Sometimes family is all you have.

Who is me? The one I see in the water or the one who lives in my head?

Dragonkit

Dag, nacht, het ging dwars door haar heen bij elke zucht of traan die ze liet. Haar kop bonsde op het ritme van haar hart. Hoeveel dagen was het geleden dat ze haar ogen opendeed? Twee, drie misschien zelfs vier. De poes sloot haar ogen. Ze wist het niet meer, wat konden de dagen haar nou schelen? Haar hele leven was ondersteboven en binnenstebuiten gekeerd, Misty had het geprobeerd, de draden te ontknopen. Ze pulkte, trok maar bij alles wat ze deed leken de knopen zich alleen maar strakker te trekken. Soms wilde ze gewoon gillen en krijsen van frustratie. Was dit een gemene grap, een duivels plot? Was ze gek aan het worden, een imbeciel of gestoorde poes. Wie was ze? Ja ze wist haar naam, Mistypaw. Maar Paw was allang niet meer aan de orde. Ze had het zelf gezien, toen ze water kreeg toegediend. Het kleine beetje water dat haar gezicht reflecteerde. Uit schrik had ze gesist en het weggegooid. De lieve Nightstream had gewoon nieuwe gehaald maar ze voelde zich schuldig tegenover de Medicine poes en haar leerling. Ze zorgde al zo lang voor haar, en nu ze eindelijk resultaat te zien kregen leek het erop dat het resultaat een en al wrak was. Een bij elkaar geraapt zooitje. Een poes die haarzelf niet eens herkende.
De grijze poes beet op haar lip, kneep haar oogleden hard tegen elkaar aan. Haar ogen kop was groter geworden, niet alleen haar kop ook haar poten. Het leken wel alsof iemand boomstammen onder haar poten had vastgebonden om haar hoger te maken. Haar staart was ook langer, haar vacht was veranderd. Alles wat ze ooit was leek slechts een droom te zijn. Deze Misty, gigantisch en een vreemde voor haar, was dat de echte Misty? Of was het de kleine Mistypaw die vanuit een hoek naar de rest keek, de Misty die zich als een klein balletje oprolde en bij haar moeder kwam liggen of bescherming zocht bij haar broer? Wie was ze? De een of de ander. Was ze altijd zo geweest en was de kleine Misty slechts een hallucinatie, een droom van een ander leven? Haar maag maakte een salto bij de gedachten, ze gooide haar kop snel opzij, gooide het kleine beetje voedsel eruit die ze een paar uur geleden met zoveel moeite erin had gekregen. Eten was een probleem, zelfs in haar huidige staat Misty kon op z'n minst met enige zekerheid zeggen dat ze te mager was. Haar hele leven was ze al een beetje dunner geweest dan de rest maar nu was ze niet meer dan een lopend lijk. Een lopend niet wetens, gestoord lijk. Misty grimaste bij de gedachten. Hoe ging ze verder? Dingen waren nog zo onwerkelijk voor haar. Kleine dingen maakte haar al in de war. Hoe papa opeens zo klein was geworden. Hoe Smoketear was doorgegaan en een Warrior was. Haar hart zonk nog dieper in de eindeloze bodem.

Smoketear, mama en papa. Allemaal waren ze doorgegaan. Ze hadden veel bereikt, Misty wist niet meer precies wat maar er waren dingen gebeurd die zij niet wist, ze waren doorgegaan. Terwijl zij stilstond, kijkend naar het kruispunt niet wetend of ze links of rechts moest. De rest koos hun pad, liepen, nee rende verder van haar vandaan. Nu, elke keer als ze een glimp van hen opving voelde het alsof ze vreemde waren. Een vreemde die ze dacht te kennen maar eigenlijk waren ze haar volstrekt onbekend. Misty krom ineen, opende haar ogen maar keek alleen naar haar zilveren grijze vacht. Het enige wat niet veranderd was. Opgelucht staarde ze diep in de grijze waas van vacht. Haar hoofd werd leeg, rust.