Just when I thought, I reached the bottom

Een onhoorbare zucht rolde over Graystripe's lippen terwijl hij met zijn ambere blik de weg rennende muis achtervolgde. Het was vandaag niet echt zijn dagje kon je wel zeggen. Dat was ondertussen al wel de tweede keer dat hij een prooi er vandoor liet gaan. En dat was niet de enigste keer, in de loop van de dagen had de kater al meerdere blunders uitgevoerd. En eerlijk gezegd begon het 'm stilaan te irriteren. Zeker nu de dagen kouder en korter werden, en het kamp meer voedsel nodig had, wou 'ie zijn Clan niet in de steek laten door zijn eigen fouten. Tja, fouten waren er om van te leren zeiden ze altijd tegen hem. Maar wat als je het keer op keer bleef doen zonder dat hij er iets van leerde? Graystripe tilde zijn hoofd naar boven en hield zichzelf voor dat alles nog kon veranderen. Naast alle miserie buiten het kamp, begonnen beetje bij beetje zijn banden in de Clan weer te helen. Maar zijn grootste spijt was nog steeds Sandrose en Fireheart. Hoe kon hij toch? Hun beide zomaar in de steek laten.. De grijze langharige kater snoof wanhopig en trippelde met een valse glimlach verder. Don't worry, be happy.. Het zal wel. Misschien was het handig om de zonnerotsen te patrouilleren, aangezien daar nog niemand was gaan kijken. Ook al had de ThunderClan niks meer gehoord van de andere Clans, RiverClan inbegrepen, het zou hem niet echt verbazen om die waterratten op ThunderClan gebied te spotten. Zeker niet bij de zonnerotsen, een van hun favoriete plekjes hier. Zijn staart sloeg even wild tegen takken die achter hem hingen. Er was dus niemand, handig. Graystripe hernieuwde de ThunderClan markering eerst voordat hij de rivier zou gaan checken. De RiverClan geur was oud, en zekerst ver weg dus dat moest betekenen dat die katten al lang weer weg waren. Weer ontsnapte er een zucht uit de grijze kater zijn mond, en net toen 'ie op het punt stond te vertrekken begon de grond onder zijn voeten wat af te brokkelen. En voor dat Graystripe het nog maar wist, klotste hij in het water. Een oorverdovende gil kwam uit zijn keel en sneed als bliksem in de lucht. Het water was ijskoud, en leek hem wel te bevriezen tot op het bot! 'I-Ik-Ve-verdr-verdrin-k!' Happend naar lucht trok het water hem naar onder, waardoor 'ie in plaats van een mondvol lucht een mondvol water te pakken kreeg.

+Swiftheart. Oh I hope that Swift could swim x'D

Haar hart klopte hoog in haar keel, snel en onregelmatig. Ze had haar ogen volledig gefixeerd op een konijntje dat voor haar zat, die haar nog steeds niet in de gaten had. Heel voorzichtig zette ze haar voorpoot een klein stukje naar voren, zonder enig geluid te maken. Een scherpe wind streek door haar dikke, witte vacht. Ze volgde de bewegingen van haar prooi aandachtig, en wachtte het goede punt af. Het konijntje draaide zijn rug naar haar toe, en in een fractie van een seconde was het gebeurd. Swiftheart spande haar spieren direct aan en nam een stabiele sprong. Ze klemde het diertje stevig tussen haar klauwen, nu geheel hulpeloos. Het spartelde nog even met zijn pootjes, maar zonder ook maar na te denken zette ze haar tanden in zijn nek. Het warme lichaam hing nu slap tussen haar bek. Swiftheart liet een tevreden spin horen. Eindelijk was het vandaag toch geluk, na enkele missers. Ze had geen zin om eerst terug te lopen naar het kamp, dus zocht ze een plekje om haar konijn tijdelijk te bewaren. Na een geschikt plekje te hebben gevonden, legde ze hem voorzichtig neer en gooide er wat blaadjes overheen, zodat het niet erg opviel. Eenmaal weer op het pad, stapte ze rustig in haar tempo verderweg van het kamp. Ze kon een kleine patrouille houden, of gewoon hier en daar even rondneuzen. Echt plannen had ze niet. Op dit moment was ze vlakbij de Zonnerotsen, maar was ze ging er niet heen. Plotseling weerkaatste de bomen een schreeuw, een gillende schreeuw om hulp. 'I-Ik-Ve-verdr-verdrin-k!' Swiftheart schrok op en keek angstig om zich heen. Ze zette het op een rennen, en ging naar de richting waarvan het geluid vandaan kwam. Haar ogen flitsten heen en weer, opzoek naar de kat waarvan het geluid vandaan kwam. Op dat moment werd duidelijk wat er aan de hand was. Een grijze kater, hulpeloos en angstig, lag in het water, schreeuwend om hulp. Even begon ze te denken, maar haar instinct nam het al snel over en ze rende in zijn richting. RiverClan katten konden zwemmen, dus dit was geen RiverClanner. Het moest dus wel een ThunderClan zijn. Hulpeloos keek Swiftheart toe naar het tafereel wat zich voor haar afspeelde. Toen zette ze haar verstand op 0 en sprong de rivier in. Het ijskoude water doorweekte haar sneeuwwitte vacht, en kwam als een klap aan op haar huid. Toch trok ze zich daar niks van aan, en trappelde zichzelf richting de kater. Echt goed zwemmen kon ze niet, maar ze kon ook niet anders dan deze kat helpen. Ruw duwde ze de kater tegen de kant, hopend dat hij zichzelf kon vastklemmen. Lichtelijk in paniek probeerde ze er zelf ook uit te komen, ookal ging het niet goed. Het koude water had haar spieren bevroren, en daardoor functioneerden ze niet goed meer. Ze moest het doen met de kracht die ze nog over had.

-SuperSwift kan alles xD-

Het duurde niet lang voordat iemand zijn gejammer had opgemerkt en hem te hulp snelde, echter leek het wel voor Graystripe alsof 'ie al eeuwen in het water rond dobberde. In zijn ooghoek ving hij het figuur van een spierwitte kat op, en aan haar lenige bouw te zien was het een kattin. Hoe graag hij haar nu ook wou terecht wijzen dat ze niet in het water mocht komen omdat dat té gevaarlijk zou zijn, de kilheid nam zijn lichaam over en verlamde zijn spieren. Een beetje nat spatte tegen zijn gezicht toen ook de poes de rivier in sprong, blijkbaar was ze bereid genoeg om haar eigen leven op het spel te zetten voor de zijne. De duw in zijn rug van de redder in nood voelde 'ie amper, maar door de beweging die de kater maakte in het water wist hij dat 'ie tot aan de kant werd gesleurd. Zijn poten probeerde grip te zoeken aan de gladde wanden van de rivier, al lukte dat niet echt denderend goed. Ja, hij was uiteindelijk er kunnen uit kruipen met de restjes energie in zijn lichaam. Maar door de gladheid schoof 'ie weer weg en plonsde met zijn achterpoten terug in het natte vloeistof. Zijn verstand had nog niet echt door dat de sneeuwwitte kattin die hem net had gered nu zelf diep in de nesten zat. Laat dit werken, alsjeblieft! 'Zodra ik bij drie 1 ben stop je met spartelen!' Klonk de stem van Graystripe hoog en geschokt. De bedoeling was dat zij ging stoppen met tegen weren zodat Graystripe d'r gemakkelijk uit het water kon trekken. Maar of zijn kracht 'm deze keer zou helpen, dat zouden ze zo dadelijk ontdekken.

Het koude water klotste tegen haar onderkoelde lichaam, en ze deed haar best het laatste beetje warmte in zich vast te houden. Ookal ging dit moeilijk, het water overheerste echt en echt zwemmen kon ze ook niet. Ze zag, tot haar eigen geluk, dat het de kater wel was gelukt uit het water te komen. Vechtend voor haar eigen leven spartelde ze haar laatste energie uit zich. De kant was door het water echt zacht en modderig geworden, waardoor ze er geen hou vast aan had. Haar witte vacht was ondertussen bij haar poten bruin verkleurd, maar daar trok ze zich op dit moment niks van aan. Ze greep met haar nagels voor een laatste keer naar de kant, voordat ze de moed opgaf. Ze had totaal niet gelet op de kater, en was hem al bijna vergeten, toen ze opeens weer zijn stem hoorde. 'Zodra ik bij drie 1 ben stop je met spartelen!' Echt spartelen deed ze al niet meer, haar lichaam was daar te onderkoeld voor. Maar stoppen? Ze zou verdrinken! Toch had ze geen beter idee en wist dat ze ook geen andere keus had. 'I-i-ik doe m-mijn best-t.Wanhopig gaf ze hem een laatste blik en deed wat hij vroeg. Ze hield haar poten stil en probeerde nog een laatste hap lucht te nemen. Haar hoofd probeerde ze nog boven water te houden, wachtend op wat de kater zou doen. Dit was echt zo'n situatie waar ze eigenlijk geen moed meer in had. Toch moest ze iets proberen, vechtend voor haar eigen leven.

Haar stem haperde, en dat was het gene waar Graystripe al voor had gevreesd. Dat betekende dat de tijd tekort kwam, en 'ie nu écht moest opschieten. Hij had niet echt een plan B, voor deze ene keer moest de kater letterlijk op zijn geluk weten te vertrouwen. Al mocht zijn adem en energie al op zijn, hij had toch nog wat spranken moed over gehouden om haar weten te helpen. Nog snel schoot 'ie een smeekgebed naar de StarClan, hopend dat hun haar wel konden helpen. Al wist hij goed genoeg dat alles nu aan hem zelf lag, en de StarClan hier niet kon helpen.. '3..2..1!' Zodra de kater bij het getal 1 was schoot 'ie naar voren en greep de witte kattin in haar nekvel, worstelend haar in de buurt van de kant te houden. Hij klampte zijn nagels vast in de natte grond als extra evenwicht, en trok zo hard als hij maar kon in de hoop haar nog te kunnen redden. 'Probeer je poten op de grond te zetten!' Kwam er half hees uit. Het zou een stuk handiger zijn dat als ze deels op weer op de grond zou staan, dan kon Graystripe d'r nog wat verder uit de rivier halen. Maar op deze manier zou het niet werken, dat had hij al ondervonden. De brede grijze warrior beet eventjes op zijn lip en kneep zijn ogen dicht tegen de druppels water die in zijn gezicht vlogen. Ondertussen begon de lucht al wat op te klaren. Niet dat het had geregend net, hier en daar waren er nog tekens van een voorbij gewaaide regenbui. Dus dat betekende deels dat de zon er weer zou doorkomen. Dus toch nog iets goed vandaag.

-beetje flut x'D Ik kon d'r niet powerplayen natuurlijk {':-

Ze zag nog net door haar ogen hoe de kater een schietgebedje naar de StarClan gaf, en toen vlak naast de waterkant ging zitten. De stroming werd steeds sterker, terwijl zij alleen maar zwakker werd. Wild klotste het water tegen haar op en grote spetters water kwamen in haar gezicht terecht. Zoekend naar een uitweg, zoekend naar hulp, telde ze haar laatste minuten van haar nog niet al te lange leven. '3..2..1!' schoot er uit de keel van de kater, en hij sprong naar voren. Hij greep haar in haar nekvel, en trok haar dichter naar de kant. Het gaf haar een goed gevoel dat er nog iemand was die haar probeerde te helpen, want de rest van de wereld leek verdwenen. Uit alle macht trok de kater haar naar de kant, en ze voelde al lichtjes hoe de grond haar poten raakte. Eindelijk had ze een plek gevonden waar de grond hoger was. 'Probeer je poten op de grond te zetten!' schreeuwde de kater hees. Met het laatste beetje moed wat ze bij elkaar geraapt had, trapte ze een laatste keer naar voren en voelde hoe de grond weer terug naar boven kwam. De kater bleef trekken, want zelf kon ze niet meer op haar poten staan. Ondertussen was de lucht minder grijs gekleurd, en kwamen hier en daar al wat deeltjes blauw tevoorschijn. Witte wolkjes dreven vredig voorbij, maar daar lette Swiftheart op dit moment totaal niet op. Eindelijk voelde ze nu ook droge grond op haar rug en buik. Hij had haar op de kant weten te trekken, en buiten adem liet ze zichzelf neervallen. Ze haalde zwaar en piepend adem, snel achter elkaar. Dit was zowel fysiek als mentaal het zwaarste wat ze ooit meegemaakt had. Haar ogen vielen dicht van vermoeidheid, en ze had de kracht even niet meer om op te staan. Het enige wat ze nog net uit wist te brengen, sprak ze naar de kater. Bedankt.. sprak ze zacht, bijna onverstaanbaar.

Graystripe opende zijn muil zodat al de verse lucht naar binnen kon stromen en hem nieuwe energie kon geven. StarClan zij dank dat iedereen ongedeerd was. Alleen nogal nat, maar water droogde. De ambere ogen van de grijze kater die eens zo helder stonden, waren nu helemaal dof van vermoeidheid. Maar dat telde voor 'm momenteel niet, zolang de sneeuwwitte kattin maar veilig was, voelde hij zich ok. Nu pas drong het tot hem door dat de poes een diverse ThunderClan geur met haar mee droeg. Echter had Graystripe d'r nog nooit gezien in de Clan. Zou zij hem herkenne, of was 'ie nog een totaal onbekende voor haar? Nog voordat de warrior dat wou vragen, bedankte de kattin hem met een simpel dankjewel. Was ze dan kwaad? Ze kon toch meer woorden gebruiken, of had hij haar zeer gedaan? Een vloed van vertrouwen tekort stroomde over Graystripe heen terwijl hij de poes nog eens goed bekeek. Haar vacht was helemaal doorweek, en haar adem klonk niet echt al te best. Misschien was ze té moe om meer te kunnen zeggen? Tja.. Hij schudde zijn hoofd en wierp die gedachte aan de kant. 'Gaat het? Of moet ik de Medicine cat gaan halen?' Vroeg Graystripe een beetje ongerust. Alhoewel hij duidelijk heel graag haar naam wou weten, gezondheid ging voor op dit moment. Hij zou nooit durven toekijken hoe ze op sterven lag, wat gelukkig nu niet het geval was.
Een lichte prooigeur drong zijn neusgaten binnen. In een fractie van een seconde alarmeerde de diverse geuren Graystripe dat er prooi dicht in de buurt was. Zijn oren plat gevouwen naar achteren sloop 'ie naar de struiken en merkte een klein wit ding op. Aan de grootte te zien was het konijn nog zeer jong, en dus hopelijk een makkelijke prooi. Een lichte grom rolde uit zijn keel toen 'ie op het dier sprong, en het doodde met een snelle doodbeet. Misschien zou verse prooi de kattin haar reflexen wat opwekken. En haar wat nieuwe energie geven. Alles was mogelijk. Graystripe voelde hoe zijn poten onder hem in elkaar wouden zakken. Het jonge beest mocht dan niet veel wegen, elke gram leek nu wel te tellen.. 'Hier, misschien krijg je zo nog wat energie.' Zei hij nog steeds hees maar al met een iets opwekkende ondertoon. Hij legde het konijn voor de poes en duwde met zijn neus het beest wat dichter naar haar toe. Vervolgens gaf 'ie haar een respecterende afstand, zodat ze op d'r gemak de prooi kon opeten.

Haar vacht droogde langzaam, te langzaam voor haar gedachte. Ze wilde een beetje warmte voelen, maar doordat het water nog steeds ijskoud was leek het alsof ze bevroren was. Haar spieren beweegden moeizaam, zelf ademen leek te veel voor haar lichaam te worden. Toch was ze zeker van haar daad van wat ze gedaan had om hem te helpen. Hij was tenslotte niet in de tussentijd vertrokken, maar bleef bij haar. Ze hoorden pootkussentjes weer dichterbij komen, en voelde de adem van hem in haar vacht. 'Gaat het? Of moet ik de Medicine cat gaan halen?' sprak hij bezorgd. Ze probeerde zich niet aan te stellen en bewoog haar poten naar de grond. Met heel veel moeite probeerde ze overeind te komen, maar haar wilskracht was ze verloren. Met een harde plof kwam haar lichaam weer tegen de grond, gevolgd door een kreun. 'Ik red me wel.' zei ze wat kortaf. Het was niet zo bedoeld, maar ze probeerde zichzelf te concentreren om overeind te komen. Ze merkte dat de kater van haar wegliep, en even raakte ze in paniek. Zou ze hem hier achterlaten? Zou hij haar hier laten liggen, uitgeput en al? Gemengde gevoelens omarmden haar geweten. Tot haar eigen opluchting ze zag vanuit haar ooghoeken dat hij achter een klein, wit konijntje aan zat. Het was nog een jong beestje, een niet al te moeilijke prooi. Maar ze wist dat ook hij uitgeput was, en ze vond het sterk van hem dat hij nog kón jagen. Zij integendeel was een slap hoopje vacht, dat zich al een tijd met de grond gelijk had gevestigd. De kater stapte op haar af en legde zijn zonet gevangen prooi voor haar neer. 'Hier, misschien krijg je zo nog wat energie.' Een warm gevoel spoelde er door haar lichaam. Ze had inderdaad wel honger gekregen, maar ze durfde het niet aan te nemen. Het leek op een teken dat ze niet voor zichzelf kan zorgen, en wou graag het tegendeel bewijzen. Helaas had ze de fut er niet voor om te antwoorden, en liep haar hoofd neervallen. De kater duwde de prooi nog een klein stukje in haar richting en gaf haar toen weer ruimte. Een beetje nerveus begon ze dan toch aan het konijntje. Ze voelde zich al een stukje beter, tot haar eigen opluchting. Voordat ze het door had had ze het hele konijntje opgegeten, en knaagde nog wat van de botjes af. Het verse vlees smaakte heerlijk, en ze probeerde weer op te staan. Dit keer ging het al een stukje beter, maar nog niet helemaal volgens plan. Haar poten begonnen te trillen, maar ze stond wel. Met sjokkende, slome passen sleepde ze haar poten naar de kater. Eigenlijk wist ze zijn naam nog niet eens. 'Ik wil je graag bedanken. Ik wil je bedanken voor je hulp.' kwam er bibberend uit. 'Wat is je naam? Ik heb je nog niet gezien in de ThunderClan.' De normaal ooit zo verlegen kattin liet een heel andere kant van zichzelf zien. Eigenlijk was ze zelfs een beetje onder de indruk van zichzelf, dat ze hem zomaar aan durfde te spreken. Misschien had de situatie van net haar meer zelfvertrouwen gegeven? Of voelde ze zich gewoon op haar gemak? Of het kon natuurlijk ook zo zijn dat ze gewoon te moe was om eerst na te denken voordat ze iets deed.

Hij wist niet echt goed wat voor gevoel 'ie moest krijgen toen de poes toch aan het beestje begon. De eerste seconden leken moeizaam te verlopen, maar algauw had ze het hele dier al op. Een kleine tevreden, maar toch vermoeide, grijsn sierde zijn voorhoofd. Maar toen ze op hem af kwam verdween die al weer als sneeuw voor de zon. Graystripe wou namelijk niet dat ze dacht dat hij verkeerde dingen van plan was. 'Ik ben Graystripe.' Antwoordde hij braafjes op haar vraag. Hij nam een volle mond zuurstof en ademde die vervolgens weer kortaf uit. Net zoals de poes klonk zijn ademhaling schuchter, en was het ritme onregelmatig. Wat eigenlijk wel normaal was na zo'n grote energie afnemende actie. 'En wie mag deze redder in nood zijn?' En weer kwam zijn grijns, maar deze keer oogde die vriendelijk. Graystripe liet zijn lichaam zakken op zijn achterwerk, en begon rustig zijn vacht weer goed te ordenen. Hier en daar staken er plukken uit die nogal opvielen, wat hem dus een zeer akelig gevoel teweeg bracht. 'Ik denk dat als we hier blijven ze straks ijsklontjes zijn. Maar als je op adem wilt komen begrijp 'k dat..' Het liefst wou de brede kater hier zo snel mogelijk weg, zeker na het accident van net. Hij wist het niet goed, momenteel bracht deze plek hem een slecht gevoel. Zijn amberen ogen volgden de rivier totdat 'ie niet verder kon zien. Het zou een eind zijn voor dat je die helemaal afgewandeld zou hebben. Waar zou die rivier eigenlijk stoppen? Nooit, of ergens diep in het Riverclan gebied? Zuchtend plooide hij zijn natte staart rond zijn voorpoten en piekerde over wat ze het beste konden doen. Ze moesten sowieso langs de Medicine cat. Graystripe wou nu geen groenhoest of zo op zijn geweten hebben staan. En veiligheid gaat voor alles, alweer.. Zijn aandacht wende weer af naar de poes, terwijl hij op haar antwoord wachtte.

Wat ongemakkelijk stapte ze heen en weer. Toen zette ze weer een paar passen naar achteren, maar hoorde al gauw hoe hij verder sprak. 'Ik ben Graystripe.' Graystripe.. Ze had die naam wel eens horen vallen in de Thunderclan, maar ze had nog nooit iets van hem gehoord of gezien. Ze vond het altijd belangrijk dat je de naam wist, want dan kon je diegene ook met zijn naam aanspreken. 'Hij' of 'zij' klonkt zo ongeïnteresseerd. Graystripe ademde ook best zwaar, net zoals zij. Maar gelukkig had het voedsel haar meer krachten gegeven, en ging het nu weer beter. Ze kon al staan, ookal kostte het haar nog wel wat moeite. 'En wie mag deze redder in nood zijn?' Eventjes keek ze wat verlegen, en draaide haar kop iets op zij. Swiftheart, is de naam. Maar je mag me gewoon Swift noemen, is misschien makkelijker. Nadat ze dat gezegd had, begon ze een klein beetje te blozen. Ze was niet zo'n prater, en had nu alweer spijt dat ze een gesprek aan gegaan was. Ze draaide zichzelf altijd in nauwe hoekjes, en uit paniek ging ze dan rare dingen zeggen. Graystripe begon zichzelf schoon te likken, en toen richtte ze haar blik op haar vacht. De opgedroogde modder kleefde aan haar spierwitte vacht. Hier en daar zaten wat planten steeltjes ongeordeneerd tussen haar haren en haar posten waren nog steeds helemaal nat. Toch had ze geen zin om het allemaal schoon te maken, dat gebeurde wel in het kamp. Ze staarde wat naar zijn bewegingen, tot hij plots stopte. Snel draaide ze haar ogen de andere kant op. 'Ik denk dat als we hier blijven ze straks ijsklontjes zijn. Maar als je op adem wilt komen begrijp 'k dat..' Gelukkig, een uitweg. Vlug antwoordde ze terug; 'Nee, het is goed. Het gaat wel weer, we kunnen terug gaan.' Ze hoopte dat ze niet langs de Medicine Cat langs moesten komen. Ondanks dat ze harstikke lief is, toch voelt ze zich nooit op haar gemak daar. Ze staan zelfs angsten uit om daar heen te moeten. 'Als je langs de Medicine cat langs wilt gaan, dat is goed, maar mij krijg je daar niet naar binnen.' mompelde ze zacht. Het enige waar ze nu naar verlangde, was dat ze terug in het kamp zo zijn. Ze wou heerlijk liggen, en niks hoeven te doen. Ze bereidde zich nu al vast voor op de reis terug naar het kamp, en draaide zich om, wachtend op Graystripe.

Zelfs zijn lichtbruine/roze neusje voelde ijskoud aan. Gewoon héél zijn lichaam trilde alsof 'ie elk moment zou kunnen exploderen, wat natuurlijk niet zou gebeuren. Ook al had hij een dikke vacht die als goede bescherming diende in de winter, eens die dons nat raakte kon dat wel eens een hele dag duren voordat die weer droogde. Dat was een minpunt aan alle katten die een dikke vacht hadden. Maar net zoals hem hebben zij er waarschijnlijk ook mee leren leven. Zelfs Swiftheart had een dikke vacht, die momenteel doorweekt bleek te zijn. Maar aan haar rillingen te zien, en haar lichaam die helemaal verkrampte had ze die koelte blijkbaar nog niet echt onder de knie.. 'Dan zullen we maar vertrekken zeker? Trouwens, als het niet helemaal lukt mag je het zeggen hoor.' Mauwde Graystripe op een rustige toon en vouwde zijn oren naar voren als teken dat de brede grijze kater het goed voorhad met de spierwitte poes. Haar poten zagen hier en daar wat bruin doordat ze net een soort van.. Tja duik had genomen in het frisse water. Maar hij zou er wel voor willen wedden dat zijn vacht er nu ook niet piekfijn uitzag. Waarschijnlijk staken er nog steeds opvallende plukken uit, en toonden zijn poten hier en daar ook een donker bruine tint. Nou ja, Graystripe vond het niet echt een bangelijk idee om nu aan de lente schoonmaak te beginnen. Hij wou het liefst terug naar het kamp waar hij snel in zijn nest zou kunnen duiken. Een kleine zucht rolde over zijn lippen terwijl de kater rustig begon te bewegen richting het Thunderclan kamp. Hij had besloten het op een rustig tempo aan te pakken, aangezien ze beide ernstig verzwakt waren door hun frisse zwempartij. Zouden Riverclan katten daar eigenlijk tegen kunnen? Zouden ze trouwens wel in dit weer gaan zwemmen in de rivier? Graystripe vond het al een lange tijd gekke manieren, tja iedereen had zijn eigen levensstijl zeker?

Elke pas, elke stap die ze nam, leek alsof ze steeds dichter bij de hel kwam. Pijnscheuten bevonden zich in haar poten, die ze blijkbaar toch ergens mee had geforceerd had. Ondanks haar pijn probeerde ze sterk te lijken, en zette haar gevoelens opzij. Ze wilde niet een of andere zwakke kat lijken, zeker niet tegenover haar eigen Clanleden. Ze waren nog niet eens begonnen met terug te wandelen, of ze zag het al niet meer zitten. Maar ze straalde een heel andere gedachte uit, om zichzelf groot te houden. 'Dan zullen we maar vertrekken zeker? Trouwens, als het niet helemaal lukt mag je het zeggen hoor.' miauwde Graystripe naar haar. Hij zette zijn oren naar haar toe, om te laten zien dat hij het beste met haar voorhad. Het gaf haar een veilig gevoel, maar ze liet daar niks van merken. 'Ik red me wel.' sprak ze licht verlegen en een beetje kortaf, en begon op een rustig tempo naar het kamp te wandelen. Ze hoopte dat ze geen andere kat tegen kwamen, daar had ze op dit moment dus echt geen zin in. Een beetje ongemakkelijk richtte ze haar blik op de kater naast haar, maar keek snel weer weg. Het was stil, het enige wat je hoorde was het getrippel van de poten van haar en Graystripe. En een gesprek beginnen, daar dacht ze niet aan. Het was niks voor haar om zomaar iets te zeggen, en al helemaal niet tegen clangenoten. Voor zichzelf opkomen kon ze wel, maar dan had je haar echt boos moeten maken. voor ze het wist dwaalde haar gedachtes weer af, en vergat ze even de pijn die ze in haar poten voelde. Enkele minuten later kwam het kamp van de Thunderclan al in zicht, tot haar eigen opluchting. Het enige wat ze nu nodig had was warmte en rust. Weer wendde ze haar hoofd nog een keer naar Graystripe, voor ze het kamp instapte. Hij was er ook niet al te best aan toe, maar zo gek was dat ook niet.

Als Swiftheart geen steun accepteerde, gaf hij het haar ook niet. Hopelijk had hij haar niet bezeerd of een trauma aangedaan. Het was zijn fout, alles. Graystripe had maar niet zoals een lompe Apprentice in dat meer moeten vallen. En tenslotte, hij had zich maar zelf moeten redden. Als de witte poes ziek werd dan was het allemaal zijn schuld. Zuchtend versnelde hij zijn tempo wat toen het kamp al in zicht kwam. Natuurlijk hield de kater rekening met Swiftheart, hij kon haar nu immers niet alleen verder laten gaan. Of ze het nu zelf wilde of niet. 'Als ik jou was zou ik je toch maar even laten na kijken. De Thunderclan kan nu geen zieke katten gebruiken.' Mauwde hij rustig en liet zien dat 'ie het niet gemeen bedoelde. Hij was bezorgd om d'r, dat mocht toch zeker wel hé? Rustig betrad Graystripe het kamp en negeerde alle blikken die op hen werden geworpen. Hij had nu geen zin in een discussie of katten die hem zouden zeggen dat hij een idioot was. Niet dat ze dat allemaal deden, er zaten zo'n mafkezen tussen die dat maar al te graag deden. Hij draaide zich om en wierp zijn aandacht op Swiftheart. 'Nou ja.. Sorry voor het ongemak. Ik had maar beter moeten opletten.' Beaamde de kater zacht en bood zijn excuses aan. Het was ook weer niet de bedoeling dat ze alles op haar eigen zou gaan steken. Blijkbaar was er veel tijd verstreken toen zij even leuk aan het zwemmen waren. De lucht werd alweer grijs en maakte zich klaar voor de avond. Dag Swiftheart.' Zei hij en draaide zich weer om zodat 'ie naar de Warrior den kon lopen. Eerlijk gezegd hoopte de kater een beetje dat ze nu eerst naar de Medicine Cat zou gaan. Ze zag er al niet goed uit, en als ze dan haar griep zou doorgeven was al helemaal niet de bedoeling geweest. Vermoeid liet Graystripe zich neervallen in zijn nest en zonder nog maar de tijd te nemen om zijn vacht verder te ordenen viel 'ie in slaap.

-- Topic uit --