I'm a fighter! Who doesn't? [Fightsoul&Oakclaw]

Oakclaw snuffelde in de lucht. Het wordt een mooie dag. Behoedzaam sloop ze naar een boom. Haar sterke achterpoten veerde omhoog. Vlug klom ze in de boom. Verschrikt door de kat schoot een eekhoorn uit de boom. Ze likte haar poot en haalde het over haar oor. Rustig waste ze zich van top tot teen. Ze gromde, het ging dan wel een mooie dag worden ze was toch in geen goede bui. Waarom dat kwam wist ze niet. Ze schrok op van haar gedachten toen een vogel voor haar neus op de tak neerdaalde. Stom stuk kraaienvoer dacht ze. Ze wiegde heen en weer klaar voor de sprong. Maar voor dat ze het wist gleed ze van de tak af. Geschrokken klemde ze zich vast aan de tak die oorverdovend kraakte. Ze vervloekte zichzelf en sprong op de grond. Stofwolkjes dwarrelde rond haar poten. Een vlinder vloog boven haar oren en ze sprong er naar toe. De vlinder vloog gewoon verder en versnelde zijn vleugelslagen. Oakpaw spurte er naartoe. Ze mepte met ingetrokken nagels naar de vlinder. De vlinder kreeg een harde klap en met een plofje viel hij op de grond. Hoe zou een vlinder smaken, vroeg Oakclaw zich af. "Slecht," kreunde ze na een hap van de vlinder te hebben genomen. Maar door het spelletje met de vlinder was ze al wat blijer geworden. En ze liep met haar staart in de lucht naar een holle boom.

Fightsoul werd vroeg wakker, en sloop al snel de den uit. Even snel was hij al weer in het woud op zoek naar smakelijke prooien. De lucht was fris en het beloofde een hele mooie dag te voelen. Vandaag voelde hij zich ook extra goed in zijn vel. Ook al wist hij zelf niet hoe dat kwam. De vorige dag had hij alle grenzen afgelopen en hij was nog altijd wel een beetje moe. Op een zacht tempo liep hij verder. Af en toe eens stoppend om de geur opnieuw in te snuiven. Maar nergens was de geur van verse prooi te vinden. Fightsoul zijn licht blauwe ogen gingen de omgeving rond. Hij keek van boom naar boom en van struik naar struik. Geen enkel geluidje was er te horen. Alleen af en toe een vogeltje die zijn ochtend liedje begon te fluiten. ‘En dat zal zijn laatste worden.’ Dacht hij in gedachten bij elke vogel die hij hoorde fluiten. Maar elke keer hoe stil ook was het beestje al weer weg. Hij besloot daarom maar niet op vogels te gaan jagen maar op een muis of zo. Vogels kon hij zo wie zo al niet goed uitstaan. Veel te veel veren en sommigen waren zo draderig dat hij er van kokhalsde. De zon kwam al op toen hij een klein muisje achter zaadjes zag ze grabbelen bij de wortels van een boom. Zonder het te beseffen dook hij naar beneden. Een zachte wind stak op en gelukkig voor hem kwam het zijn kant uit. Het water liep hem in zijn bek bij de geur van het warme muisje. Met een grote mooie sprong en een snel ebeed smaakte hij het bloed op zijn tong. Zo warm en smakelijk. Maar hij zou eerst voor zijn clan moeten jagen voor dat hij een prooi voor zich zelf kon vangen. Hij groef het beestje in onder een oude spar. Waar hij het dan later kon ophalen en naar het kamp brengen. AL snel pikte hij weer een spoor dat leidde naar de grens van zijn territorium. Hij volgde het spoor tot een holle boom waar een eekhoren lag te rusten. Hij moest niet eens moeite doen om hem te doden. Hij groef het beestje in en ging even liggen. Zijn blik naar buiten gevestigd. Hij was nog altijd een beetje moe van zijn toch. Rustig deed hij zijn ogen toe en viel in een lachte slaap. Hij werd wakker van een geruis wat verder. Zijn ogen waren tot sleetjes geknepen en hij zag een lichtgrijze poes met een vlinder spelen. Zijn oren vertrokken een beetje toen hij de geur van windclan opnam. Misschien was het wel een vriendin van winterbreeze. Nu hij aan winterbreeze dacht moest hij toch even zuchten. Hij was haar nog niet vergeten, maar voor hoelang… Zou ze hem eigenlijk wel nog kennen. Hij richtte zijn aandacht weer op de poes. Die nu een hap nam, hij zag hoe ze maar vies keek. Fightsoul bleef rustig liggen en toen ze in de beurt kwam begon hij te spreken. ”Wie neemt er nu een hap van een vlinder?” Hij sprak het op een beetje lachende toon uit terwijl nog altijd onder de boom lag. Maar hij stapte uit de schaduw en ging voor de holle boom zitten. Zijn spieren nog steeds ontspannen… Maar zijn ogen stonden zoals alleen zijn ogen kunnen staan!

Oakclaw schrok van de lachende stem en ze struikelde achteruit. "Wie is daar?!", riep ze. Ze rook de versgedode geur van eekhoorn. En het water liep uit haar mond. "Je bent een SkyClankat hé!", siste ze. Oakclaw legde haar oren plat. "Als je me wilt aanvallen ben ik er klaar voor!", grauwde Oakclaw. "Maar ik kan je wel aan want ik ben net Warrior! En ik heb scherpe klauwen hoor."

De poes struikelde achteruit en legde meteen haar oren plat. Een kleine glimlach stond op zijn gezicht. Geamuseerd luisterde hij naar de poes. “Jij bent een skyclankat hé?” Siste de poes. Hij vond haar nog redelijk klein, en was totaal niet verast door haar woorden. Hij knikte alleen een klein beetje. “Als je me wilt aanvallen ben ik er klaar voor.” Grauwde ze weer. Een luide sterke grom kwam op uit zijn keel. Dit poesje had wat pit in haar. Fightsoul was altijd klaar voor een gevecht. Maar of zij er klaar voor was wist hij niet. “Maar ik kan je wel aan want ik ben net warrior! En ik heb scherpe klauwen hoor.” Hij lachte geamuseerd en stond rustig op. Zijn lichtblauwe ogen stonden neutraal. Van binnen woede een gevecht al op. Maar van buiten liet hij niets merken. ”Het zou me verwonderen, als een net warrior mij zou kunnen verslaan…” De woorden sprak hij bedenkelijk uit. Alsof hij echt over iets na dacht. ”Het vergt meer dan scherpe klauwen alleen om een gevecht te doorstaan…” Hij sprak de woorden uit als een mentor van een leerling. Ook al had hij nog geen leerling gehad. Zijn klauwen gingen langzaam in en uit en hij zorgde er voor dat ze ze goed kon zien. Vlijmscherp en zo zilver wit dat ze in de nacht zelfs nog zouden blinken. Hij kon deze poes minder snel wat aan doen dan andere. Maar als het moest zou hij zich niet terug trekken. Hij zou vechten en alles op alles zetten. Hij grauwde nog een keer en zijn staart zwiepte rustig geen en weer. ”het vergt veel meer om mij te verslaan!” Hij dacht terug aan zijn kindertijd en hoe hij gemakkelijk iedereen aan kon. Dat was nog steeds niet verandert. ”Ik heet Fightsoul kleintje… Zei hij terwijl hij weer ging gaan zitten. Hij zuchte een keer, ”En hoe heet jij? Mousefaer…” Dat laatste zij hij vriendelijk. Maar natuurlijk wel op een brutale manier. Hij was ontspannen. Maar als ze zou uithalen, dan zou hij haar gemakkelijk ontwijken.

Nee, ik heet Oakclaw! En weetje waarom? Omdat ik eikenbruine klauwen heb." Oakclaw liet haar eikenbruine klauwen zien. Ze trekkte haar nagels in en uit. "Fightsoul hé? Dat is een mooie naam.", fluisterde ze zachtjes. Ze begon te twijfelen of ze deze kat aankon. Hij zag er sterk uit en had mooie lange nagels. Haar lange staart zwiepte heen en weer. De zon verlichte haar vacht waardoor ze één van de sterren leek van de zilverpels. Maar toen flitste het woord dat ze haatte door haar hoofd: kleintje. Daar was hij in de fout gegaan. Ze wilde hem wel een krab geven. Maar ze hield haar in. Voorzichtig tilde ze een poot op om heb te krabben, maar ze liet hem weer naar beneden zakken. Ze kon hem geen pijn doen. In plaats daarvan liep ze naar een verlicht plekje. Haar vacht voelde heet aan en het zou niet lang duren of hij vlam zou vatten. Oakclaw liet zich zakken. Puffend van de hitte ging ze liggen. Het gras was haar enige verkoeling op de grens. Op het hoogland blies de wind de warmte weg. Ze bleef er een tijdje zitten tot ze de geur van konijn oppikte. Ze liet zich in jachthouding zakken. Haar heupen wiegde heen en weer voor de sprong. Met haar oren bepaalde ze het geluid. En dan zag ze een wit staartje flikkeren. Voorzichtig sloop ze op het jonge diertje af. Het konijn hief zijn kopje op om te snuffelen, maar Oakclaw was hem voor. Haar kleine pootjes roffelde over de grond. Ze sprong op het konijn dat piepte van doodsangst. Vlug maakte ze hem af. Voldaan van de goede jacht liep ze terug naar het verlichte plekje. Ze liet het konijn vallen en schraapte er wat mos over. Door de snelle ren was ze helemaal buiten adem. Haar maag knorde en ze liet zich languit in het gras vallen. Ze rolde zich op om eventjes te slapen.
Na een dutje te hebben gedaan. Besloot ze om haar honger te stillen. En de kater in de boom moest ook wel honger hebben, dacht ze. Al snel kruiste ze een vers muizenspoor. Haar oren flitste heen en weer. Al snel vond ze de muis en begroef hem in een holte van een den. Na nog een tijdje te hebben gewandeld rook ze een lijster. Het diertje was te druk bezig met het openbreken van een slakkenhuis dat hij haar niet hoorde. Ze had nooit zo'n vogel gezien. Ze sprong er op af en doodde hem snel. Ze droeg hem mee naar de holte waar ze de muis had verstopt. Met fier opgeheven kop bracht ze de lijster en de muis naar de holle boomstam. "Kijk eens wat ik gevangen heb.", miauwde ze fier. "Voor ons."

Hij luisterde naar de woorden van het jonge katje. Maar had er niet te veel aandacht aan verspilt. "Nee, ik heet Oakclaw! En weetje waarom? Omdat ik eikenbruine klauwen heb." Ze had inderdaad mooie eikenbruine nagels. En hij knikte aleen een keer. Hij verwachte zo half en half dat ze hem nu zou proberen te raken. Maar in plaats daarvan ging ze wat verder gaan liggen. Hij zag hou ze haar ogen sloot om wat te slapen en in gedachten zei hij hoe stom dat was. Maar niet in het echt. Als hij wou kon hij haar nu gewoon in een goede aanval doden. Maar hij had geen reden en ook al was hij hoe hij was. Hij probeerde de warrior code in ere te houden. Dus haar doden of aan vallen was nu geen optie. Hij rok zich uit en klom de holle boom weer in. Daar boven woei er een zachte wind die hem lichtjes verkoelde en terwijl zij daar toch zo lag te slapen begon hij terug met jagen. Na een hele poos had hij al weer twee vogels te pakken en nog een muis. Al zijn vangsten legde hij bij de eekhoren die hij daar voor had gevangen. Hij mocht ook niet vergeten waar hij de andere muis had gelegd. Anders werd dat toch maar kraaien voor. na zijn vangsten ging hij terug in de takken van de boom zitten. Hij zag hoe oakclaw waker werd. Haar konijn lag daar ook nog en zijn maag begon te knorren bij de gedachten aan vers konijnen vlees. Maar het zou niet goed zijn als hij dat beest van haar afpakte en hij zou er voor moeten vechten; Dan had hij wel meteen een reden gevonden om te gaan vechten. Maar hij had zijn eigenvangsten en kon zijn eigen prooi wel vangen. Hij verloor haar uit het zicht en kroop daarna weer in de holle boom. zachtjes ging hij liggen. De stam was nu gevuld met de geur van verse prooi. Prooi voor zijn clan waar hij niet vanplan was aan te komen. Na een poosje zag hij hoe die poes terug kwam met een muis en een lijster. Ze zag er fier uit en stopte voor de holle boom. "Kijk eens wat ik gevangen heb.", miauwde ze fier. "Voor ons." Zijn staart zwiepte wantrouwig heen en weer. Hij rok zich uit en ging weer gaan zitten. Zijn blik gericht naar de prooien. Hij schudde langzaam zijn kop. "Ik kan gerust mijn eigenprooi vangen. En heb jij eigenlijk al gejaagt voor jou clan." Hij sprak de woorden nutraal uit. Want hij zou zich aan de warrior codes op dit gebied houden. Trouwens het was niet normaal dat iemand van een andere clan prooi aanbiede. En toch begon zijn maag te knorren. Hij lachte even vriendelijk naar haar en nam de muis. "Toch bedankt..." Hij hield er niet van om vriendelijk te zijn. Maar hij kon nu ook moeilijk brutaal zijn. In een paar happen was de muis op en hij keek naar de lijster die Oakclaw had. "nog nooit een vogel geheten zeker..." Zei hij half lachend. terwijl hij zijn snorharen aflikte. Zijn licht blauwe blik gericht op Oakclaw. Hij vond de naam wel wat hebben...

"Nee ik heb nog nooit een vogel geheten! Hoe weet je dat?", miauwde Oakclaw verbaast. Voorzichtig nam ze een hap. Het was wat draderig maar het smaakte redelijk sappig. "Hmmm..." Ze likte haar snorren af. Daarna miauwde ze: "Het is verrukkelijk. Ik ga nu voor de Clan jagen, momentje." Na een half uurtje had ze 2 lijsters, 1 konijn en 9 muizen. Ze moest vier keer over lopen om het bij het konijn te leggen. "Zo, dat is wel genoeg.", pufte ze. "Gaan we schijn-vechten? Zo als vrienden hé! Ze liet zich uitdagend op de grond zakken en sloeg een poot met ingetrokken nagels naar hem. Ze miste en ze sprong zijn kant op. Maar ze hield op toen er een sterke geur van onbekend haar neus vulde. Vlug controleerde ze haar prooi bergje, wat ze daar zag kon ze niet geloven. Een grote hond stond te snuffelen aan haar prooi. "Hond!", spuugde ze. Ze rende er op af. En sloeg haar nagels in de grote lompe hondenkop. De hond brulde en hij rukte een lap vlees van haar zij.
"Je bent honden gehakt!", gilde ze. Moedig sloeg ze naar de grote hond maar ze miste. Tanden flikkerde. De hond was razend snel, hij pakte met zijn grote tanden haar staart en slingerde Oakclaw naar een boom. Ze hoorde haar poot kraken toen ze tegen de boom sloeg. Verdwaasd sprong ze op. Ze wankelde naar de logge hondenkop en scheurde zijn neus open. De hond struikelde jankend achteruit. Vlug sprong ze op de rug van de hond. Haar klauwen klampten zich vast aan de vacht van de hond. Ze grauwde: "Dit gaat pijn doen hond!" Ze zette haar tanden in de nek van de hond. Jankend sloeg hij op de vlucht, hij smeet zich angstvallig op de grond om haar af te schudden. De lucht werd uit haar longen geperst toen de hond op zijn rug belande. Ze liet los en de hond draaide zich om. Net iets te laat besefte ze dat ze haar zachte buik bloot gaf. Ze zag klauwen flitsen en ze gilde van angst en pijn. De hond sloeg zijn dodende klauwen keer op keer in haar buik. Ze probeerde zich om te draaien maar ze had niet genoeg kracht. Toen zette het logge beest zijn tanden in haar nek. Toen dacht het leven voorbij was. De hond schudde haar heen en weer. Nog steeds gillend sloeg ze haar eikenbruine klauwen in het oog van de hond en hij liet los. Met een harde klap kwam ze op de grond. Verdwaasd van de pijn bleef ze liggen. Ze voelde nog net hoe de hond zijn scherpe klauwen haar nek open scheurde. En dan werd alles gevuld in duisternis.

Hij wist het gewoon aan de gezicht uitdrukking. Maar hij gaf er geen antwoord op. In plaats daarvan keek hij hoe ze een hap nam. Het leek haar erg te smaken en dat vond hij wel fijn. Het was beter dat iets smaakte dan dat het niet smaakte. Ze at er nog een hele pos van en ging toen jagen voor haar eigenclan. Hij wachte geduldig en bleef dus rustig zitten terwijl de tijd verstreek. Maar na een half uurtje was ze al terug. Deze keer keek hij haar al wat vriendelijker aan. Maar toen ze vroeg schijn te vechten deed hij een paar stappen achteruit. Niet voor haar, maar voor zich zelf. Hij wist dat dat geen goed idee was bij hem. Hij kon namelijk niet zo goed zijn nagels inhouden. En hij wist dat hij haar zeker zou verwonden. Ze was al in een uitdagende houding gezakt. Fightsoul wilde net zeggen dat het geen goed idee was om te doen. Toen hij een geur opving. Hij kende die geur van ergens, heel lang geleden. Maar het was dan toch wat anders. Hij sloop nog een beetje achteruit toen hij Oakclaw hoorde schreeuwen “hond;” Hij volgde haar snelle bewegingen op en zag het grote beest aan haar prooi zitten. Oakclaw vloog er op af en viel hem dapper aan. Maar hij zag dat ze het niet zou kunnen halen. Hij wilde inspringen, maar al weer deed ze een snelle en goede poging. Ze zat nu op zijn rug, maar het beest rolde om en haar buik werd zichtbaar. Natuurlijk veel te kwetsbaar en de hond wist dit duidelijks ook. Nu schoot hij echt in actie. Hij zag hoe oakclaw weg gesmeten werd en haar ogen sloot. Hij was ijzig koel en een sterke kreet kwam zijn keel uit rollen. Fightsoul liep op de hond af, snel en lenig. Hij ontblote zij n nagels en het gaf een felle flits. De hond leek in de war en hij sprong op zijn muil af. Uit halend naar zijn oog, terwijl zijn achterpoten de nek aan het bewerken waren. Hij voelde de sterke adem van het beest toen hij los liet en snel een klap ontweek. Hij had bloed op zijn vacht van de wonden van de hond, en hij wist dat hij ook nog zou geraakt worden. toch bleef hij de hond ontwijken, zoekend naar de perfecte gelegenheid om naar zijn strot toe te springen. Hij liep van links naar rechts en terug. Hij werd heel even geraakt aan zijn zij en hij voelde het warme bloed over zijn lijf lopen. Hij voelde geen pijn, neen dat zou later nog wel komen. En toen was dat ene momentje, in geen tijd beet hij zo hard hij kon in de strot van het beest. Hij liet los toen het beest een vreselijk geluid maakte en met zijn staart tussen de benen even rondjes liep. Maar hij ging niet weg. Hij viel het beest weer aan en sprong op zijn rug. Het beest ging weer draaien en hij draaide gewoon mee. Waardoor hij op de buik van de hond terecht kwam. Met zijn nagels scheerde hij de buik open, hij voelde het bloed kleven, en daarna beet hij nog een paar keer. Deze keer vluchtte de hond echt weg. Met zijn ogen vol woede en pijn. Het enige wat achter liet was een spoor van bloed. Zonder het te beseffen liep hij naar de gewonde Oakclaw. Fightsoul vergat even zijn eigenwonden. Zachtjes raakte hij haar aan. Kijkend of ze waker werd. ”Oakclaw? Fluisterde hij zachtjes.

Het was licht in haar hoofd. Zou ze dood zijn? Ze durfde haar ogen niet open doen. De pijn was hevig terug gekomen. Toen ze dacht dat ze zou sterven door de pijn. Voelde ze een natte neus. "Oakclaw?", fluisterde een zachte stem. Ergens wist ze dat het Fightsoul was. Maar een gevoel dat ze niet kende dompelde die gedachte verweg. "Fightsoul?", zei ze schor. Voorzichtig deed ze haar ogen open. Daar stond Fightsoul. Mooi als hij was. Er besprong haar een gevoel dat een kat noemt: vlinders in je buik hebben. Dit kan niet! Ze kan niet verliefd zijn. Ze stond op en likte haar borst. "Met mij is alles goed.", loog ze. "En met jou? Heb je met de hond gevochten? Je ziet er gewond uit! Gaat het echt goed met jou?" De woorden tuimelde uit haar mond. Ze was heel bezorgd over hem. Ze wist niet waarom. Haar eigen wonden bloede nog en haar nek stond in brand van de pijn, maar ze sloeg er geen acht op. Ze wou alleen maar samen zijn met hem.

Tot zijn opluchting deed Oakclaw langzaam haar ogen weer open. Ze murmelde zijn naam. Het zonlicht scheen op zijn rug. Maar hij voelde de warmte niet. Bloed voelde hij van zijn zij glijden. Niet alleen zijn bloed, ook bloed van de hond maakte zijn vacht rood. Hij raakte Oakclaw nog eens zacht aan en deed een paar stappen achteruit. Hij zag hoe ze opstond en haar borst likte. “Met mij is alles goed.” Zei ze wel. Maar ergens in haar ogen kon hij zien dat ze loog. Het was niet goed, niets was nu echt goed. Langzaam schudde hij zijn kop. Een paar bloed druppels vlogen daarbij in het rond. Hij had niet eens de tijd om wat te zeggen. “En met jou? Heb je met de hond gevochten? Je ziet er gewond uit! Gaat het echt goed met jou?” De woorden bleven uit haar mond stromen en hij ging zitten. Hij keek haar recht aan. Hij liet zijn ogen wat zachter worden. Ook al was hij het niet gewoon om te doen. Hij zuchte even en deed zijn mond open. ^b]”Maak je geen zorgen over mij. Kijk liever naar je zelf.”[/b] Hij sprak het redelijk streng uit. Maar hij meende het goed. Hij begon met zijn poten schoon te likken en stukjes vacht van de hond tussen zijn nagels weg te nemen. Maar hij bleef de grijze poes wel aankijken. Er stak weer een zachte wind op en hij voelde nog meer kou langs zijn pels glijden. ”Ga toch liggen Oakclaw… Ik ga wat halen om het bloeden te stoppen. Hij schonk haar nog een zachte glimlach en vertrok door de struiken. Fightsoul kon niet weten of ze naar hem zou luisteren; Maar hij kon er wel tegen. Hij had al erger meegemaakt. Maar van haar kon hij dat moeilijk zeggen. Hij kende haar ook nauwelijks. Hij snoof de lucht op, hij wist wat hij zocht. Maar de geur van vers bloed vermengt met dat van de hond, maakte het er niet makkelijker op. Hij zou zijn zintuigen moeten volgen. Hij liep langzaam van struik naar struik. Het gevecht had hem flink vermoeid. Ook al had hij die middag goed geslapen. Uiteindelijk vond hij wat hij zocht. Spindracht dat deed de medicine cat toch ook altijd op de bloedende wonden. Omdat hij zo veel vocht en hij veel bij haar op bezoek kwam, wist hij ook al hoe hij het moest doen. Het zou Oakclaw er beter op maken. Ze kon het nu echt wel gebruiken. Hij bond het aan zijn poot en liep rustig terug naar Oakclaw. ”Ik zal proberen je wonden te stelpen. Zei hij zacht toen hij haar weer zag. Zonder te vragen of hij het wel mocht doen. Drukte hij zo voorzichtig mogelijk de spindracht op haar wonden. Langzaam maar zeker begonnen de wonden minder te bloeden. Tot het helemaal over was. Hij deed weer een paar stappen achteruit toen hij klaar was en begon zich zelf te wassen. Zijn beige, licht grijze vacht. Was helemaal geklit door het bloed. Littekens zouden na een paar weken weer verdwenen zijn. Het smaakte walgelijk. Maar toen zijn vacht weer redelijk schoon was. Voelde hij zich meteen weer veel beter. Hij keek nog eens naar Oakclaw die er erg aan toe was. Toch bleven groene ogen glinsteren. Iets waar hij heel veel respect voor had. Niet veel katten konden dat…

Ze zag hoe hij weg ging nadat hij "Ga toch liggen Oakclaw… Ik ga wat halen om het bloeden te stoppen" zij. Hij kwam terug met een dot spindracht om zijn poot gewikkeld. ”Ik zal proberen je wonden te stelpen." Ze knikte. Het deed pijn maar ze hield zich sterk. Haar wonden bloede nu wat minder. "dankje voor je hulp", zei ze zacht. Ze gunde hem een blik van pure dankbaarheid. Toen hij zich had gewassen wist ze even niet meer wat te zeggen. "Jouw wonden bloeden ook nog. Moet ik er ook wat spindracht op doen?" Ze keek hem aan. Zonder op een antwoord te wachten drukte ze een stuk sprindracht op zijn ergste wond in zijn zij. Door de inspanning ging haar wond in haar nek weer open. Ze sloeg er geen acht op en deed verder met spindracht drukken op Fightsoul's wonden. Voordat hij kon protesteren ging ze naast hem liggen en likte met haar tong zachtjes door zijn haren. Ze likte hem van top tot teen, als laatste likte ze hem tussen de oren. Spinnend rolde ze zich op. Ze gaf zich ook een snelle wasbeurt. Nog altijd spinnend viel ze in't slaap.

"dankje voor je hulp", Hoorde hij Oakclaw zeggen. Ze kek hem aan met een heel erg dankbare blik. Hij lachte even terug en begon zich zelf toen te wassen. het was nu weer rustiger geworden en hij was blij dat het weer even stil was. Maar de stilte duurde niet lang. Want Oakclaw begon weer te spreken. "Jouw wonden bloeden ook nog. Moet ik er ook wat spindracht op doen?" Hij wilde zijn hoofd schudden. Maar het was al te laat. Hij liet haar begaan. het was misschien beter ook. ook al kon het hem niet veel schelen of hij nu wel of geen wonden had. Voordat hij het wist ging Oakclaw naast hem liggen en begon hem te likken. Het gaf een raar maar vertrouwd gevoel af. hij wilde wel weg trekken. Maar ook deze keer liet hij haar begaan. Misschien was het gewoon uit dankbaarheid en niet uit wat hij dacht dat het was. Als laatste likte ze hem tussen de oren. Hij kon niets terug doen. Hij zou er anders nog spijt van kunnen krijgen. Ze begon te spinnen en leek langzaam in slaap te vallen. Terwijl hij nog steeds neer zat. Nu dat ze sliep kon hij er gemakkelijk van door gaan. Maar dat zou niet echt eerlijk zijn. Hij zuchtte even en ging neer liggen. Hij moest weer denken aan Winterbreeze hij voelde zich nu echt verschrikkelijk. Alsof hij haar verraden had. In gedachten begon hij te bidden naar de starclan. Vragend voor een antwoord. Wat moest hij doen. Biddend viel hij ook in slaap. Hij droomde van winterbreeze. Van de dag op hun ontmoeting. Hij zag haar duidelijk en hij rook haar zachte geur. hij wilde roepen. Maar er kwam geen geluid uit zijn muil. Toen draaide winterbreeze haar om. Maar haar witte vachtje veranderde naar het grijs en in plaats dat winterbreeze nu voor hem stond was het Oakclaw. Hij keek verward om hem geen en het werd duister. Op een paar licht plekken na. Daarna leek hij stemmen te horen: .... Soul... fight... Winter en Oakclawww...
Geschrokken werd hij wakker. Het was al donker geworden en de zilverpels verscheen langzaam aan de lucht. Hij rook de geur van Oakclaw naast hem.... Ze leek nog te slapen. Stelletjes stond hij recht. hij wou haar niet wakker maken. Langzaam liep hij wat verder. Naar een andere plaats. Waar hij vervolgens ging zitten en bleef staren naar de silverpels. Moest die droom wat betekenen of was het alleen maar fantasie...

Oakclaw droomde over Fightsoul. Ze waren aan het spelen. Ze tongden samen. Zaten in de zelfde clan. Waren gelukkig. Oakclaw deed langzaam haar ogen open. Het was donker en de zilverpels fonkelde boven haar. Ze zag Fightsoul zitten. Zijn mooie pels schitterend in de zon. Zijn blauwe ogen richten zich op de zilverpels. Ergens wist ze dat hij verscheurd was door mij en... Ze wist het niet. Zuchten stond ze op. Ze probeerde tevergeefs haar droom vast te houden. Later... misschien... dacht ze. Ze liep naar Fightsoul toe en ging op een beleefde afstand zitten. Ze probeerde niet naar hem te kijken. Om de aandacht af te lijden keek ze naar de zilverpels. Haar ogen naar boven gericht hoorde ze een fluistering. Haar oren bewogen zich naar het geluid. Met een schok besefte ze dat het de StarClan zelf is. "Katten zullen onodig vechten, dood zal er heersen. Vijanden zullen vrienden worden." Oakclaw keek geschrokken naar de zilverpels. Wat zou het betekenen. Een donkere wolk schoof voor de maan. Was het een teken? De StarClan fluisterde vaker iets tegen haar maar het kwam nooit echt uit. Ze keek naar Fightsoul, hij had het ook gezien maar gaf geen krimp.

Hij hoorde hoe Oakclaw naast hem kwam zitten. Maar wel op een beleefde afstand. Hij kon uit zijn ooghoeken zien dat ze niet naar hem keek. Misschien durfde ze niet. Hij had misschien nu ook wel een heel slecht gevoel gegeven. Alsof hij niets voor haar voelde. Maar dat was niet waar. Hij voelde wel iets. Maar wist nog niet zeker wat. Trouwens hij kon winterbreeze niet uit zijn kop krijgen. Hij wilde Oakclaw niet echt kwetsen. Maar hij kende haar maar net. Toch was er een sterk gevoel ontstaan. Hij zou haar kunnen uitkafferen. Weer naar zijn brutaal gedrag gaan en daarna weer verder leven zonder dat hij liet merken dat er wat gebeurt was. Maar er was wel wat gebeurd en dat zou hij haar niet zomaar kunnen aandoen. Hij bleef met zijn ogen naar de zilverpels kijken. De sterren fonkelden in de lucht. Hij moest denken aan Winterbreeze en even vroeg hij om een teken. Winterbreeze of Oakclaw. Hij zag ze allebei voor hem. Maar zijn gedachten werden verstoord door een kleine beweging dat hij opnam. Hij zag hoe dat de poes naast hem een soort van geluid leek op te nemen. Maar zelf hoorde hij niets. Hij bleef met zijn blik naar de lucht kijken. Weer denkend aan de eerste dag dat hij was overgestoken. Het kleine poesje dat hij had gered en daarna verliefd op was geworden. Donkere wolken schoven voor de maan en de zilverpels. Hij gaf geen kik. Als dit een teken moest zijn dan wist hij ook wel dat het geen goed teken was. Maar het kon voor iedereen zijn. Elke kat in het gebied die wakker was kon het zien. Maar hoeveel zouden dat er zijn? Hij zuchte even. Langzaam gleed zijn blik naar Oakclaw en hij stapte naar haar toe. Hij ging voor haar zitten. Maar nog steeds op een beleefde afstand. Hij keek haar vriendelijk aan. Hij liet niet merken wat hij voelde. ”Ik hoop dat ik je niet heb wakker gemaakt… Zei hij vriendelijk. Hij meende de woorden dat hij zei. Ergens wist hij ook dat ze recht had te weten wat hij voelde. Het enige probleem was. Dat hij het niet zeker wist. Dus hij kon het ook niet zeker zeggen. Maar wat hij ook voelde. hij zou één van de twee poezen moeten kwetsen. iets wat hij niet wilde doen. Dus hij moest maar wachten. Wachten op een ander teken. van leven of dood. van liefde of haat.....

Oakclaw keek verward naar de zilverpels. Fightsoul kwam voor haar zitten, op een beleefde afstand en miauwde zachtjes: ”Ik hoop dat ik je niet heb wakker gemaakt… Ze knipperde haar waas weg. En liefde borrelde in haar toen ze de knappe kater zag staan. "Euh... ja hoor., miauwde ze liefdevol. Waas vormde voor haar ogen. Ze viel in het slaap. Ze droomde van haar en Fightsoul. Fightsoul sprong op een wolk, en nog één. Oakclaw sprong hem achterna. Fightsoul snorde maar hij sprong steeds verder weg. "Fightsoul! Wacht!" Haar droom vervaagde en ze stond in het WindClancamp. De wind brulde om haar oren. De scherpe stank van Twolegs prikte in haar neusgaten. Oakclaw snorde. Fightsoul snorde ook maar veel zachter. Ze stonden zij aan zij. Hun staarten wikkelde zich om elkaar. Het beeld vervaagde en ze zaten in een boom. De zoete lucht van SkyClan kwam hen tegemoet. Fightsoul keek met zijn mooie ogen naar haar. Oakclaw snorde. Haar tengere lijfje wikkelde zich om hem heen. Op dat moment veranderde de lucht van SkyClan in dikke mist. "Fightsoul?! Waar ben je!?" Ze kon niets zien. Ergens heel ver hoorde ze een takje kraaken. "Fightsoul, ben jij dat?!", gilde ze. De mist trok op. Met een schok besefte ze dat ze in de Nursery lag. Drie witte kleintjes en één grijs kropen over haar heen. Ze keek op en zag Fightsoul zitten. "Wat zijn ze mooi", miauwde ze. Dan loste de droom op en zag Fightsoul zitten die haar vragend aankeek. Ze zuchtte. "Je wilt niet weten wat ik gedroomd heb!", miauwde ze.

Hij hoorde haar woorden wel. Hij knikte alleen heel even. Hij zag hoe haar ogen wazig werden en hoe ze weer in slaap viel. Hij ving haar lichtjes op en legde haar gemakkelijk. Eigenlijk zou hij moeten vertrekken terug naar zijn eigen kamp. Maar dan zou hij haar hulpeloos alleen achterlaten. Je kon ook nooit weten of die hond nog zou terug keren. Dat zou hij niet kunnen verdragen. Dus hij zou hier moeten blijven. Om haar te beschermen. Ja inderdaad hij had het weer gedaan. Waarom bleef hij maar mensen redden. Misschien was dat wel de taak die de sterrenclan hem gegeven had. Ook al besefte hij dat zelf niet zo goed. Hij ging naast de slapende Oakclaw liggen. Hoe ze daar zo vredig lag. Het had iets vertrouwds. Maar dat deed hem weer denken aan Winterbreeze. Daar had hij ook zo vaak naar gekeken. Die glanzende ogen. Die witte snuit. Was dit echt verraad? Hij zuchte weer even en keek terug omhoog. De lucht was weer zuiver en er was geen wolk meer te zien. Zijn adem werd weer rustiger en de glans in zijn ogen groter. De koelte van de nacht gleed over hem. Een intense rust nam zijn lichaam over. Zijn ademhaling was bijna niet meer te horen en hij zou zelf nog in slaap vallen. Maar dat kon hij nu niet doen. Hij was namelijk niet gewend aan zo’n soort rust. Misschien was het wel eens goed. Goed voor alles. Langzaam gleed hij naar beneden. Daarna rolde hij op zijn buik en keek zo een beetje verder. Hij hoorde Oakclaw murmelen. Ze was duidelijk aan het dromen. Hij kon alleen maar hopen dat het goede dromen waren. Anders was dat niet zo leuk. Opeens schrok ze op en in een vloeiende beweging stond hij op. Hij keek haar vragend aan. “je wilt niet weten wat ik gedroomd heb!” Zei ze tegen hem. Hij schudde de rust van zich af. Het had nu wel lang genoeg geduurd. ”Wat je ook gedroomd hebt… Ik hoop dat het goed was.” Hij kruiste haar blik. Maar daarna veranderde hij die weer. Hij kon niet echt goed beschrijven hoe hij zich voelde bij haar. Het was anders dan bij Winterbreeze. Maar dan toch ergens wel weer het zelfde. Misschien moest hij haar vragen over Winterbreeze. Maar dat leek dan ook weer niet zo’n goed idee. Hij stond op en kwam weer wat dichterbij haar zitten. ”Wat heb je gedroomd”? Vroeg hij met een nieuwsgierige ondertoon. Niet zeker of hij het wel wilde weten. Maar je kon nooit weten misschien was het wel interessant. Anders was het weer iets wat hij bij wist… Dat kon je altijd gebruiken.

(Sorry voor laat antwoord… hoop dat het een beetje goed is. ^^ <3 )

"Het was een prachtige droom.", snorde Oakclaw. Ze ging naast hem zitten en wikkelde haar staart in de zijne. "Ik zal allemaal precies uitleggen hoe het was" Ze drukte haar natte neus in zijn warme, mooie vacht. Ze begon te vertellen: Fightsoul je sprong op een wolk, en dan nog één. Ik sprong je achterna. Jij snorde maar je sprong steeds verder weg. "Fightsoul! Wacht!", riep ik. Mijn droom vervaagde en ik stond in het WindClancamp. De wind brulde om mijn oren. De scherpe stank van Twolegs prikte in onze neusgaten. Ik snorde. Jij snorde ook maar veel zachter. We stonden zij aan zij. Onze staarten wikkelde zich om elkaar. Het beeld vervaagde en we zaten in een boom. De zoete lucht van SkyClan kwam hen tegemoet. Je keek met je mooie ogen naar mij. Ik snorde. Mijn tengere lijfje wikkelde zich om jou heen. Op dat moment veranderde de lucht van SkyClan in dikke mist. "Fightsoul?! Waar ben je!?", riep ik. IK kon niets zien. Ergens heel ver hoorde ze een takje kraaken. "Fightsoul, ben jij dat?!", gilde ik. De mist trok op. Met een schok besefte ik dat ik in de Nursery lag. Drie witte kleintjes en één grijs kropen over me heen. Ik keek op en zag jou zitten. "Wat zijn ze mooi", miauwde ze. Het was moeilijk om te zeggen zo open en bloot. Zou het een teken zijn?, vroeg ze aan Fightsoul. Ze likte zijn oor. "Ik hou van je Fightsoul, onthoud dat...", murmelde ze. Ze drukte haar neus tegen zijn zij. Ze zuchtte zou ze haar geheim vertellen? Zou ze zeggen dat Winterbreeze haar vriendin was? Ze nam een besluit. "Fightsloul ik moet je iets vertellen. Winterbreeze is mijn vriendin. Niet zo lang geleden heb ik ontdekt dat jij en Winterbreeze een koppel zijn of waren. Je voelt je nu heel schuldig hé?" Dat moet je niet zijn. Als jij voor Winterbreeze kiest, kan ik daar mee leven.", miauwde ze. Een seconde later had ze er al spijt van. Ze hield van Fightsoul en ze zou er alles behalve mee kunnen leven als hij niet van haar hield. Maar zo is het leven. Hard en vol pijn. Ze tikte met haar staart tegen zijn schouder. "Hou je ook van mij?", murmelde ze. Het was de moeilijkste vraag ooit. Als hij zou afwijzen zou ze niet weten wat te doen. Maar hij moest weten wat er ook gebeurt ze houd altijd van hem....

(is niet erg van de trage post. We hebben het allemaal druk met het school XD)

"Het was een prachtige droom.", Hoorde hij haar zeggen. Maar hij verwachte niet echt een uitleg. Ze ging naast hem zitten en hij voelde hoe ze haar staart rond de zijne wikkelde. Ik zal allemaal precies uitleggen hoe het was" Ze drukte haar natte neus in zijn warme vacht en zo begon ze te vertellen. “Fightsoul je sprong op een wolk, en dan nog één. Ik sprong je achterna. Jij snorde maar je sprong steeds verder weg. "Fightsoul! Wacht!", riep ik. Mijn droom vervaagde en ik stond in het WindClancamp. De wind brulde om mijn oren. De scherpe stank van Twolegs prikte in onze neusgaten. Ik snorde. Jij snorde ook maar veel zachter. We stonden zij aan zij. Onze staarten wikkelde zich om elkaar. Het beeld vervaagde en we zaten in een boom. De zoete lucht van SkyClan kwam hen tegemoet. Je keek met je mooie ogen naar mij. Ik snorde. Mijn tengere lijfje wikkelde zich om jou heen. Op dat moment veranderde de lucht van SkyClan in dikke mist. "Fightsoul?! Waar ben je!?", riep ik. IK kon niets zien. Ergens heel ver hoorde ze een takje kraken. "Fightsoul, ben jij dat?!", gilde ik. De mist trok op. Met een schok besefte ik dat ik in de Nursery lag. Drie witte kleintjes en één grijs kropen over me heen. Ik keek op en zag jou zitten. "Wat zijn ze mooi" Ze bleef maar door praten en hij ging toch een paar stappen achteruit. Elk woord was een schok. Hij was niet bang. Maar het was wel duidelijk geworden dat ze verliefd op hem was. Toch snapte hij zijn eigen gevoelens niet. Misschien zou er wel weer een gevecht komen; maar wat kon hij zeggen op deze woorden? Wat kon hij vertellen over deze droom? Er waren gewoon geen woorden voor. Zijn ogen werden automatisch harder. Weer zo’n blik die hij alleen voor elkaar kon krijgen. “Zou het een teken zijn?, vroeg ze aan hem. Terwijl ze zijn oor weer likte. Hij wilde wel weg trekken. Maar kon het gewoon; Niet. Hij zou het moeten vertellen van wingterbreeze. Hij kon Winterbreeze moeilijk verraden. De woorden die Oakclaw daarna uitsprak was toch een steek in zijn hart. "Ik hou van je Fightsoul, onthoud dat..." Zijn ogen werden groot. Hij stond op en draaide wat rondjes met zijn hoofd naar beneden. Hij was woedend. Niet op Oakclaw niet op zich zelf maar op de sterrenclan. Waarom maakten ze het hem nou zo moeilijk? "Fightsloul ik moet je iets vertellen. Winterbreeze is mijn vriendin. Niet zo lang geleden heb ik ontdekt dat jij en Winterbreeze een koppel zijn of waren. Je voelt je nu heel schuldig hé?" Dat moet je niet zijn. Als jij voor Winterbreeze kiest, kan ik daar mee leven." Hij stopte met lopen en richtte zijn blik op de grijze poes voor hem. Ze leefde dus nog. Winterbreeze. Een opluchting ging door zijn lijf. Maar hij wist ook wel dat de laatste zin van haar niet klopte. Hij was al heel erg geschrokken door haar openheid; dat ze dan nog een vriendin van winterbreeze was kon hij helemaal niet meer geloven. Als hij haar koos verraad e hij winterbreeze voor één van haar vriendinnen. Als hij winterbreeze koos moest hij Oakclaw hart breken. Dat kon hij gewoon niet. Maar hij wist ook wel dat hij ze niet allebei kon krijgen. "Hou je ook van mij?", hij hoorde haar murmelende woorden. Zijn oren bewogen even ongemakkelijk; kon hij hier wel antwoord op geven. Hij zuchte even. Hij moest wel een antwoord geven; dat verdiende ze. Hij wist alleen niet of het de juiste woorden zouden zijn. ”Oakclaw… ik heb winterbreeze leren kennen toen ik nog steeds Fightpaw was. Voor de ceremonie ben ik over het donderpad gegaan en ben jullie territorium binnen geglipt. Ik heb Winterbreeze moeten redden. Anders zou ze nu al lang bij de sterrenclan zijn. Ik kon haar niet zomaar laten sterven. Ik ben zeer trouw aan mijn clan en het was niet de bedoeling dat winter verliefd op me zou worden. Die nacht heb ik daar geslapen. De volgende dag heb ik haar weer moeten redden. Ik kon niet tegen haar blik. Ik kan er nu nog altijd niet tegen. Maar ik heb mezelf er bij neer gelegd. Ik heb diepe gevoelens voor winterbreeze.” hij stopte even en dact nog eens goed na. Wat waren dat goede tijden geweest. Maar nog steeds wilde hij zijn clan niet verraden. ”Ik ben trouw aan mijn clan en ook al heb ik gevoelens voor winterbreeze op een dag zouden we moeten inzien dat het toch niet zou werken. Ik geef toe dat ik nu ook gevoelens voor jou heb; het probleem is alleen dat ik niet welke gevoelens precies. Ik zou niet kunnen kiezen tussen jou of winter. Als dat dan toch moet denk ik dat het beter is dat ik uit allebei jullie levens verdwijn. Ik ben niet de geschikte kat voor jullie. Ik zou alleen maar kunnen hopen dat jullie iemand vinden die goed voor jullie zou zorgen. Maar ik heb winterbreeze al lang niet meer gezien en ik geef toe dat ik haar langzaam aan zachtjes aan het vergeten ben.” hij maakte zijn woorden niet eens af. Hij kon het gewoon niet. Winterbreeze helemaal vergeten zou hij niet kunnen. Als één van de twee zou verdwijnen zou alles gemakkelijker zijn. Hij kende Oakclaw nauwelijks; maar ze had een soort charme. Hij voelde zich wel sterker bij haar. Hij voelde zich nog anders dan bij winterbreeze. Maar was dat gevoel beter of niet. Hij kon het niet zeggen. Hij wilde alleen maar dat ze allebei gelukkig werden. ”Misschien is het beter dat jullie het samen maar uitvechten…” zei hij toen weer. Misschien was dat inderdaad de oplossing. Maar wie zou er winnen en zou hij kunnen leven met die beslissing… nee! Misschien moest hij ze allebei maar gewoon proberen te vergeten Maar dat zou ook wel niet lukken.

Oakclaw snorde zachtjes om Fightsoul wat op te beuren. ”Ik ben trouw aan mijn clan en ook al heb ik gevoelens voor winterbreeze op een dag zouden we moeten inzien dat het toch niet zou werken. Ik geef toe dat ik nu ook gevoelens voor jou heb; het probleem is alleen dat ik niet welke gevoelens precies. Ik zou niet kunnen kiezen tussen jou of winter. Als dat dan toch moet denk ik dat het beter is dat ik uit allebei jullie levens verdwijn. Ik ben niet de geschikte kat voor jullie. Ik zou alleen maar kunnen hopen dat jullie iemand vinden die goed voor jullie zou zorgen. Maar ik heb winterbreeze al lang niet meer gezien en ik geef toe dat ik haar langzaam aan zachtjes aan het vergeten ben.”, zei Fightsoul ”Misschien is het beter dat jullie het samen maar uitvechten…”, miauwde Fightsoul weer. "Fightsoul, nee... dat mag je niet zeggen.", snikte ze. Ze likte hem bezorgd over zijn oor. Ze drukte haar neus tegen zijn neus. Zachtjes blies ze door zijn haren. "Je moet niet kiezen maar verdwijn ook niet uit mijn leven. Als je het niet wilt wil je het niet, het is niet mijn keuze.", trooste ze.

Hij had zo veel gezegd dat het nu pas echt door hem door drong. Winterbreeze leefde nog en diep van binnen wist hij dat hij haar nooit zou kunnen verraden. Maar hij wilde Oakclaw geen verdriet aan doen. Hij had gevoelens voor haar. Ja dat was waar. Maar hij kon niet zeker zeggen welke gevoelens dat waren. Hij kende Oakclaw ook nog niet zo lang. Terwijl hij Winterbreeze al van zijn eerste dag als leerling kende. Hij had haar toen een paar keer gered en daar door waren de gevoelens sterker geworden. Misschien was het daarom dat hij nu ook zo’n gevoelens voor Oakclaw had. Hij wilde de katten die hij redde niet verliezen. Omdat hij echt van ze hield ook al deed hij zo brutaal en ook omdat hij gewoon niet wilde dat hij hun leven alleen gered had om ze dan nooit meer te zien. "Fightsoul, nee... dat mag je niet zeggen.", snikte de poes voor hem. Hij wist zelf al niet meer goed wat hij gezegd had. Het enigste wat hij wist is dat hij goede en misschien meer dan goede vrienden wilde worden met Oakclaw. Maar hij zou Winterbreeze niet kunnen verraden. "Je moet niet kiezen maar verdwijn ook niet uit mijn leven. Als je het niet wilt wil je het niet, het is niet mijn keuze.", trooste ze. Hoorde hij haar weer zeggen. Ergens wist hij dat zijn woorden haar diep geraakt hadden. Heel diep in zich voelode hij zich nu ook weer schuldig. Heel zachtjes schudde hij zijn kop. Hij wilde alle gedachten even kwijt. Het werd trouwens tijd dat hij weer vertrok naar zijn eigenkamp. Anders zouden er te veel vragen worden gesteld. Of misschien toch niet. Want hij kwam meestal het kamp binnen met wonden en bloed. Dat waren de clan genoten nu al wel gewend van hem. Hij gaf Oakclaw een lik tussen haar twee ogen en hij schonk haar een zachte blik. ”Dank je Oakclaw.. Voor alles.” Murmelde hij zachtjes in haar oor. Hij wist niet zo goed wat te zeggen. Dus misschien was het beter dat hij vertrok. ”Ik denk dat het beter is als ik nu terug keer naar mijn eigenkamp.” Hij genoot gewoon van de gedachte om terug te keren naar zijn eigen gebied. Waar hij zo veel van hield en nooit zou verlaten. ”Ik hoop dat we goede vrienden kunnen zijn en misschien zelfs meer dan dat. Ik hoop ook dat ik je snel terug zie Oakclaw en zorg goed voor je zelf.” Hij gaf haar nog een snelle lik en vertrok dan langzaam richting zijn eigenkamp. Vlak voor dat hij de struiken in wou lopen keek hij nog eens om. Zijn staart zwierde vriendelijk gedag. Maar een deel van hem wou nog niet weg. Alsof er nog iets was dat er gezegd moest worden.