again a boring day? ~Moonpaw~

Een sierlijke, magere lapjespoes liep stap voor stap tussen de bomen door. Ze had geen idee waar ze heen ging en dat kon haar ook niks schelen. Het enige wat ze wou was ontsnappen aan de drukte van het kamp en even rusten. Terwijl allemaal apprentices op pad vertrokken met hun mentoren zat de lapjespoes altijd alleen aan de rand van het kamp. De poes had door hoe ze depressief werd van het liggen niks doen aan de rand van het kamp. Niemand zag haar nooit staan en ze had nooit iets te doen. Ze zou zelfs blij zijn als ze iets voor de elders moest doen. En dan was er nog haar zus... Scarpaw... Een diepe zucht glipte uit de mond van de lapjespoes. Scarpaw, de altijd vrolijke, niet zo magere poes die haar zus was. Haar zus... Als je ze naast elkaar zou zetten zou je helemaal niet zeggen dat ze zussen waren. Ze leken helemaal niet op elkaar, Lovelypaw was een veel te magere fijne lapjespoes, terwijl Scarpaw een bruin gestreepte poes was die wat steviger gebouwd was en niet zo als Lovelypaw veel te mager was. Ook verschilde ze heel erg van karakter. Lovelypaw was een verlegen teruggetrokken poes terwijl Scarpaw een sociale blije poes was. Diep in gedachten verzonken liep de poes verder. Zelfs de geur van vers prooi die Lovelypaw normaal direct volgde leiden haar niet af. Ineens voelt ze iets tegen zich aan. Even voelde ze de warme vacht van een andere kat. Maar snel daaropvolgend viel ze met een plof op de grond. Loveypaw was direct weer teruggekeerd naar de realiteit. De lapjespoes keek met groene verschrikte ogen op naar een andere kat. Het was duidelijk te zien dat de kat voor haar net als haar ene apprentice was en waarschijnlijk niet veel ouder.

~Moonpaw~

_{Moonkit sloot zijn ogen. Alweer een slapeloze nacht. Alweer die stemmen, die beelden die hem dag en nacht kwelden. Hij voelde zich uitgeput en ziek van de rusteloze dagen en slapeloze nachten. De drukte van het kamp leek hem in te sluiten, weg te drukken, te kleineren. De kleine cyperse kater stond op en sloop in elkaar gekropen het kamp uit. Als ze hem zouden zien zouden ze hem minachtend nakijken. De kitten die niet loyaal was aan zijn clan. Die het verleden niet los kon laten. En ze hadden gelijk. Dat besefte hij maar al te goed. Maar de moord op zijn ouders en zusje belemmerde zijn toekomst. Er ging geen minuut voorbij dat hij niet gekweld werd door hun bebloede lichamen, die overal leken op te duiken. Hij was er verward en angstig door geworden. De slapeloze nachten, en het weinige eten begonnen hun tol te eisen. Hij was verzwakt, en een doffe pijn klopte achter zijn ogen. Niemand bekommerde zich om het kleine katertje, die het kamp ontvluchtte om een stille plek op te zoeken. Hij rende weg, steeds maar achterom kijkend of niemand hem volgde. Hij wilde alleen zijn.
Plotseling dook er een andere kat voor zijn neus op. Voor hij uit kon wijken, voelde hij haar tegen hem aan botsen. Verschrikt deinsde hij achteruit, en keek in twee even verschrikte groene ogen. Een apprentice, ongeveer even oud als hij, keek hem aan. Hij wende zijn ogen af. 'Ik..' stamelde hij schor. 'Het spijt me,' zei hij zacht, verontschuldigend. Verward en angstig keek hij naar zijn poten.

[Moon is nog een kitten, bij de volgende ceremonie wordt hij een apprentice]}

Met haar twee groene ogen keek de lapjespoes naar de kater voor zich. De kater voor zich was gestreept en was duidelijk net als zij zelf erg verschoten van de botsing. De poes hoorde hoe de Kater voor zich begon te stamelen en zich verontschuldigde. "Nee, eehm eeh, het is mijn fout ik lette niet goed eehm op, sorry." Klonk de verlegen stem van Lovelypaw uit haar bek. Er kwam een ongemakkelijke stilte en Lovelypaw was van plan die te verbreken maar hoe? De poes was bang dat als ze iets zou zeggen dat er alleen maar gestotter uit haar mond ging komen. Even dacht ze na over wat ze zou zeggen. Ze besloot om zich voor te stellen en te vragen naar zijn naam. Ze nam een grote hap lucht en begon te spreken. "Ik ben Lovelypaw..." De poes probeerde haar stem zo zelfverzekerd mogelijk te houden maar er was ene duidelijke trilling in haar stem van verlegenheid. "Hoe heet jij?" Vroeg ze dan maar. Ondertussen was Lovelypaw al bekomen van de shock en maakte de schrik in haar groene ogen plaats voor nieuwsgierigheid. Ze nam de kater voor zich goed in zich op. Het was duidelijk dat hij nog geen training had gehad. Misschien was hij nog geen apprentice gemaakt?

-sorry dat het zo lang duurde voor ik reageerde en het ook zo een flut post is maar ja. Trouwens ik hou Lovelypaw ook een kit -apprentice tot ze een mentor krijgt dus ze is ook ongeveer ene soort kit maar ik zeg gewoon al Lovelypaw-

_{Moonpaw keek de apprentice voor hem geschrokken aan. Ze as ongeveer even oud als hij, en keek hem aan met verschrikte groene ogen. Hij wendde zijn blik af, bang voor een kwade reactie. 'Ik..' stamelde hij schor. 'Het spijt me,' zei hij zacht, verontschuldigend. Verward en angstig keek hij naar zijn poten. Wat moest ze wel niet van hem denken? Ze zou hem wel een stomme, onhandige haarbal vinden. Zoals iedereen. Zijn schouders hingen terneergeslagen naar beneden. Alweer had hij laten zien dat hij zijn Appenticenaam niet waardig was. Dat hij zijn clan niet waardig was. "Nee, eehm eeh, het is mijn fout ik lette niet goed eehm op, sorry." Verbaasd keek de kleine kater op. Verontschuldigde ze zich? Tegenover hem? Hij keek haar verward en onderzoekend aan. Speelde ze met hem? Was het sarcastisch bedoeld? Maar in haar groene ogen zag hij geen kwade bedoelingen. "Ik ben Lovelypaw..." Hij hoorde de trilling in zijn stem, die hem verbaasde. Tegenover hem hoefde ze toch niet verlegen te zijn? Hij was een nutteloze apprentice zonder mentor. Hij deed niets voor zijn clan, en kon het verleden niet achter zich laten. "Hoe heet jij?" vroeg ze hem. 'Mijn naam is Moonpaw,' zei hij zacht, zijn stem klonk nog steeds hees. Hij ging zitten, en sloeg zijn staart over zijn gestreepte poten. Hij hield zijn blik op de grond geslagen, en wist niets te zeggen.

[Geeft niets, de mijne is ook flut huwr. En over die naam, dat heb ik eigenlijk ook. Moonpaw heet al wel Moonpaw, maar heeft nog geen mentor ]}

De lapjespoes zag hoe verbaast de kater voor zich keek toen ze zich verontschuldigde. Waarom zou hij zo verbaast zijn? Vroeg de poes zich af. Nadat de lapjespoes genaamd Lovelypaw zich had voorgesteld en had gevraagd naar de naam van de kater voor zich hoorde ze de kater antwoord gaf met een zachte, hese stem. 'Mijn naam is Moonpaw,' Zei de kater. Moonpaw dat is best een mooie naam. Bedacht Lovelypaw zich. Door haar groene ogen aanschouwde de poes hoe de gestreepte kater genaamd Moonpaw ging zitten en zijn staart over zijn poten sloeg. En vervolgens naar de grond keek. Lovelypaw ging zelf ook zitten en kromde haar staart zo dat die langs haar poten lag maar net niet op haar poten. Toen de lapjespoes stil zat was duidelijk te zien hoe graat mager ze was. Lovelypaw wist dat het duidelijk te zien was maar en ze schaamde zich daarvoor. Ze voelde aan dat de kater niks ging zeggen en om weer zo een ongemakkelijke stilte te voorkomen, begon ze te spreken. "Wie is jou mentor? Ik zelf heb er geen." Lovelypaw voelde zich al een beetje meer op haar gemak maar nog steeds was ze erg verlegen en dit was ook goed te horen in haar stem. Stiekem hoopte ze ook dat door te praten de kater niet zou opmerken hoe mager ze was. Want Lovelypaw had een hekel aan haar graat magere bouw. Ze was 1 van de dunste van de clan dus was ze anders en dat wou ze niet. Wat ze niet wist was dat die magere bouw haar eigenlijk best sierlijk maakte.

_{Moonpaw stelde zich met zachte, hese stem voor. Hij ging zitten, sloeg zijn staart om zijn poten en probeerde zijn slechte gezondheid te verbergen. Hij wist dat hij er slecht aan toe was. Hij wist dat hij beter zijn best moest doen om loyaal te zijn aan zijn clan. Maar alles slapeloze nachten en rusteloze dagen begonnen hun tol te eisen, en hij zwakte af. Lovelypaw ging ook zitten, en legde haar staart om zich heen, maar net niet op haar poten. Moonpaw bekeek haar door zijn neergeslagen oogleden. Ze was een mooie, sierlijke poes. Haar vacht had mooie kleuren, en haar groene ogen waren zo diep als een zee. Net toen de stilte ongemakkelijk begon te worden, begon Lovelypaw te spreken. "Wie is jou mentor? Ik zelf heb er geen." De vraag verraste hem, en ook de eerlijke manier waarop die gevraagd was. Hij kon in haar stem horen dat ze verlegen was. Hij was een beetje van zijn stuk gebracht door haar eerlijke, open woorden. Maar hij herpakte zichzelf vrij snel. 'Ik heb ook geen mentor. Toen Bluestar me opnam in de clan, heeft ze me al wel een apprenticenaam gegeven, maar geen mentor,' was zijn antwoord. Hij was niet van plan om haar alles te vertellen. De dood van zijn ouders zat nog te vers in zijn geheugen. Hij begon zijn poot te wassen, om maar iets te doen te hebben.

Flut >.<}

'Ik heb ook geen mentor. Toen Bluestar me opnam in de clan, heeft ze me al wel een apprenticenaam gegeven, maar geen mentor,' Zei de gestreepte kater. Lovelypaw hoorde dat hij eerlijk was maar ze voelde ook dat hij iets verborg. Maar ze besloot er niet verder naar te vragen. Als hij het wou vertellen had hij het vast al gedaan. Lovelypaw zag hoe de apprentice voor zich zijn poot begon te wassen. "Toen ik apprentice werd waren er geen mentors meer over dus moet ik wachten tot de volgende ceremonie, hopelijk krijg ik dan een mentor." Een zucht verliet onverwacht de mond van Lovelypaw. Ze had gezien hoe de kater naar haar had gekeken daarnet en verschillende gedachten spookte door haar hoofd. Hij zou mij waarschijnlijk de lelijkste kat die hij ooit heeft gezien vinden. Hij zou vast denken dat ik niet eet. En zo van die gedachten spookten door haar hoofd. De poes richtte haar blik op haar gevlekte poten. Overal in het bos was het stil. Net alsof het bos en de dieren erin aan het wachten waren op wat er zal volgen. Lovelypaw zag een stuk modder aan haar vacht kleven. Ze besloot dat weg te halen voor Moonpaw daar iets van zou opmerken. Rustige halen streken over de plek van modder. Al snel was de modder verdwenen maar daardoor was het nog beter te zien hoe mager ze was. En een klein litteken kwam tevoorschijn. Het was niet snel te zien maar het was er wel. Lovelypaw had nooit geweten hoe ze aan het litteken was gekomen. Ze had het al zo lang als ze zich kon herinneren. Soms vroeg ze zich af of het litteken iets te maken had met haar verdwenen ouders en andere zussen en broers. Het enige wat ze nog overhad was haar zus die wat steviger gebouwd was en niet zo verlegen was als haar. Soms deed het haar verdriet dat ze alleen haar zus had en dat haar zus dan nog zo veel beter was dan haar. Want door de ogen van Lovelypaw was haar zus genaamd Scarpaw veel beter. Niet verlegen, mooier, minder bang en minder onhandig.

_{Moonpaw was even verward door haar eerlijke woorden, en de manier waarop ze het zei. Zijn tijd bij de Thunderclan was hij alleen maar afgesnauwd en geminacht. Hij wilde zo graag een loyale krijger worden, maar het lukte hem gewoon niet alles achter zich te laten. 'Ik heb ook geen mentor. Toen Bluestar me opnam in de clan, heeft ze me al wel een apprenticenaam gegeven, maar geen mentor,' was zijn antwoord op de vraag wie zijn mentor was. Hij was eerlijk geweest, alleen hij had niet alles verteld. Hij wilde niet aan iedereen vertellen over wat hij dag en nacht zag. Over de beelden die hem kwelden. Daarvoor was alles nog te vers. Hij schaamde zich voor zijn oneerlijkheid, en begon gegeneerd zijn poot te wassen. Hoe moest hij ook een goede krijger worden als hij niet eens de gehele waarheid vertelde? "Toen ik apprentice werd waren er geen mentors meer over dus moet ik wachten tot de volgende ceremonie, hopelijk krijg ik dan een mentor." Lovelypaw zuchtte. Verbaasd stopte hij met het wassen van zijn poot, en keek op. De poes keek naar haar mooie gevlekte poten. Ze leek ergens mee te zitten, maar hij durfde haar er niet naar de vragen. Dat kon hij niet maken, nadat hij zelf dingen voor haar had verzwegen. Ze scheen zich plotseling te moeten wassen, en hij vroeg zich af of ze zich ook een beetje ongemakkelijk voelde. Hij zag dat ze een stukje modder uit haar vacht haalde. Het was hem nog niet eens opgevallen. Maar toen de modder verdwenen was, verscheen er een klein litteken. Hij vroeg er niet naar, zelf had hij ook een litteken op zijn linkerflank, en hij vond het ook vervelend als iemand er naar vroeg. Ineens voelde hij het litteken branden, en vlug likte hij er paar keer overheen. Hij sloeg zijn staart er voor, zodat ze het niet zou zien. Hij wilde vragen voorkomen. Maar waarom? Hij wist het niet. Hij trok zich terug, zonder reden. Terwijl Lovelypaw hem niet eens kwaad deed. En zou het niet helpen als hij het vertelde? Hij zuchtte. Besluiteloos. Uiteindelijk keek hij haar aan. 'Vind je het erg om naar mijn verhaal te luisteren?' vroeg hij aarzelend.}

_{De gevlekte poes had gemerkt dat de kater voor zich haar litteken zag dus streek ze er vlug een paar van haar kleurrijke vacht haren over. Toen uit het niets begon de kater genaamd moonpaw aan zijn linker flank te likken. En net voor dat de gestreepte staart de plek bedekte zag ze door haar groene ogen dat Moonpaw ook een litteken had. Lovelypaw had graag geweten hoe hij aan dat litteken kwam maar ze durfde er niet naar te vragen. Dat had de gestreepte kater namelijk ook niet gedaan toen hij haar litteken had gezien. De kater zei iets maar dat werd overstemt door ene luide knal die maar ene paar seconden duurde. Wat het was wist ze niet maar Lovelypaw was er wel van verschoten en naar voor van gesprongen omdat het van achter haar rug kwam. Alleen had ze de pech dat Moonpaw juist voor haar stond en botste ze alweer tegen hem op. Dat was al de tweede keer die dag. Snel deed ze een paar stappen naar achter. Ze was met haar ribben tegen hem op gebotst dus ze wist dat hij ze waarschijnlijk had gevoeld. Ook deden haar ribben een beetje pijn maar die was ze al snel vergeten door haar verlegenheid die als een donderslag terugkwam. "Oh, eehm eeh, S-sorry" Stamelde de gevlekte poes. Doordat het bos helemaal stil was geworden na de knal was haar verlegenheid en gestotter nog beter te horen en dat maakte haar alleen maar nog meer verlegen. Terug helemaal verlegen keek de poes weg. Van verlegenheid durfde ze de kater zelfs niet meer aan te kijken. Wat was ze toch onhandig en zo zo Lovelypaw achtig. De poes keek dus maar met haar groene ogen naar het bos achter zich.}

_{Moonpaw zuchtte. Besluiteloos. Uiteindelijk keek hij haar aan. 'Vind je het erg om naar mijn verhaal te luisteren?' vroeg hij aarzelend. Maar een luide knal overstemde zijn woorden. Hij schrok en kromp in elkaar. Ook Lovelypaw schrok zichtbaar. Hij voelde hoe ze weer tegen hem opbotste. Hij sprong zelf ook een stukje naar achter. Ze deed snel een paar stappen naar achter. Hij voelde een lichte pijn in zijn ribben, maar het viel mee. Zodra Lovelypaw iets zei vergat hij het alweer. "Oh, eehm eeh, S-sorry," stamelde de mooi gevlekte poes. Het bos was weer doodstil. Moonpaw ontspande weer enigszins. 'Het geeft niet, ik schrok ook,' antwoordde hij, zijn stem eindelijk rustig. Hij haalde een keer diep adem om zijn hartslag onder controle te houden. Wat was het geluid geweest? Lovelypaw keek achterom, en hij volgde haar blik naar het bos. Er was niets te zien. Verward keek hij om zich heen. 'Wat was dat?' stamelde hij zacht, nog steeds een beetje geschrokken, en verward omdat hij niets kon zien wat de mogelijke oorzaak van de knal geweest was.}

_{Toen Lovelypaw had besloten dat er niks gevaarlijks meer zou gebeuren keek ze weer weg van het bos. Maar nog steeds was ze te verlegen om naar de kater voor zich te kijken dus bleef ze maar naar haar poten kijken.
Ze was ook altijd zo onhandig! En dat haatte ze zo hard! De gevlekte poes hoopte dat ze de kater geen pijn had gedaan. 'Het geeft niet, ik schrok ook,' Zei de gestreepte kater als antwoord op haar verontschuldiging. "Maar j-jij bent niet...." Stamelde de poes. Ze had de zin niet af gemaakt dus herpakte ze zich snel en probeerde haar zin met zo minder stotteren en proberend haar stem niet te laten bibberen. "J-jij bent n-niet twee keer t-tegen m-mij op gebotst vand-daag" Maakte de poes haar zin af. Al had ze geprobeerd het niet te doen, ze had gestotterd en nog veel ook! Nog steeds durfde de poes de gestreepte kater niet aan te kijken. Ook hoorde ze dat de kater iets mompelde. Ze kon het verstaan maar reageerde er niet op omdat ze bang was weer zo veel te stotteren.}

_{Moonpaw zag dat Lovelypaw naar haar poten keek. 'Het geeft niet, ik schrok ook,' antwoordde hij op haar eerdere verontschuldiging, zijn stem eindelijk rustig. "Maar j-jij bent niet...." stamelde ze. Ze stopte midden in haar zin. Moonpaw keek haar even schuin aan. Hij wist niet waarom ze zo verlegen was. Had ze iets meegemaakt? Hij durfde er niet naar te vragen, bang voor een kwade reactie. "J-jij bent n-niet twee keer t-tegen m-mij op gebotst vand-daag." Ze keek hem nog steeds niet aan, en hij voelde zich een beetje schuldig. Ten slotte was het ook niet waar, wat ze zei. De eerste keer was het zíjn fout geweest. 'Nee,' antwoordde hij. 'Maar wel één keer. Dus dan staan we quit.' Hij verbaasde zich over zijn eigen woorden. Normaal was hij nooit zo ontspannen. Zijn woorden kwamen er altijd zacht en onhandig uit.

[En toen ging ik lekker kort posten ]}

_{De poes hoorde wat de kater na haar gestamel zei. Verward keek ze op naar de kater. Dit was de eerste keer dat ze weer naar de kater keek sinds de knal. Ze was verward over wat de kater had gezegd. Ze was zo verbaast dat ze niks terug kon zeggen. De kater was zo aardig! Andere katten hadden waarschijnlijk al tegen haar geschreeuwd maar hij, Moonpaw die nam de schuld van hun eerste botsing op zich. Dat had ze een kat nog nooit zien doen. Ineens flitste er een beeld door haar hoofd een beeld, een herinnering die ze nooit eerder had gehad. Een vage herinnering die haar zo zo betrouwbaar leek. De groene ogen van de poes leken even dromerig en kregen een heel gevoelige glans. De glans bleef maar voor een paar seconden vervolgens verdween de goede herinnering uit haar hoofd en maakte plaats voor een slechte herinnering die haar direct weer naar de realiteit zoog. De glans in haar ogen was verandert Het zag er nu pijnlijk en kwetsbaar uit. Alsof ze net in het gezicht was geslagen. Snel wende de poes haar blik af naar de grond. Naar de grassprietjes tussen haar poten. De knal had herinneringen opgebracht die ze liever niet had gehad. Herinneringen uit haar verleden. De poes wou niet dat de kater zag hoeveel moeite ze ineens had met van alles dus bleef ze naar de grassprietjes tussen haar poten kijken.

~Sorry wist niks meer dus heb dit even gedaan~}

_{Moonpaw voelde zich een beetje schuldig. Ten slotte was het ook niet waar, wat ze zei. De eerste keer was het zíjn fout geweest. 'Nee,' antwoordde hij. 'Maar wel één keer. Dus dan staan we quit.' Hij verbaasde zich over zijn eigen woorden. Normaal was hij nooit zo ontspannen. Zijn woorden kwamen er altijd zacht en onhandig uit. Hij zag zijn eigen verbazing weerspiegeld op het gezicht van Lovelypaw. Maar toen leek ze ergens aan te denken, en ze keek afwezig. Haar ogen glansden. Hij wachtte rustig af. Hij wist dat ze een herinnering had. Hij had dat zelf ook vaak. Een visioen van een gebeurtenis, die hem helemaal meetrok naar het verleden. Hij kon er nooit van loskomen. Hij haatte het. Toen hij weer opkeek zag hij dat ze blik in haar ogen was veranderd. Haar ogen glinsterden pijnlijk en straalden en vreemde kwetsbaarheid uit. Snel wendde ze haar blik af en keek weer naar haar poten. Moonpaw wist even niet wat te doen. Hij had het herkend. Haar afwezigheid, haar gekwelde blik. 'Wil je erover praten?' vroeg hij haar, terwijl hij even troostend zijn neus tegen haar wang duwde. Hij had zelf die troost zo vaak gemist. Ook zijn ogen straalden nu een intense droefheid uit, maar hij moest nu even niet aan zichzelf denken. Als Lovelypaw haar verhaal kwijt wilde, zou hij luisteren.}

_{Blijkbaar had de kater haar blik opgemerkt want al snel vroeg hij of ze erover wilde praten. Maar wat had ze erover te zeggen? Ze wist niets, ja soms kreeg ze eens een herinnering maar voor de rest wist ze niks.Ze trappelde een beetje nerveus. Ze had liefst gehad dat hij haar niet zo had gezien, met die blik in haar ogen. En die onhandigheid. Maar er was niks aan te doen. De groene ogen wierpen een blik op de kater en vervolgens sprak Lovelypaw een paar woorden. "Er valt nergens over te praten. Ik weet niks." Een diepe zucht verliet Lovelypaw haar bek. Bij die zucht kwam al haar adem naar buiten waardoor haar ribben duidelijk te zien was. Maar het duurde niet lang want als snel was Lovelypaw haar buik weer gevuld met lucht en maskeerde dat haar ribben. Ze voelde hoe de kater troostend zijn neus tegen haar wang aan duwde. Hij was de eerste kat die haar probeerde te troosten. Ook al kende ze hem nog maar net ergens had ze het gevoel dat ze hem al lang ende. Hij was zo aardig tegen haar. Zelfs haar zus was niet zo troostend. Toen zag Lovelypaw de droefheid in de ogen van de kater. Ze wou vragen of hij zelf over iets wilde praten maar ze wist niet hoe ze het moest vragen en er kwam geen geluid uit haar mond.}

_{Moonpaw wist even niet wat te doen. Hij had het herkend. Haar afwezigheid, haar gekwelde blik. 'Wil je erover praten?' vroeg hij haar. Ook zijn ogen straalden nu een intense droefheid uit, maar hij moest nu even niet aan zichzelf denken. Als Lovelypaw haar verhaal kwijt wilde, zou hij luisteren. Ze trappelde even nerveus. Ze keek hem aan met grote ogen. Weer bewonderde hij de diepgroene kleur. "Er valt nergens over te praten. Ik weet niks." Ze zuchtte diep. Het leek of letterlijk al haar adem uit haar lichaam werd geblazen. Hij kon haar ribben zien, ze was mager. Maar snel ademde ze weer in. Hij keek haar troostend aan. Hoe kon hij haar helpen? In een reflex duwde hij even troostend zijn neus tegen haar wang. Hij wist niet goed hoe hij haar moest troosten, en met woorden was hij nooit echt goed geweest. Ze keek hem weer aan, en vlug wendde hij zijn blik af. Hij wist dat ze zijn droefheid had gezien. Snel forceerde hij zijn blik en een vermoeide glimlach gleed over zijn gezicht. Het was echter hopeloos. Zijn glimlach verdween even snel als die was gekomen. 'Vind je het erg om naar mijn verhaal te luisteren?' herhaalde hij. Was het waar wat ze zeiden? Dat praten hielp?}

Haar groene ogen zagen hoe de kater ene geforceerde glimlach opzette. Maar de glimlach verdween net zo snel als die gekomen was. En dat kon Lovelypaw ook begrijpen. Het was moeilijk, zelfs bijna onmogelijk om te glimlachen en dat vol te houden als je droevig bent. 'Vind je het erg om naar mijn verhaal te luisteren?' Vroeg de gestreepte kater genaamd Moonpaw. Lovelypaw wist niet hoe te antwoorden, natuurlijk was ze bereid naar hem te luisteren! "Praat maar ik zal luisteren" Sprak ze uiteindelijk uit. Het was haar eerste zin die ze niet stotterde sinds ze de kater had ontmoet. Lovelypaw sloeg haar gevlekte staart over haar poten en keek de kater aan. Klaar om naar zijn verhaal te luisteren. Haar groene ogen straalde vertrouwen uit. En ze wist dat de kater alles bij haar kwijt kon. Maar of hij dat ook wist, daar was ze niet zeker van.

~En toen maakte ik een onmenselijke korte post -_-~

_{"Praat maar, ik zal luisteren," was haar antwoord. Hij voelde de opluchting over hem heen komen. Ze was niet kwaad geworden. Had niet gezegd dat ze haar tijd zou verdoen met hem. Had hem niet afgesnauwd dat hij niks deed om een loyale krijger te kunnen worden. Ze was gewoon vriendelijk geweest. Hij keek even in haar groene ogen, maar richtte zijn blik toen weer op zijn poten. Hij wist niet goed hoe hij moest beginnen. Hij keek weer even naar Lovelypaw, en voelde zich vreemd gerustgesteld. Hij haalde diep en trillerig adem en begon. 'Ooit leefde ik samen met mijn ouders en mijn zusje in het woud, hier bij de Thunderclan. Tenminste, samen met mijn moeder en mijn zusje. Mijn vader heb ik nooit gekend. We waren gelukkig, toen. We..' Hij slikte zijn opkomende tranen weg, zijn blik nog steeds naar de grond gericht. Toen hij verder ging, klonk zijn stem nog een beetje verstikt. Maar naarmate hij meer zei, begon hij steeds rustiger te spreken. 'We waren ons niet bewust van mogelijk gevaar. De Clan was er altijd om ons te beschermen. Ik was gelukkig. Ik speelde de hele dag, en viel 's avonds moe maar voldaan in slaap bij mijn moeder. Zo heb ik geleefd tot een paar manen terug. Het was.. Het was een paradijs. Op een dag ging ik alleen op pad, ik was van plan een muisje te vangen voor mijn zusje. Maar ik kwam niet ver. Een luide kreet liet me omkeren, en toen ik terug was zag ik.. Zag ik..' Hij haperde weer, en een traan ontsnapte en trok een spoor over zijn vertrokken gezicht. Hij haalde diep adem. 'Ik zag hoe ze werden vermoord door een hond.' Hij gooide het eruit, en zweeg even om zichzelf weer onder controle te krijgen. 'Ik probeerde er tussen te komen, maar dat haalde natuurlijk niets uit. Ze scheurden mijn flank open, en ik was uitgeschakeld.' Hij voelde het litteken branden, en voelde zich moedeloos. Hij was niet sterk genoeg geweest. Hij had gefaald. Door zijn schuld waren ze dood. 'De rest is niet zo bijzonder,' vervolgde hij. 'Ik werd gevonden door Clankatten, en ze hebben me verzorgd. Ik was van plan een goede krijger te worden, en me te bewijzen tegenover iedereen. Dat ik ooit, ooit als het nodig zou zijn wraak kon nemen en kon vechten. Maar het lukt niet. Ik kan het niet loslaten.' Zijn stem stierf weg, terwijl de laatste traan zijn weg naar beneden vond.}

_{Rustig luisterde de gevlekte poes naar het verhaal van de kater. Hij vertelde over zijn moeder en zus, over het rondtrekken en plezier hebben. Over het woud, over de vraag die hij steeds uitstelde en over het einde van zijn familie. Soms stopte de kater met vertellen om even op adem te komen. Lovelypaw kon het begrijpen, het is moeilijk om een verdrietig verleden naar boven te halen. Toen begon het deel van de dood. De kater vertelde over de hond die zijn moeder en zus vermoorde voor zijn ogen, en hoe hij ze had proberen te redden. Ze zag de pijn in zijn ogen. En hoorde zijn stem hier en daar trillen. Lovelypaw zag hoe er een traan over het vertrokken gezicht van de kater gleed. Zonder erover na te denken liep Lovelypaw dichter bij Moonpaw en drukte haar kleurrijke vacht troostend tegen de gestreepte kater aan. En hij vertelde als laatste nog over hoe hij in de Thunderclan was en hoe hij de gebeurtenis niet kon loslaten. Eenmaal als de kater klaar was begon Lovelypaw te spreken. "Moonpaw, ik weet dat je op een dag een grote krijger zult worden. Je moet je niet bewijzen aan de clan, je moet gewoon jezelf blijven. En je moet je verleden zeker niet los laten. Probeer alleen maar aan de goede dingen te denken en probeer de slechte dingen zo ver mogelijk in je achterhoofd te stoppen. Het laatste wat je moet doen is proberen je verleden te vergeten, want daar kwal je jezelf alleen maar mee. En hoe moeilijk het ook is probeer het los te laten en met andere apprentices om te gaan. Probeer zo veel mogelijk vrienden te maken. En ik weet zeker dat je op een dag je toekomstige partner zult vinden. Maar probeer je familie niet te vergeten!" Eenmaal als de poes klaar was was ze verrast over wat ze had gezegd. Ze had niet gestotterd en advies gegeven. Advies over vrienden maken terwijl zij zelf altijd alleen was.}

Katten worden nooit van buitenaf opgenomen in de Clan. Gelieve dit dus te veranderen in je geschiedenis en post, Moonpaw.

Onderwerp: Re: again a boring day? ~Moonpaw~