A long time ago -Kaina-

Zacht hinkend met zijn rechterachterpoot strompelde hij stil door het hoge gras heen. Het gras kwam tot aan zijn borst en was bedekt met duizenden dauw druppeltjes. Het was nog maar vroeg in de morgen en de zon was nog maar net boven de horzion verschenen. Het waaide bijna niet en even richtte hij zijn goud-kleurige ogen voor zich. Zo lang er niemand anders in de buurt was, kon hij wel naar zijn pijnlijke poot luisteren. In gedachten schold hij zijn poot plat. Eigenlijk moest hij rust nemen, maar Acario was niet iemand die snel rust kwam. Hij gaapte waarbij zijn tanden even kort zichtbaar werden. Hij schudde zijn vacht uit en liep wat sneller door. Alles stond wat vaag in zijn gedachten. Hij gokte erop, dat zijn eigen clan niet blij met hem was. Tenminste als ze door hadden hoe zijn manier van leven was. Hij schudde met een grinnik zijn kop. Gewonnen zou hij zich niet geven. Hij sprong over een aantal bosjes heen en leek daarbij een koprol te maken. Wat verdwaasd staarde hij voor zich uit. Iets liep nog steeds niet helemaal goed in zijn lichaam en gedachten. Hij likte even aan zijn voorpoot tot zijn oog op een eekhoorn viel. Die beesten waren snel, maar dat betekende wel actie. Hij zakte deels door zijn poten en sloop voorzichtig op de eekhoorn af. In gedachten zag hij al voor zich hoe hij het beestje aan stukken zou scheuren. Het diertje keek ondrustig rond zich, waarbij Acario even zijn pas in hield. Waarom konden die beesten zo goed ruiken en horen? snauwde hij in gedachten, toen de eekhoorn een boom in schoot. Hij was een ramp in klimmen en bleef rondjes onder de boom rond lopen, tot dat hij merkte dat de eekhoorn allang in een andere boom was gesprongen. Het diertje leek hem uit te lachen en dat maakte hem woedend. Met een paar flinke klauwen van zijn poot in de schors van een boom schoot hij omhoog en had binnen enkele seconden een piepende en doodsbange eekhoorn tussen zijn kaken vast. Maar nu moest hij nog uit de boom. Hij staarde naar beneden en spitste zijn oren, toen hij iets hoorde. De eekhoorn in zijn bek piepte nog steeds en hij wenste dat het dier zijn kop zou houden. Hij kon het nu niet doden. Hij had zijn klauwen nodig om zich vast te houden aan een tak en zou hij de greep op het diertje verslappen, dan raakte hij het kwijt. Stil bleef hij zicht vasthouden en hield zijn blik gericht op de grond. Wie kon hij nu al zo vroeg in de morgen verwachten? Hij draaide zijn oren verschillende kanten op en bleef uiteindelijk zo stil mogelijk in de boom zitten. Een snauw ontsnapte uit zijn bek, toen de eekhoorn diens tanden in zijn snuit zette. Hij liet het deels geschrokken los en verloor bijna zijn grip op de gladde schors. De eekhoorn viel met een plof op de grond en bleef stil liggen. Acario begon zacht te grommen. Als degene die hier in de buurt was nu maar met zn poten van zijn eekhoorn af bleef. Hoe onnozel dat ook klonk, hij wilde die eekhoorn terug pakken, als die nu al niet dood was. Met een zucht voelde hij een lichte kramp door zijn poten trekken. Nog even volhouden, sprak hij zich zelf toe en richtte zijn blik weer op de omgeving.

Hij hoorde het geblaas van de poes onder zich en hield zich zo stil mogelijk. Hij draaide zijn oren richting het sissende geluid en hield kort zijn kop schuin. Het was duidelijk dat ze geschrokken was van de eekhoorn en hem verder nog niet in de gaten had. Dat liet hem iets ontspannen. Tot nu toe was hij nog de jager en zij de prooi. Hij bekeek stil de grijze kleur van haar vacht wat hem vaag bekend voor leek te komen. Dat kon niet, sprak hij zich zelf toe. Hij kende niemand, want niemand kende hem, simpel als dat. Hij moest zich zelf even wakker schudden en schudde verward met zijn kop heen en weer. Waar was ze nou? Het duurde even voor hij in de gaten had dat ze zich onder zijn boom bevond. Zijn rugharen gingen deels omhoog staan en zijn staart werd dik. Domme... begonnen zijn gedachten woedend, maar op dat moment verloor hij zijn grip op de gladde schors. Even was hij alles vergeten en probeerde zich vast te grijpen, maar miste de tak. Hij probeerde zich nog om te draaien wat alle katten zo makkelijk leek af te gaan, behalve bij hem. Met een klap viel hij op de grond neer vlak naast de dode eekhoorn. Hij beet hard op zijn tong om een klachelijk kattengejank binnen te houden en stond binnen een paar seconden weer op zijn poten. Zijn nagels drongen de grond onder zijn poten in, terwijl hij naar de boom staarde waar hij net was uitgevallen. Hij onblootte zijn tanden en siste laag, wetend dat hij niet alleen was. Zachtjes snoof hij even in de lucht. Die geur. Iets in hem begon vreemd te doen. Het bracht hem even van zijn stuk en verward keek hij rond zich. Heel voorzichtig begon hij dichter naar de boom toe te lopen. Hij zakte af en toe door zijn rechter achter poot, maar daar had hij zelf geen aandacht voor. Met zijn kop laag houdend bij de grond, bleef hij voorzichtig dichterbij komen. Hij schuurde met zijn vacht langs de stam en liep voorzichtig om de boom heen. Met een schok kwam hij tot stil stand, toen hij recht in de ogen van een poes keek. Twee ogen, die hem onmiddelijk vasthielden en de tijd stil lieten staan. Hij open zijn bek iets, maar er kwam geen geluid uit. De rollen waren omgekeerd. Hij was nu de prooi, maar was zij nu de jager? Heel voorzichtig zette hij nog een stap naar voren. Dit kon niet waar zijn. Zijn ogen waren vol ongeloof. 'K..Kaina?' wist hij uit te brengen en hield zijn kop schuin. Dit gedrag wat hij nu vertoonde hoorde zeker weten niet bij de bloodclan maar hij kon er niks aan doen.

'Waar... waar was je?' die woorden herhaalden zich meerdere malen in zijn hoofd. Hij richtte zijn blik op de traan, die hij uit haar ogen zag komen. Een strak gevoel omklemde zijn hart en hij wist niet goed wat hij moest zeggen. Hij wachtte tot ze zou spreken, maar het bleef stil. In die stilte bekeek hij haar nog eens extra goed. Zijn blik gleed langzaam over haar vacht heen, maar niet op een hongerige of dreigende manier. Zijn blik was rustig en bijna emotieloos, aangezien hij niet goed wist wat hij moest denken. Hij stak zijn snoet iets naar voren en snuffelde zacht aan je vacht. Een wild verlangen in hem werd wakker geschud, maar hij negeerde het. Hij dacht aan de gestelde vraag en hield zijn kop hangen. De houdingen die hij op dit moment gebruikte liet hij enkel aan Kaina zien, niet wetend of hij daar goed aan deed, maar hij kon beter eerlijk zijn tegen de gene, die van hem hield. 'Ik... ik was overal en nergens.' antwoordde hij tenslotte en keek naar haar op. 'Kaina...' hij sprak de naam zacht en fluisterd uit. 'Het spijt me als ik je in de steek heb gelaten... ik wist niet goed wat ik er van moest vinden en denken... ik had even tijd nodig... weet dat ik je niet vergeten ben.' In zulke dingen was hij zo slecht en hij hoopte ergens dat ze zijn woorden wel begreep. Bij niemand anders hoefde hij dit te proberen. Bloodclan zou hem straffen om zijn zwaktes... de rest zou hem straffen omdat hij bij de bloodclan hoorde. Wat... zijn eigen keus was. Hij duwde even zacht zijn kop in haar vacht. 'Wees boos op me als je wilt, ik ben wel wat gewend.. ik gok dat ik het verdien.' Hij grinnikte even zacht, iets wat in zijn karakter bleef zitten en keek haar aan. 'Je.. bent uitgehongerd... neem de eekhoorn maar, als je daar trek in hebt.' Hij deed zijn best om aardig te doen, terwijl de gevolgen maar door zijn hoofd heen bleven gaan. Het was pijnlijk geweest om de mooie dingen te vergeten, maar daarna hadden ze geen grip meer op hem... iets wat hij dacht. Hij had gehoopt dat hij alles zou vergeten zelfs de liefde waar hij zo van kon genieten. Hij liet zijn kop opnieuw hangen en wachtte af.

-Geen idee xD-

Zijn pupillen werden van verbazing iets groter, toen hij haar snoet in zijn vacht voelde. 'Ik ben niet boos, ik ben blij.' Na het horen van die zachte woorden, wist hij niet goed wat hij moest zeggen. Hij was gewend om gestraft te worden als hij iets misdaan leek te hebben. Vaak vocht hij terug, maar nu hij zich had overgegeven had hij alles verwacht, behalve dit. Hij schaamde zich plots voor wat er rond ging in zijn hoofd. Een lichte glimlach sierde langzaam zijn snoet. Hij was al te lang een bloodclan kat om over zijn fouten in te zitten, vooral als het hem vergeven leek te worden. Hij had niet door, dat hij stilletjes in haar ogen staarde en een tevreden zucht liet horen. Er was iets aan Kaina wat hem ontspande. Zijn ogen sloten zich langzaam, toen hij haar snoet weer in zijn vacht voelde. Hij ging dichter tegen haar aan staan en legde zijn kop op haar nek neer. Verboden liefde. Een grijnsje schoot kort over zijn kop heen. Maar zo was de bloodclan toch? Daarnaast wist hij dat liefde ook zijn einde kon worden, maar wat maakte dat uit? Hij zou nu voor zich zelf vechten en voor Kaina. Hij zou nog feller worden naar anderen, niemand zou hem kunnen temmen, behalve deze poes, die zijn hart had gestolen. Hij gaf haar zeker weten een kans. 'Ik heb je gemist.' fluisterde hij zacht spinnend in haar oor en streek met zijn kop verder over en door haar vacht heen. Het voelde zacht en warm aan. Even opende hij zijn ogen en lette hij voor een paar seconden weer op de omgeving. 'Waar heb jij al die tijd gezeten... toen ik er niet was?' vroeg hij wat zacht en wende zich weer tot haar. Terwijl hij door haar vacht had gestreken had hij haar ribben duidelijk kunnen tellen. Ongerust was hij niet, maar hij zou hoe dan ook proberen haar weer helemaal op te knappen.

'Ik heb jou gezocht, overal.' Even leek iets zijn keel dicht te knijpen. Hij wist dat deze woorden waar waren. Maar iemand die hem zocht? Met een tedere blik waar zo als altijd ook iets fels in te vinden was keek hij haar aan. 'Het... het...' Hij wilde woorden gebruiken, die hij normaal werkelijk nooit zou spreken. Hij kende het gevoel niet, maar wilde het toch aan haar melden. 'Het...' begon hij opnieuw. 'Spijt me.' Het kwam niet meer als een zacht en snel gepiep uit zijn mond, maar hij deed zijn best. Acario stak zijn oren de lucht in, toen hij hoorde dat ze zich veilig voelde bij hem. Met een lichte verbazing staarde hij haar aan. 'Veilig?" Hij moest even zijn lach in houden, wetende dat ze serieus was. Eigenlijk had ze ook wel gelijk. Nooit zou hij haar iets aan doen. Hij drukte de voorkant van zijn kop even tegen de hare aan. 'Ik had eigenlijk niet zo plots weg moeten gaan. Ik liet zelfs mijn eigen Elite in de steek.' gromde hij zacht. 'En net toen ik wilde terug keren... omdat ik het wel welletjes vond... kwam ik vast te zitten op het donderpad.' Hij had een bloedhekel aan het donderpad. Had hij altijd al gehad, maar nu al helemaal. De stekende pijn stond nog steeds in zijn geheugen gekrast net als het piepende geluid, het felle iets wat hem verblinde... en daarna zwart. Met een grinnik gaf hij even een lik over haar snoet om zijn eigen gedachten weer te doen vervagen.

Acario zag hoe de poes schrok, maar reageerde daar verder niet op. 'Met mijn poot gaat het wel. Het is meer vervelend, dan echt pijnlijk. Ik heb wel ergerde dingen mee gemaakt.' antwoordde hij haar op een rustige kalme toon. Hij wist dat hij haar altijd eerlijk kon antwoorden en dat idee mocht hij wel. Toch bleef hij daarnaast ook voorzichtig met zijn vertrouwen. Hij keek Kaina stil aan, toen hij hoorde zuchtten. Eigenlijk merkte hij het niet eens op. Met een starende blik in zijn ogen, moest hij eerst wakker te zien worden na het horen van haar vraag. Verbaasd hield hij zijn kop schuin, tot het eindelijk tot hem door drong wat ze nou precies gevraagd had. Alle beweging was verder uit zijn lijf verdwenen, terwijl zijn gedachten door elkaar heen schoten. Dit zou perfect kunnen zijn. Als Kaina zich daar bij aan zou sluiten, dan zou hij haar gerust lief kunnen hebben... maar..., kort vielen zijn gedachten stil, terwijl hij zijn bek iets opende. Hij wilde haar antwoorden, maar leek niet precies te weten hoe. Het zou een prachtig gebaar zijn, maar aan de andere kant. Een leven als bloodclanner. Even wende hij zijn blik van haar weg en drukte tenslotte zijn kop in haar vacht. Hij was een ramp in dit soort dingen. 'Het zou veiliger voor je zijn, maar ook weer niet. Als je wilt, dan hou ik je niet tegen... hoe dan ook we blijven bij elkaar.' Hij sprak met vertrouwen en hij leek nu makkelijker uit zijn woorden te komen. Even was hij bezorgd geweest, maar nu hij er beter over nadacht leek het idee zo slecht nog niet... tenzij de bloodclanners niks van haar wilden afweten. Het zou simpel worden. 'Als ze je niet toelaten, dan stap ik uit de bloodclan.' zei hij met een vaste stem. Zo zou hij dezelfde riscio's op zich nemen als Kaina dat zou dan, mocht ze naar de bloodclan stappen. 'Ik help je wel als je dat wilt.' Een glimlach onstond rond zijn snoet. 'Als jij het ook zeker weet.'

"Die Icy zal me wel aannemen." Die woorden lieten Acario kort in de verte staren. Bepaalde woorden kwamen vreemd op hem over, maar hij sprak er niet over. "Ik zal wel een gesprek met haar regelen." Bij de lik over zijn schouder, keek hij haar met een lichte glimlach aan. 'Oke, dat moet je wel lukken. Jou kennende.' Hij gaf een korte lik terug over haar zachte vacht en duwde er kort zijn snoet in weg. "Ik ga nu, zie ik je morgen weer?" Die woorden kwamen op hem over, als of ze leek te verwachten, dat hij opnieuw zou verdwijnen. 'Ik hoop je morgen weer te zien. Ik zal nu in ieder geval blijven waar ik ben.' antwoordde hij haar. Zelf snorde hij even kort en zacht. Het was iets wat hij niet vaak deed en wennen zou het waarschijnlijk nooit. "Ik eet wat en kom weer terug op sterkte, dan ga ik spreken met Icy en vertel ik jou wat eruit is gekomen." Miauwde ze zelfverzekerd. Hij gaf met een klein knikje aan, dat hij het had begrepen. 'Dat is wel het beste denk ik. Wees er 100% zeker van als je bij de bloodclan wilt, het is moeilijk om te draaien...' Zelf had hij daar al eens een poging voor gewaagd. De bloodclan kat die het te weten was gekomen, had boven wonder haar mond gehouden...maar mocht het zijn uitgelekt. Hij grinnikte even zacht en drukte zijn snoet nog even tegen die van Kaina aan. 'Doe je best, laat ze eens wat zien als het zo ver is.'

(beetje flut, beetje kort... sorry ^^)