A Walk In The World Outside.

Natte bladeren beroerde haar rode vachtje. Het was frisjes, maar ze had een best dikke vacht, dus had ze er niet veel last van. Met haar groene ogen, waar een opgewonden twinkeling in te zien was, speurde ze alles af wat ze tegen kwam. Af en toe stilstaand om een nieuwe geur te ontmoeten liep Aube nieuwsgierig door het struikgewas. Ze was al oud genoeg om zelf te kunnen lopen, zien, horen en al de benodigde dingen, behalve jagen. De drang om een kijkje te nemen in de wereld buiten het veilige nest was teveel geworden voor de kleine kitten en ze was dus weg geslopen. Nu was ze buiten, waar ze werd overladen door verscheidene geuren. Gelijk begon ze ze ijverig in haar geheugen op te slaan. Ze kende vrijwel geen een. Wel die van bloed, die was haar al bekend aangezien er zo af en toe verse prooi was, die haar vader, Sandstorm, of haar moeder, IJsel had gevangen. Ze leerde de geur van de bloemen, die van het gras en nog veel meer. Het jonge poesje bleef op een open plek staan. Ze voelde hoe de zonnestralen uitnodigend op haar rode vacht schenen. Een rode vacht, net zoals haar vader. Wel was hij een tikje roder… Misschien had ze erg veel van die genen geërfd. Het was haar al opgevallen dat ze de enige van haar zusjes was die echt veel op hem leek. Ice leek meer op IJsel en Moon… Moon was eigenlijk een soort van kruising tussen hun ouders, vond Aube dan. Haar naam… Aube. Het betekende dagenraad en zonsopgang. Die was soms rood. Misschien had ze haar naam te danken aan haar rode vacht. Ze vond haar naam mooi, dus daarom bedankte ze haar vacht door er een snelle lik overheen te geven bij haar flank. Ze keek weer naar de zon. Misschien als ze de volgende dag vroeg zou opstaan… Dan zou ze de dagenraad kunnen meemaken, en als het meezit de rode lucht. De gedachte was fijn en aanlokkelijk. Maar meestal sliep ze altijd erg lang. Dat zou dus betekenen dat ze vroeg naar bed moest, wilde ze op tijd opstaan. Al denkend liep ze verder. Ze schrok op uit haar gedachte toen ze iets zag bewegen vanuit haar ooghoeken. Het was een vlindertje. Perfect, nu kan ik eens oefenen, bedacht ze. Ze liet zich dicht op de grond zakken. Ze moest nu alles op instinct doen, ze had nog nooit iemand zien jagen en ze had ook nog geen les gehad. Maar voor alles was een eerste keer. Met haar oren omhoog en naar voren gericht sloop ze op de vlinder af. Deze fladderde hectisch door de lucht, zoekend naar een luchtstroom die hem mee zou nemen. Een muizenlengte ervandaan bleef ze stilstaan. Speels en enthousiast bewoog ze haar achterste heen en weer, klaar om een sprong te wagen. Ze zette zich hard af en sprong. De windvlaag die ze veroorzaakte zorgde ervoor dat de vlinder verder omhoog werd geblazen en haar klauwtjes miste. Teleurgesteld landde ze op haar vierpootjes. Ze hief haar kop op en zag hoe de vlinder een luchtstroom vond en werd afgevoerd. Teleurgesteld liet ze haar oren hangen. Ze had graag nog wat door willen spelen en oefenen. Opeens drong het geluid van geritsel haar oren binnen. Met haar oren fier omhoog draaide ze haar kop met een ruk richting de plaats waar het geluid vandaan kwam. Met grote ogen keek ze ernaar. Er kwam een gestalte uit… Het was een… Andere kat?

Simba was op jacht. Al de hele dag zwoerf hij rond langs boerderijen en door velden. Nog niks had hij g
evangen. Zijn maag knorde. Hij werd er beroerd van. Stilletjes mompelde hij in zichzelf over Bladkaal, die op komst was. Hij haatte Bladkaal. Met Bladkaal moest hij altijd extra op jacht. Hij was wel goed in jagen, maar lang niet zo goed als alle Clankatten.
Simba liep dromerig door. Opeens rook hij de geur van een andere kat.
Dat was niet bijzonder, want hij zo'n 15 meter voor hem een boerderij staan.
Simba sluipte door het hoge gras, tot hij bij een open plek kwam. Op die plek zag hij een rood klein katje staan. Hij twijfelde of hij erna toe moest gaan, of weg te lopen.
Hij koos ervoor om naar het katje toe te gaan. Misschien hoorde ze wel bij de boerderij en kon ze eten voor hem regelen. Ook al haatte hij tweebeenvoer.
Simba stapte de open plek op. Het katje draaide zich geschrokken om en zette een hoge rug op.
Zonder er op te letten liep hij naar het katje toe..

Et is een beetje kort, sorry daarvoor..

Met grote groene ogen, die glinsterde in het zonlicht, keek Aube hoe de vreemde kat op haar afliep. Het was overduidelijk een kater. Zijn geur was nieuw voor hem. De meeste geuren die iets van katten bij zich droegen waren nogal oud, of het waren die van haar ouders. Bang liet ze haar oren hangen en maakte ze zich nog kleiner dan ze al was, wat wou deze kater van haar? Wat als hij haar wou aanvallen?... Als ik dan levend wegkom komen mam en pap erachter, en dat wil ik niet. Dit was haar geheime avontuurtje en ze wou niet dat haar ouders erachter zouden komen. Als hij haar zou aanvallen zou ze zich dapper weren, maar niet terug vechten. Ze zou simpelweg vluchten, terug naar de boerderij. Daar was ze altijd veilig en hij zou geen schijn van kans maken als haar ouders er waren, dan zou hij verjaagd worden alsof hij een kleine kitten was, zoals zij… Misschien nog wel kleiner. Ze zette een paar pasjes achteruit, maar hield zich nog steeds klein. Het grom geluidje dat ze maakte, klonk zacht en vaal. Totaal niet bedreigend dus, meer om hem te zeggen weg te gaan. Ze schraapte haar keel en bekeek hem toen. ’W-wie ben je, en wat moet je van me?’ kon ze uitbrengen. Haar stem trilde niet en hij was nog steeds vast en helder, gelukkig maar. Dadelijk zou hij gebruik maken van haar angst en haar ver weg van haar familie jagen. Het kleine poesje huiverde bij de nare gedachte. Ze kon nog niet eens voor zichzelf jagen, dus weg gaan van haar familie was een uitgesloten gedachte en optie. Ze zou zolang als het nodig was, en misschien nog wel een beetje langer, bij ze blijven. Ze waren ten slotte alles wat ze had en ze hield van ze; Sandstorm, IJsel, Moon en Ice. De gedachte gaf haar zelfvertrouwen. Vastberaden ging ze rechtop staan en probeerde ze zichzelf een houding te geven, niet meer bang voor de ander.

- Geeft niet. Maar kun je wat minder enters gebruiken? Dat leest fijner. En bovendien; Aube maakte zich niet groot, ze is eerder het type om zich klein te maken... Maarja, maakt niet meer zoveel uit (; -

Simba stond vlak voor het katje. Doodsbenauwd staarde ze Simba aan. 'W-wie ben je, en wat moet je van me?' Zei ze, met een trillend stemmetje. Simba liep naar het katje toe en besnuffelde haar. Inderdaad, het was ook een eenling, maar wel een die in een boerderij woont. Nu nog voor elkaar krijgen dat ze voedsel voor hem kan halen.. Wees maar niet bang, het enige wat ik van je wil, is wat te eten. En niet zeggen dat je geen eten weet te vinden, want ik kan ruiken dat je van een boerdrij komt. Simba staarde het katje doordringend aan. Het was nog erg jong. Opeens vroeg hij zich af wat zo'n jong diertje nu al alleen buiten doet. Ze zou kunnen aangevallen worden door Zwervers, of Roofvogels.. Het katje staarde Simba nog steeds aan.

Ok, ik zal voortaan zonder enters schrijven Wink

Sandstorm had toegekeken hoe Aube zich een weg naar de buitenwereld baande. Met een glimlach had hij haar gadegeslagen. Zij was de kit die het meest op hem leek. Moon leek op Ijsel en hem, Ice leek erg op Ijsel. Maar Aube leek het meest op hem. Dat maakte hem trots op het kleine katje. Maar na een tijdje werd hij toch ongerust. Sandstorm sloop in haar spoor verder, benieuwd waar ze uitgekomen was. Tot zijn schrik zag Sandstorm een poes staan, een eenling die hij nog niet kende. Die kwamen ook uit de lucht vallen tegenwoordig. Aube keek bang op. 'Wie ben je en wat wil je van me?' Haar stem maakte haar nog kleiner. Sandstorm wachtte op het antwoord van de andere kat. 'Wees maar niet bang, het enige wat ik van je wil is wat te eten.' Sandstorm blies beledigd. Snel stapte hij tevoorschijn, ging beschermend bij Aube zitten. 'Ik ben haar vader. Heb je nooit gehoord van jagen?' Sandstorm was niet van plan een volslagen vreemde eten te geven dat hij en zijn partner met kits hard nodig hadden! Sandstorm was toch trots op Aube, dat ze niet gillend de bosjes in was gerend.. Sommige kleine katten, bijvoorbeeld van de slappe clankittens, zouden dat zeker gedaan hebben.
Simba, je mag niet schrijven wat anderen doen. Dat Aube je meeneemt naar de boerderij moet zij beslissen, niet jij.

’Wees maar niet bang, het enige wat ik van je wil is wat te eten. En niet zeggen dat je geen eten weet te vinden, want ik kan ruiken dat je van een boerderij komt.’ Bij de woorden van de onbekende kater schoten Aube haar nekharen overeind. Wat dacht hij wel niet?! Ze zou hem nooit zomaar eten geven, en ze zou zelfs nu een gevecht met hem aangaan als dat moest om het eten voor haar familie te bewaken. Fel kneep ze haar ogen tot spleetjes. Ze wou net haar bek open trekken om iets tegen hem in te brengen toen ze iemand hoorde blazen. Met een ruk draaide ze haar kop en zag ze hoe een kat zich naast haar installeerde. Ze herkende die kat, zijn gestalte, zijn geur en zijn trekjes. Het was haar vader, Sandstorm. ’Ik ben haar vader. Heb je nooit gehoord van jagen?’ Vol ontzag keek ze naar hoe haar vader naar de ander keek, zonder een spier te vertrekken. Zijzelf was eerst als een kleine hulpeloze kitten in elkaar gedoken, proberend ergens bescherming vandaan te halen. Snel probeerde ze zichzelf een houding te geven; om te laten zien dat zij net zo sterk was als haar vader. Haar staart was nog steeds een beetje dik, maar hij begon te minderen. Met haar vader aan haar zijde voelde ze zich sterk. Niemand kon haar iets doen, ze zouden misschien niet eens de gedachte durven te krijgen. Want hij zou haar beschermen en ervoor zorgen dat haar nooit iets zou overkomen. Ze had eigenlijk geen woorden toe te voegen aan Sandstorm zijn eerdere commentaar en hield haar mond dus maar. Met haar ogen weer tot spleetjes geknepen wierp ze de onbekende kater een felle en afkeurende blik toe, maar die verzachte al snel. Ze was niet het type dat lang gemeen kon blijven tegenover iemand.

- Ik had het ook al gezegd, via een pb. Was eigenlijk aan het wachten tot de post veranderd was voordat ik weer reageerde... Maar toen verdween 'ie. -

Simba keek het katje aan. Hij zag dat haar haren overeind gingen staan en hem boos aankeek. Blijkbaar was het beestje toch niet zo snel te overhalen. Hij zou er wat meer moeite voor moeten doen. Dacht hij. Opeens klonk het geblaas van een andere kat. 'Ik ben haar vader. Heb je nooit gehoord van jagen?' Hij zag een zandkleurige kater staan. Hij keek woedend uit zijn ogen. Beledigd stapte Simba in de richting van de andere kater. 'Ik heb al de hele dag rondgezworven en nog niks gevangen. Jullie hebben daarbinnen gewoon een hele voedsel voorraad. Kunnen jullie daar echt niks van missen?' Vroeg hij fel. Simba had geen zin meer om verder te discussiëren. Hij draaide zich om, en liep weg.

Ik ben net nieuw op dit forum. Maakt het dan echt zo veel uit als ik af en toe een foutje maak?..

(Nee hoor, we wilden je er even op wijzen, want het schrijft lastig als mensen schrijven wat jij doet)
Sandstorm zag dat de poes geïrriteerd raakte. 'Ik heb de hele dag rondgezworven en nog niets gevangen. Jullie hebben daarbinnen gewoon een hele voorraad voedsel. Kunnen jullie niets missen?' Sandstorm keek beledigd. 'Als ik een hele voedsel voorraad zou hebben, hoefde ik niet elke dag te jagen voor mijn partner en drie kittens. Sandstorm keek even liefdevol naar Aube. Maar de andere poes liep al beledigd weg. Sandstorm haalde zijn schouders op, ze moest het zelf weten, hoor. Stel je voor, als hij een hele voorraad had, konden ze zonder problemen leven. Dan hoefde hij niet af en toe naar clanterritorium, zijn leven riskeren voor eten. Deze poes kwam zomaar om eten vragen. Als ze naar zijn territorium was gekomen, had Ijsel misschien toegegeven, maar zodra Sandstorm zijn kit hulpeloos zag zitten tegenover een grote kat, die eten eiste van een kítten, dan werd het hem te gek. Sandstorm draaide zich naar Aube. 'Je hebt het goed gedaan, niet toegegeven,' snorde Sandstorm tegen haar. Hij had een trotse blik in zijn ogen. Daarna keek hij om zich heen. 'Zeg, Aube, zou je willen proberen wat te vangen?' vroeg hij. Een kit moest getraind worden, en jong geleerd is toch oud gedaan?

’Ik heb de hele dag rondgezworven en nog niets gevangen. Jullie hebben daarbinnen gewoon een hele voorraad voedsel. Kunnen jullie niets missen?’ reageerde de poes nogal geïrriteerd op Aube haar vader. Aube fronste eventjes. Wat verstond die poes onder een hele voedsel voorraad? Zover hij wist was haar vader altijd vaak weg, op jacht naar eten en dergelijken. ’Als ik een hele voedsel voorraad zou hebben, hoefde ik niet elke dag te jagen voor mijn partner en drie kittens,’ wierp Sandstorm de poes tegen. Aube draaide haar hoofd ietsjes en keek naar haar vader, die liefdevol naar haar keek. Zwakjes glimlachte ze naar hem terug. Ze draaide haar kop weer en wou wat zeggen, proberen haar vaders woorden nog wat kracht in te zetten, maar de ander liep al beledigd weg. Niet begrijpend keek Aube haar na tot ze verdween uit haar zicht. Zelf jaagde ze dan wel niet, maar ze kon uit van alles afleiden dat het moeilijk was voor een Roque om te jagen. Ze had dan dus ook diepe respect voor vrijwel alle Roque’s die zelf jaagden. ’Je hebt het goed gedaan, niet toegegeven,’ drong een stem met vervolgens wat gesnor haar oren binnen. Snel draaide Aube zich richting de stem, het was Sandstorm. Er was een glim van trots in zijn ogen te bekennen. Een warm en trots gevoel bekroop de kleine kitten. ’Zeg, Aube, zou je willen proberen wat te vangen?’ vroeg hij tot haar verbazing. Haar bek viel open van verbazing. Was ze daar nog niet te jong voor? Maar misschien zou ze wel talent hebben… En ze wou haar familie graag een handje helpen, en hoe kon dat nou beter dan wat prooi voor ze vangen? Enthousiast knikte ze. ’Natuurlijk wil ik dat pap!’ antwoordde ze blij. Ze was nerveus en zenuwachtig, maar tegelijkertijd ook trots; dat haar vader dit aan haar vroeg. Jagen was niet een gemakkelijke klus, dus door te vragen of ze het zou willen proberen zou hij haar misschien willen laten merken dat hij haar oud genoeg vond om een verantwoordelijkheid op haar schouders te nemen.

Sandstorm keek naar Aube, die hem blij aankeek. 'Natuurlijk wil ik dat, pap!' riep ze blij. Sandstorm glimlachte; dit was echt een kit zoals hij het zich voorgesteld had. Hij keek even om zich heen en snoof geuren op, lettend op een goede prooi. Uiteindelijk zag hij een klein muisje, dat vast zat in een soort grassig iets. Sandstorm boog zich naar de grond, in sluiphouding. Hij fluisterde;'Zo door je pootjes zakken, Aube, en je evenwicht verdelen. Dan sluipen we naar die struik toe. Probeer de geur van de muis in je op te slaan.' Samen slopen ze naar de struik, waar het muisje hen nog niet opmerkte. Sandstorm wees het diertje aan. Als Aube de geur op kon slaan, dan wist ze dat voor de volgende keer ook. Sandstorm knikte naar haar en fluisterde heel zacht in haar oor;'Spring er maar op.' Hij wilde haar gewoon leren jagen. Dat was nodig om te overleven, en hij wist dat ze het kon. Ze had vast talent. Trouwens, als ze het niet had, ze kon het altijd leren. Iedere kat kon het leren, want iedere kat kon het. Behalve die poes van net dan, die een kit wilde dwingen haar het eten van zijn familie te geven. Mooi niet! Aube had haar mooi even op afstand gehouden tot Sandstorm er was.

Zoekend keek Sandstorm om zich heen, en Aube volgde keurig zijn voorbeeld. Hij leek na een tijdje iets te spotten. Proberend het ook te zien kneep de kitten haar oogjes tot spleetjes. Vragend keek ze naar haar vader. Deze zakte door zijn poten, blijkbaar een soort van sluiphouding. ’Zo door je pootjes zakken, Aube, en je evenwicht verdelen. Dan sluipen we naar die struik toe. Probeer de geur van de muis in je op te slaan,’ fluisterde hij zachtjes. Langzaam knikte Aube, terwijl ze de informatie in zich opsloeg. Langzaam zakte de kitten door haar pootjes, ze wankelde een beetje. Proberend meer evenwicht te krijgen zette ze haar pootjes wat verder uit elkaar; en het had resultaat. Ze stond al een stuk steviger. Diep ademde ze lucht in. Ze rook veel geuren, maar ze wist er al een paar te herkennen. Maar daar ging het nu niet om. Ze moest de geur van de muis in zich opslaan. Uiterste concentratie vroeg ze van zichzelf terwijl ze dit deed. Samen slopen vader en dochter op de struik af. Aube merkte al snel dat een geur sterker werd; de geur van de muis. Ze was blij dat ze redelijk geruisloos kon zijn; want anders was de muis er al vandoor gegaan. Ze had tot nu toe haar kalmte bewaard; omdat ze alleen maar de geur in zich op hoefde te slaan, en dat was gelukt. Schuin keek ze naar haar vader, deze knikte. ’Spring er maar op,’ fluisterde hij bijna onhoorbaar in haar oortje. De spanning begon haar in zijn greep te krijgen. Haar hartje bonkte als een razende en het scheelde niet veel of ze zou willen afhaken. Ze slikte eventjes. Ze schatte de afstand; nog te ver. Gespannen sloop ze dichterbij. Het zachte geritsel van het gras klonk oorverdovend in haar oren, maar de muis scheen het maar niet te horen. Uiteindelijk hapte ze een keer naar adem en probeerde ze zichzelf te kalmeren doormiddel van haar oogjes eventjes te sluiten. Tegelijkertijd met het openen van haar ogen zette ze zich af. Deze keer hoorde de muis haar overduidelijk. Met een ruk keek hij op; om een rode harige pluisbol op hem af te zien springen. Hij zette het op een rennen. Hij wist nog net Aube haar kleine pootjes te omzeilen en zette het toen weer op een rennen. Maar Aube gaf zich nog niet gewonnen. Fanatiek rende ze achter het diertje aan, tot deze uiteindelijk verdween in zijn holletje… Net op het moment dat ze bijna zijn staartje te pakken had. Teleurgesteld liet ze haar oren hangen en keek ze nogal droevig naar haar vader. Wat zou hij wel niet van haar denken nu? Talent nu qua vangen. ’Het spijt me pap… Ik had sneller moeten zijn…’ bracht ze met een klein stemmetje uit terwijl ze naar de grond keek. Ze wou zijn blik niet zien, te bang daar teleurstelling in te vinden.

Aube deed een geweldige poging om het muisje te vangen; ze was alleen iets te langzaam. 'Het spijt me pap,' mauwde ze beschaamd. Sandstorm glimlachte naar haar. 'Je hebt gemist, maar het vangen is niet het belangrijkste. Je sluiphouding was goed, daar is nog maar weinig werk aan nodig. Verder sprong je goed, alleen iets teveel voor het muisje. Dat is helemaal niet erg. Weet je dat mijn vader vroeger tegen me zei; Het is belangrijker te leren dan je doel ook daadwerkelijk te bereiken.' Sandstorm knikte Aube bemoedigend toe. Hij was trots op haar, en dat was aan hem te zien. Later zou de lat hoger gelegd worden, maar als ze zo door ging, zou ze een prima jager worden. Sandstorm sprong naar de muis toe, en joeg hem in Aube's richting. Banger voor de grote kater dan voor de kit, spurtte het muisje haar richting op. Sandstorm knikte haar bemoedigend toe. Hij zou het hele bos afrennen om deze muis in haar richting te krijgen. Dat zou haar vast een goed gevoel geven!

Toen Aube eindelijk durfde haar ogen op te slaan vond ze een glimlach op het gezicht van Sandstorm. Nogal verrast en verbaasd keek ze naar hem. ’Je hebt gemist, maar het vangen is niet het belangrijkste. Je sluiphouding was goed, daar is nog maar weinig werk aan nodig. Verder sprong je goed, alleen iets teveel voor het muisje. Dat is helemaal niet erg. Weet je wat mijn vader vroeger tegen me zei; Het is belangrijker te leren dan je doel ook daadwerkelijk te bereiken.’ Was zijn enige opmerking, waarna hij haar bemoedigend toe knikte. Blij dat ze hem niet teleurgesteld had trok de kitten haar mondhoeken omhoog, waardoor er een kinderlijke glimlach haar gezicht sierde. Hij was dus helemaal niet teleurgesteld in haar, integendeel zelfs; volgens haar was hij zelfs een beetje trots op haar dat ze al zo goed kon sluipen. Zijn woorden begrijpend knikte ze. Ze zag hoe hij kundig sprong richting de muis, waardoor het muisje bang van richting veranderde en recht op haar afrende. Vragend keek ze op naar haar vader, die haar opnieuw bemoedigend toe knikte. Ze knikte vluchtig terug waarna ze zich door haar pootjes liet zakken. Met haar ogen tot spleetjes geknepen keek ze hoe het muisje dichterbij kwam. Alles om haar heen werd stil en alleen het geluid van haar hartslag en het bloed dat suisde door haar oren was nog hoorbaar voor de kitten. Ze hapte eventjes snel naar adem, waarna ze zich opnieuw afzette; maar deze keer zachter. Deze keek belandde ze met haar voorpoten op het muisje, maar omdat ze zo blij was dat ze hem had lette ze niet op of ze hem ook wel goed stevig vast had, waardoor het diertje zonder enige moeite zich los wurmde en er weer vandoor schoot. Snel schoot ze weer in de sluiphouding en sloop ze zo snel ze kon richting het diertje, dat ergens was gestopt omdat het rennen hem pijn deed: ze had hem wel wat diepe krassen kunnen geven. Ze wist dat Sandstorm met gemak het muisje weer naar haar toe zou kunnen jagen, maar zo zou het later niet meer zijn. Later zou ze misschien zelfs alleen op pad moeten, en wat zou ze dan moeten als ze het niet gewend was om helemaal in haar eentje een muis te vangen? Het geluid om haar heen was nog steeds weg. Het enige wat er nog in haar wereld was; was de geur van de muis, de muis zelf, zij en haar hartslag. Deze keer geconcentreerd blijven, Aube, zei ze streng tegen zichzelf. Opnieuw zette ze zich weer af; met dezelfde sterkte als voorheen. Ze had de kracht inspanning van haar spieren in haar geheugen opgeslagen. Met een kort sprongetje belandde ze op de muis en boorde ze haar nagels stevig in hem, waarna ze haar tanden er ook nog eens bij boorde. Ze was niet van plan hem deze keer ook te laten ontkomen.

Sandstorm keek opletten toe hoe zijn kleine kit de wereld om haar heen in zich opnam, en de jacht op de muis voortzette. De muis schoot ook de tweede keer weg, maar Aube liet het niet daarbij. Tot Sandstorms grote blijdschap liep ze erachteraan, en ving het ook nog! Sandstorm was de hele dag al trots, maar nu nog meer. Haar tanden boorden in de muis, tot die niet meer leek te bewegen. Sandstorm liep naar Aube toe. 'Dat heb je goed gedaan,' mauwde hij, trots klinkend. Hij keek naar de kit, zijn kit, die nog op de muis zat. 'Je hebt je eerste prooi gevangen,' zei Sandstorm daarna, en hij boog plechtig zijn hoofd voor Aube. Dit was een belangrijk moment voor de jonge poes. 'Wat wil je ermee doen? Zullen we hem aan je moeder geven, of wil je hem zelf houden,' vroeg Sandstorm. Zijn zandkleurige vacht glansde in de zon. Hij was blij. Dit was zoals hij kittens gedroomd had, en deze leek nog wel een beetje op hem. Iets wat hij ook gehoopt had. Sandstorm zou later wel jagen, hij vond het stom om nu te gaan jagen voor de ogen van een kit die net haar eerste prooi gevangen had, en dan zelf even drie muizen te vangen. Dat was echt stom. Daarom deed hij het ook niet, en keek blij naar Aube.

De kleverige rode vloeistof plakte aan de vacht rond om de mond van Aube. Rustig liet ze de muis vrij uit haar greep en keek er eventjes verward naar. ’Dat heb je goed gedaan,’ drong een miauw haar gehoor binnen. Langzaam draaide ze haar kop en zag ze hoe haar vader. Hij zag er trots uit, maar zij voelde zich echter alleen maar leeg van binnen. Moest ze nu trots zijn? Blijkbaar wel, omdat dit een groots moment was. Ze had haar eerste echte prooi gevangen… Maar dat betekende dat ze een leven had weg genomen van deze wereld. ’Je hebt je eerste prooi gevangen,’ hoorde ze haar vader zeggen. Ze keek weer op en zag hoe hij plechtig zijn kop voor haar boog. Ze voelde zich trots en blij. Maar er knaagde ook een stukje verdriet aan haar. Ze vond het jammer voor de muis… Misschien had hij net zoals haar een familie en was hij net zoals Sandstorm de vader… Ze zou niet willen weten hoe het voelde om haar vader te verliezen. Snel schudde ze haar kop, proberend de gedachte haar hoofd uit te bannen. Dit was een gelukkig moment, dus moest ze ook gelukkig zijn. ’Wat wil je ermee doen? Zullen we hem aan je moeder geven, of wil je hem zelf houden?’ vroeg Sandstorm. Vragend keek ze naar de muis. Ze had zich dit nog helemaal niet afgevraagd. Weifelend liet de kitten haar oren een beetje hangen; wat zou ze ermee doen? Zelf had ze er niet echt behoefte aan om hem te verorberen… En haar moeder… Daar was ze eigenlijk nog niet zo heel erg veel mee opgetrokken zoals verwacht zou worden. Ineens uit het niets wist ze aan wie ze de muis zou schenken. Ze likte eventjes haar snoet schoon, doormiddel van een snelle ronde van haar tong langs haar mond, daarna hief ze haar hoofd op en keek ze naar haar vader. ’Geen van beiden. Ik wil hem aan jou geven,’ sprak ze blij met een glim van trots in haar ogen. Voorzichtig schoof ze de muis richting Sandstorm met een van haar voorpootjes, terwijl ze ondertussen naar zijn reactie keek.

De kit leek nog niet goed te weten wat ze met de muis moest. Sandstorm wist het van zichzelf nog. Maar het was nodig. Ze konden anders niet overleven.. Aube likte haar snoet schoon. 'Geen van beiden. Ik wil hem aan jou geven,' zei ze blij, met trotse oogjes. Sandstorm keek hoe de muis naar hem toe schoof. Hij kreeg een blij blik in zijn ogen. 'Bedankt, Aube,' mauwde hij, haar een lik gevend. Daarna pakte hij de muis op. 'Wil je verder jagen, of gaan we terug, of wandelen?' vroeg Sandstorm. Zijn stem was iets gedempt door de muis. Gingen ze verder, dan zou hij de muis begraven. Anders, nam hij hem gelijk mee. Sandstorm kreeg het idee dat hij het karakter van dochter kon leren kennen door acties als deze. In ieder geval was de diagnose nu; schattig, lief en opmerkzaam. Leergierig, ook. En bestand tegen aanvallen op haar gezag. Ze zou later vast een prima poes worden!

De reactie van haar vader zorgde ervoor dat een warm en voldaan gevoel haar bekroop. ’Bedankt, Aube.’ Ze kneep haar oogjes eventjes dicht toen Sandstorm met zijn tong de vacht tussen haar oren beroerde. Wanneer ze haar ogen opende had hij de muis al opgepakt. ’Wil je verder jagen, of gaan we terug, of wandelen?’ Het geluid was een beetje gedempt, de muis als veroorzaker hiervan. Aube keek eventjes om zich heen. Ze voelde nog geen behoefte om terug te gaan naar de boerderij. En misschien dat als ze verder zou jagen dat haar trotse gevoel van nu zou verdwijnen. Omdat ze het nog niet zo goed kon en misschien wel minder zou vangen dan ze zich nu voorstelde. Dan bleef er nog maar een optie over: een wandelingetje. Maar misschien dat Sandstorm de muis nu al wou opeten of zo… Ze hapte eventjes een keer naar adem. ’Ik denk dat ik wel graag een wandelingetje zou willen maken, maar als jij liever de muis nu wilt opeten?...’ zei ze zachtjes. Ze liep zonder op antwoord te wachten al een stukje weg, kijkend naar de omgeving. Ze wou het liefst de omgeving zo snel mogelijk leren kennen, zodat ze niet zou verdwalen. Dus een wandelingetje zou haar daar natuurlijk een heel erg stuk bij helpen. Misschien kon ze dan ook nog andere geuren leren, wat haar later natuurlijk van pas zou kunnen komen; misschien zelfs de geur van indringers. Afwachtend keek ze over haar schouder, naar Sandstorm, wachtend op zijn antwoord.

'Ik denk dat ik wel graag een wandelingetje zou willen maken, maar als jij liever de muis nu wilt opeten?' Aube's stem was zacht. Ze liep al een stukje door. 'Ik begraaf hem hier, help je het onthouden?' Sandstorm begroef de muis en liep achter Aube aan. Hij besloot zich door haar te laten leiden. Even nam hij zijn omgeving in zich op, al had hij dat al veel vaker gedaan. 'Als je iets wilt weten, ik wil het je wel vertellen,' moedigde Sandstorm het aangeboren instinct en de nieuwsgierigheid aan. Hij had het idee dat Aube veel wilde en kon ontdekken, en dat haar motivatie nu groot was. Ze leek wel te willen leren. Dat deed hem goed. Vroeger, voor zijn ouders stierven, was hij ook zo geweest. Het deed hem plezier zoveel overeenkomsten maar ook andere eigenschappen in dit kleine wondertje te ontdekken. Ice leek meer op Icy, en trok meer met haar op. Moon trok met hen beiden op, Aube met hem. Dit viel samen met hun uiterlijk. Toevallig? Of lag het aan de genen? Sandstorm was sowieso geen onderzoeker, dus nam hij alles zoals het was, en was er dik tevreden mee. Hij zat iets achter Aube. De wereld wist haar vast veel moois te vertellen.

Verbaasd spitste de kitten haar oren. ’Ik begraaf hem hier, help je het onthouden?’ Aube knikte alleen een beetje kortaf. Ze snapte het niet zo goed. Waarom begraven? Kwam er dan niet allemaal zand op en zou je dan niet allemaal zandkorrels in je mond krijgen later?... Zwijgend, maar ook geboeid, keek ze toe hoe Sandstorm de muis begroef en vervolgens zich achter haar aansloot. Blijkbaar zou zij de leiding op zich moeten nemen. Ze slikte eventjes. ’Als je iets wilt weten; ik wil het je wel vertellen.’ Bij deze woorden zette ze haar eerste stap naar richting het onbekende. Uitgebreid keek ze om zich heen, alles in zich opnemend zodat ze het later nog zou kunnen terug herkennen. ’Ik heb eigenlijk nu al een vraag,’ begon ze zachtjes. ’Waarom begroef je die muis? Wat is het nut ervan?’ vroeg ze terwijl ze haar kopje een beetje draaide zodat ze haar vader aan kon kijken als hij antwoord zou geven. Wel bleef ze hem niet zo erg lang aankijken; omdat er teveel andere boeiende dingen buiten waren. Met grote ogen vol bewondering keek ze naar alles wat ze tegen kwam. De bomen mochten op elkaar lijken, maar hun patroon van het schors was allemaal compleet anders. De geuren waren ook allemaal geweldig. Een voor een begon ze ze te herkennen. Ze stelde zichzelf soms zelfs op de proef in haar kopje; door zichzelf af te vragen wat ze allemaal nou rook.

- We kunnen later nog een andere kat/poes laten komen als het topic dreigt dood te lopen ;x ? -

'Ik heb nu eigenlijk al een vraag,' mauwde Aube na haar eerste stapjes in de wereld. Sandstorm glimlachte, zijn aandacht van de bomen en planten om hem heen lostrekkend. 'Ja?' 'Waarom begroef je die muis? Wat is het nut ervan?' Sandstorm dacht even na. 'Dat is om hem later terug te vinden, en niemand anders kan hem dan zomaar meenemen.' Sandstorm had daar eigenlijk nooit over nagedacht. Slimme kitten was ze! Sandstorm keek om zich heen. Hij voelde gevaar.. Tweebeengeur drong zijn neus binnen. Razendsnel draaide hij zich in de richting van de geur, al hoorde hij nog niets. Na een halve minuut was er nog niets, dus draaide hij zich weer om. 'Sorry Aube, ik dacht dat ik een tweebeen rook.' Sandstorm wilde net verder lopen, toen de geur sterker werd. Er klonk nog meer geluid en een tweebeen stapte tevoorschijn. Sandstorm siste en zette een hoge rug op, maar de tweebeen had hen nog niet gezien. 'In de struiken!' Sandstorm pakte Aube bij haar nekvel en trok haar de struiken in, hopend dat de tweebeen hen niet zou zien..

Onderwerp: Re: A Walk In The World Outside.