One way to start it. [ T Y K I }

_{Het geluid van een tak die brak verspreidde zich rond het woud. Juniperberry keek schichtig om zichzelf heen, op zoek naar een enkele beweging. Het geluid nam af en de stilte keerde terug. Met een lichtjes gebogen hoofd stapte ze verder. De grond waar ze haar poten op neerlegde voelde koud en dor aan. Een onbehagelijke rilling liep over haar rug. Ze had een naar gevoel, het leek alsof iemand naar haar keek.. Zonder enkele emotie te tonen liep ze verder. Geef nooit toe aan je angsten, had ze geleerd. En hier was ze dan ook goed in. Doordat ze vaak een stalen gezicht aannam geloofde alle katten haar, terwijl ze eigenlijk blufte. Haar doorzettingsvermogen was haar sterkste punt. De katten uit haar Clan wiste dat haar humeur vaak ineens kon omslaan. Door die reden spraken katten haar ook niet erg vaak aan. En dat was ook wel zo'n beetje wat ze wilde. Ze was vaak het liefst alleen. Een schrille krijs waakte haar uit haar gedachtes. Een grote wit met zwarte vogel spreidde zijn vleugels en vloog rakelings langs haar oren. Met een krachtige sprong ging ze opzij, terwijl ze de vogel goed in de gaten hield. Toen hij uit het zicht verdwenen was, begon ze weer te lopen. Het leek alsof haar poten steeds meer verzwaarde, en ze vond het tijd om even te rusten. Ze had een goed plekje uit gezocht tegen een boom. Het was lichtjes bedekt met vochtige blaadjes, die warm aanvoelde op haar pels. Even legde ze haar hoofd op haar poten, en langzamerhand vielen haar ogen dicht. Ze had even zo gelegen, tot ze haar ogen weer opende. Weer dat gevoel. Het gevoel dat iemand haar bewegingen volgden. Met haar ogen wijd opengesperd tuurde Juniperberry door het woud. Ze nam de omgeving in zichzelf op, maar kon geen teken van leven ontdekken. Ze stond op en likte even aan haar vacht. Toen ze weer keek, miauwde ze luid; 'Wie is daar?' Haar stem klonk kil en rauw, en het geluid sterfde langzaam af. Ongeduldig wachtte ze op een antwoord.

- Only Tyki -}

Het was geen gebruikelijk aanzicht om een Clankat in een bos buiten zijn territorium te vinden. Toch kon Tyki niet ontkennen dat deze poes zeker de ShadowClan geur droeg. Voor hem onbekende zaken moesten haar hierheen getrokken hebben, recht in het territorium van de vijand. Clans noemde alle rogues hun vijanden, dus was het over het algemeen niet vreselijk snugger om de veilige haven te verlaten. Haar verschijning hier had echter wel zijn interesse gewekt. Tyki was in een redelijk vrolijke bui, hoewel deze zo kon omslaan. Vandaag stond er een spelletje op het menu. Hij had de poes nu al een tijdje gevolgd, verborgen in de schaduwen van het bos. Enkele keren had ze stilgestaan en om zich heen gekeken. Hij kende het gevoel dat ze ongetwijfeld beleefde. De brandende sporen van ogen op je rug. Ze kwam er echter niet achter wie haar volgde. Toen ze eenmaal ging liggen nam hij plaats in een paar struiken vlakbij. Het duurde niet lang voor de poes opstond en haar vacht een paar likken gaf, waarna ze haar stem liet horen en vroeg wie er was. Dit was natuurlijk het moment waarop hij zijn entree moest maken. Als hij zijn donkere persoonlijkheid nu op had gezet, zou hij een stuk sjieker overgekomen zijn. In plaats daarvan wandelde hij met een rustige tred de struiken uit en ging vlakbij zitten, om vervolgens zijn eigen vacht een paar snelle likjes te geven. Op zijn mond lag een lichte grijns, maar deze betekende niet veel. Hij was niets van plan, hij was gewoon nieuwsgierig wat ze hier deed. 'Hallo Clankat' sprak hij op rustige toon. Zijn stem klonk zeer relaxed, er was immers niets aan de hand.

TYKI MIKK

_{Het gevoel dat iemand je al de hele tijd achtervolgde, het nekte haar. Haar gevoel gaf haar immers wel gelijk. Nadat ze had gevraagd wie er was, zag ze met haar ogen tot spleetjes geknepen een zwarte kater uit de struiken achter haar stappen. Hij gaf een kalm gevoel, en liep rustig op haar af. Een klein stukje van haar af ging hij zitten, en begon ook zijn vacht te verzorgen. Tot die tijd had Juniperberry geen enkele beweging gemaakt, alleen afwachtend toegeken. Ze zag vanuit haar ooghoek hoe een lichtelijke glimlach op zijn gezicht getoond werd. Het gaf haar een kleine rilling, bij dit soort katten moest je altijd uitkijken. Dat had ze in de loop der jaren wel gemerkt. Je kon ze nooit inschatten, iets wat bij haar ook niet al te makkelijk was. Het lag echt aan haar bui. Eindelijk begon de kater die voor haar zat te spreken. 'Hallo Clankat.’ Begon hij, op een zeer rustige toon. Naar haar idee was zijn houding niet vijandelijk, alsnog bleef ze gewaarschuwd. Bij het woord ‘Clankat’ ontsnapte er een kleine grauw uit haar keel. Ze schatten Clankatten altijd in als een minderwaardige, oftewel zwakke katten. Hiermee moest je niet bij haar aankomen, ze werd niet graag vergeleken met die andere zachtaardige katten. De meeste wisten dat ook wel, maar nieuwkomers moesten oppassen. Ondanks dat hij haar zo begroette, sloeg haar stemming niet meteen om. Integendeel zelfs, ze was nog redelijk vrolijk vandaag. Zijn vorige antwoord volkomen negerend, sprak ze; ‘Mag ik je naam weten?’ Dit was vaak zo’n beetje de eerste zin waar ze mee begon. Uit nieuwsgierigheid wou ze altijd weten wie ze voor zich had. Soms kwam ze diezelfde kat ook wel weer eens tegen, en dan kon je ze maar beter kennen. Aan zijn geur bleek dat hij zelf geen Clankat was, maar vermoedelijk Rogue. Dit soort katten mocht ze wel. Op haar vijanden na dan.}

De poes had zich in de tijd dat hij was verschenen erg stil gehouden. Tyki nam aan dat ze eerst de situatie inschatte voor ze actie zou ondernemen. Geen domme zet, vooral als je wist wie je voor je had. Hoewel Tyki zich op het moment goed wist te gedragen, kon dit op de vreemdste momenten omslaan, en snel ook. Eenmaal de noah in hem naar boven gebracht, was er geen weg meer terug en moest je uitkijken dat je het niet met je leven moest bekopen. De precieze reden waarom hij zijn twee levens zo graag uit elkaar hield en ook niet met zijn normale vrienden omging als hij bepaalde zaken af te handelen had. Veel te gevaarlijk om de twee met elkaar te laten mengen, tot een soort grijs. Nee het hebben van die beide kanten was wat zijn leven zo interessant maakte. Althans, dat was zijn eigen mening erover. Een ander zou het waarschijnlijk enkel ingewikkeld vinden om met twee persoonlijkheden rond te lopen, terwijl je elke dag je best deed om ze niet in elkaar te laten versmelten, of de donkere kant het roer te laten overnemen. Dat zou zacht uitgedrukt catastrofaal zijn voor iedereen die hij niet mocht en nog vele onschuldigen. Zelfbeheersing was iets wat hij nu wel had, maar ook dit was soms moeilijk te behouden. De poes was ondertussen toch gaan bewegen en vroeg hem nu naar zijn naam. Toepasselijke opening en hij maalde er niet om dat ze hem niet eerst terug had gegroet. 'De naam is Tyki Mikk. En wat is die van jou?' sprak hij kalm.

TYKI MIKK

_{Ook hij nam de tijd om rustig na te denken. Ze voelde dat hij wat verbergde, maar verder dan dat kwam ze niet. Ondanks dat ze best hard kon zijn, kon ze dingen ook zeer goed aanvoelen. Dit was dan ook weer zo’n punt waarbij zij vaak in het voordeel was. Ze voelde al ver van tevoren wanneer een kat een aanval inzette. Of juist probeerde te vluchten. De meeste katten vergeten dat wanneer ze aanstalten maken te vertrekken of aan te vallen, er zich trillingen in de grond bevinden die zij zeer goed kan aanvoelen. Maar voor nu bleek dat bij dit zaakje niet nodig. De kat voor haar zou zeker niet zomaar vertrekken, maar dat zag je ook wel aan zijn houding. Toch liet ze het niet te veel opvallen dat ze aan hem dacht, en verborg dat door een beetje met haar poten te wiebelen. Dit leidde af. Uiteindelijk gaf de kater antwoord op haar vraag. 'De naam is Tyki Mikk. En wat is die van jou?' Weer nam ze de tijd om te antwoorden. Natuurlijk had ze kunnen verwachten dat deze kater ook naar háár naam zou vragen, dit was zo’n beetje het gewoonlijke riedeltje wat bij elk gesprek wel voorkwam. Toch wou ze haar naam niet zeggen, omdat dat benadrukte dat ze toch echt in een Clan zat. Bijna elke kat dacht dat Clankatten minder waren, maar dan kende je de ShadowClan nog niet. Dit was wel de gevaarlijkste Clan van allemaal. Hier zaten de meest duistere katten. Onverwachts nam ze de zithouding aan, en ging verder met het gesprek. ’Mijn naam luid Juniperberry.’ Hierna zou pas het mooie komen. Na het voorstellen kon je de ware aard van je tegenoverstandige kat inschatten. Of natuurlijk vragen wat hij hier deed. Ze bedacht dat dit het beste was om te vragen, en ging verder. ’Mag ik vragen wat je hier zoekt?’ Ze probeerde dit voorzichtig te brengen, een verkeerd woord en het gesprek nam een andere wending. Dat wist ze zelf maar al te goed.}

Met oprechte interesse wachtte hij op haar antwoord. Het was immers de opdracht om zo veel mogelijk van deze plek te weten te komen. Namen en informatie die je van anderen kreeg speelde dus een cruciale rol. Daarbij was hij er niet vies van om bepaalde zaken te gebruiken voor zijn persoonlijke amusement. Als hij ooit tegenover iemand kwam te staan in een bui met zijn donkere zelf, dan wist hij de woorden die hij had gehoord mooi te gebruiken. Anderen zouden dit waarschijnlijk aankaarten als een slechte eigenschap, hij vond het zelf prachtig. Net zoals hij zijn gespleten persoonlijkheid zeer interessant vond. Haar naam volgde al snel, waarna hij even knikte. 'Aangenaam Juniperberry' zei hij, nog altijd op kalme toon. Zijn houding was ontspannen, terwijl hij de vergaarde informatie even op een rijtje zette. Ze was van ShadowClan en heette Juniperberry. Waarom ze op rogue territorium liep was hem echter nog altijd onbekend. Dat kwam later wel. Alsof ze zijn gedachte kon lezen en de vraag terug wilde kaatsen, kwam daar de vraag wat hij hier zocht. Een glimlach bekroop zijn lippen, waarna hij even omhoog keek, om vervolgens weer naar de poes te kijken. 'Voor zover ik weet is dit rogue territorium, dus je kan zeggen dat ik gewoon wat rondliep. Wat mij meer interesseert is wat een Clankat hier doet' sprak hij zuiver, met een licht vragende toon op het eind. Zijn manier van omgaan was in deze situatie heel rustig, redelijk open. Het hing echter altijd van het antwoord van een ander af, of deze stemming niet om zou slaan. Voor je het wist had je een echte gentleman voor je neus. Alleen dan wel eentje die je het liefst op een creatieve manier uit elkaar haalde. Als hier tijd voor was tenminste. Daarbij had hij gehoord dat Road zich ergens rond de Clans bevond en hij was erop gebrand om haar tegen te komen. Ten eerste wilde hij weten wat ze hier deed en daarbij was het al veel te lang geleden dat die twee samen lol hadden gemaakt.

TYKI MIKK

Onderwerp: Re: One way to start it. [ T Y K I }