The cold is coming (James)

_{Eigenlijk had Oswald Tips weinig zin om naar buiten te gaan. Het was koud. Veel te koud naar zijn zin. Het voelde bijna als Bladkaal en het zou hem niet eens verbazen als het die nacht zou gaan vriezen. Maar goed, dat was dan zijn pessimistische kijk op Bladval. Hij stond met tegenzin op van het zachte kussen voor de haard. De vlammetjes flakkerden en Mr. Tips gaapte met zijn bek wijd open, waardoor zijn goed verzorgde witte tanden te zien waren. Beth Pendle keek op van haar boek. 'Zo jochie, ben je nu weer uitgerust?' vroeg ze. Mr. Tips liep naar haar toe en gaf haar een kopje als antwoord. Ze gaf hem een aai over zijn kop en hij begon te spinnen. Daarna liep hij richting de deur. Onderweg keek hij uit het raam. Goed, het regende tenminste niet. Dat was dan nog íets. Al was het doordat de lucht nu helder was waarschijnlijk wel kouder. Bah. Het was ook nooit goed in Bladval.

Hij begreep zelf niet waarom hij toch naar buiten wilde. Misschien voor een frisse neus? Of om de poten te strekken? Nou ja, wat deed het er ook toe. Hij ging in ieder geval naar buiten. 'Huu, ga je naar buiten met deze kou, jochie? Nou, liever jij dan ik...' klonk het van achter hem. Hij keek om en maakte een purrend geluidje. Toen stapte hij door het kattenluikje.

Meteen woei een koude windvlaag door zijn vacht en hij rilde. Zijn vacht was gelukkig best dicht, dat kreeg je met een britse korthaar als vader en een pers als moeder. Dat waren beide rassen met dikke vachten, zelfs al waren de haren van een britse korthaar, zoals de naam al deed vermoeden, kort.

Net toen hij zijn tuin had verlaten rook hij een kattengeur. Het was overduidelijk de geur van een boskat, maar hij betwijfelde of het een clankat zou zijn. Die roken anders en bovendien kwamen ze hier niet zo vaak. Rogues kwamen hier soms nog wel langs, al zagen ze het vaak 'beneden hun waardigheid' om bij de 'tweebenen' in de buurt te verblijven. Welke waardigheid? Mr. Tips kon zich voorstellen dat een kat niet wilde bedelen, maar hij dacht niet dat zwervers erg veel waardigheid hadden. Ze waren immers geen huiskatten, wat betekende dat ze niet gewild waren door de mensen, toch? Sommigen zeiden dat ze zelf niet bij mensen wilden wonen, maar dat kon de kater zich eigenlijk niet echt voorstellen. Wie verkoos een koud en nat bos waar weinig eten in te vinden was boven een warm, gezellig en comfortabel huis waar je alles kon krijgen wat je nodig had?

(alleen James)}

Met snel op elkaar volgende passen liep een bruine, langharige kater door het bos. De laatste weken was het sterk kouder geworden. Er stond vandaag een koude wind die door zijn lange haren heen blies. Het koude weer kondigde aan dat bladval snel zou komen en de bosbodem zou worden bedekt met een koud, nat wit tapijt. De kater had zijn drie vrienden in de steek gelaten om een beetje te jagen. Ook de prooi was sterk verminderd. Zo erg zelfs dat hij het bos uit moest om langs de straten waar die rare, onduidelijke tweebenen woonden. Het was nooit een plezier om daar langs te lopen. Ook de katten die daar in huis leefden waren raar, ze waren zo verwend, wisten niets van overleven in het bos en kregen iedere dag gewoon lekker hun eten voor hun neus zonder er iets voor te moeten doen. James liep in een drafje langs de hoge tweebeenhuizen heen. Die rare, met stenen gebouwde dingen waren. Opeens vulde de neus van de rogue zich niet met de geur die hij zou herkennen als prooi, maar de verwende geur van een kittypet. Zijn staart ging te keer in de wind en zijn nagels strekten zich een eindje uit om ten aanval te vliegen. Jams liep langs een hoge heg geen en zag daar een petieterig muisje vanonder heen lopen in zijn richting. De kater liep er achteraan maar verloor het uiteindelijk uit het oog. De langharige kater liep dan maar terug naar de het donderpad waarop er bijna nooit monsters reden en liep verder. Nog steeds kon hij de geur ruiken van een kittypet. Toen hij nog een eindje door liep, zag hij hoe er een zwarte kat in zicht kwam. De kat had een bijzondere geur, hij zette nog een aantal stappen dichterbij en gaf dan een klein, onduidelijk knikje. James had nog nooit echt alleen een kittypet gesproken, als hij een kat tegenkwam waren zijn vrienden meestal bij hem. 'Hallo' mompelde hij zo goed als onduidelijk.

Sorry ispi loos maar ik moet weg....

_{Mr. Tips zag een langharige kat tevoorschijn komen. Overduidelijk een rogue. Je rook iets bossigs in zijn geur. De kater gaf Mr. Tips een klein knikje. 'Hallo,' zei hij een beetje onduidelijk. Hm. Niet precies wat Tips had verwacht. Rogues waren meestal wat... brutaler. 'Goedemiddag,' antwoordde hij, terwijl hij ging zitten en zijn staart om zijn witte pootjes krulde. Er klonk onbewust iets hooghartigs door in zijn stem. Niet veel, maar toch een klein beetje. Hij deed het niet expres, het was gewoon een soort, tja, gewoonte. Hij klonk altijd al een beetje deftig. Als je hem hoorde dan horde je ook wel dat hij niet zo'n arme straatkat was, of iemand uit een lagere orde. Nee, je hoorde altijd wel een beetje dat hij van de hoogste klasse was en dat hij een afkomst had om trots op te zijn.

Hij bekeek de kater voor hem eens. Zijn lange vacht was bruin, met op sommige plaatjes een beetje zwart of wit. Zijn ogen waren een beetje groenig. De kleur van... tja, van wat eigenlijk? Het was te licht om mosgroen te zijn en was niet fel genoeg om grasgroen te zijn. Misschien was het die kleur die een blaadje kreeg als hij al een beetje begon te vergelen, maar toch nog wel duidelijk groen was. Zoiets.

Door zijn lange vacht had de kater nog iets statigs. Waarschijnlijk was het ongeveer net zoiets als een koning met zo'n koninklijke mantel om. Alleen was de vacht van deze kater niet echt netjes genoeg om op een koninlijke mantel te lijken. Hij was netjes, ja, maar werd duidelijk niet geborsteld door mensen.
Rustig wachtte Mr. Tips op de volgende stap van de rogue.}

'Goedemiddag' zei de kittypet om hem te begroetten. James voelde zich niet echt op zijn gemak. Meestal als hij een andere kat tegenkwam rekende zijn vrienden en hij daarmee af, maar zonder hun leek het alsof er iets miste binnen in de kater om te kunnen aanvallen. Daarom ging de rogue maar rustig zitten en keek voor zich uit. Voorzichtig haalde de langharige rogue zijn pootje op en likte eraan. Er was nog steeds een wind die door zijn vacht heen bries. Wat James maar niet kon begrijpen was dat de kittypet er zo verzorgt uit zach, hij was zeker niet mager, er zat nog niet eens een knoop in zijn vacht. Wat er ook onbegrijpelijk was was dat die kat zich liet voeren van door die vage tweebenen. Tweebenen waren zo groot en angstaanjagend. Voor de meeste katten waren het vijanden waarmee niemand wou omgaan. Maar er waren altijd van die uitzonderingen. James keek dan terug op en keek recht in de gele ogen van de zwarte kater. Hij wou iets gaan zeggen maar wist niet wat dus daarom begon hij: 'Wat is je naam?' de vraag trok nergens op dat wist James zelf ook wel.

Inspi loos...

_{De rogue ging zitten en begon zijn poot te likken. Een windvlaag bewoog zijn vacht. Mr. Tips bleef bewegingloos zitten. Na een tijde keek de rogue op. 'Wat is je naam?' vroeg hij. Typisch een rogue. Niet eerst zijn eigen naam zeggen, maar meteen vragen hoe de ander heette. Het had altijd iets behoedzaams. Iets van: Als ik de naam van die persoon weet, weet ik beter of hij te vertrouwen is en of ik hem mijn naam kan vertellen. Mr. Tips was wel eens rgues tegengekomen van wie bijna niemand de echte naam wist, omdat die katten dachten dat het gevaarlijk kon zijn als iedereen hun naam kende. Alsof dat ook maar iets uitmaakte. 'Mijn naam is Mister Tips,' zei hij rustig. 'En jij bent...?'

Goed, misschien kon hij ook wel íets begrijpen van die katten die hun naam zo geheim hielden. Hijzelf vertelde zijn voornaam ook niet snel aan vreemde katten. Niet omdat het persé geheim moest blijven, maar omdat het iets persoonlijks was. Oswald was ook de naam geweest van zijn overleden menselijke huisgenoot. Hij noemde het altijd menselijke huisgenoot, geen baasje en ook niet 'mijn mens'. Baasje klonk alsof de mens boven jou stond en 'mijn mens' klonk alsof jij boven hem stond en geen van beiden was het geval bij Oswald Tips en het echtpaar Pendle. Zij waren alledrie gelijk. Als vrienden, of familie. Vroeger was hij bijna hun kind, maar nu was hij in verhouding al bijna net zo oud als Beth. Hij werd nu eenmaal sneller oud. Helaas was Oswald Pendle alsnog eerder gestorven dan hij. Dat was nu al ongeveer vijf jaar geleden. Vijf jaar, één derde van mijn hele leven tot nu toe, dacht Mr. Tips, is het al zo lang geleden? Hij zuchtte even. Toen keek hij de rogue weer aan.}

Onderwerp: Re: The cold is coming (James)