A Walk In The World Outside.

Het duurde een tijdje voordat Aube antwoord kreeg op haar vraag, Sandstorm moest blijkbaar nadenken over het antwoord. ’Dat is om hem later terug te vinden, en niemand anders kan hem dan zomaar meenemen.’ Begrijpend knikte Aube. Daar zat wel wat in. Je wou toch zeker niet dat je eigen gevangen prooi zomaar werd gestolen of zoiets? Dan had jij je de pletter zitten werken terwijl een of andere luie kat dan gewoon weer je prooi zou stelen. Ze keek eventjes zijdelings naar haar vader, hij leek nogal gespannen door iets. Proberend erachter te komen wat het was ademde ze de lucht diep in. Het waren vrij normale geuren… Bomen, struiken, prooi en al die andere dingen. Maar er was een geur die nogal apart was. Hij stonk, maar toch ook weer niet. Met een ruk draaide ze haar kop richting haar vader wanneer deze zich ineens razendsnel omdraaide. Hij bleef ongeveer een halve minuut zo staan, om zich vervolgens weer om te draaien. ’Sorry Aube, ik dacht dat ik een tweebeen rook.’ Vragend hield de kitten haar kopje een beetje schuin. Een tweebeen? Die term had ze nog nooit gehoord of geleerd. Ze wou net haar bekje opentrekken om het te vragen, toen er ineens een groot en dreigend gestalte uit het niets opdook. Ze liet haar oren naar beneden vallen en keek er met grote ogen naar. ’In de struiken!’ Aube was verstijfd van schrik. Gelukkig was Sandstorm daar om haar vast te pakken bij haar nekvel en haar in de struiken te trekken nog voor dat ze gespot waren. Trillend kwam ze weer op haar pootjes terecht. Instinctief duwde ze zich dicht tegen haar vader aan, wetende dat daar bescherming lag. ’Pap… Wat was dat?’ bracht ze met een nauwelijks verstaanbaar stemmetje uit. Ze wist dat ze eigenlijk haar mond moest houden, maar de brandende vraag was eruit voordat ze er erg in had.

Lionheart rende zo snel als hij maar kon. Een tweebeen tegen het lijf lopen terwijl je aan het jagen waart was nooit leuk maar deze was nog veel gemener als al de andere. De tweebeen rende schreeuwend met een stok zwaaiend zijn richting op. Hij sprong over grote boomstammen terwijl de tweebeen er makkelijk over rende. Telkens als hij een seconde naar achter keek kwam de tweebeen telkens dreigender dichter. En net toen hij over een boomstam sprong werd hij geraakt door de stok en tegen een andere boom gegooid. Pijnlijk viel hij met een plof neer terwijl al de rest van zijn lucht uit zijn longen werd geperst. Hij stond duizelig door de klap op. De tweebeen kwam wandelend tussen de struiken uit en hij keek recht naar het gemeen lachend gezicht van de tweebeen. Hij hoorde iets in de struiken piepen maar kon het niet verstaan. Het leek wel een kitten. Hij keek even naar de struik waar het geluid vandaan kwam en zag iets kleins en nog een andere kat met een goudgele vacht. Nu wende hij zich weer naar de tweebeen die steeds dichter kwam. De tweebeen begon gevaarlijk met de stok te zwaaien en deed nog een stap. Op het volgende moment zag hij de stok zijn richting op komen en hij deed snel zijn ogen toe. Hij hoopte dat hij die klap nooit ging voelen.

De tweebeen had hen gemist. Niet gezien, ontsnapt. Met een diepe zucht zakte Sandstorm iets door zijn poten. Maar een kleine mauw maakte hem weer alert. 'Pap.. wat was dat?' Sandstorm fluisterde snel terug;'Ik zeg het je zo.' Hij wilde nu eerst dat dit.. monster verdween. Daar leek het nog niet op. Een kater werd opgemerkt door de tweebeen, die achter hem aan begon te jagen. Na korte tijd werd de kater tegen een boom aangemept. Wacht even.. het was Lionheart! Sandstorm schrok zich een ongeluk. Wat? Die tweebeen mocht niet aan zijn vriend komen! De tweebeen leek klaar de fatale klap toe te brengen, toen Sandstorm blazend naar voren sprong. Zijn nagels haakten in de hand van de belager van Lionheart. Met een gil sprong hij achteruit. Sandstorm liet snel los, maar viel het been aan, kwetsbaar blootgelaten door een stuk stof dat bij de knie ophield. Sandstorm mocht dan klein zijn, Ijsel was een keer bijna te pakken genomen door tweebenen; hij wist hun zwakke plekken. Hij was niet van plan Lionheart dood te laten knuppelen voor zijn ogen. Nu maar hopen dat Aube een beetje uit het zich zou blijven.. De tweebeen begon te schreeuwen, niet dat Sandstorm het verstond. Nu had hij wel hulp nodig..

Hij hoorde opeens iets uit de struiken spring en de tweebeen aanvallen. Hij deed zijn ogen weer open en zag iemand heel bekends. Sandstorm! Hij zag Sandstorm de hand van de belager aanvallen en dan het been. De tweebeen begon luid iets naar Sandstorm te schreeuwen terwijl Lionheart zag dat hij hulp nodig had. Snel rende hij naar de tweebeen en sprong op zijn buik. Snel klom hij naar zijn schouwer en begon zijn nek open te krabben. Hij wist niet of dat iets ging uithalen. Hij werd toen met een snelle hand genomen en neergegooid. Hij belande naast Sandstorm op zijn vier poten en zei tussen twee heigen door. " Dankje."

Tot Aube haar schrik spotte ze een katten gestalte, dat werd gevolgd door het grote… Ding. Met grote ogen, gevuld met angst keek ze toe hoe hij tegen een boom werd aangegooid. Ze wou wegkijken, maar het lukte haar niet om haar blik los te trekken. Sandstorm leek de kat ook al te hebben opgemerkt. Nog voordat Aube kon vragen wie die kat was schoot haar vader de struiken uit, om vervolgens het monster aan te vallen. Vol ontzag keek Aube ernaar. Haar vader was vele malen kleiner, hij zou dus heel erg veel moed op gebouwd moeten hebben om dit te durven. Maar het duurde niet lang of hij had hulp nodig. Ze wou zelf te hulp schieten, maar de andere kat was haar voor. Kundig sprong hij op de buik van het monster, waarna hij omhoog klom en het in zijn nek begon te krabben. Hardhandig werd hij vastgepakt en weer op de grond gesmeten, hij kwam naast haar vader terecht. Het was haar duidelijk dat de twee elkaar moesten kennen. Ze twijfelde er echter wel niet aan dat haar vader hem ook te hulp was geschoten als hij hem niet kende; maar de manier waarop ze naast elkaar stonden vertelde de kleine kitten genoeg. Ze kroop nog meer ineen; ze durfde niet naar ze toe te gaan… Als het monster haar maar niet in de gaten zou krijgen, met haar rode vachtje. Met grote groene ogen gevuld met angst keek ze naar het ding, hopend dat hij haar vader met rust zou laten en bang weg zou rennen. Ze liet haar oren hangen, de kans was klein. Dat monster was vele malen sterker… Maar zij waren met z’n tweeën… Maar alsnog stonden ze niet echt een kans. Haar adem was gestokt in haar keel, goed ook eigenlijk. Ze wou haar vader roepen, maar dat zou haar locatie verraden en dan zou dat ding zich op haar werpen. En zij, als nog niet eens volgroeide kat, stond geen enkele kans tegen zo’n reusachtig ding als… Dat.

Lionheart schoot hem te hulp. Het was niet te laat. De tweebeen schreeuwde nog harder toen Sandstorm opnieuw in zijn been beet en klauwde. Nu leek hij het op te geven. Met een laatste uithaal van zijn stok draaide hij zich om en maakte dat hij wegkwam. 'Bedankt, Lionheart,' zei Sandstorm, nog steeds geschrokken van de tweebeen. Hij rende terug naar de struiken, naar Aube. 'Aube.. er is je niets overkomen!' Sandstorm wierp even een blik op de hemel, en pakte toen de kleine kitten bij haar nekvel uit de struiken. 'Dat was een tweebeen. Iets dat buiten de clanterritoria en onze territoria leeft. Het mag ons niet, dus blijf er alsjeblieft uit de buurt. Ze komen niet zo vaak hier, maar af en toe wel.. Dit is Lionheart trouwens, een goede vriend van me. Zijn partner is Icy, die is komen kijken toen je net geboren was en toen je al wat groter was. Misschien herinner je je haar?' Sandstorm likte zijn kit bezorgd, maar er was niets met haar. Het geschreeuw van de tweebeen galmde nog zacht na in het bos. Een resonerende klank vol onheil.

"Bedankt, Lionheart." Zei hij terug en we vielen die tweebeen voor de tweede keer terug. En eindelijk gaf de tweebeen het op en ging schreeuwend weg. "Aube.. er is je niets overkomen!" Zei Sandstorm blij. "Dat was een tweebeen. Iets dat buiten de clanterritoria en onze territoria leeft. Het mag ons niet, dus blijf er alsjeblieft uit de buurt. Ze komen niet zo vaak hier, maar af en toe wel.. Dit is Lionheart trouwens, een goede vriend van me. Zijn partner is Icy, die is komen kijken toen je net geboren was en toen je al wat groter was. Misschien herinner je je haar?" Vertelde Sandstorm haar. " Sandstorm, ik ben je mijn leven verschuldigd. Als je ooit mijn hulp voor iets nodig hebt dan zal ik er zijn." Zei hij en richtte zich naar de kitten. " Je hebt een zeer goede vader. En aangenaam kennis te maken."

Onderwerp: Re: A Walk In The World Outside.