Can you please give me something to do? [&SWANLAKE]

________________________________________

Het weer was redelijk. Bewolkt, maar het was niet aan het regenen. Toch voelde Razorpaw zich somber. Nu ze een paar dagen geleden betrapt was op het uit het kamp lopen, werd ze dagelijks bestraft door boze blikken van diegene die haar gezien had. Ze wist dat ze misschien niet uit het kamp had mogen lopen, maar wat verwachtten ze dan van haar? Ze wist het niet. Ze wist niet of ze wel langer in het kamp wilde blijven, met al die priemende blikken naar haar. Ze had tenminste geen straf gekregen, dat was een feit, maar dit was ook niet bepaald leuk. Al die boze blikken op haar. Of verbeeldde zij dat zich maar? Razorpaw schudde haar kopje even. Ze was ook best wel moe. Ze had niet veel gedaan vandaag, maar toch voelde dat wel zo. Ze kon het dan ook niet precies uitleggen, alleen dat ze graag naar buiten wilde. Maar natuurlijk kon ze dat niet doen als er alleen maar boze katten waren die het haar zouden beletten om te gaan. SkyClan was immers zuinig op zijn kits. En ook op zijn leerlingen, blijkbaar. Anders zouden ze haar nu echt wel zomaar hebben laten gaan. Een hongerig gevoel verspreidde zich langzaam door haar binnenste, dus Razorpaw besloot om even wat te gaan eten. Ze keek naar het vinkje dat op de prooistapel lag en besloot dat dit goed genoeg was om te eten. Ze boog zich over het vinkje en nam het netjes tussen haar tanden van de stapel af. Gelukkig begon het eten nog niet te rotten, maar de stapel werd dagelijks ook gevuld, rottende prooi werd eruit gehaald. Ze glimlachte heel even en zuchtte daarna, waarna ze vermoeid neerzakte. Misschien was het ook wel dat ze gewoon veel te slecht sliep ’s nachts dat ze nu zo vermoeid was.

Zachtjes zuchtte Razorpaw, waarna ze overeind kwam. Ze was vermoeid, maar ergens toch ook weer zo vol adrenaline om te gaan jagen. Ze wilde jagen, maar ze had nog niemand gevonden die haar mee wilde nemen op jacht. Ze had dan ook geen idee hoe ze het kon vragen zonder boze blikken te krijgen. Iets subtiel vragen was nooit echt haar ding geweest. Zachtjes vloekte ze. Het was toch ook altijd weer hetzelfde. Of ze werd betrapt, of haar verlegenheid lag haar in de weg. Lichtelijk boos zijnd over het feit dat ze nu niks meer kon gaan doen buiten het kamp, liep Razorpaw met de vink naar het midden van het kamp om daar even te gaan liggen. Een gaap verliet haar mond, waarna ze zachtjes en met muizenhapjes begon te eten. Haar blik gleed naar voren toen ze iets hoorde. Even zag ze haar kans schoon toen ze verderop een kat zag staan. Ze schrokte de vink naar binnen en stond toen op. ‘Mag ik je wat vragen?’ vroeg ze, waarna ze langzaam naar voren kwam. Het was een mooie poes. ‘Zou jij misschien met me willen gaan jagen?’ Ze keek haar even aan, misschien haast wel smekend.

________________________________________

_{Swanlake

Met een geïrriteerde blik hield ze haar ogen gefixeerd op het vogeltje. Dat beest zat haar zo'n beetje al de hele tijd te vervelen. Vandaag was ze in het kamp gebleven, meer omdat ze er gewoon geen zin in had om naar buiten te gaan. De patouille had ze overgeslagen, gister was ze ook al meegegaan. Normaal zou ze dat nooit doen, maar haar gevoel vertelde haar dat ze de katten in het kamp maar gezelschap moest houden. Weer streek de vogel een meter van haar af op de grond, zo dat Swanlake, als ze een grote sprong waagde, erbij kon. Met slome bewegingen zakte ze in de jachthouding en volgde de bewegingen van het vogeltje. Toen ze haar slag kon slaan sprong ze en spreidde ze haar klauwen naar voren. De vogel spartelde en klapte wild met zijn vleugels, maar Swanlake hield haar poten dicht tegen haar prooi aangedrukt. Behendig beet ze in de nek van het diertje en meteen hing hij slap in haar bek. 'Dat is er weer een minder.' mompelde ze en liep richting de prooistapel. Voor vandaag wou ze toch een steentje bijdragen, en tja, dat kan je het beste zo doen. Perfect weer was het nou ook weer niet. Dreigende grijze wolken dreven voorbij boven het SkyClan kamp. Het had gelukkig nog niet geregend, maar die kans kon er wel inzitten. Eenmaal bij de prooistapel aangekomen legde ze voorzichtig haar prooi neer, en liep vervolgens weer weg.

Een apprentice van haar Clan stapte op haar af. Ze had ongeveer de zelfde kleur als Swanlake, licht créme wit. 'Mag ik je iets vragen?' sprak ze in haar richting. Een klein knikte was te zien bij Swanlake, zowel niet positief als negatief. ‘Zou jij misschien met me willen gaan jagen?’ ging de kattin verder. Deze vraag had ze niet echt zien aankomen, maar toch reageerde ze niet meteen gestrest. Even dacht ze na, en keek in de smekende ogen van de apprentice. 'Vooruit.' miauwde ze zacht. Ze had verder toch niets beters te doen. 'Met wie heb ik het genoegen?' Ze gooide haar woorden zorgvuldig neer. Struikelen over haar woorden deed ze nooit, ze dacht vaak goed na voordat ze iets vertelde. Zonder verder nog iets te zeggen draaide Swanlake zich om en liep op een rustig tempo al richting de uitgang. Dit was het gebaar van Razorpaw om haar te volgen.}

________________________________________

Opgelucht haalde Razorpaw adem toen ze een soort bevestiging van de poes hoorde. Ze wist niet precies wie het was, misschien moest ze het nog eens vragen. Ze vond het wel beschamend van zichzelf dat ze zoveel namen vergat. Het was voor haar namelijk de bedoeling dat ze zoveel mogelijk probeerde te onthouden, maar dat ging niet altijd even goed. Ze keek opzij en richtte haar blik toen weer op de poes. Langzaam drong een naam binnen, maar ze wist niet eens of deze wel juist was. Had ze iemand niet horen praten over Swanlake? Ze was nu ook weer niet zo goed met namen, maar ze ging dus vaak naar de oudsten en steeds als er iemand langskwam, vroeg Razorpaw wie het was. Deze poes was ook eens een keertje voorbijgekomen en toen meende Razorpaw de naam Swanlake te hebben gehoord, maar ze kon nu ook weer helemaal fout zitten. ‘Mijn naam is Razorpaw,’ beantwoordde ze netjes de vraag, waarna ze even spinde. Ze volgde de poes. Ze keek ondertussen naar achteren, naar de oudsten. Misschien was het voor hun ook wel eens goed als ze eens even rust hadden. Hoewel, Razorpaw was er vrij zeker van dat er genoeg andere leerlingen waren die weer naar hun toe zouden gaan, puur om verhalen aan te horen. Razorpaw draaide zich weer terug op en keek eerst naar haar witte poten om moed op te vragen voor te gokken op de naam van de poes naast haar. Ze zou een hoop vernedering door zich heen voelen gaan mocht ze een fout antwoord geven. Want een naam vergeten of verkeerd zeggen, dat kon toch ook niet? Ze haalde diep adem en keek toen glimlachend naar de poes. ‘Bent u Swanlake?’ vroeg ze daarna, waarna ze haar huid onder haar vacht warm voelde worden.

Ondertussen merkte Razorpaw al dat de uitgang van het kamp sneller genaderd was als eerst gedacht. Ze rook de geuren die onmiddellijk haar neus binnendrongen en keek tevreden rond. Dit was de Clan tot waar zij toebehoorde. Als deze Clan weg zou gaan, zou ze niet weten waar ze naartoe zou moeten gaan. Toch vermoedde ze dat dit niet zou gebeuren. Alle Clans leefden toch in harmonie, waarom deze dan ook niet? Een beetje opgelucht dankzij haar eigen gedachten, concentreerde Razorpaw zich weer op de omgeving. Ze hoorde wel iets, maar wist niet waar het vandaan kwam. Het vage ritselen van een struik was goed te horen en Razorpaw wist niet of ze er naartoe moest lopen of niet. Misschien was het wel beter om gewoon bij haar mentor te blijven. Razorpaw nam het zekere voor het onzekere. ‘Jammer dat het vannacht geregend heeft,’ zei ze, toen ze naar de drassige grond keek. Als er al een muis of zo zou hebben gelopen, dan waren die sporen al uitgewist. Ze probeerde haar reukzin te ontwikkelen en zich te concentreren op de verschillende geuren in haar omgeving, maar het lukte niet zo heel goed. Ze had er dan ook nog geen training op gehad. Ze gaapte even en keek daarna opzij naar de poes naast haar. ‘Wat moet ik doen?’ vroeg ze vervolgens.

________________________________________

- Late kakpost, sorry daarvoor o.O