Hi [& Destinyscar]

- Oké, inspi voor een titel was 0,0 x'D -

Rustig had de poes haar ogen gesloten, maar toen het eerste zonlicht haar ogen raakte, opende ze deze traag. Een nieuwe ochtend was aangebroken en eigenlijk had ze liever verder willen slapen. Slapen tot haar leven voorbij was, want wat had het leven voor zin? Het enige waar ze voor leefde was om andere van hun leven te beroven. Dus, het boeide voor haar niet of zij nu dood of levend was, al was dat jagen op katten soms wel erg leuk. Ja ze moest toegeven dat ze soms een kleine kannibaal was, ze hield niet zo van ratten, konijnen, vogels of eekhoorns. Nee, een goede kat ging er bij haar soms beter in. Het klonk misschien vreemd, maar zelf kon ze er toch ook niet aan doen? Of wel? Ze was zo geboren, ze was zo opgevoed, nu ja, opgevoed. Haar ouders hadden haar altijd proberen af te leren om katten te eten, maar dat was hen nooit gelukt. In tegendeel, het had zelfs een averechts effect op haar, zo kwam het na de zoveelste beschuldiging van haar ouders dat ze een kat had opgegeten, dat ze het zat was, beide vermoorde en ze rustig op at. Ze waren vanaf toen voor altijd bij haar... In haar buik dan weliswaar.

Rustig opende Yania haar ogen en haar felgroene ogen keken na een tijdje de wereld in, ze stond op en liep even een rondje, haar blik dwaalde doelloos van het ene voorwerp naar het andere en ze besloot dan maar een wandelingetje te gaan maken. Ondertussen keek ze van links naar rechts, ze zag er misschien niet uit al een kwaadaardig monster, maar je wou liever niet in haar buurt zijn. Ze kon vrij bot reageren. Maar wie maakte het ook uit? Er werd toch nooit naar haar omgekeken, dus waarom zou ze veranderen? Vrienden? Die had ze niet, Vijanden? Die waren er in overvloed, de slachtoffers die nu in haar maag zaten hadden immers ook familie en onder de katten stond ze bekend als de kannibaal. Naar haar weten was er dan ook nog geen andere kannibaal onder de katten te bekennen.

Weer keek ze van links naar rechts deze keer om een straat over te steken, die monsters reden immers erg hard en als je niet goed van links naar rechts keek lag je er zo onder. Die dingen zagen je niet en zelfs als ze je zagen konden ze niet op tijd tot stilstand komen. Verschrikkelijk gewoon! Toen ze zeker wist dat er niks aankwam, stak de jonge poes over, haar blik deze keer gericht op de overkant van de straat, waar ze heen ging, dat wist ze niet, ze zou wel zien wat de dag bracht. Maar eerst... Op zoek naar eten, ze had erge honger, dat kwam omdat ze gister niet had gegeten, maar dat had zo zijn redenen. Elke Half volle maan had ze zichzelf voor gehouden om niet te eten, waarom? De reden was ze al lang weer vergeten, maar het zou vast wel om iets belangrijks zijn gegaan. Even stak ze haar neus in de lucht en snoof de geur op, behalve de stank van de monsters en tweebeners, hing er geen enkele geur van voedsel in de lucht. Een zachte zucht verliet haar lichaam en verveeld liep ze verder tot ze uiteindelijk in het echte park kwam. Het park waar het gras netjes gemaaid was, de struiken keurig geknipt en waar alles er piekfijn bijstond. Dat was wel wat anders dan dat afgelegen en vervallen parkje waar de Bloodclan zich schuilhield. Als Dat er zou uitzien zoals dit, nou ja, dan zouden zij er niet geweest zijn omdat er dan teveel tweebeners waren, maar afgezien van dat feit zou het er prachtig wonen zijn.

Plots drong een voedselgeur haar neus binnen, de geur van vlees en bloed. Een kat, de kat mocht dan wel van Bloodclan zijn, zo eentje smaakte soms ook wel. Ze stak haar neus nog een keer in de lucht en probeerde ongeveer de plek in te schatten waar de kat zich bevond. Snel trippelde ze in de richting van de kat, vond haar al snel en bekeek het dier even. Een poes, niet veel ouder dan zij, de witte vacht en littekens deden haar ergens aan denken, maar aan wat of wie wist ze niet meer. Rustig ging ze voor de poes zitten, dit kon misschien wel haar middagmaal worden, maar eerst moest ze wat vertrouwen winnen. 'Hi' zei ze droogjes, 'Ik ben Yania en jij?' Rustig keek ze de poes voor haar aan.

De poes voor haar glimlachte een keer vriendelijk en onopgemerkt zwiepte haar staart en ging zitten. 'Hoi, Yania. Wat leuk je te ontmoeten', zei ze vriendelijk. Misschien wel iets té vriendelijk, was dit een bloodclankat of een watje? 'Ik ben Desige. Dat is mijn originele naam. De naam die mijn moeder me gegeven heeft. Maar, die domme Twolegs, hebben er Destiny van gemaakt. En door Nibble, Heet ik nu Destnyscar', maakte ze haar verhaal af. 'En wat doet Yania hier, op de Hoogstenen?' Ze glimlachte een keer vriendelijk. Even keek ze Destiny raar, maar toch droogjes aan. 'Ten eerste boeit me dat van je naam geen ene malle moer, of je nu eerst Piet had geheten of Halleluya, het kon me geen ene barst schelen en ten tweede, weet ik veel wat ik hier doe, opzoek naar eten?' zei ze rustig en voelde hoe haar maag knorde, maar ze hield zich nog in. Ze zou deze kat pas aanvallen als ze wist wie ze hier nou precies voor zich had, want het had geen zin om iemand aan te vallen die zonder te aarzelen vele sterker was dan zij.

'Trouwens, ben jij nou een Bloodclankat of een of andere idioot met een domme glimlach, want je bent niet echt geschikt als bloodclanner, vind je ook niet? Je bent veels te aardig in plaats van iedereen direct af te katten.' Half vertelde ze de waarheid, maar aan de andere kant wou ze ook een beetje ruzie stoken, zo kon ze de poes wat beter inschatten en had ze een reden tot aanvallen. 'Maar jij bent dus Destinyscar hè? Ze zeggen dat je gek bent, gestoord, krankzinnig, om in een gekkenhuis geplaatst te worden, wat vind jij? Oh ja trouwens, je mond zit nog onder het bloed.' sprak ze licht spottend, plots viel haar blik op de vrij korte nagels van de poes, de hare waren zeer scherp en vrij lang, maar gelukkig niet te lang. Even verscheen er een kleine grijns op haar gezicht, maar al snel haalde ze er die weer af, 'Kan je met die stompe nagels jezelf verdedigen?' riep ze uit, 'Daar kan je toch nooit een gevecht mee winnen? Tja misschien van een kitten of een kittypet, maar daar heb je toch niks aan? Deze wereld bestaat wel uit wat meer dan watjes zoals jij hoor!' siste ze en keek haar uitdagend aan. Ze wou wel weten waartoe deze poes in staat was en haar honger werd niet minder, dus wou ze het eigenlijk zo vlug mogelijk weten. 'Tong verloren?' vroeg ze grijnzend

- Yania eet alles >D (Nee ze draait wel bij hoowr x3) -

Een glimlach speelde om de lippen van de poes voor haar. 'Als jij dat zegt. Wel, zal ik dan een uitgebreide reactie geven op je vragen?' Ze wachtte niet en begon al met antwoorden. Al maakte dat de bloodclanpoes niets uit. 'Het maakt me niet uit dat van mijn naam. En, ja, ik ken je. Ik hoorde vage geruchten over dat je een kannibaal bent? Gelukkig neem ik die geruchten nooit serieus. Het zijn tenslotte maar geruchten, niet dan?' zei ze. Ze nam een kleine ademscheut en sprak verder. Zonder Yania een grote kans te geven om te antwoorden. Toch speelde er een lichte grijns rond haar lippen, tja, ze wist ook wel dat de meeste katten haar kende als kannibaal, maar elke keer zei ze weer dat dit niet zo was. 'Nee, ik ben misschien niet zoals de anderen en ja, ik ben met gek bestempeld. Misschien heb je wel over mijn verleden gehoord, die nogal... heftig was? In ieder geval, noem me maar gek als je wilt. Dat doen wel meerderen.'. Ze haalde haar schouders nutteloos op, wat boeide haar dat verleden, eigenlijk interesseerde niets van deze kattin haar. Maar goed, dan kon ze wel achterwegen houden. 'En natuurlijk kan ik me daarmee verdedigen. De wereld draait bij mij niet om vechten of om katten slachten. En, nee, dat is niet wat je van een Bloodclanner verwacht, nee. Maar ik heb zo mijn eigen technieken. Net zoals jij de jouwe hebt, heb ik gelijk of niet?' Ze cirkelde rustig maar fier om de poes heen. Maar zij bleef kalmpjes voor zich uit kijken, niet eens lettend meer op wat de poes zei, ze zat enkel een beetje voor zich uit te staren en als de poes wat had gezegd, dan had ze dat in ieder geval al niet gehoord.

'Dus waarom niet?' hoorde ze nog en even keek ze op, 'Huh watte?' vroeg ze rustig, ze had geen zin meer gehad om dat laatste deel van de preek te beluisteren, dus ach. De poes liep nog steeds om Yania heen en even keek ze haar aan, daarna stond ze op en gaf het dier een harde duw, 'Dat gecirkel is irritant, kap ermee' zei ze geërgerd, 'Dus, wat moet je eigenljk van me?' Even vergat ze alles wat ze daarvoor had gezegd, soms was het zo dat ze midden in een gesprek er geen zin meer in had en met een enkele beweging een heel ander gesprek op gang wist te zetten dat misschien herhaalde wat er daarvoor gezegd was, maar toch net anders. Daarna keek ze naar de mist die als een muur om hen heen hing. 'Zeg op' zei ze toen fel, 'Wat moet je van me? Wat heb ik van je aan?' Ze siste even en maakte zichzelf nog groter dan ze al was.