afgeleid door een slang die achter de andere kater langskroop. Even twijfelde het rode katertje, zou hij het dier proberen te vangen. Het beest had hem blijkbaar niet gezien dus de kater zakte iets door zijn poten en wiebelde even met zijn achterlijf. Hij zette zich af, en hoewel zijn sprong niet echt krachtig was, was het genoeg om met zijn voorpoten bovenop de kop van de slang te landen. Snel liet hij zijn kop zakken en liet zijn tanden achter zijn poten in het lijf verdwijnen. De smaak van de slang bereikte zijn smaakpapillen en geschrokken liet hij los. Hij spuugde het uit en sprong half naar achteren. Het beest was niet dood, maar mhad zijn les wel geleerd. Stilletjes bleef het rode katertje staren naar de slang, die nog bewoog, vergetend dat Ashpaw er ook nog was.

In het bijzijn van anderen zijn was nog steeds niet zijn ding, maar hij moest er nu eenmaal aan wennen. Het zou voor hem niet makkelijk worden maar veel keus had hij niet echt, hij moest sterker worden o zich beter te kunnen voelen. Met al dat getreiter moest hij leren leven, want op een dag zou hij iedereen terugpakken voor wat ze hem hadden gedaan. Hij zou sterker staan dan ooit, en dan zou hij vrienden hebben, veel vrienden. Maar voor het zover zou komen moest hij toch eerst wat gaan doen met zijn leven. Hij wist niet echt mee hoe hij met anderen om moest gaan als hij eerlijk moest zijn. Na het hele incident met de BloodClan was hij veranderd.

Met zijn amberkleurige ogen nog op de slang gericht hoorde hij beweging van de andere kater en hij keek op. Hij zag Ashpaw in beweging komen en hield de kater strak in de gaten. Maar de kater zei niks en staarde net als de rode apprentice naar de slang. De stilte die er tussen de twee katers hing was vreemd, en naar zijn eigen gevoel niet vijandelijk. Normaal zou hij wegrennen, of iets wat daar op leek. Maar nu wilde hij eens blijven staan en de reactie van anderen zien. De rode kater volgde elke beweging van de andere apprentice, toen de kater zijn poot op de slang zette en zelfs toen de kater zijn op liet zakken en de slang vastgreep. Maar toen Ashpaw de slang weggooide keek hij het dier na en draaide zijn kop iets. Zou het nog lang leven of zou hij snel sterven?

"Ehhh, bedankt.." Hoorde hij de andere kater mompelen en verbaasd keek Heartpaw op. Wat moest hij nu zeggen, hoe moest je reageren op woorden die je niet meer kende. Niemand had hem nog bedankt de laatste tijd en hij had ook niet verwacht dat iemand dat ooit zou doen. "Zonder jou zou ik nu gepakt zijn door dat beest.." De rode kater ontmoette even de blik van de andere apprentice en haalde voorzichtig zijn schouders op. ''Ehh...'' Hij viel even stil en keek naar zijn poten voor hij weer opkeek naar Ashpaw. ''Graag gedaan , denk ik.'' Ongemakkelijk schuifelde hij wat met zijn poten. Hij had echt geen flauw idee hoe hij zich moest gedragen nu, hij wist ook niet wat hij nu verder moest zeggen. ''Jij bent Ashpaw toch?'' Vroeg hij toen maar om iets te zeggen. Hij wist niet of de kater hem neer zou halen of vriendelijk tegen hem zou doen. Hij bleef afwachtend naar zijn rode pootjes staren, hopend op een positieve toekomst voor de rest van zijn dag.

Hij bleef maar even zwijgen, voor hij de verkeerde woorden zou zeggen en alles helemaal fout ging. terwijl hun ogen kruiste zag hij dat de andere kater zijn schouders ophaalde en de moed zakte hem in zijn poten. Zou de kater het verder niks interesseren wat er was of wie hij was. Nouja, dat was dan precies zoals hij gewend was, maar toch. Toch was er iets in de houding van de kater wat de rode kater deed bleven staan. “Ja.” Het antwoord dat hij kreeg was kortaf, maar zulke woorden raakte hem niet echt meer. Even knikte het rode katertje en ging maar even zitten. Nu hij zat kon je weer al zijn ribben zien, en zelfs kon je nog de lijn van zijn ruggengraat volgen. Hij was te mager ja, maar hij moest het langzaam opbouwen. Het duurde nog wel een tijd voor je die tekenen niet meer kon zien. Langzaam tilde hij zijn rode kop op en staarde naar de lucht terwijl hij zijn staart om zijn poten heen krulde. “Maar ik weet jouw naam niet, sorry.” De rode kater keek weer naar Ashpaw en haalde nu op zijn beurt even kort zijn schouders op. ''Het geeft niet, het verbaasd me namelijk niks.'' antwoordde hij zacht en richtte zijn blik weer op de lucht. ''Niet veel katten zullen mijn naam echt kennen, maar ik ben eraan gewend.'' Zijn stem bleef zacht en hij sloot zijn ogen. ''Maar als je het misschien wel wil weten, ik heet Heartpaw.'' Zo, nu wist hij dat ook. Het liefst was hij nu opgestaan en weggelopen, zoals hij altijd deed. Maar hij dwong zichzelf te blijven zitten, het was de enige manier om te ontdekken wat de andere apprentice nu eigenlijk voor een persoon was. Misschien was deze kater wel aardig en konden ze vrienden worden. Maar misschien ook niet en zou hij ook van deze kater het mikpunt van pesterij worden. Even zuchtte hij, maar liet zijn blik nog altijd op de lucht hangen, die was op dit moment zijn enige steunpunt. Zouden zijn ouders vanaf daarboven toekijken hoe hij faalde in het leven?

Er hing een vreemde stilte tussen hen, maar zijn woorden maakte de andere kater blijkbaar een beetje ongemakkelijk. Dat was zijn bedoeling totaal niet geweest, hij wilde anderen niet zo laten voelen. Dat was dus precies hoe het altijd ging, straks werd hij nog het doelwit van deze kater. “Dus, ehh..” Klonk de stem van de kater ineens en Heartoaw schrok op uit zijn gedachtes. Komop halve gare, hij wil tegen je praten. Kijk hem aan! Hij sprak zichzelf toe in zijn hoofd om te voorkomen dat het er raar uit zou zien. Normaal praatte hij wel tegen zichzelf maar nu zou dat vreemd zijn. Maar meestal was hij ook allen, niet in het gezelchap van een ander. Langzaam draaide hij nu zijn kop naar de andere kater en keek hem in de ogen. Heartpaws donkere ambere ogen keken de kater vragend en ook terughoudend aan. Hij draaide zijn kop iets schuin, maar verbrak het oogcontact niet. “Heb jij ook niets te doen?” Vroeg de kater en keek hem nu ook aan. Even was er een blik van verbazing te zien in de ambere ogen van het rode katertje. ''W.. Wat!?'' Vroeg hij lichtjes verbaasd en schudde met zijn kop. ''Ik bedoel nee ik heb niets te doen.'' Zei hij er snel achteraan en schuifelde even met zijn rode pootjes. Had hij nu iets doms gezegd? Maakte hij nu nog kans op de goede kant van deze kater? Hij begon weer zwaar te twijfelen, apprentices gingen vaak wat samen doen. Natuurlijk was het vreemd als het opeens aan hem werd gevraagd werd, maar het was toch niet onmogelijk? Zou hij nu het initiatief moeten nemen en vragen of Ashpaw wat met hem ging doen. Jagen of misschien wel iets van patrouille, misschien waren ze weg een goed vechtteam als ze andere clankatten tegenkwamen. ''Ehhmm wil je misschien samen wat doen? Jagen of langs de grens gaan ofzo?'' Vroeg hij en zwaaide nerveus met zijn staart. Hij wist niet hoe de kater zou reageren op zijn vraag.

hij wist niet hoe de kater zou reageren op zijn vraag. Als het positief was, had hij dan een vriend gemaakt? Had hij dan echt voor het eerst in zijn leven een vriend gemaakt, iemand waar hij op kon leunen als dat nodig was. Dat was wel wat hem ooit verteld was over vrienden. Vrienden waren er voor je en stonden klaar om je te helpen in nood. Hij keek Ashpaw nu een beetje hopend aan, maar ook afwachtend op zijn antwoord. Met elke seconde dat het langer duurde voor de kater antwoordde werd hij nerveuzer dan ooit. "Laten we maar de grens inspecteren," antwoordde de kater nu terwijl hij naar beneden keek. De oren van het rode katertje schoten even omhoog van vrolijkheid maar zakte weer weg. Wie weet was het wel weer valse hoop, misschien ging het wel fout en wilde Ashpaw hem nooit meer spreken. "Ik heb namelijk niet zoveel training gehad in jagen.." Even keek Heartpaw de kater verbaasd aan. Hij had ook nog niet zovaak getraind maar een beetje jagen lukte hem wel. ''Misschien kunnen we ook een keer samen gaan oefenen met jagen?'' Stelde de rode kater nu weer voor en wiebelde weer met zijn oren. Waar zijn lef vandaan kkwam wist hij niet maar langzaam stond hij op. Hij had er toch wel zin in om samen met Ashpaw langs de grenzen te gaan, al was er niks aan de hand. Misschien konden ze wel alleen praten met elkaar, dat was ook leuk. ''Zullen we anders alvast gaan, dan zijn we misschien op tijd terug.'' Zei hij vriendelijk en zwaaide zacht met zijn staart.

Zijn impulsieve voorstel leek goed te vallen want de rode kater zag een glimp van een glimlach op het gezicht van Ashpaw. Of in ieder geval waren het zijn mondhoeken die toch lichtjes bewogen. Hij moest nu zelf ook bijna glimlachen terwijl hij de andere kater aankeek. "Ja, dat lijkt me eigenlijk wel leuk, ja." Nu kon het rode katertje een glimlach niet onderdrukken en knikte. ''Dat is dan geregeld,'' zei hij zacht, maar een heel stuk vrolijker dan normaal. Het rode katertje stond al te wachten en keek toe hoe ashpaw ook omhoog kwam en zich uitrekte. Zou hij er net zoveel zin in hebben als dat hij had? Hopelijk wel, want dan zou het echt een leuke dag nog worden. Misschien wel de beste dag die hij kon hebben in zijn jonge leventje. "Waar wil je naartoe?" Even dacht het rode katertje na over die vraag. Hij wilde niet in de buurt van twolegs komen, rogues of Bloodclan. Bij de gedachtes van de Bloodckan rilde hij even onbewust. Hij vreesde hen nog altijd en ze beheerste hem nog steeds in zijn nachtmerries. Zij waren de reden dat hij nauwelijks nog sliep. ''Misschien kunnen we langs het Thunderpath gaan, en als we dan een Thunderclan kat tegenkomen dan jagen we hem samen huilend terug naar zijn kampje!'' Hij had er echt zin in, en een echte Shadowclanner kwam omhoog in hem. Misschien werd hij ooit nog eens een grote krijger en iemand waar anderen naar opkeken. ''Als jij daar ten minste zin in hebt? We kunnen ook wel een andere grens nemen.'' Hij glimlachte heel kort, maar als Ashpaw besloot een andere grens te nemen of richting de Twolegplace te gaan dan zou hij wel instemmen. Maar hij zou zich niet kunnen ontspannen.

Het rode katertje hield zijn ambere blik op Ahspaw gericht, hopend dat hij niet een andere grens zou kiezen. Hij kon er niks aan doen dat de angst voor die moordenaars hem overrompelde en hem soms wel eens weer de angst liet voelen die hij toen gevoeld had. Maar toch moest hij een keer sterker worden, sterker dan dat hij nu was. "Nee, ThunderClan is goed." De stem van Ashpaw deed een golf van opluchting over zijn hart vloeien. dat betekende dus alleen Thunderclankatten, hoewel die moordenaars daar ook konden zijn. Meteen begon hij weer te twijfelen en schudde zijn kop. Hij moest er nu niet aan denken, bovendien was hij niet alleen nu. Hij moest sterk en dapper lijken, geen watje. Hij glimlachte weer een beetje en zwaaide weer met zijn staart. ''Nou laten we dan maar gaan.'' zei hij en begon langzaam in beweging te komen. Hij keek even naar Ashpaw om te kijken of die hem volgde, maar hij wilde zich daar geen zorgen om maken. het kwam heus wel goed vandaag, geen enge dingen die ze tegen moesten komen. ''Zeg...'' Begon hij zacht en keek weer naar Ashpaw. ''Wat weet jij eigenlijk van de Bloodclan?'' Vroeg hij twijfelend. Hoe zou de andere kater erover denken? Was zijn mening hetzelfde als die van hem, of was hij een fan van ze? Hij wist het zo even gauw niet, maar hij twijfelde niet over het feit dat de andere kater niet zou antwoorden. Hij mocht Ashpaw, hij leek een beetje op hem. niet als je naar zijn uiterlijk keek, maar wel als je naar zijn manier van doen keek.

Ashpaw liep op hetzelfde tempo mee, en voor hem was het iets positiefs. Zou de kater ver voor of achter hem lopen dan had het kunnen zijn dat hij hem wilde vermijden of niet wilde dat iemand hem met hem zag. Dat kon hij echter ook wel begrijpen, hij was natuurlijk niet helemaal achterlijk. Ik denk niet veel meer dan jij doet, want elke kitten weet zelfs dat je ver uit de buurt moet blijven. Tenzij het een aanval is. Want één zo'n kat vermoordt gemakkelijk drie katten, heb ik gehoord.." nu keek Heartpaw hem aan en knikte langzaam. ''Weetje dat dat waar is?'' Zei hij zacht en keek Ashpaw weer aan. Hij had het gevoel alsof hij de kater echt kon vertrouwen en dat was voor hem een opluchting. ''Het is geen leugen, ik heb het zelf gezien.'' Zei hij zacht en knipperde even. In zijn tijd bij de Bloodclan had hij teveel bloed, dood en verderf gezien. Hij had veel meer gezien dan een normaal kitten van zijn leeftijd had moeten zien. Maar hoe zou het met de andere kittens gaan, zouden zij wel een prettig leven weer hebben? Zouden zij goed verzorgd worden door hun Clan? Lanzgaam keek hij Ashpaw weer aan, afwachtend op zijn reactie. Zou hij hem geloven, of zou hij hem uitlachen. ''Bovendien...'' Hij viel even stil. Was het wel een goed idee om hem te vertellen wat hem op zijn hart lag. even zuchtte hij en zette zich over zijn angst heen. Ashpaw was al die tijd bij hem gebleven en hij moest hem ook vertrouwen. ''Ik ben doodsbang voor de Bloodclan.'' Eindigde hij zijn zin langzaam en keek neer op zijn bewegende pootjes.