Forgot to ask for the permission to hunt. [&ODDEYE]

________________________________________

Een lichte, geërgerde grimas verscheen rond Lilypaw’s gezicht toen ze naar boven keek. Het beloofde om een slechte, regenachtige dag te worden. De regen was ook al te ruiken in de lucht. Zou dit goed zijn voor de prooi of niet? Ze keek rond zich heen. Eigenlijk had ze niet zo’n zin om te wachten tot ze toestemming zou krijgen om te gaan jagen. Ze keek opzij. Ze kon de kraamkamer natuurlijk schoonmaken. Ze stond op en liep naar de kraamkamer toe. Ze merkte een geur op. Er was al iemand anders de kraamkamer aan het schoonmaken. Ze schudde haar kopje even, waarna ze een gromgeluid over haar lippen liet gaan. Haar staartpunt zwiepte geïrriteerd heen en weer. Het was ook altijd hetzelfde! Steeds als ze iets wilde doen voor de Clan was iemand haar voor. Geïrriteerd keek Lilypaw toe hoe de kraamkamer netjes opgeschoond werd. Terwijl zij dat eigenlijk ook wel had kunnen doen. Ze had nog geen mentor, dus ze kon ook niet zomaar even naar buiten gaan. Ze keek rond zich heen. Het volgende moment voelde ze de eerste regendruppels al kapot spatten op haar pels. Nee hè! Lilypaw keek naar boven en zag hoe de eerste regendruppels al in noodvaart naar beneden kwamen. Haar eerste optie was om weer terug naar haar Den te gaan, maar aan de andere kant vond ze het ook weer zo dom om zich te laten wegjagen door een beetje regen. Bovendien, als ze later een krijger werd zou ze toch ook tegen het slechte weer moeten kunnen? Dit liet Lilypaw besluiten om gewoon te blijven staan. Bovendien had ze ook geen zin om er op aangekeken te worden. Leerlingen zouden vast met haar lachen als ze hoorden dat ze zich al liet wegjagen door een beetje regen. Dat geluk gunde zij ze niet.

Lilypaw staarde naar de uitgang van het kamp en hield het toen niet meer. Zonder te kijken of er iemand in haar buurt was die haar toestemming kon verlenen, rende Lilypaw al naar de uitgang. Zonder gestopt te worden bereikte zij deze en algauw was ze buiten door de regen en de bladeren aan het rennen. De modder die opspatte maakte haar vacht vies, maar dat maakte haar niks uit. Als ze straks ging samentongen met de anderen zou al dat vuil wel verdwijnen. Lilypaw besloot zich daarop te focussen en rende steeds sneller en sneller. Ze zorgde ervoor dat ze netjes over in de weg liggende boomstammen sprong en zich tegelijkertijd nergens aan bezeerde. Algauw kwam ze terecht in een gebied waar veel prooi was. Dat wist ze nog van de vorige keer dat ze het territorium ging bekijken. Glimlachend keek de poes op, maar schrok van een geluid. Geschrokken draaide Lilypaw zich gauw om.

________________________________________

Met matig op elkaar volgende passen verliet Oddeye het skyclankamp. Het was nog altijd groenblad maar dat zou niet zo lang meer gaan duren. Er waren al een aantal koude dagen gepasseerd. Toen de warrior het kamp uit was vulde zijn neus algauw met de geur van bos, prooi en andere katten. De kater met twee verschillende ogen liep door de bomen heen. Ook op een minder warme dag zoals vandaag moest er prooi worden gevangen voor de clan. Even dacht de kater na en besloot dan om naar de kleine vallei te gaan. Er was daar waarschijnlijk wel prooi te vinden. De skyclanwarrior versnelde zijn pas een beetje en liep dan zo door het woud heen. Een zacht briesje waaide door zijn korte vacht. Dan voelde hij hoe er een koude natte druppel op zijn vacht naar beneden gleed. Oddeye had er een hekel aan om door de regen heen te moeten jagen, maar wat kon hij anders doen. De warrior snoof nog eens diep en rook toen de vage geur van een konijn, zonder te twijfellen liep hij een andere richting uit terwijl hij de geur van het konijn zo goed mogelijk probeerde bij te houden. Al snel werd de geur sterker, toen de geur heel erg sterk begon te worden zag hij niet veel meer omdat er een boomstam voor hem lag. Met een sierlijke sprong sprong Oddeye erover heen en zag toen hoe het konijn geschrokken wegliep. Zonder nog moeite te doen om erachter aan te gaan liep Oddeye terug verder naar de kleine vallei. De regen was intussen al een beetje heviger geworden en de ondergrond van het bos begon modderig te worden. Als hij dan eindelijk bij de kleine vallei aangekomen was, werd een andere geur sterker, de geur van een skyclanapprentice. De warrior herkende de geur niet onmiddellijk en ging toen maar gewoon verder op zoek naar prooi. Opeens zag Oddeye hoe er een witte poes in beeld kwam die hij herkende als Lilypaw. Met matige passen liep hij naar de jonge poes toe, als hij dichterbij was zag hij hoe ze haar geschrokken omdraaide.

Nogal inspi loos maar ik moest afsluiten...

________________________________________

Eerst was de witte kater voor haar niet herkenbaar, maar dat kon ook komen omdat ze zelf zo geschrokken was. Ze haalde diep adem, probeerde zich op diegene voor haar te richten en probeerde te weten wie het was. Ze probeerde hem te herkennen aan zijn vacht, aan zijn geur, maar in haar hoofd bleef het akelig leeg. Het was niet de eerste keer dat ze helemaal verstijfde van schrik. Dit had ze altijd al gehad als ze betrapt werd op iets wat ze eigenlijk niet mocht doen. Ze wist ook niet zo goed hoe ze haar plotselinge zin in jagen moest gaan uitleggen tegen de kater. Ze kwam langzaam dichterbij en pas toen ze de twee verschillende kleuren van zijn ogen zag, wist ze wie hij was. ‘Oddeye,’ mompelde ze eerbiedig, waarna ze langzaam dichterbij kwam. Zijn naam was precies de goede naam die hij kon hebben, gezien zijn ogen. Langzaam drongen haar diepblauwe ogen diep in de zijne, waarna ze besloot dat het genoeg was geweest en dat wachten niet zou helpen. Ze stond op, kwam naar hem toe en zette haar oren achteruit. Niet omdat ze extra schattig wilde zijn om zo misschien haar straf te ontlopen, maar eerder omdat ze zich betrapt voelde. Misschien was het ook wel een vaste regel die zei dat ze niet uit het kamp mochten zonder toestemming, maar ze konden toch ook niet van de leerlingen verwachten dat zij zouden blijven wachten tot ze toestemming zouden krijgen? Ze wachtte heel even met praten, probeerde woorden te vinden om zichzelf in elk geval een beetje uit de situatie te helpen. Ze zuchtte even omdat ze de juiste woorden niet vond. Was Oddeye een kater die gauw straf gaf? Ze wist het niet. Ze kon alleen maar hopen dat ze niet te diep in de problemen zat.

Om zichzelf een houding te geven concentreerde Lilypaw zich op de twee verschillende ogen van Oddeye. Blauw en rood. ‘Sorry. Ik was in het kamp, maar ik was vergeten om toestemming te vragen. Ik had er nog wel even aan gedacht, maar had daarna het geduld niet meer om te wachten,’ zei Lilypaw eerlijk, waarna ze met haar poot over de grond schraapte. Ze kon alleen maar aan het ongemakkelijke gevoel denken die ze hiervan kreeg. ‘Ik weet dat ik me niet buiten terrein mag begeven, of buiten het kamp, maar ik kon het echt niet laten,’ zei ze, waarna ze uiteindelijk voor Oddeye stopte en naar de grond keek. Ze vond het verschrikkelijk dat ze betrapt was, maar misschien nog wel verschrikkelijker dat ze nu moest gaan uitleggen waarom. Misschien gingen ze haar nu wel extra controleren en zou het nog langer duren eer dat ze een mentor kreeg! Misschien zou ze op deze manier zelfs geen leerling meer krijgen als ze krijger werd. Misschien was de vraag zelfs nog wel of ze krijger zou worden.

________________________________________

Oddeye zag hoe de apprentice op hem af kwam met haar oren tegen haar kop aan gelegd. De tweekleurige kater keek haar vriendelijk aan. Hij wist dat apprentice's eigenlijk het kamp niet uit mochten. Oddeye was zelf nog niet enorm lang warrior en had toen dat hij jonger was ook wel af en toe het kamp uit geslopen in de hoop dat niemand hem zou gaan doorkrijgen. "Sorry. Ik was in het kamp, maar ik was vergeten om toestemming te vragen. Ik had er nog wel even aan gedacht, maar had daarna het gedud niet meer om te wachten." zei Lilypaw. Oddeye's rode en blauwe oog rusten op de witte vacht van de skyclanpoes. Oddeye had geen idee ofdat de poes een mentor had of niet. Zonder dat hij goed wist wat te zeggen zei de witte poes met helderblauwe ogen: "Ik wet dat ik niet buiten terrein mag begeven, of buiten het kamp, maar ik kon het echt niet laten." zei ze daarna. De witte skyclan warrior was niet van plan om haar te gaan verraden, maar kon het niet goed onder woorden brengen. "Ik ben heus niet van plan om je te gaan verraden hoor" begon hij. Even was er een beetje twijfeling in zijn stem vooral omdat hij niet goed wist wat te zeggen. "Als ik apprentice was een aantal manen geleden, ging ik ook geregeld het kamp uit zonder toestemming" haf hij eerlijk toe. Een aantal ogenblikken twijfelde Oddeye ofdat hij zou vragen ofdat Lilypaw mee wou op jacht zodat ze te samen op jacht konden, en besloot dan om het toch te vragen. "Lilypaw, zou je het misschien zien zitten om samen te gaan jagen?" In zijn stem kon je horen dat het vriendelijk bedoeld was. Ook zijn twee verschillende ogen straalden uit dat het de bedoeling was om vriendelijk over te komen.

Sorry, inspi loos...

________________________________________

Een enorme opluchting ging door Lilypaw heen toen ze de woorden van de kater hoorde. Ze vond het al weer een last minder dat hij niet kwaad werd. Ze kon zich nog goed herinneren dat een van de kits – toen ze vroeger nog in de Den was waar de kits waren – naar binnen werd gebracht en hevig op zijn kop kreeg omdat hij buiten het kamp was gegaan. Zij was dan wel een leerling en hij was een kitten geweest, maar Lilypaw wist dat de katten hier geen verschil daarin zagen. Leerlingen moesten evengoed beschermd worden, hoewel kits misschien net iets waardevoller waren omdat ze nog niks konden doen. Als een oudere kat hun zou aanvallen, zouden ze geen kans maken. Een leerling zou zichzelf nog kunnen verdedigen en misschien zelfs nog wel wat tijd kunnen rekken, maar een kitten zou dat niet kunnen. Een harde klap tegen zijn schedel en hij zou dood zijn. Daarom was de kattin ook zo tegen de jonge kater uitgevlogen, vermoedde Lilypaw. Oddeye gaf echter een heel andere reactie, bekende zelfs nog een van zijn stommiteiten. Een glimlach kwam langzaam rond Lilypaw’s mond. Ze was opgelucht. En dat moest voor Oddeye vast wel te zien zijn. ‘Het zou me een eer zijn om met u te gaan jagen, Oddeye,’ zei ze, waarna ze hem een kopje gaf. Qua vacht verschilden ze niet eens. Dat was mooi. Dan zou Oddeye ook wel weten welke camouflage het beste was. Want Lilypaw vond dat haar witte vacht haar snel zou verraden. Alleen in de winter zou het misschien handig zijn. Ze snorde even zachtjes, waarna ze haar kopje naar hem draaide en zijn verschillende oogkleuren bestudeerde. Natuurlijk niet te opvallend, want misschien zou hij dat niet zo leuk vinden, maar wel rustig. Zijn oogkleuren waren mooi, haast magisch.

De vriendelijkheid die de kater uitstraalde was opmerkelijk. Het laatste restje zenuwen en angst die ze nog had voor de kater verdween. Ze wist dat het goed zat, dat hij niet boos op haar was en haar niet zou gaan verlinken. Nou ja, als het tenminste verlinken genoemd werd. Lilypaw wist dat het een plicht was om de leerlingen te straffen na het betrappen op een stommiteit. Of ja, op iets wat ze niet mochten doen. Het zou niet eens verlinken zijn als Oddeye haar straf zou geven. Maar gelukkig was hij dit niet van plan. Toch nam Lilypaw zich voor om de volgende keer gewoon toestemming te vragen of om, als ze weer eens te ongeduldig was, minstens goed op te letten voordat ze zomaar het gebied inging. ‘Weet u misschien een goede plek waar ik me zou kunnen camoufleren met de natuur?’ vroeg ze aan Oddeye. ‘Ik vind mijn witte pels namelijk niet zo handig hier, tussen al dat groen,’ zei ze, waarna ze even een blik richtte op haar witte poten. ‘Behalve in de winter,’ voegde ze er nog aan toe, waarna er een klein glimlachje op haar gezicht doorbrak. Ze hoopte dat Oddeye een geschikte plaats wist. Of misschien wel goed advies voor haar had. Ja, vooral dat laatste.

________________________________________

- Sorry voor de late reactie! o.O