a new friend, or foe.

De zachte wind leek woorden in haar oren te fluisteren. Maar veel aandacht had ze er niet voor. Haar ogen keken naar de omgeving voor haar. De specht zat nog altijd waar hij was geland. Het beestje had niets door dat ze daar zat. Het was een mooie dag en ze stond net op het punt om het beestje aan te vallen. Maar het diertje schrok op van iets en was meteen in een volle vaart weg. Geïrriteerd stond ze op en liep stil verder. Al de hele tijd leken de vogels aan haar te ontsnappen en daardoor had ze een slecht dag. Goldenmoon was vandaag extra snel op haar pootjes getrapt. Met snelle passen volgde ze de weg naar de zonnerotsen. Als ze geen vogels kon vangen dan zou ze op zijn minst een waterrat moeten kunnen te pakken krijgen. Haar gras groene ogen gingen heen en weer en steeds opnieuw snoof ze de geuren naar binnen. Ze had weer slecht geslapen voor de zoveelste keer en af en toe kon ze de gewen niet onderdrukken. Wat verder tussen een paar struiken liep een klein stroompje dat ze volgde tot ze eindelijk bij de rotsen aan kwam. Eerst bleef ze nog even in het struikgewas zitten… Kijkend of er nergens een rivierclan kat te zien was. Het was misschien wel hun gebied, maar je kon hier nooit zeker zijn. Langzaam sprong ze van rots naar rots tot ze een lekker warm plekje gevonden had. Ze rolde zich gezellig op en genoot van de warmte dat de stenen en de zon haar gaven. Langzaam sloot ze haar ogen en viel ze ook in een lichte slaap. Maar haar dromen bleven het zelfde en ze bleef het gezicht van haar zus zien. Maar de woorden waren in de maanden steeds verandert. De enige zin die haar zus haar toeriep was nog: “You're not better than me and I will make sure that you are as lost as I am.” Hoe kon haar eigen zus dat nou zeggen. Deze keer zag ze haar zus alleen voor haar en er kwamen wel woorden uit haar mond, ze hoorde ze niet. Ze voelde alleen de warmte rond haar en langzaam aan verdween haar zus ook in een helder licht. Toen ze wakker werd was de zon al weer aan het weg zakken en de hemel kleurde rood, en roze, oranje. Nog half slapend rekte ze zich ooit. Een glimlach verscheen op haar muil. Al die dagen had ze slecht geslapen, maar door de warmte was die droom eindelijk weg gebrand. Een licht gruis trok haar aandacht terwijl ze zich uitrok. Langzaam ging ze zitten en ze keek naar de struiken voor haar. ”Wie is daar. Grauwde ze terwijl ze nog een keer geeuwde. Het was een thunderclan kat, dat kon ze ruiken.

[Loinpath]

Met rustig gematigde passen liep een grijze kater het kamp uit. Hij was geconcentreerd op de kleinste geluiden of geuren van prooi. Het duurde niet lang voordat er een zacht briesje opstak en de onmiskenbare geur van een konijn zijn neus vulde. Hij versnelde zijn tempo een beetje. Al snel kwam de geur dichterbij, Lionpath liet zich tegen de grond zakken als hij ongeveer een vossenlengte van het diertje verwijderd was. Hij zette nog een paar passen en zette zich toen krachtig tegen de grond af en kwam zo met een sierlijke boog op het konijn neer. Snel voordat het de andere prooi kon afschrikken doodde hij het dier. Lionpath nam het vast aan het nekvel en droeg het zo met zich mee. Terwijl de thunderclan warrior opzoek was naar een goede plek om het dier te begraven zonk hij weg terug in zijn gedachten. Zonder erbij na te denken liep hij langzaam maar zeker op de Zonnerotsen af. Opeens schrok de kater omdat hij hier al was, snel liep hij op een rots af. Maakte daar een kuiltje en liet het konijn erin zakken. Net toen hij genoeg aarde over het konijn had gegraven vulde zijn neus met een geur die niet van prooi was, maar van een andere poes. Het was een thunderclan poes dat wist de kater. Hij snoof nog eens in de lucht en liep dan met groote passen op de plaats af waar de poes zich bevond. Aan de geur herkende Lionpaht de kat niet onmiddelijk, maar hij wist wel dat het een poes was. Opeens herinderde hij zich de geur terug, hij had het al eens geroken in het Thunderclankamp. Voorzichtig zette hij nog een paar passen dichterbij.

Inspi loos...

De geur kwam dichterbij maar ze bleef ontspannen. Ze wist trouwens dat het goed zat. Het was duidelijk een kater van hun kamp. Dus het was niet nodig om haar zorgen te maken over iets. Ze rekte zich langzaam uit en stond toen weer op. Ze keek eens wat verder over de rotsen. Ze zag een grijsachtige jonge kater staan. Ze had hem zeker al eens gezien in het kamp en ze zocht achter zijn naam. Terwijl ze langzaam terug naar beneden liep en rustig naar hem toe liep. Ze ging net voor hem zitten toen ze hem echt herkende. Lionpath… Ze had hem nog nooit persoonlelijk ontmoet. Ze lachte eens vriendelijk naar hem. ”Dag Lionpath, Mooie dag om naar de zonnerotsen te komen.” Zei ze vriendelijk en zo luchtig mogelijk. Ze was nooit erg goed geweest in gesprekken te openen. De meeste katten dat ze kenden uit het kamp waren trouwens katers. Ze wist zelf niet waarom, maar de enige echte kattin die ze kende was snowlight. Die ze al kende van toen ze nog kittens waren. Lionpath, moest zo ook ongeveer haar oude zijn. Ze keek hem vriendelijk aan, terwijl weer een zachte wind kwam opsteken. Ze snoof zachtjes, of ze geen verse prooi rook. Maar ze rook allen oude sporen en de geur van het water. Ze bekeek de kater nog eens goed. Ze wist niet veel van hem. Alleen dat hij vaak weg droomde. Maar dat vond ze helemaal niet zo erg. Want dat deed zei zo vaak. Maar dan in haar herinneringen, dus zij zou er zeker rekening mee houden. Ze rook ook dat hij verse prooi gevangen had. Maar ze kon niet precies zeggen hoeveel of wat. Zij had niet echt iets kunnen vangen. ”Al een goede vangst gehad? Vroeg ze om het gesprek wat verder te kunnen zetten. Ze wachte tot hij zou antwoorden en bleef vriendelijk kijken. Want ze had zo de neiging om vaak heel koel en kwaad te kijken. Maar dat gebeurde alleen als ze in haar verleden zat.

[Beetje kort.]