You again! [&Blacksoul]

Een klein rood katertje trippelde weg van het kamp, niet wetend waar hij naar toe ging. Maar hij wilde nu niet meer in het kamp zijn, hij wilde voor een dag rust van al die pestkoppen hebben. Voor eens wilde hij een vredige dag hebben in zijn ellendige leven. Hij wist eigenlijk echt niet waar hij naar toe wilde. In het territoria zouden ze hem moeiteloos weer kunnen vinden en hem tot op het bot vernederen. sinds kort werd hij ook gebruikt als doelwit voor de trainingen van anderen. En toen hij het Disturbingvoice had verteld, had ze hem alleen maar uitgelachen in zijn gezicht. Moest hij het ook met haar uit zien te houden? Dat zou hij ook niet redden, hij zou gek zijn tegen de tijd dat hij oud genoeg was om warrior te worden. Als hij ooit zo oud zou worden, wie weet stierf hij voortijdig nog wel door de klauwen van anderen. Het zou hem dan ook wel niks verbazen, ze konden hem ook wel gebruiken als doelwit als ze ooit eens moesten dode. Zo in gedachtes verzonken sjokte het rode katertje ver weg van het kamp, niet wetend waar hij werkelijk naar toe liep. Als hij het zou weten dan was hij gestopt met lopen en teruggerend naar het kamp. Liever daar dan in de handen van de Clan die hem zijn nachtmerries had bezorgd. De katten die zijn werkelijke ellende waren gestart, de Bloodclan

Hoewel hij zich sterker aan het maken was kon hij er niks aan doen om toch telkens het doelwit weer te worden. Waarom was hij niet sterk genoeg om door te gaan. waarom bleef hij dezelfde nietsnut die hij altijd was geweest. Was de clan beter af zonder hem? Was hij beter af zonder de clan, in beide mogenlijkheden zat logica. Wie weet als hij alleen was stond hij sterker op zijn eigen poten en kon hij van zich afbijten. Maar terugkeren kon hij dan ook niet meer, het leek zo mooi als je het zo zag. Maar voor de clan was hij alleen maar een blok aan het been, lastig en hulpeloos. Ze hadden totaal niks meer aan hem.
'Wel, wel wel. Kijk eens wie er ver van huis is?' De stem van een poes trok hem uit zijn gedachtes en hij verstijfde van angst. Hij kende die stem nog, het teisterde hem nog steeds in zijn slaap. Toen ineens een gitzwarte poes voor zijn neus verscheen dook hij met een kreet naar achteren. 'Welkom lieve kitten, terug naar waar je toebehoort?' Een rilling trok over zijn rug en hij kon zelfs zijn lijf niet beheersen. Hij stond in een klap te trillen op zijn poten terwijl hij de gitzwarte poes aanstaarde. Hij sloeg wel zijn nagels uit, maar wat voor een kans maakte hij nu. Hij was niks anders dan een stel botten en een vel dat het bij elkaar hield. En zelfs dat zag er belachelijk uit. ''I-i-i-ik,'' stotterde het rode katertje en stapte weer achteruit. Wat moest hij nu doen, hij kon nergens heen en hij had niet genoeg conditie om de benen te nemen. ''Ik weet niet waar je het over hebt!'' Zei hij nu maar zijn stem trilde waardoor het niet echt overtuigend meer klonk.

Hoe had hem dit kunnen overkomen, waarom was hij zo onoplettend geweest? Waarom moest hij nu ineens in de klauwen vallen van een kat uit de Clan die hij het meest vreesde. Terwijl hij achteruti liep liep de gitzwarte poes vooruit. Hij kon geen kant meer op en stond letterlijk in de val. Wat wilde ze van hem, waren zijn nachtmerries nog niet genoeg voor hen. 'Ik-ik-Ik' Piepte ze hem spottend na en het rode katertje trilde alleen maar erger. Ze ging hem afslachten, zoals al die katten zouden doen met katten van clans. 'Maar ik weet het wel, Heartkit. Of is het ondertussen Heartpaw geworden?' Zei ze kil tegen hem en porde hem in zijn zij waardoor hij onmiddelijk wegsprong en haar angstig aankeek. ''G-gaat je niks aan!'' Zei hij snel en dook toch weer wat verder weg van de poes. 'Kom op, we kennen elkaar toch nog wel? Je had zulk leuk verblijf bij ons. We hadden nog zoveel lol.' Snorde de gitzwarte poes en hij dook half ineen. Zoveel lol had hij daar niet gehad, alleen eenzaamheid en de ellende was in zijn geheugen gegrift. 'Maar om eerlijk te zijn beste Heartpaw, je ziet er een stuk sterker uit als toen je een kitten was, mijn complimenten.' Hij wist dat ze loog, hij was niet sterk. Hij was niet meer zo naief als dat hij was toen ze hem kidnapte en hem opsloten bij die andere kittens die ten minste steun hadden aan de rest. zij hadden allemaal wat gehad om naar terug te keren, hij had al niks meer. ''Lieg niet!'' Schreeuwde hij ineens en draaide zich om. Er was maar een kans om dit te proberen, hij moest een poging wagen. Hij spande zijn niet al te krachtige spieren en zette zich af. Hij probeerde weg te rennen bij deze poes, ookal had hij geen schijn van kans. Hij probeerde alle kracht in zijn lijf te bundelen in zijn magere pootjes en rende zo hard hij kon, weg van zijn nachtmerries. Weg van die zwarte poes die hij zich maar al te goed herinnerde.

Hij rende nu letterlijk voor zijn leven, maar zijn afgematte lijf kon het gewoon niet aan. Hij maakte geen schijn van kans om weg te rennen van de poes. Hij voelde hoe hij in zijn nekvel gegrepen werd en weggeslingerd werd. Met een harde klap kwam zijn magere lijfje tegen de grond terecht en de pijn trok door zijn gehele lijfje. Wat moest hij nu doen? Hij kon haar ook niet bevechten, niet in de staat waar hij nu in was. 'Kom kom nou,' Zei ze geamuseerd. 'Er valt niet weg te rennen van je verleden, en ook niet van mij!' Ze liep rustig naar hem toe, haar staart zwiepte even op en neer. 'En nu blijven we netjes hier.' Hij dook half ineen van angst, maar kwam toen langzaam omhoog. ''ik denk dat het mijn recht wel is om dat zelf te beslissen.'' Fluisterde hij zacht en trilde zwak. Hij stond al niet stevig op zijn poten, maar nu werd het juist moeilijker. Ze liep om hem heen en hij staarde strak naar haar, niet wetend wat hij nu moest doen. 'Komt er een vriendje van je om je te redden schat? Ocharme, ze doen alles voor jou en jij kan niets terug doen. Want jij bent niets! Helemaal niets! Je bent gedoemd om te mislukken.' Hij kwam met een klap weer neer maar zijn aandacht was op de geuren in de omgeving gericht. Langzaam snoof hij de geur op en zijn ore n schoten iets naar voren. Met alle kracht in zijn lijfje stond hij koppig weer op, nu moest hij tonen dat hij ook sterk kon zijn. Hij wist zo gauw niet wie het was, maar het was een clangenoot. En als die kwam helpen was hij meer dan dankbaar. Dat was misschien zijn enige uitweg. Hij staarde eerst naar de zwarte poes om dan naar het bos achter haar te kijken. Hopelijk had zijn clangenoot hersens en viel haar aan wanneer ze niet oplette. Dat was het enige waar ze nu mee konden winnen.