Arctica's place

In een nest in het hooi lag een sneeuwwitte kat te slapen. De vroege zonnestralen wekte haar op. Slaperig snoof ze de lucht op. Het was nieuwblad, en prooi was in overvloed. De boerderij waar ze woonde wemelde van ratten en muizen. Ze rekte zich uit en besloot naar buiten te gaan. Met een paar soepele stappen was ze buiten. Ze voelde de zon op haar witte vacht. Ze begon zich te wassen. Ze likte de klitten uit haar vacht en voelde versheidene kleine schrammen onder haar vacht. Ze had niet vaak gevochten, haar schrammen kwamen meestal van kleine ongelukjes en onhandigheid. Toen kwam een vertrouwde geur haar neusgaten binnen: muis! Snel zakte in de sluiphouding en zocht met haar ogen naar het kleine diertje. Toen zach ze het beestje, dat nietsvermoedend tussen het hooi een graankorrel zat te eten. Voorzichtig sloop ze naar het beestje toe. Een soepele sprong en het wollige diertje zat tussen haar klauwen. Met een snelle beet doodde ze de muis. Hongerig schrokte hem op. Ze likte de restjes van haar lippen en liep met rustige passen naar een grote appelboom in het midden van haar territorium. Ze klom in de boom en ging liggen op een stevige tak. Wat was haar leven toch rustig, alleen zij en een overvloed aan prooien. Toen hoorde ze geluiden, er waren katten in haar territorium! Ze moest zo in gedachten verzonken zijn geweest dat ze niks had geroken. 'Wie is daar!' Blies ze nijdig.

Het was echt nieuwblad. Dat kon Hawkfire wel merken. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes voor het zonlicht wat op hem scheen. Kom op luiwammes, nog een stap, murmelde de kater. En hij liep weer door. Het mocht dan wel nieuwblad zijn, honger had hij altijd, zelfs nu er zo veel prooi is. En dan was er nog die dorst... Hij schudde zijn kop en liep weer door. Niet aan denken, dacht Hawkfire bij zichzelf. Focus je op de weg. Waar hij heen ging wist hij eigenlijk niet. De zon begint irritand te worden, bij de eerste de beste boom rust ik even. Dus begon hij een boom te zoeken, maar wat hij vond was veel beter dan dat, muizen! Niet maar eentje, maar een hele boel! Alleen nog wat water... Dat komt later wel. Hawkfire ging al in de jaaghouding staan toen hij opschrok van boos geblaas. Hij keek geschrokken om zich heen. Wie deed dat? Het was een poes, en ze blies niet gewoon iets, ze vroeg iets. “Wie is daar!” blies ze nijdig. Moest hij haar de waarheid vertellen of was het beter te liegen... Wat hij ook koos, hij moest snel kiezen. Hij besloot de waarheid te zeggen. Ze zag er niet uit als een vechtersbaas. “Ik? Ik ben Hawkfire, of Hawk... Is dit jouw territorium?” vroeg hij. Hij stond er kalm bij, ook al was hij van binnen een grote bonk zenuwen. Alsjeblieft, laat dit geen gevecht worden, niet nu ik wil eten...

Arctica bekeek de indringer. Hij zag er moe uit, maar hij was duidelijk geen kittypet. Gezien haar gebrek aan vechtkunst wist ze dat het niet verstandig was met hem in gevecht te gaan. “Ik? Ik ben Hawkfire, of Hawk... Is dit jouw terretorium?” vroeg hij. Arctica dacht na. "Wat zou hij voor kwaad kunnen? Hij was duidelijk op zoek naar voedsel, de geur van muizen moest hem naar haar boerderij gebracht hebben. Zou ze hem kunnen vertrouwen?" Ze besloot van wel. 'Mijn naam is Arctica, dit is mijn territorium. Je kunt hier blijven tot maanhoog, maar dan moet je vertrekken, anders zal ik daar persoonlijk voor zorgen. Er zijn muizen genoeg, je mag jagen.' Ze had niet vaak indringers gehad, had ze juist gereageerd? Hopelijk...

Hawkfire keek haar aan en zag haar denken. Na een tijdje zei ze 'Mijn naam is Artica, dit is mijn territorium. Je kunt hier blijven tot maanhoog, maar dan moet je vertrekken, anders zal ik daar persoonlijk voor zorgen. Er zijn muizen genoeg, je mag jagen.' Artica dus... Nu hij niet meer bang hoefde te zijn dat ze hem aanviel, kon hij haar beter bekijken. Artica zag er nog jong uit, ze moest niet ouder zijn dan hijzelf, misschien een jaar of zo. Toen kwam er een vals stemmetje in zijn hoofd, een kant van zichzelf die Hawkfire zelf niet kende. Je kunt haar nu overmeesteren, of later, als ze je vertrouwt. Je kunt dit territorium overnemen. Waren dat echt zijn gedachten? Zo was hij toch niet? Nee, misschien kwam het van de honger. Nu hij daaraan dacht, begon hij meer honger te krijgen. "Bedankt" miauwde hij nog naar Artica voordat hij een muizengeur volgde. De zwarte kater zag een muis rond scharrelen, sloop er naartoe en beet het. Hij at het muisje snel op. Dat was een gewoonte, eet snel, voordat iemand jou eet. Na nog wat muizen vond hij ook een rat. Deze probeerde hij ook te besluipen, maar hij stond op een takje. De rat rende niet weg zoals muizen gedaan zouden hebben, maar kwam op Hawkfire af. Hij maakte zich zo groot mogelijk en deed zijn oren plat op zijn hoofd. Dit ratje zou de schrik van zijn leven krijgen. Maar de rat was sneller dan Hawkfire gewend was. Terwijl hij nog stond te denken hoe hij zou beginnen, stormde de rat al op hem af en beet waar hij maar kon. Hawkfire krabde naar de ogen van de rat en beet dan de nek van de rat. Goed, hij had een klein wondje, maar hij had ook wat meer eten. Hawkfire de dode rat op en ging toen zitten met een volle maag. Na manen lang honger te hebben was het heerlijk om een volle maag te hebben. Stomme ratten, altijd nog even bijten voordat je ze dood. Hij likte de wond even, en ging toen maar alles wassen. Waarom bleef hij hier toch, nu had hij een rattenbeet en ging reizen vast veel moeilijker. Wat was het volgende, een vossenplaag? De kater schudde zijn kop. Blijf helder denken, probeer wat te drinken voordat je gaat, dacht Hawkfire. Hij zocht naar een plek om te drinken en vond die. Het was zo'n drinkbak voor paarden en gelukkig voor hem waren er nu geen paarden in de buurt. Na genoeg gedronken te hebben, begon Hawkfire zich te vervelen. De laatste keer dat hij niet hoefde te reizen om te overleven, was als kitten. Dat waren de leukste tijden van zijn leven... Stomme ratten, die beet begon te prikken. Hawkfire schudde zijn kop en besloot Artica te zoeken. Na een tijdje vond hij haar. Het was tijd om haar eens beter te leren kennen. "Dus jij woont hier al je hele leven? Of ben je hier heen gekomen door... Weet ik veel, een ongeluk of zo?" vroeg hij aan haar. Hopelijk vroeg hij haar niet iets pijnlijks...

Arctica lag te zonnen op het gras. Ze had Hawkfire bekeken. Hij had een muis en een rat gevangen, maar ze had niet het gevoel dat nu minder te eten zou hebben. De boerderij zat altijd vol met prooi, twee extra konden geen kwaad.
Opeens schrok ze wakker van een stem. "Dus jij woont hier al je hele leven? Of ben je hier heen gekomen door... Weet ik veel, een ongeluk of zo?" vroeg hij aan haar. Hoe ze hier gekomen was, daar had ze een lange tijd niet aan gedacht. Ze herinnerde zich hoe ze als kitten bij haar moeder en broertje in een andere boerderij woonde, eentje niet ver weg van hier. Toen ze zo'n 8 manen was, had ze die verlaten om haar eigen weg te zoeken. Hoe zou het met haar moeder zijn? En haar broertje? Toen realiseerde ze zich dat Hawkfire er nog steeds was, ze had weer veel te lang nagedacht! 'Vroeger woonde ik op een andere boerderij, hier in de buurt. Maar die heb ik verlaten om mijn eigen weg te gaan.' Zij ze tenslotte. 'Waar kom jij vandaan?' vroeg ze terug.

Hawkfire kee naar haar terwijl ze lag te denken. NU! je kunt haar nu heel snel doden! dan ben jij de baas van deze plek! Daar was dat stemmetje weer... Hij besloot het gewoon te negeren en keek naar Artica. Net op het moment dat hij z'n excuses wilde aanbieden, gaf ze antwoord. 'Vroeger woonde ik op een andere boerderij, hier in de buurt. Maar die heb ik verlaten om mijn eigen weg te gaan.' Antwoordde ze. 'Waar kom jij vandaan?' Vroeg ze. Waar hij vandaan kwam... Hmm, hij kon ook liegen... Nee, Artica heeft ook de waarheid verteld, of niet? Vast wel. Hawkfire wist niet zo veel over vroeger. 'Ik herinner me dat ik ergens in een openplek in een heel groot bos was. Daar zorgde mijn moeder voor me, terwijl mijn vader ons bewaakte. Ik had een broertje, en een zus. Maar later, toen ik groter was, deed ik mijn ogen open en iedereen was weg. Ik herkende de plek ook niet... En sindsdien ben ik aan het reizen.' Antwoordde hij. Daarna keek hij droevig naar z'n poten, denkend aan vroeger. De zwarte kater schudde zijn kop. Dat was vroeger, focus je op nu. Hij zuchtte en ging toen zitten. Je kunt het ook nu doen, ze denkt dat je heel verdrietig bent. 'houd je kop...' mompelde hij. Oeps, het was niet zijn bedoeling geweest om dat hardop te zeggen. 'Ehm, sorry. Dat eh... Was niet voor jou bedoeld...' zei hij her snel achterna. Hopelijk had hij haar niet beledigd... Daar gaat je kans om het over te nemen! Sukkel! Hou toch je kop vals stemmetje... Dit keer dacht Hawkfire het.

'Ik herinner me dat ik ergens in een openplek in een heel groot bos was. Daar zorgde mijn moeder voor me, terwijl mijn vader ons bewaakte. Ik had een broertje, en een zus. Maar later, toen ik groter was, deed ik mijn ogen open en iedereen was weg. Ik herkende de plek ook niet... En sindsdien ben ik aan het reizen.' Antwoordde hij. Arctica zag hem droevig naar zijn poten staren. Ze voelde een steek van medelijden. Zij had vrijwillig haar familie verlaten. Deze kat heeft ze verloren. Maar wat nou als hij had gelogen? Was hij iets van plan? Nee, dat kon toch niet... 'houd je kop...' mompelde hij. Houd je kop? Waar had hij het over? 'Ehm, sorry. Dat eh... Was niet voor jou bedoeld...' Arctica keek hem verbaasd aan. Mompelde hij in zichzelf? Wat dacht hij? 'Uh, ok...' stamelde ze. 'Ik moet even weg.' zij ze. Met snelle stappen liep ze weg, ze moest nadenken, over deze kat, over wat ze moest doen. Met grote gemak klom ze in de appelboom, één van haar favoriete plekjes.
Wat was er toch met deze kat? Was hij uit op haar territorium? Maar waarom had hij haar dan niet aangevallen? Waarom had hij haar zijn verleden toe vertrouwd? Misschien kon ze hem wèl vertrouwen. Ze kon een kat als hij goed gebruiken om haar territorium te verdedigen. Hij had ook nergens om heen te gaan. Maar hoe zou hem dit ooit kunnen vragen? En wat als hij toch niet te vertrouwen was? Ze had hem horen mompelen. Ze bleef nog een tijdje liggen, om verder na te denken.
Na een tijd denken had ze haar besluit genomen. Hij mocht blijven. Ze zouden prooi kunnen delen en samen het territorium beschermen. Nu moest ze nog één ding doen: Het hem vragen.
'Hawkfire?' Ze was verbaast over haar directe reactie. 'Hawkfire?! Ik wil je spreken.'

Artica keek hem verbaasd aan, wat Hawkfire zelf wel snapte. 'Uh, ok...' stamelde ze 'Ik moet even weg' zei ze waarna ze in een appelboom klom, veel sneller dan hij zelf zou kunnen. Hij voelde zich schuldig, hij had niet alles gezegd over zijn verleden. Hij loog niet, nee, hij "verzweeg" gewoon wat informatie. Hoe zou hij ooit kunnen vertellen dat... Nee, niet meer aan denken! Hawkfire keek omhoog. Het was al avond nu. Maanhoog was dus niet meer zo ver weg. Net toen hij nog wat wilde drinken, hoorde hij Artica's stem. 'Hawkfire?' Hij draaide zich om naar de appelboom. 'Hawkfire?! Ik wil je even spreken.' Waar zou dat over gaan, misschien dat hij sneller weg moest. Of het geeft je de gelegenheid haar te doden Hawkfire gromde geërgerd, hopend dat Artica dat niet goorde en zou denken dat het door haar was. Hij klauterde in de appelboom en maakte meteen een fout, hij ging op een te zwakke tak staan. Die knapte en hij viel. Nog een poging dan maar. Weer probeerde hij het. Hawkfire bedankte sterrenclan dat zijn nagels erg scherp waren, want daardoor hoefde hij niet nog een keer te vallen. Ineens voelde hij een steek in zijn been. Stomme rattenbeet. Hij probeerde het te negeren en klom door. Na een pijnlijke klim was hij bij de plek waar Artica lag. Dat klimmen deed hem denken aan de bergen, alleen was daar geen hout en hier geen steen. Waarom wilde Artica hem spreken... Misschien om te vertrekken. Of om z'n vreemde gedrag. Of misschien had hij te veel gejaagd. Wat het ook was, laat het snel komen, dacht hij. Duw haar van de boom! En dan spring je naar haar toe en klauw je in haar nek! Zo dood. Dat stemmetje begon echt irritand te worden. Misschien zou hij het doen, alleen al om het stemmetje te laten zwijgen. Maar eerst liet hij haar zeggen dat hij weg moest. 'Je wilde me spreken? voor wat dan, moet ik al gaan?' vroeg hij, een beetje geïrriteerd door het stemmetje.

Niet lang nadat ze hem had geroepen, was Hawkfire verschenen. Stuntelig klom hij de boom in, waarna hij op een zwakke tak ging staan. KRAK! Arctica gniffelde om zijn onhandigheid, het was duidelijk dat hij niet vaak geklommen moest hebben. Vastberaden klom hij opnieuw de boom in. Zou hij enig idee hebben wat ze op het punt stond hem te vertellen? Ze dacht van niet.
'Je wilde me spreken? voor wat dan, moet ik al gaan?' vroeg hij. 'Ik wil je wat aanbieden.' begon ze. 'Heb jij een territorium, een vaste plek waar je leeft?' Ze zweeg even. 'Je zou hier kunnen blijven. Er is hier prooi in overvloed, meer dan genoeg voor twee katten. In ruil voor je verblijf moet je helpen het territorium te verdedigen tegen indringers, met z'n tweeën zijn we sterker.' Ze zweeg weer. Wat zou hij zeggen? Ja? Maar wat als hij nee zei? Ze was zijn vreemde gedrag ook niet vergeten. En wat als hij na wilde denken? Dat was het! 'Ik geef je tot zonsopgang om erover na te denken.' Ze zwijgend liep ze weg, naar haar nest. Ze ging slapen. Morgen zou ze zijn antwoord krijgen.

'Ik wil je wat aanbieden' Iets aanbieden... Wat zou dat kunnen zijn? 'Heb jij een territorium, een vaste plek waar je leeft?' Hawkfire wilde al 'Nee' zeggen, maar Artica ging door. 'Je zou hier kunnen blijven. Er is hier prooi in overvloed, meer dan genoeg voor twee katten. In ruil voor je verblijf moet je helpen het territorium te verdedigen tegen indringers, met z'n tweeën zijn we sterker.' Nu zweeg ze een tijdje, waarschijnlijk aan het denken. Je kunt ja zeggen, en haar dan verraden. Of haar juist gebruiken als een soort slaaf. Daar ging meneer Vals weer. Hij moest eens een naam voor dat stemmetje bedenken. Misschien was Devil wel wat. Of Hellfire, hij zelf was Hawkfire, dus was Hellfire wel gepast. Hellfire is goed, of de slimme kant van Hawkfire. Stil eens! 'Ik geef je tot zonsopgang om erover na te denken.' zei Artica nog, waarna ze zwijgend weg liep. Dat betekende dus dat hij nog even kon blijven. Hawkfire begon honger te krijgen. De zwarte kater snoof de lucht op, sloop naar een muisje toe en doodde het snel. Wat was het toch heerlijk om te kunnen jagen als je hongerig bent, dacht Hawkfire. Toch was er iets mis, maar wat. Iets van hoe hij sloop. Ineens wist hij het, de rattenbeet stond in de weg tijdens het jagen. Het was dus erger dan hij had gedacht. Toen hij naar een struik liep om te slapen, merkte hij zelfs dat hij een beetje strompelde. Hij had zijn keuze al gemaakt, of eigenlijk die rattenbeet. Door die rat had hij eigenlijk maar één keuze, blijven. Als hij zou reizen, zou hij waarschijnlijk verhongeren. Rot ratten. Nou ja, nu slapen, dacht hij, waarna hij zich oprolde in het bosje en ging slapen.

Hij rende door het woud. Iets achtervolgde hem, iets wat heel veel lawaai maakte, een hond. Hawkfire keek over zijn schouder en zag reusachtige kaken open en dicht gaan tijdens het rennen. De bomen leken wel te bewegen. Nee, ze leken niet te bewegen, ze bewogen ook echt. Ze maakten een muur waar niets of niemand door kon. Hawkfire begon harder te rennen, maar hoe hard hij ook rende, de hond leek altijd iets harder te rennen. Nee! De bomen maakten een muur waar hij tegen aan knalde. Hij draaide zich om maar het was al te laat. De hond beet in z'n nek. Alles werd wit.

Hawkfire werd schreeuwde van schrik. Het was maar een droom... Nog narillend van de nachtmerrie, liep hij naar Artica, zijn gewonde been ze weinig mogelijk gebruikend. 'Ik heb mijn beslissing genomen' zei hij, nog een beetje bibberig van de nachtmerrie. 'Ik zal hier blijven en je helpen je territorium te verdedigen. Ik heb trouwens niet iets wat je "thuis" kunt noemen.' Ergens in hem knapte iets. Nu hij niet meer reisde, zou hij nooit meer zijn familie zien. Hij had altijd stiekem gehoopt z'n ouders te vinden tijdens het reizen. 'Heb je trouwens iets voor rattenbeten?' vroeg hij, z'n stem alweer normaal.

Arctica werd wakker van een hard geluid. Wat was het geweest? Had Hawkfire het geluid gemaakt? Het zou kunnen, maar het had ook gewoon een vogel of een tweebeen kunnen zijn. Wat het ook was, ze was nu wakker. Slaperig opende Arctica haar ogen. Nog voor ze de tijd had om zich uit te rekken, kwam Hawkfire al op haar af. 'Ik zal hier blijven en je helpen je territorium te verdedigen. Ik heb trouwens niet iets wat je "thuis" kunt noemen.' Hawkfire stem klonk anders, zou er iets zijn? Het zou vast aan haar hebben gelegen, ze was bovendien nog maar net wakker. 'Heb je trouwens iets voor rattenbeten?' vroeg hij. Rattenbeten, daar moest ze wel iets voor hebben. 'Ik ben zo terug.' zei ze. Slaperig liep ze door de boerderij, op zoek naar de sterke geuren van een voorraad kruiden. Al snel rook ze de bittere geur van haar voorraad. Het was een holletje vol met willekeurige kruiden en planten, die ze had gevonden in en rond om haar territorium. Ze wist niet precies wat het beste hielp, dus maakte ze een pakketje van verscheidene wortels, knoflook en handje papaverzaden. Met het bundeltje in haar mond liep ze terug naar Hawkfire. Ze spuugde het bundeltje voor hem op de grond. 'Alsjeblieft, eet op.' zei ze. 'Oh en nog bedankt dat je blijft.' voegde ze er aan toe.

'Ik ben zo terug.' zei Artica. Goed zo, gebruik haar. Gebruik haar voor je wonden en dan dood je haar! 'Houd je kop.' murmelde Hawkfire. Daar kwam Artica al aan, met een bitter ruikend bundeltje. Ze spuugde het bundeltje kruiden uit. 'Alsjeblieft, eet op.' zei ze. 'Oh en nog bedankt dat je blijft.' voegde ze er aan toe. Hawkfire knikte naar haar en at de kruiden op. Nu zijn been ging genezen, kon hij klimmen oefenen. De zwarte kater liep naar de appelboom en begon te klimmen, waarna hij meteen op z'n rug belandde. Hoe deed Artica dat toch. Na nog een paar pogingen kwam hij wat hoger. Nu goed opletten, dacht Hawkfire. Nu zal het me lukken. Hij klom nog wat verder, stond weer op een te dunne tak en viel. Hij landde pet zijn hoofd tegen de grond. Alles werd zwart.

Nadat ze Hawkfire zijn kruiden had gegeven, besloot Arctica weer te gaan slapen. Ze klom in haar warme nest en viel snel in slaap. Toen ze wakker werd voelde ze zich... anders. Was er iets mis? Was dit een slecht voorgevoel? Toen zag ze het. Hawkfire lag bewegingsloos onder de appelboom. Zo snel als haar poten zich konden dragen rende ze. Haar hoofd was volkomen leeg. 'Hawkfire!' gilde ze. Hij had een grote wond op zijn kop. 'Hawkfire! Hawkfire kun je me horen?!' Tranen welde op uit haar ooghoeken. Moest het zo eindigen? Ze hadden samen nog zo veel te beleven... Hoe kon dit zijn gebeurd? De appelboom, hij moest uit de appelboom zijn gevallen. Hij was ook zo stuntelig... Nee, het kon gewoon niet... Verslagen ging ze naast Hawkfire liggen. Stil lag ze naast hem. Toen hoorde ze wat, was het echt... Ja! Hij ademde nog! 'Het komt goed, ik zal voor je zorgen.' zei ze. Direct daarna snelde ze naar haar voorraad, hij had alle kruiden nodig die ze bezat.

Waar was Hawkfire nu? Hij liep doelloss rond in een wereld van mist. Een andere kat! Snel rendde hij achter de andere kat aan, alleen maar om een doel te hebben. De mist werd steeds dikker, tot hij uiteindelijk helemaal niks meer zag. Hij voeld helemaal niks. Of toch wel, het voelde of hij viel.

De mist begon op te klaren en na een tijdje was er geen mist meer, alleen maar zwart. Hij had toch liever mist. Waarom zag hij niks? Toen begreep hij het, zijn ogen waren nog dicht. Hawkfire opende zijn ogen. Met zicht kwam ook hoofdpijn. Wat was er gebeurd? Oh ja, hij was uit de boom gevallen. Hawkfire stond op. Wat een vernedering was dit geweest als Artica hier bij was. Hij had het nog niet gedacht of hij rook Artica dichtbij. Hij schaamde zich voor de val. Misschien kon hij haar bewijzen dat hij wel kon klimmen als hij het nog een keer probeerde. Niet zomaar een keer proberen, maar ook heel snel proberen. De zwarte kater sprong de boom in en klom zo snel als hij maar kon omhoog. Hij kwam niet ver, na twee takken hoger te zijn geklommen viel hij. Hij bleef even liggen. Die hoofdpijn werd erger. Hawkfire ging even verliggen en rook dat Artica er aan kwam. Waarom rook hij dat toch zo laat? Nou ja, hij was bezig geweest met klimmen, misschien daardoor. 'Heb je... Heb je het gezien?' vroeg hij haar, hij schaamde zich voor alle vallen uit de boom. 'Heb je gezien dat ik... Laat maar, als je het gezien hebt begrijp je wat ik bedoel.'

Arctica was terug gekomen met kruiden. 'Heb je... Heb je het gezien?' vroeg Hawkfire. 'Hawkfire!' riep Arctica opgelucht. 'Je bebt me enorm laten schrikken!' zei ze. 'Is alles oké? Wat is er gebeurd?' Arctica was enorm opgelucht, alles was goed met Hawkfire. Nu ze wat gekalmeerd was deed ze de spinnenrag op zijn kop. Ze legde de kruiden vlak voor Hawkfire neer. 'Hier, eet dit.' zei ze. Arctica kon nog steeds niet geloven dat hij zo stom was om uit een boom te vallen, voor haar was in een boom klimmen kinderspel. Waren er geen bomen waar hij vandaam kwam? Ach ja, wat gebeurd is, is gebeurd. Hij was nou eenmaal gevallen. Arctica voelde zich opgelucht, maar ook iets anders. Wat was dit gevoel? Het was niet onprettig, nee, prettig zelfs, een beetje als opwinding voelt, maar dan sterker. Had ze meer gevoelens voor deze kat, al kon ze hem nog maar zo kort?

'Hawkfire! Je hebt me enorm laten schrikken! Is alles oké? Wat is er gebeurd?' zei Artica. Ze klonk opgelucht, was verdediging voor haar territorium dan zo belangrijk? Of was er iets anders? Ze vertrouwt je. Dit is nu jouw territorium. Hawkfire vroeg zich al af of Hellfire weg was, hij was zo stil. 'Nee, het is van haar, niet van mij.' fluisterde Hawkfire tegen Hellfire. Oh ja, ze had ook wat gevraagd aan hem. Zou hij liegen of de waarheid vertellen... Lieg! zeg dat je aangevallen was door iets! "Kop dicht!" dacht Hawkfire. Hij besloot de waarheid te vertellen, al was het alleen maar om Hellfire te irriteren. 'Ik viel uit de boom. Ik geloof dat ik wat te hoog ben geklommen.' mompelde hij. Hij schaamde zich werkelijk dood voor die val. De zwarte kater kauwde op de kruiden, zo langzaam mogelijk zodat hij iets te doen had en niet hoefde te praten. Gelukkig had hij haar op zijn gezicht, anders zag je dat hij bloosde. In het begin leek hij op "de misterieuse indringer", en nu? Nu was hij "de kluns" of misschien "de nietsnut" Misschien als hij haar over haar reis vertelde... Nee, later misschien. "Bedankt dat je me geholpen hebt." zei hij tegen Artica. Ergens in hem was iets veranderd... Oh kom op! Je gaat me toch niet zeggen dat je "verliefd" op haar bent! Je bent een zwakkeling! Verliefd?! Zwakkeling?! Was dat zoals Hellfire hem zag? Houd je kop! Ik ben niet verliefd! Toch...? dacht hij.

'Ik viel uit de boom. Ik geloof dat ik wat te hoog ben geklommen.' mompelde Hawkfire. Arctica wist dat hij zich schaamde, zo zou iedere kat zich voelen als er zoiets was gebeurd, toch? Hawkfire kauwde op de kruiden. Arctica was blij dat alles goed met hem was. Daar was het weer, dat gevoel. Was ze echt verliefd op deze kat? Nee, het was niets, hield ze zichzelf voor. Er was niks tussen hen. Echt niet. Arctica schrok wakker van haar gedachten, Hawkfire zei iets. Snel spitste ze haar oren. 'Bedankt dat je me geholpen hebt.' hoorde ze hem zeggen. Had hij nog iets gezegd? Ze was weer eens in gedachten verzonken geraakt. 'Graag gedaan.' zei ze snel. Arctica wist niet goed wat ze nu moest doen. Misschien nog even slapen in de boom? Dat deed ze maar niet, als ze nu moeiteloos de boom in zou klimmen zou hij zichzelf vast nog meer schamen. Misschien kon ze hem leren in de boom te klimmen, of zou hij dat niet willen? Ze had eigenlijk nog geen idee wat hij zowel dacht, wat hij wel en niet zou doen. Dat komt nog wel, dacht ze. Wat zou ze wel kunnen doen? Misschien kon ze hier voor Hawkfire blijven zitten, kijken of alles wel goed met hem ging, gevoelens delen... Wat?! Het gevoel had blijkbaar ook haar gedachten overgenomen. Nee, ze voelde echt niks voor hem, echt niet! Tot haar schrik merkte Arctica dat het al donker begon te worden. Ze besloot naar haar nest te gaan, te gaan slapen. En Hawkfire? Waar moest hij slapen? Samen met haar in de boerderij? Waarom ook niet. 'Ik ga slapen, jij kan je eigen nest maken in het stro.' zei ze. Ze geeuwde. Ze was al best moe, merkte ze. Verlangend naar haar warme nest ging liep ze weg. Liep Hawkfire achter haar aan? Ze had geen zin om zich om te draaien, Hawkfire zocht het zelf maar uit, ze ging nu slapen. Eenmaal aangekomen in haar nest viel ze al snel in slaap.

'Ik ga slapen, jij kan je eigen nest maken in het stro.' zei Artica waarna ze geeuwde. Hawkfire keek haar. Zou hij haar volgen? Misschien wel. Meteen daarna dacht hij aan zijn nachtmerries. Wat als hij haar wakker schreeuwde? Nee, het was beter als hij ergens anders zou gaan slapen. Hawkfire liep naar de struik waar hij de vorige keer overnacht had, zijn staart over de grond slepend. Hij rolde zich op en ging slapen.

Hij rende op een veld zonder bomen of heuvels. Hij rende achter Artica aan. 'Wacht! Niet weg gaan!' schreuwde hij naar haar. Hoe hard hij ook rende, Artica was altijd sneller. Ineens vervaagde ze en Hawkfire bertraagde zij pas. Hij hoorde stemmen, zo te horen nog jong. 'Help me!' zeiden de stemmen. 'Waar zijn jullie dan?' vroeg hij de stemmen. 'Help! Help ons dan!' zeiden de stemmen weer. Ze bleven het maar herhalen, hij werd er gek van! Hawkfire rende weg.

'Ga weg! Uit mijn hoofd!' schreeuwde hij. Alweer een nachtmerrie. Hopelijk had hij Artica niet wakker geschreeuwd. Hawkfire liep nog een beetje beverig naar de appelboom. Hij besloot nog wat te oefenen om te klimmen. Hij kon zich alleen nauwelijks concentreren. Steeds dacht hij weer aan de nachtmerrie en steeds viel hij daardoor. Hawkfire gaf het op en ging onder de appelboom liggen. Hij besloot Artica on hulp te vragen en wachtte tot ze kwam. 'Goede morgen Artica. Kun je me helpen met dat klimmen?' zei hij toen ze kwam met nog steeds een beverige stem van de nachtmerrie.

Nog diep in de nacht werd Arctica wakker. Ze geeuwde en opende kort haar ogen. Het was nog donker, waarschijnlijk nog niet lang na maanhoog. In de verte hoorde ze iets scharrelen, waarschijnlijk een muis. Als het ochtend werd zou ze hem vangen, besloot ze.
Laat in de ochtend werd ze opnieuw wakker. Gapend rekte ze zich uit. Ze herrinderde zich hoe ze 's nachts wakker was geworden. Wat had haar wakker gemaakt? Ze had ook gewoon uit zichzelf wakker kunnen worden, bedacht ze. Waar zou Hawkfire zijn? Ze snoof de lucht op. Hij had niet net als zij in het hooi geslapen, ze rook alleen haar eigen geur. Ze was een beetje teleurgesteld. Wilde Hawkfire niet bij haar slapen? Als dat zo was, had hij vast geen speciale gevoelens voor haar. Daar was het gevoel weer, nu nog sterker. Had ze toch gevoelens voor Hawkfire. Niet aan denken. dacht ze, maar het gevoel was zo sterk, het dwong haar om er toch over na te denken. Misschien was het gewoon het gevoel van vriendschap. dacht ze. Had ze eigenlijk ooit vrienden gehad? Eigenlijk had ze alleen haar moeder en haar broertje gekend... Plotseling zag ze Hawkfire, hij lag onder de appelboom. 'Goede morgen Artica. Kun je me helpen met dat klimmen?' zei hij. Het schoot haar meteen te binnen dat ze zichzelf had voorgenomen hem te leren klimmen. Maar wacht.. Was er iets met zijn stem? 'Hoi Hawkfire.' zei ze snel. 'Tuurlijk kan je leren klimmen.' ze glimlachte. Eigenlijk glimlachte ze niet vaak, maar het gevoel had daar verandering in gebracht. Ze bekeek Hawkfire. Hij had sterke poten, wat hem een prima bomenklimmer zou maken. Maar je moest ook slim en lenig zijn om de boom te beklimmen. 'Hoe gaat het met je wond?' vroeg ze voor ze zou beginnen. Ze zuchtte. Wat voor zucht was zucht was dat? Van opluchting? Snel zette ze de gedachte uit haar hoofd. Ze had nog genoeg tijd om na te denken. Nu zou ze Hawkfire leren klimmen.

'Hoi Hawkfire' zei Artica. 'Tuurlijk kan je leren klimmen' ze glimlachte. 'Hoe gaat het met je wond?' vroeg ze nog. 'Goed, ik heb er geen last van.' zei Hawkfire, een beetje liegend. Eigenlijk deed het wel pijn, maar hij wilde niet een zwakkeling lijken in Artica's ogen. Hij probeerde nog even alleen te klimmen en viel weer voordat hij een voslengte hoger was. Waarom was dit niet zoals in de bergen, daar was het veel makkelijker dan hier. Hij waagde nog een poging. Deze keer klom hij te snel en hij viel weer, recht op zijn hoofd. Voor hij weer zijn bewustzijn verloor, ging Hawkfire liggen om dat te stoppen. Nu zou hij tenminste niet flauwvallen, maar hij was wel duizelig. 'Stomme boom' murmelde hij. Hawkfire stond op en wankelde weg van de boom. 'Laat maar, ik denk dat ik niet wil leren klimmen. Misschien nooit meer...' mompelde hij, hopend dat Artica het hoorde. Hij hoorde wat geritsel, vast een muis. Nu hij muis hoorde, merkte hij ook dat hij honger had. Dus sloop hij naar de muis toe en beet er in, pas later merkend dat het gewoon gras was. Was hij gek aan het worden? Ja, je wordt gek. Sterker nog, je bent gek! Houd je kop Hellfire! Wat wist hij er nou van. Maar wat als hij gelijk had? Nee, hij was vast gewoon duizelig. 'Ik denk dat ik nog even ga slapen, ik voel me ook niet zo goed. Duizelig, voor als je het wilde weten' zei hij tegen Artica, waarna hij naar het struikje wankelde waar hij geslapen had. Toen hij daar was aangekomen, liet hij zich vallen en sloot zijn ogen. Ja, slaap zal me goed doen, dacht hij voordat hij in slaap viel.