For you'll always be there

Zijn cyan blauwe ogen stonden gericht op de zilveren pelt van Silverpaw. Toen Silverpaw haar broer Frozenkit was gestorven had Stormpaw aan zich zelf en Silverpaw beloofd om haar altijd te beschermen. Hij gaf om Silverpaw, en zij was de enige die hem begreep, en zij haar. Ze waren geen broer of zus. Maar ze hadden toch wel veel gemeen. Hun beide ouders waren er niet meer. Stormpaw's ouders waren vermoord door een aanval op zijn clan. En broertjes of zusjes had Stormpaw nooit gehad. Dus hij was vrij snel er alleen voor te komen staan. Silverpaw's ouder moeder was dood gegaan aan ondervoeding. Dus en vlak daar voor was Frozenkit nog gestorven, en zo waren de twee in contact gekomen. Al die ellende die Silverpaw had moeten doorstaan had Stormpaw dichter bij Silverpaw laten komen. Hij kon er niet tegen wanneer zij pijn moest voelen, en deed er daarom ook alles tegen om dat te voorkomen. Misschien overdreef hij soms in het beschermen van haar, maar het voelde als zijn taak. Ze mocht geen pijn meer hebben, ze had al genoeg pijn moeten voelen.

Iedereen sliep nog om hem heen, ook Silverpaw. Stormpaw keek naar buiten en zag het licht van de zon al een beetje naar binnen schijnen. Iedereen - ook Silverpaw zou straks wel wakker worden. Stormpaw grijnsde. Ontbijt op bed was altijd leuk. Stormpaw hees zich langzaam overeind en rekte zijn lichaam uit. Hij liep zachtjes de den uit en keek over de open plek heen. De kat die de wacht hield groette hem met een knikje, maar maakte er geen probleem van dat hij al zo vroeg op was. Tenslotte zou iedereen zo toch wel wakker worden. Stormpaw liep rustig naar de prooi stapel en zocht twee muizen uit. Beide nam hij in zijn bek en liep daar mee terug naar de apprentices den. Intussen leek iedereen wel wakker zijn geworden. Was hij dan zo lang weg geweest? Stormpaw haalde zijn schouders op. Hij liep de apprentices den binnen en legde de muis voor Silverpaw neer. 'Hier, voor jouw,' sprak hij op een zachte toon. Hij was altijd zacht en lief tegen haar. Tegen over de anderen kon hij nog wel eens nors, en kort af over komen, maar dat was hun probleem. Hij keek terug naar Silverpaw en glimlachte. 'Hoe is het?'

~Silverpaw

"Cause you're the one I'll protect forever
No one may ever border you"

Stormpaw pakte twee muizen van de prooi stapel en liep daarna vervolgens terug naar de apprentices den. Hij zag verschillende apprentices de den verlaten en naar hun mentor toe gaan. Stormpaw had nog geen mentor, net als Silverpaw. Stormpaw liep rustig de apprentices den naar binnen met de twee muizen in zijn bek. Hij legde de muizen neer en groette Silverpaw met een knikje en schoof een muis naar haar toe. 'Hier, voor jouw,' murmelde hij. Hij zag de tranen in Silverpaws ogen net nog niet. 'Hoe is het?' Vroeg Stormpaw, en daarna pas zag hij de tranen in haar ogen. Silverpaw had haar kopje terug in haar vacht verstopt. Stormpaw deed even niks voor een moment. Stormpaw keek naar zijn beste vriendin en voelde een steek van bezorgdheid. Bij haar was hij alleen maar lief, aardig, zacht, en soms, of meestal, ook wel bezorgd. Silverpaw had veel voor haar kiezen gehad, Stormpaw ook, alleen Silverpaw toch net iets meer. Stormpaw boog zijn kop en drukte zijn snoet tegen haar wang aan. 'Hé... Wat is er?' Vroeg hij sussend. Hij ging tegen haar aan liggen en likte haar oor. 'Alles komt goed... alles komt goed...' murmelde hij troostend. Daar zorg ik wel voor, maakte hij af zijn zin af in zijn kop. Stormpaw pakte het stuk prooi en legde het voor haar neer. 'Hier, eet wat... Daarna kunnen we samen wel even gaan wandelen of zo...' probeerde hij voorzichtig. Hij nam Silverpaw vaak het kamp uit wanneer Silverpaw verdrietig was. Dan gingen ze vaak iets samen doen, van praten tot samen jagen, of stoeien, meestal probeerde hij dan lol te maken om haar op te vrolijken, dat was niet altijd makkelijk, maar hij zag Silverpaw niet graag verdrietig. Hij wist dat ze verlegen was, maar bij hem was ze toch anders. Leuker. Haar zelf dan maar? Stormpaw wist het niet precies.

"Cause you're the one I'll protect forever
No one may ever border you"

Stormpaw keek toe naar hoe Silverpaw zich probeerde te vermannen. Stormpaw boog zijn kop en likte haar oor. 'Alles komt goed, alles komt goed,' probeerde de jonge kater zijn beste vriendin te troosten. Hij likte nogmaals haar oren en ging liggen om op lengte te zijn van Silverpaw. Silverpaw was een stuk kleiner dan hem, maar toch waren ze van de zelfde leeftijd. Ze waren samen apprentices geworden, en hij was ook van plan om samen met haar warriors te worden. 'Vertel maar rustig wat er is gebeurd... Ik help je,' murmelde hij zacht om haar te helpen. Hij hoopte dat hij hier goed aan deed. Hij kon er niet tegen als Silverpaw verdrietig was. Hij wou haar altijd helpen, ook al kon het niet altijd. Soms zette hij zich iets te veel voor Silverpaw in, waar door het ten koste van hem ging, maar dat maakte hem niks uit zo lang Silverpaw maar niks over kwam, en ook niet ongelukkig hoefde te zijn. "S-sorry .." mompelde Silverpaw zachtjes. Stormpaw keek Silverpaw kalm en een tikkeltje liefde vol aan, gewoon om dat hij zeker veel om deze poes gaf. Stormpaw stond op en ging tegen Silverpaw aan liggen om haar troost te bieden. "M-mama en F-Frozen ... Ze wilde me opeten." Ging Silverpaw veder. Weer een droom over haar moeder en haar broer. Stormpaw voelde een steek van medeleven. 'Rustig maar, ze gaan je niet op eten, ze helpen je juist, samen beschermen ze je van uit Starclan, en ik ben er ook om je te beschermen,' fluisterde hij in haar oor. 'Niks zal je gebeuren,' mompelde Stormpaw. Hij zij het half tegen zich zelf. Haar zou ook niks gebeuren. Stormpaw was er om haar te beschermen. En dat zou hij doen voor altijd, zelfs wanneer hij samen joeg met Starclan. Stormpaw keek naar de twee prooien die lagen op de grond. Hij merkte dat Silverpaw nog lang niet gekalmeerd was. Stormpaw keek naar Silverpaw met bezorgde ogen. 'Rustig maar, zullen we anders een stukje gaan lopen,' vroeg hij Silverpaw. Dat deed hij vaak wanneer Silverpaw zich niet goed voelde. Dat gingen ze een stukje lopen zo dat Silver zich kon kalmeren, en Storm haar weer op kon vrolijken. Hij keek nog een laatste keer naar de twee prooien en merkte in eens dat hij geen honger meer had, hij wou enkel Silverpaw helpen.