Meeting for Misters (Mr. Mistoffelees)

_{Met een tevreden uitdrukking op zijn kattengezicht verliet Mister Oswald Tips zijn huis via het fraai uitgesneden kattenluikje. Hij likkebaardde na het heerlijke ontbijt dat hij zojuist had genuttigd. Nu besloot hij een kleine wandeling te maken door het park, dat maar één straat verderop lag.
Even later schreed hij met statige passen en zijn kin trots geheven het park in. Een paar tweebenen keken naar de zwart-witte kater die daar zo fier aangestapt kwam. Waarschijnlijk waren hun blikken vol bewondering bij deze aanblik. Mr. Tips tilde zijn poten nóg ietsje hoger op en tak zijn staart nog iets rechter de hemel in, alsof hij de zon ermee aan wilde raken. Straks zou hij zich nog een hele stoet engeltjes en een orkest dat hem op de voet volgde inbeelden...

Op het bankje waar hij naartoe liep, zat een man van middelbare leeftijd als een hersenloze naar een klein, zwart apparaatje te turen. Zijn duim bewoog over het glimmende schermpje. Als Mr. Tips de man en zijn speeltje ook maar één blik waardig had gekeurd, had hij gezien dat op het schermpje een mannetje, dat werd achtervolgd door een soort zwarte, gemene aapwezens, over een oerwoudachtig paadje rende en muntjes verzamelde en op teken van 's mans duim hoeken omsloeg, over afgronden sprong of onder lage poorten gleed.* Mr. Tips was echter totaal niet geïnteresseerd in de tweebeen en zijn bezigheden, dus dit alles ontging hem. De man staarde zo ingespannen naar het schermpje dat hij de kat, die naast hem op het bankje sprong, ook niet opmerkte. De kat zat trots rechtop en had zijn zwarte staart om zijn witte pootjes gekruld. Hij keek uit over het park als een koning die vanuit de toren van zijn kasteel uitkijkt over zijn land.
In het park waren twee meisjes aan het touwtjespringen. Mr. Tips keek even toe, maar toen gleed zijn blik ongeïnteresseerd weer verder. Hij zag een vrouw die een kleine tweebeen aan haar hand meetrok, terwijl die keek naar.... maar dát was interessant: een oude man. En niet die man zelf, maar wat hij aan het doen was: duiven voeren. En daarvan dan vooral het onderdeel 'duiven'. Het duivenvoer-gedeelte was veel minder boeiend. Een lichte grijns verscheen op Mr. Tips' gezicht. Het puntje van zijn staart zwiepte zachtjes heen en weer. Het was alweer een lange tijd geleden dat hij had gejaagd...
De man naast hem op het bankje vloekte (het mannetje dat hij met zijn duim bestuurde was tegen een boom aangerend), stopte het apparaatje in zijn broekzak en liep weg. Mr. Tips stond ook op, zijn blik gefixeerd op de vogels aan de overkant van het grasveld. De duiven koerden, opgewonden over het eten dat uit de hemel viel, en bewogen hun koppen op en neer, terwijl ze in een zo rap mogelijk tempo het voer naar binnen werkten. Hij sloop over het grasveld. Hij was duidelijk zichbaar voor de duiven, maar de domme vogels hadden enkel oog voor het voer, dat rijkelijk uit de hand van de tweebeen regende. Waarschijnlijk had hij net zo goed gewoon naar ze toe kunnen lopen, maar sluipen maakte de jacht spannender. Tot zijn genoegen bemerkte Mr. Tips dat hij het sluipen nog niet verleerd was. Zijn oude spieren waren nog soepel genoeg om de geruisloze passen te zetten.

Toen hij dichtbij was, merkten de duiven hem nog steeds niet op, maar de tweebeen wel. 'Hé,' riep hij 'jij gaat die arme duiven toch niet aanvallen, hè?' Eigenlijk was dat precies wat ik van plan was, beste man, antwoordde Mr. Tips in gedachten. 'Ksst, ga weg, kat,'vervolgde de man en hij zwaaide met zijn voorpoot voor Mr. Tips gezicht. 'Noem jij mij zomaar een kat?' blies Mr. Tips, 'Weet je wel niet wie ik ben? Ik ben Mister Oswald Tips, zoon van de Parijse schone Madame Bettina Peluche, winnares van tientallen prestigieuse kattenshowprijzen. Mijn vader was misschien wel de beroemdste showkat van Groot-Brittannië: Sir Blacky O'Hanley!' Dan tweebeen was niet onder de indruk van deze reeks namen en titels. Hij gaf Mr. Tips een duwtje met zijn hand. 'Hoe dúrf je!' blies deze en hij haalde uit. Daarna draaide hij zich om en liep beledigd weg.
In het midden van het grasveld ging hij zitten en begon zichzelf een uitgebreide wasbeurt te geven. Halverwege stopte hij en keek naar de ingang van het park. Er was een andere kat gearriveerd...

*Raad welk spelletje het is

[alleen Mr. Mistoffelees]}

Meeting for Misters (Mr. Mistoffelees) 2a421v

Rustig en sierlijk liep een jonge kater, nee beter gezegd een oude kitten van ongeveer 5 of 6 maanden door het bos. Hij wist precies wat hij ging doen: Tweebeen spullen bekijken en misschien wel wat meenemen. Want die Tweebenen doen er toch niets boeiends mee. Eindelijk zag hij hij een brede strook licht voor hem opdoemen en even leek hij iets sneller te gaan. Opeens hielden de bomen op. Vroeger was hij hier verbaasd over geweest inmiddels wist hij dat het kwam door die domme tweebenen. Vonden ze mooi, zo'n onnatuurlijk bos. Hij had zelfs een keer gehoord dat er hele gebieden zijn waar alle bomen recht in rijen stonden. Maar ja, sommige vreemde, buitenlandse katten vertelden ook dat er land bestond dat onder het water ligt. Tja, je moet niet alles geloven: Tweebenen zijn dom maar niet zo dom om altijd natte poten te hebben. Even huiverde hij, hij moest er niet aan denken: Dat je wakker word en je nest tot je poten onder water staat. En dat je dan altijd moet vissen omdat er nergens land is. Nee, dat moeten wel sprookjes zijn!

Opeens zag hij andere tweebeen nesten dan de houten nesten die de tweebenen Schuren noemen. Hij moest er bijna zijn, dan nog op zoek naar 1 van hun spullenplekken. De plekken waar ze van alles en nog wat hebben liggen en je het zo mee kan nemen. Heerlijk is dat, dat die dombo's de gewoonte hebben alles op stapels op hun paden te leggen. Hij liep verder en verder en uiteindelijk liep hij tussen allerlei soorten nesten. Af en toe raasde er een monster voorbij maar hij bleef netjes op het gras naast het donderpad. Opeens viel zijn oog op iets aan de overkant, een soort grasveld, met zitplekken en hij zag zelfs een grote waterplas, of was het een klein meer? Het kleine meer deed hem denken aan vissen, en de gedachte aan grote, lekkere vissen maakte hem hongerig. Dat tweebeenspul kon wachten, eerst lunchen.

Maar eerst, dat donderpad. Hoe komt hij daarover? Hij keek goed en zag geen monster aankomen. Rustig stak hij over, stap voor stap op de hete zwarte grond. Opeens hoorde hij gebulder en zijn ogen werden groot van angst. Meteen ging zijn rustige stappen over in een hard geren, nog net op tijd plofte hij in het gras terwijl een groot monster voorbij raasde. Hij zag nog net twee tweebeen kittens in het monster zitten. De arme kittens, zo jong en dan al opgegeten door een monster. Ergens had hij medelijden met de domme tweebenen. Toch ging hij verder, lunch! Hij betrat het grasveld en trippelde naar een muurtje zodat hij alles goed kon bekijken. Eenmaal erop gesprongen, nee geklauterd keek hij trots rond. Hij zag een tweebeen kater die grote dikke Duiven voerde. Zou dat niet lekkerder zijn als een vis? Maar opeens vlogen de duiven weg. Meteen zocht Mr.Mistoffelees de oorzaak, die makkelijk te ontdekken was: Een oudere zwart witte kater had ze opgejaagd. Domme Kittypet! Je moet ook niet zo opvallen als je jaagt!

Maar iets anders van de domme kittypet trok zijn aandacht. Hij hoorde de kater boos blazen en dat beviel hem wel. Hij besloot dat het misschien leuk was om samen te jagen, wie weet weet hij wel goede tweebeen spul plekken. Hij woonde hier immers. Sierlijk sprong hij van het muurtje. Hij hief zijn kin hoog en wandelde trots naar de kittypet toe. Hij zag dat de kittypet nu zichzelf waste. Hij zag ook hoe hij hem zag. Hij versnelde zijn pas en trippelde naar hem toe. " Zo te zien ging je jacht niet al te goed he?" Zei hij. Hij begon zijn poot te likken om te laten merken dat hij toch echt hoger kwa rang was dan de kittypet. " Hulp nodig van een echte jager?" vroeg hij weer. Hij stopte en bekeek de kater goed. Hij was knap, maar zijn zoete geur deed Mr.Mistoffelees duizelen. Hopelijk stinkt hij straks minder, na de jacht.

Templerun xD

_{De kat die aan kwam lopen was een kitten. Een langharige kitten met een zwart-witte vacht en geelgroene ogen. " Zo te zien ging je jacht niet al te goed he?" zei hij, waarna hij zijn poot begon te likken. 'O, jawel hoor, totdat die man roet in het eten gooide. Ik snap niet waarom sommige mensen duiven zo leuk vinden,' antwoordde Mr. Tips enigszins hooghartig. Hij bekeek de kitten beter. Het leek hem geen huiskat, daarvoor was hij te dun en zijn vacht zag er niet uit alsof hij ooit een borstel had gezien. Een zwerver dus. Misschien zo'n boskat, die zaten hier wel meer. "Hulp nodig van een echte jager?" vroeg de kitten en Mr. Tips wist meteen dat hij de kleine kat niet aardig vond. 'Ik wed dat ik vaker heb gejaagd dan jij, youngster,' zei hij op dezelfde hooghartige toon. Ging die kitten zomaar doen alsof hij een betere jager was dan een oudere kater! De jeugd van tegenwoordig....
'Zeg, hoe heet je eigenlijk, kitten,' vroeg hij, met een lichte nadruk op kitten. Hij was inmiddels weer rechtop gaan zitten, in de pose waarin hij gewoonlijk zat: fier rechtop, met zijn staart om zijn pootjes. Nu had hij de punt van zijn staart een stukje omhoog gekruld. Met zijn amberen ogen bekeek hij de kitten keurend, zoals de jury van een kattenshow de katten bekijkt. Als een jury hém bekeek, zou hij zeker veel punten scoren, al was het misschien in de categorie: gemengdde raskatten. Zijn goed verzorgde, gitzwarte vacht glansde als lak en het witte vlekje op zijn borst stak daar scherp tegen af. Een mooi contrast, zou de jury zeggen, en die witte pootjes maken het ook helemaal af. Ook zijn ogen zijn mooi: ze hebben de kleur van barnsteen. Bovendien heeft hij een mooie houding: zo netjes en trots rechtop. Ja, ik denk dat hij een geode kans maakt om te winnen, net zoals zijn beide ouders. Het zit in de familie zo te zien. Zijn baasjes zullen wel heel blij zijn met deze Mr. Tips...

(het is inderdaad Templerun )}

'O, jawel hoor, totdat die man roet in het eten gooide. Ik snap niet waarom sommige mensen duiven zo leuk vinden,' Zei de Bijna geheel zwarte kater. Het duurde even voordat Mr.Mistoffelees door had dat 'man' tweebeen moest betekenen. " Hmm... Tweebenen zijn nou eenmaal domme wezens. Maar misschien wachten ze tot die duiven nog vetter zijn.. En voeren ze ze daarom extra veel. Ze zijn makkelijker te vangen als dikzakken omdat ze slomer zijn, en er is meer vlees aan..." Hij bekeek de kater eens goed, hij ontdekte nu pas de witte voorpoten. Maar het stukje wit op zijn borst had hij al wel gezien. 'Ik wed dat ik vaker heb gejaagd dan jij, youngster,' " Die uitdaging ga ik aan... Kittypet. T'is niet slim om een bloodclanner uit te dagen. Dat zou je moeten weten" Het laatste kwam er iets dreigender uit dan het ervoor. Maar echt kwaadaardig was het ook weer niet, hij wou deze kittypet wel te vriend houden. Hoe zou hij eigenlijk heten? Blijkbaar vroeg de kittypet zich hetzelfde af want hij vroeg naar zijn naam. " Mistoffelees, Mr.Mistoffelees om precies te zijn, en jij?" Hij huiverde even toen hij de kat hem zo zag keuren. Ach, de kat zelf was geen lelijkerd. Zijn vacht glinsterde als ravenveren. En zijn ogen hadden een aparte maar mooie kleur. Bijna fel geel, maar net niet. Hij vroeg zich af hoe die kijkers waren als het nacht is. Maar toch, hij was een stuk mooier: Zijn halflange vacht die hem soms jonger en soms een stuk ouder eruit liet zien dan hij eigenlijk was. Zijn gele met groene ogen. En zijn trotse houding maakte hem aantrekkelijk, al zei hij het zelf. En zijn mysterieusheid maakte hem een echte bloodclanner. Maar soms leek hij aardig en lief, later zou hij daar flink gebruik van moeten maken. Mensen misleiden met je uiterlijk is niet alleen slim, maar ook nog eens leuk om te doen. Misschien zou hij ooit iemand wijs maken dat je bij hem alles kwijt kan, en vervolgens alles door vertellen en haar langzaam kapot maken. Ach, toneelspel is nou eenmaal leuk. Hij oefent nu al enkele weken om mensen wijs te maken dat hij een muis in 1 hap op kan. Of dat hij de muis opeens laat verdwijnen. Dat lijkt hem best grappig als katten je eerst zien eten maar als ze even later weer kijken de muis opeens verdwenen is. En daarna is ie er opeens weer! Ja dat leek hem stoer... " Zin om samen te jagen? Zit er trouwens vis in dat meer daar?" Zei hij om weer in gesprek te raken.

Net gedownload xD

_{" Hmm... Tweebenen zijn nou eenmaal domme wezens. Maar misschien wachten ze tot die duiven nog vetter zijn.. En voeren ze ze daarom extra veel. Ze zijn makkelijker te vangen als dikzakken omdat ze slomer zijn, en er is meer vlees aan..." bedacht de kitten. Mr. Tips schudde zijn hoofd. 'Je weet niet erg veel van mensen, wel?' zei hij een beetje spottend. 'Mensen eten geen duiven. Of in ieder geval vangen ze geen parkduiven.'
Nadat Mr. Tips zijn opmerking over het jagen had gemaakt, reageerde de kitten: " Die uitdaging ga ik aan... Kittypet. T'is niet slim om een bloodclanner uit te dagen. Dat zou je moeten weten" antwoordde de kitten. Aha, een BloodClanner dus. BloodClan was de Elite toch? Een koelbloedige groep moordenaarskatten was het. Als de kat tegenover hem geen kitten was geweest had Mr. Tips misschien enige angst gevoeld. Hij was dan niet zo'n dikke, slome kat als veel andere huiskatten, hij was immers nog een echte kater, maar een vechtersbaas kon je hem niet bepaald noemen.

Toen hij naar de naam van de kitten vroeg, antwoordde deze: "Mistoffelees, Mr.Mistoffelees om precies te zijn, en jij?" 'Ik heb liever dat je 'u' tegen me zegt, Mister Mistoffelees, maar als je het graag wilt weten: ik ben Oswald Tips, Mr. Tips voor jou. En mocht het je interesseren: ik ben de zoon van Mme Bettina Peluche en Sir Blacky O'Hanley, misschien wel de succesvolste showkatten ooit van Europa en misschien zelfs de wereld.' De trots in zijn stem was duidelijk te horen. Hij wás ook trots op zijn afkomst. Hij was misschien geen volbloed, hij bezat toch de kenmerken van twee beroemde raskatten. Dat hij een mengeling van de twee rassen was, vond hij geen probleem. Hij was er ook trots op dat hij niet zomaar gefokt was. Mme Peluche en Sir O'Hnaley waren niet zomaar door de mensen bij elkaar gezet in de hoop mooie kittens te krijgen. De twee hadden elkaar zelf uitgekozen en de kittens waren hún keuze geweest, niet die van hun baasjes. Mr. Tips dacht glimachend terug aan depoezen die híj kittens had geschonken. Vroeger was hij een echte vrouwenversierder. Zijn slanke bouw, glanzende vacht en zijn manieren van een echte gentleman had geen poes kunnen weerstaan. Hij vond het wel spijtig dat hij zijn kroost nooit had gekend. De poezen waren alleen bij hem om kittens van hem te krijgen en al stemden beiden in, ze konden nooit bij elkaar blijven. Zeker niet als hij hier woonde en de peos in een land als Rusland of Australië. Hij glimlachte toen hij aan Miska Seryi dacht. Zij was een van de mooiste en liefste poezen die Mr. Tips ooit had gezien. Ook zij was geen volle raskat, maar een mengeling tussen een Blauwe Rus en een Turkse Vankat. Ze had de bouw van een Turkse Van, maar een mooie, zilvergrijze vacht met een witte punt aan haar start, als van een vos en ze had witte pootjes, zoals Mr. Tips.

"Zin om samen te jagen? Zit er trouwens vis in dat meer daar?" vroeg Mistoffelees. Hij was nog niet eens zo gemeen. Voor een Elitekat tenminste. Hij zou wel wat meer manieren mogen leren. 'Veel vis zal het niet zijn. Ik zie de mensen er wel eens zitten met hun hengels: lange stokken met een dunne draad en een vlijmscherpe haak eraan, maar ik heb ze nog nooit iets zien vangen.' Hij dacht terug aan de keer dat hij had ontdenkt dat vishaken erg scherp waren. Hij had er nog een klein littekentje op zijn poot van. 'We kunnen wel op vogels jagen. Die zitten hier genoeg,' vervolgde hij.}

'Je weet niet erg veel van mensen, wel?' zei de kater hoofdschuddend en met een spottende toon. Even had Mr.Mistoffelees de neiging hem in zijn gezicht te slaan maar hij hield zich in. 'Mensen eten geen duiven. Of in ieder geval vangen ze geen parkduiven.' Hij was verbaasd om dit te horen maar hij probeerde dat te verbergen en antwoordde ook met een spottend toontje: " Hmmm, je hebt gelijk ik weet weinig van die tweebenen die jij mensen noemt. Alleen wel dat ze ontzettend dom zijn."

Hierna volgde het naam-vertel-gesprek. Het antwoord van de kater begon met dit: 'Ik heb liever dat je 'u' tegen me zegt, Mister Mistoffelees' En het irriteerde de kleine bloodclanner enorm. Hij kon toch zeker zeggen wat hij wou? En al helemaal tegen zo'n achterlijke kittypet. " Ik praat geen kittypet's" Snauwde hij zachtjes. Maar de kittypet ging gewoon door met zijn verhaal: 'maar als je het graag wilt weten: ik ben Oswald Tips, Mr. Tips voor jou. En mocht het je interesseren: ik ben de zoon van Mme Bettina Peluche en Sir Blacky O'Hanley, misschien wel de succesvolste showkatten ooit van Europa en misschien zelfs de wereld.' zozo, dus deze kater was bij de tweebenen geliefd. Vandaar dat hij zoveel van zichzelf dacht. Een verwend mormel: Dat is het. Maar de zwarte kitten zei dit niet en antwoordde koeltjes met " Zo, dus ook een Mister, Mister Tips... Erg bijzonder bent u dus, of niet soms? " Hij spotte een beetje met dat laatste. En glimlachte erbij.

Ach die kittypets toch, zo dom en zo eigendunk. Ze weten vaak niet veel meer van de wereld dan hun eigen huis, soms niet meer dan een kamer! En dan eraan denken dat ze van de twoleg spul eten, en met twoleg kits spelen. Bah, tja en ze stinken altijd naar die verschrikkelijke zoete geur van hun Twolegs. En het zal hem niets verbazen dat ze ook de hersenen van hun Twolegs krijgen als ze er maar lang genoeg wonen. Wedden dat ze de makkelijkste prooi voor monsters zijn? Dat die maar vaak genoeg Twolegs en hun katten eten? En dan nog die vreselijke halsbanden die er zijn: Strikken, roze bandjes, hoeden, T-shirts, halsbanden met een stoffen driehoekje eraan en ga zo maar door. En dan nog te bedenken dat ze daar trots op zijn! Die sukkels... Nee, Kittypets zijn zielige, verwende wezens die er beter minder dan meer konden zijn...

Hij werd uit zijn gedachtes gesleurd door de stem van de kater die antwoord gaf op zijn vraag. 'Veel vis zal het niet zijn. Ik zie de mensen er wel eens zitten met hun hengels: lange stokken met een dunne draad en een vlijmscherpe haak eraan, maar ik heb ze nog nooit iets zien vangen.' zei hij. 'We kunnen wel op vogels jagen. Die zitten hier genoeg,' ging hij verder. " Best, die dikzakken moeten makkelijk te krijgen zijn. Ik vraag me af of hun vleugels hen nog wel kunnen dragen...." Hij liep al weg van de kater en keek naar een bankje waar een stel domme vogels vreemde kruimels aan het oppikken waren. Hij koos een lekkere vette uit en sloop erheen. Toen hij er nog een foxtail vanaf was waagde hij de sprong zodat de andere duiven hem niet opmerkte en de dikke waar konden schuwen. Maar vlak voordat hij landde leek de duif hem te zien en vloog hij weg. Mr.Mistoffelees kon hem nog zien terwijl hij boven hem vloog. Opeens kwam er een klein wit vlekje naar beneden. Verbaasd keek hij ernaar. " Flash!" Klonk het. En opeens zat zijn hele gezicht onder het witte spul. Meteen begreep hij wat het was. " Mousedung!" Vloekte hij voor zich uit.

_{" Hmmm, je hebt gelijk ik weet weinig van die tweebenen die jij mensen noemt. Alleen wel dat ze ontzettend dom zijn." 'Sommigen, misschien, maar nu onderschat je ze. Ja, ze kunnen hele rare dingen doen, maar dom kun je ze niet noemen,' antwoordde Mr. Tips. " Ik praat geen kittypet's" zei Mistoffelees. Mr. Tips trok een wenkbrauw op. " Zo, dus ook een Mister, Mister Tips... Erg bijzonder bent u dus, of niet soms? " ging Mistoffelees spottend verder. 'Ach, er zijn behoorlijk veel Misters op deze wereld, maar ik verdien de naam in ieder geval wel, in tegenstelling tot sommige anderen...' antwoordde Mr. Tips koeltjes. Nadat Mr. Tips over de duiven had verteld zei Misttoffelees: " Best, die dikzakken moeten makkelijk te krijgen zijn. Ik vraag me af of hun vleugels hen nog wel kunnen dragen...." Mr. Tips keek toe hoe hij een paar duiven op een bankje besloop. Helaas mislukte de poging jammerlijk. De duif vloog weg. En hij liet een cadeautje achter. 'Flatsh' klonk het. Mistoffelees leek niet erg blij met dit presentje en vloekte. Mr. Tips keek hem met een spottend glimlachje aan. 'Ja, die 'dikzakken moeten makkelijk te krijgen zijn,' kopieerde hij Mistoffelees' woorden, 'voor een ervaren jager tenminste, vervolgde hij. 'Zal ik het eens voordoen?' Hij keek rond en zag de duiven. Ze waren niet veel verderop neergestreken op het grasveld. Mr. Tips begon ze te besluipen. Hij had al een tijd niet gejaagd, het was niet nodig om aan eten te komen, maar was het nog niet verleerd. Gelukkig was hij als jonge kater een fervent jager geweest. Hij deed het veel en hij deed het goed. Die vaardigheden kwamen hem nu goed van pas. Hij kon zijn witte poten nog steeds geruisloos neerzetten. Hij kon nog steeds doodstil blijven staan, zonder zelfs maar een snorhaar te bewegen, als een duif zijn kant op keek. De duiven hadden niets in de gaten. Het waren ook niet de moeilijkste vogels om te besluipen. Ze waren half tam geworden door het gevoeder van de mensen en vluchtten niet zo snel. Toen Mr. Tips dichterbij gekomen was sprong hij. Hij landde bovenop een duif, die wild met zijn vleugels begon te slaan. Een vleugel sloeg hard in Mr. Tips' gezicht, maar de kater beet de duif dood. Hij hijgde even. Zijn conditie was wel eens beter geweest. Maar: hij had de duif gevangen en dat was al beter dan die 'Elite'kitten. Hij stapte met parmantige passen en de duif in zijn bek naar Mistoffelees en gooide de duif voor hem neer. Daarna keek hij de kitten zwijgend aan.}

Hij negeerde de preek van Tips over zijn Mister gebeuren. Hij ving wel iets op over Onterechte misters ofzo, maar echt volgen deed hij niet. Hierna gebeurde dus zijn duiven-vang-incidentje en terwijl het witte spul over zijn kop heen liep hoorde hij mister Tips spottend zeggen: 'Ja, die 'dikzakken moeten makkelijk te krijgen zijn,' kopieerde hij Mistoffelees' woorden, 'voor een ervaren jager tenminste, vervolgde hij. 'Zal ik het eens voordoen?' Mr.Mistoffelees voelde hoe hij rood werd van woede en even had hij zin om deze verwaande kater voor zijn snuit te slaan en zijn klauwen, of beter zijn tanden, in zijn nek te zetten. Hij hield zich nog net in om twee redenen: ten eerste wou hij niet langer onder de vogelpoep zitten, ten tweede wou hij wel zien hoe deze kater faalde. " Best" Zei hij kortaf. Hij liep naar het meertje toe en probeerde met 1 poot te kijken of hij erin kon staan. Hij voelde de bodem niet dus stak hij vanaf de rand zijn hoofd erin en probeerde met 1 poot het witte eraf te krijgen. Toen hij eindelijk verlost leek te zijn stak hij zijn doorweekte kopje weer de lucht in, nam een goede hap lucht en draaide zich om. Vanaf de iets verhoogde rand die om de vijver heen zat kon hij nog net zien hoe de kater een vette duif doodbeet. De kater liep op hem af en iets aan zijn houding gaf de kitten neigingen hem eens flink wat toetetakelen maar hij hield zich weer in. Met een plof viel de duif voor het verhoogde stukje, vlak voor hem. De kater keek hem zwijgend aan maar in zijn ogen was trots en overwinning te zien. Het jammere was dat Mr.mistoffelees alleen maar door het verhoginkje van ongeveer een mousetail even groot was als de kater. Hij was normaal dus veel kleiner. Toch was hij vastbesloten om ook een goede slag te slaan. " Mooie vangst" Zei hij maar. " Nu ik weer..." Hij sprong van de verhoging af en trippelde een eindje weg. 2 voslengtes van een groepje duiven bleef hij staan. Hij bestudeerde het groepje even. Hij had geleerd van zijn vorige fout en was vastbesloten het nu beter te gaan doen. De wind blies tegen zijn gezicht, hij had dus een voordeel op de duiven. Hij wou iets meer dan 1 duif, iets bijzonders. Opeens viel zijn oog op een gespierde, voor zover een duif dat kan zijn, grote, zwart met wit gevlekte duif. De duif had niet veel vlees maar leek zo ontzettend machtig dat Mr.mistoffelees besloot hem te nemen. Het mooiste van de duif waren zijn blauwe ogen, hij had nog nooit zo'n mooie duif gezien. Hij sprong in de jacht houding. Sloop vooruit, en rook de geur van vlees, bloed en duif. De duif keek omhoog van zijn gepik en de kitten verstarde. Roerloos zag hij hoe de duif zijn soortgenoten bekeek en heel even leek het alsof de duif hem zag. De zwart-witte kater was opgelucht toen het beest weer ging pikken. Hij sloop verder, rustig en in concentratie. Nog 2 mousetails. Dat moest hij kunnen springen. Hij verschoof in doodse stilte een beetje in een goede spring houding. Wachtte op een goed moment en sprong een mooie grote sprong. Hij eindigde precies op het zwarte mormeltje dat meteen begon te klapwieken. Even leek alles om hem heen veren en vogels van de opvliegende beesten. Opeens voelde hij de nek in zijn bek en beet hij er kort maar sterk in. Opeens was het allemaal stil. Hij liet de nek los en merkte nu pas dat het geklapper gestopt was. Hij opende zijn bek en zag de duif op de grond vallen. Hij bekeek zijn vangst eens goed, van dichtbij had hij toch iets meer vlees. De mooie ogen van het dier keken roerloos naar de lucht waar zijn soortgenoten een eind verderop vlogen. Hij pakte hij dier weer bij zijn nek en liep er mee naar de kater. Hij wierp het met gemak naar hem toe. " En? Wat zeg je daarvan?" Zei hij uitdagend maar ook trots.

_{Toen Mr. Tips de duif had neergelegd zag hij Mistoffelees natte kop. Zo te zien had hij de duivenpoep eraf gewassen. Mr. Tips glimlachte. Het zag er werkelijk niet uit. De kitten zat op de verhoogde rand zodat hij op ooghoogte zat met de oudere kater. "Mooie vangst," zei Mistoffelees, "Nu ik weer..." 'Gaat uw gang,' zei Mr. Tips met niet-gemeende beleefheid. Hij keek naar de kitten toen hij op een groep duiven af sloop. Hij was duidelijk gefocust op een duif die wat groter was dan de anderen. Het was een zwart-wit gevlekt mannetje. Mistoffelees begon te sluipen en Mr. Tips zag dat hij het goed deed, ook al was hij nog zo jong. Die Elite leidde hun kittens goed op. Voor de jacht, maar waarschijnlijk ook voor het gevecht. Misschien zelfs vooral voor het gevecht.

De zwart-witte kitten sloop steeds naderbij, maar toen de duif in dezelfde kleur opkeek om de omgeving te inspecteren bleef hij doodstil staan. Dat is nog eens bijzonder, dacht Mr. Tips, een kitten die ook stil kan staan in plaats van alleen als een gek rondspringen met van die tomeloze kitten-energie. Niet dat het hem echt verwonderde. Elite-kittens werd natuurlijk wel geleerd stil te staan en beheerst te sluipen. Toen Mistoffelees op de duif sprong volgde eerst een flink gevecht. Hij was niet eens zo veel groter dan zijn prooi. Toen, opeens, lag de duif stil.
Mistoffelees tilde hem op en liep met een trotse houding naar Mr. Tips toe. "En? Wat zeg je daarvan?" vroeg hij uitdagend. Mr. Tips bekeek de vangst en trok zijn wenkbrauwen lichtjes op toen hij de mooie blauwe ogen zag. Hij keek op en een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht. 'Niet slecht,' zei hij, 'helemaal niet slecht.' Hij had er misschien nog 'voor een kitten' aan toe willen voegen, maar dat deed hij niet. Ondanks de brutaliteit van die kleine katertje mocht hij toch wel een klein complimentje. Die toevoeging zou de kleine lofuiting meteen weer teniet doen.}

'Niet slecht,' was het enige wat de kater zei, 'helemaal niet slecht.' hij leek het te menen maar toch had hij wat meer verwacht dan alleen een kleine 'niet slecht'. Een 'fantastisch' had niet gehoeven maar hij was toch net iets blijer geweest met een 'erg goed' of een 'bijna perfect'. " niet goed dus..." zei hij teleurgesteld terwijl hij met een bijpassende blik naar zijn poten keek. Hij had het kleine glimlachje net gemist en misschien was hij daarom wel teleurgesteld. Opeens voelde hij woedde opkomen, wat durfde die kittypet eigenlijk wel? Hem minderwaardig maken he? Nou hij zal eens zien hoe veel belangrijker hij was! Hij deed zijn klauwtjes weer uit en haalde snel naar de neus van de sjieke kater uit. " Dat krijg je ervan als je een Bloodclanner beledigd" zei hij in het gezicht van de kater. Langzaam was zijn woedde weer weggegaan en de klap had hem tevreden gesteld, voorlopig. " Nu, eten" Hij had geen zin meer in beleefde praatjes. Hij nam een paar happen uit de grote, mooie vogel en verzamelde de veren netjes bij elkaar. Vervolgens duwde hij de half opgegeten prooi naar Mr.tips toe. " Voor jou, eet smakelijk, of lust je soms geen verse prooi?" Hij keek even spottend naar de zwart/witte kater. Ergens begon hij een hekel te krijgen voor de deftige, irritante en slimme kater. Maar aan de andere kant groeide zijn respect voor hem ook. De kater leek in elke instantie rustig en kalm te blijven, hij kon meer dan de meeste kittypets die hij ontmoet had en hij wist veel van de tweebenen te vertellen.

_{"Niet goed dus..." zei Mistoffelees teleurgesteld. Dat bedoelde ik helemaal niet, wilde Mr. Tips zeggen, maar hij kreeg de kans niet. De kitten haalde naar hem uit. Viel hem aan! En dat om een verkeerd geïnterpreteerde opmerking! "Dat krijg je ervan als je een Bloodclanner beledigd" zei de kitten. Mr. Tips boog net op tijd achteruit, maar er kwam nog een klein krasje op zijn neus. Zijn ogen vernauwden zich en het glimlachje verdween van zijn gezicht als sneeuw voor de zon. Die Elitemormels zijn ook allemaal hetzelfde. Allemaal even gewelddadig. Hoe kon ik denken dat deze anders zou zijn? Misschien aardiger omdat hij nog een kitten was? Nee, hij is gewoon zoals alle Bloodclanners. Die zijn zelfs achterdochtig over een compliment. Ze horen niet eens of er wel of geen sarcasme in zit.

De kitten was na deze ene uitval alweer gekalmeerd en begon te eten. Toen hij de helft van de vogel op had duwde hij de overgebleven helft naar Mr. Tips. Dus Bloodclanners kennen het begrip 'delen' nog wel. "Voor jou, eet smakelijk, of lust je soms geen verse prooi?" zei de kitten spottend. Mr. Tips keek Mistoffelees kalm aan. Zijn vriendelijkheid had de kitten al verspeeld. 'Sorry, maar ik heb liever niet dat mijn eten vies is geworden door een zwerfkat,' zei hij koeltjes en hij begon te eten van de duif die hij zelf had gevangen. Vanuit zijn ooghoek bekeek hij Mistoffelees terwijl het leek alsof hij alleen op zijn eten lette. Gewoon voor het geval dat de kitten iets uit wilde halen.}

Onderwerp: Re: Meeting for Misters (Mr. Mistoffelees)