I'm a fighter! Who doesn't? [Fightsoul&Oakclaw]

Oakclaw knikte. Ze bergeep hem maar het deed pijn. Niet weg gaan. dacht ze. Ze bewoog ten afscheid met haar oren in zijn richting en draaide zich om. Ze durfde niet om te kijken. Bang dat ze schreeuwend terug zou lopen. Haar staart zwaaide soepel heen en weer. Tot je het puntje zag verdwijnen. Ze liep nog een stukje door en ging toen zitten. Ze likte haar borst lang en met trage likken. Tranen drupten op de stoffige grond. Ze sprong op en baande zich terug een weg naar Fightsoul. Ze keek even om zich heen. Leegte... Stilte... Dan een schreeuw in de verte.... Ze herkende vaag de schreeuw maar het klonk te ver. Ze snuffelde en er kwam een idee op in haar hoofd: Ik ga Fightsoul volgen. Ze snuffelde weer en zijn heerlijke geur kwam in haar neus. Ze volgde zijn geurspoor. Een varen streek langs haar neus, Fightsoul was hier geweest. Ze maakte even haar eigen geurspoor en ging verder...

Hij keek haar nog even na. Maar ook Oakclaw verdween door de struiken. Ergens voelde hij zich schuldig. Hij kon het niet goed beschrijven. Maar hij vond dat hij haar ergens in de steek liet. Hij schudde zijn kop en liep zelf verder weg. Het was wel nog een eindje tot zijn eigen gebied en dus zou hij voort moeten maken. Maar nu voelde hij zich niet te fit en daardoor liep hij gewoon maar rustig door. Maar langzamere hand versnelde hij zijn pas. Door de varens en verder. Maar er klopte precies iets niet. Hij had het gevoel bekeken te worden. Daarom stopte hij even met lopen en nam de geur op. Bloed! De geur van bloed was hier goed te ruiken. Hij herkende de geur van het bloed. De hond die hij eerder verjaagd had was hier duidelijk ergens in de beurt. Stilletje ging hij in jagershouding zitten. Het was zijn beste verdediging. Langzaam liet hij zijn Lichtblauwe ogen over de omgeving glijden. Die hond was nog dichter bij gekomen. Hij kon de zware ademhaling horen en hij hoorde de struiken ritselen. Het was precies in één van zijn dromen dat hij zat. Het was nog steeds donker en er was niemand anders in de buurt. Hij zou weer moeten vechten. Waar hij zelf geen problemen mee had. Voor hem kwam een donkere gestalte opdoemen. Een glimlach ging over zijn snuit geen. De hond keek dreigend naar hem op. Het beest maakte hem zelfs groot en trok zijn tanden naar achteren. De vieze geur kwam in zijn neus te zitten. ”Nog niet genoeg gehad?” Grauwde hij naar het beest. Het leek er op dat het beest een schijnbeweging zou gaan maken. Maar dat deed de hond niet. Hij hapte recht naar Fightsoul. Die naar voren sprong en zo onder de hond terecht kwam. Waarna hij zijn klauwen over de buik van het beest geen griste. Bloed druppels vielen op zijn hoofd en hij zag hoe het beest zich op hem wou laten vallen. Maar hij was net op tijd weer weg. Nu lag de hond daar bloedend op de grond. Het was een perfecte tijd om te vluchten. Maar vluchten daar deed hij niet aan. Hij liet zijn kreet horen en stormde op het beest af. Recht naar de nek. Zijn nagels flitsten op en hij lande recht waar hij moest landen. Hij haalde de nek van het beest open. Terwijl die wild met zijn kop zwaaide en rechtstond. Door die beweging werd hij weg gestoten en viel recht op de grond met een harde klap. Hij knipperde even met zijn ogen en sprong meteen weer op. Nu kwam de hond dreigend op hem af. Door de klap was hij gedeeltelijk verdoofd. Dus hij kon nu niets anders doen dan de beten en klauwen ontwijken. Wat hem redelijk goed afging. Hij kreeg wel een haal over zijn rug. Maar daarna sprong hij terug naar de muil van de hond en haalde heel zijn kop open. Het beest kon nu niets meer zien. Doordat het bloed in zijn ogen liep. Hij zelf voelde zijn bloed van zijn rug lopen. Het leek der op dat de hond weer in paniek weg wou lopen. Dat deed het beest ook; Voor de tweede keer verdween de hond door het struik gewas. Langzaam ontspande hij zich en zakte door zijn poten. Hij moest gewoon eventjes blijven liggen. Hij voelde zijn hart als een bezetene kloppen. Maar na een tijdje werd het minder. Hij sloot zijn ogen even. Dit gevecht had hem echt wel uitgeput. Hij zou nu even moeten blijven rusten. Zijn ademhaling werd rustiger en zo bleef hij liggen. Tot dat hij weer zou kunnen vertrekken. Alles was in orde. Hij kon tegen de pijn en zo. Maar hij was gewoon een beetje moe. Hij moest altijd het beste uit zich zelf zien te halen.

Oakclaw liep met een woeste vaart voort. Ze had een hond horen huilen en Fightsoul horen brullen. Fightsoul kon zijn mannetje staan maar ze was te bezorgd om zo maar weg te lopen. Ze stopte toen de vieze stank van bloed haar tegemoet kwam. Ze durfde niet tevoorschijn te komen. Ze zag Fightsoul vechten als een Tijger van de TigerClan, met de snelheid van Luipaard van de LeopardClan en met de kracht van een leeuw van de LionClan. Ze wou hem helpen maar durfde niet. De hond had net zoals bij haar zijn nek opengereten. Hij lag op de grond. Ze jammerde zachtjes maar bleef verscholen zitten. Toen Fightsoul zijn ogen sloot liep ze zo zachtjes mogelijk naar hem toe en ze drukte haar snuit tegen zijn bebloede nek. "Ik hou van jou en ik vergeet je nooit.", murmelde ze. Fightsoul bewoog niet. Ze wist niet of hij het gehoord had of niet. Ze likte zijn nek en zijn rug schoon en daarna waste ze zijn oren en kop. Ze wikkelde haar staart rond zijn lijf en voelde zijn warmte zich mengen met haar warmte. "Ik hou van je.", fluisterde ze zachtjes. Haar tong schuurde tussen zijn ogen en daarna waste ze zijn buik. Ze stond op en zei nog hardop: "Ik vergeet je nooit." Een traan vermengd met bloed drupte op de grond. Een stuk van haar hart zou weg verschrompelen en alleen maar een leeg bebloed gat overlaten. Ze stapte terug naar het struikgewas.