When you don't realize it.

Zijn licht blauwe ogen werden geopend, terwijl een diepe gaap uit zijn bek rolde. Vermoeid stond hij op, gisteren had hij lang wakker moeten blijven. Er waren wat dingen gebeurd sinds hij terug was gekomen van de ontmoeting met Tinderpaw. Toen hij eindelijk tijd had om te slapen, had hij gedroomd over haar. Haar mooie helderbruine ogen, haar prachtige vacht. Hij wist niet waarom, maar hij had er een warm gevoel bij. Hij slaakte een diepe zucht en boog zijn hoofd. Angelvoice was al de den uit, ze had hem de tijd gegeven om uit te slapen. Maar zoals gewoonlijk kon hij dit niet. Hij sloeg even met zijn staart en rekte zijn poten uit. Opstaan was de laatste tijd moeilijker. Met de nachtmerries die hij had gehad, het waren maar kleine fragmenten, maar hij durfde er niet over te praten. Hij stapte kalm de den uit, zijn haren stonden nog deels overeind van het slapen. Hij likte kort zijn vacht goed, en schudde zich even uit. Waarna hij naar beneden liep. Vriendelijk knikte hij alle katten die langs hem door liepen toe, totdat hij uiteindelijk bij de uitgang aankwam. Hij had geen tijd om even wakker te worden. Hij wou naar Tinderpaw toe, op de een of andere manier wou hij haar vandaag weer ontmoeten. Hij zou iedere grenslijn, vierboom, alles nagaan om haar te vinden. Hij liep door het gebied, en stopte ondertussen bij de plek waar hij haar kruiden had verstopt. Gelukkig lagen ze er nog. Hij raapte ze zorgvuldig op en rende verder door het territorium. Hij liep eerst langs de grenslijn van skyclan en windclan, hier wachtte hij even. Maar er was geen geur of teken van Tinderpaw. Daarna liep hij naar vierboom, hier rook hij haar geur juist wel. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, en een warm gevoel overlaadde hem. Waarom moest hij nou juist zich zo voelen? En voelde Tinderpaw hetzelfde? Hij ging zitten naast de hoge steen, zijn blauwe ogen gericht op Skyclan gebied. Hij legde het bosje kruiden naast hem, en zette zich geduldig neer. Zijn ogen keken naar een poes die hij al een korte tijd in het oog had. “Tinderpaw.” Zei hij, hard genoeg zodat zij het kon horen.

Tinderpaw

Sterke geuren woelden als een stroom van zuurstof rond de jonge poes heen. Zweet parelde op haar voorhoofd. Zelfvoldaan bekeek ze de stapels kruiden en bloemen die mooi naast elkaar lagen. Hun tere bladeren bewogen zachtjes op het ritme van haar adem. Tinderpaw inspecteerde de hoopjes afzonderlijk, opzoek naar foute of vergeten planten. Zachtjes mompelde ze de namen van de geneeskrachtige kruiden:"Lavender, catnip, primrose, ..." Met opgetrokken wenkbrauw bekeek ze het schandalig kleine hoopje Marigold. Hoe kan dat nu, ze had het pas enkele dagen geleden weer bijgevuld... Systematisch zocht ze naar de dag bij het Thunderpath. Bij Dapplepaw. Voor het eerst in dagen dacht ze weer aan Dapplepaw, de kater die met luid gesnor over zijn clan het verteld, de kater die haar begreep, wie het niets kon schelen dat ze haar naam verkeerd zei. Terwijl haar wangen gloeiden een prooi in de middagzon verscheen er een zachte glimlach op haar lippen. Lichtjes beschaamd richtte ze zich terug op het Marigold. Wat gebeurde er daarna. De monsters, hun gesprek, de zonsondergang. Plots vond ze het puzzelstukje dat er in paste. Ze moest het vergeten zijn. Met een laatste blik op de stapels draaide ze zich om en holde het kamp uit.

[size=9]And it's killing me when you're away
And I wanna leave
And I wanna stay
And I'm so confused
So hard to choose between the pleasure and the pain
And I know it's wrong
And I know it's right
And even if I tried to win the fight
My heart would overrule my mind
And I'm not strong enough to stay away

Snel vond ze haar plekje terug. Een verfromaaide afdruk van haar achterwerk merkte het kale grasveld dat zich naast het Thunderpath bevond. Ze rook de zwakke geur van Marigold nog steeds, als het spoor van een prooi die dagen had liggen rotten. Maar een andere geur was sterker. Een warme geur, zacht en aangenaam. Dapplepaw. Waarom was hij aan deze kant van het Thunderpath geweest? Misschien had hij de kruiden gestolen, of was dieper het territorium ingetrokken. Nee, nee dat kon niet dan had ze hem wel geroken. Zoekend naar een logische verklaring sjokte ze verder lang het donderpad, opzoek naar een spoor van de knappe kater. Dubbele gevoelens tolden rond in haar onderbuik. Net als enkele dagen terug vormden onrust en angst een scherpe klomp die de smaak van wrange gal met zich meebracht. Hij kon haar niet hebben belogen, zo was hij niet, nee... Ergens in haar achterhoofd vertelde een stem haar wat ze ontkende. Je weet niets van hem. Hij kan alles gelogen hebben. Hij is een onbekende. Tinderpaw schudde met haar kop, alsof ze de nare gedachten van zich af kon gooien. Het dal van the Fourtrees kwam in haar blikveld. De zwakke silhouet van de eeuwenoude eiken doemde naar voren. Tinderpaw versnelde bijna volautomatisch haar pas. Er was maar één plaats waar ze haar enge voorgevoelens kon ontkrachten, waar kon blijken dat ze fout had gezeten en dat hij toch de vriendelijk, mooie kater was die hij had geleken.

And it's killing me when you're away
And I wanna leave
And I wanna stay
And I'm so confused
So hard to choose between the pleasure and the pain
And I know it's wrong
And I know it's right
And even if I tried to win the fight
My heart would overrule my mind
And I'm not strong enough to stay away
[/center]
Een flits van hemelsblauw. Daar zat hij. Zijn pluizige staart keurig voor diens poten geslagen. Dapplepaw zat er zo onschuldig. De zon in zijn rug, vlak naast de hoge steen. Hij leek zo nederig en loyaal tegenover de twee grootste symbolen van het eeuwenoude clanverbond. Zo volledig. "Tinderpaw", mauwde de jong kater. Zijn stem was luid en mooier dan ze zich kon herinneren. Haar blik gleed naar het vormeloze hoopje naast hem. Marigold. "Hoi Dapplepaw", mauwde ze sereen maar luid. Met elke stap kwam ze dichter bij hem, bij elke stap groeide haar ongerustheid. De wind blies haar kant op, zodat Tinderpaws haren warrig kwamen te zitten. Onhandig hobbelde ze het dal in. Ze zag er niet bepaald elegant uit tegenover de windclan apprentice. Met een bruuske stop kwam ze enkele staartlengtes voor de kater tot stilstand. "Waarom... ligt die Marigold daar?", begon ze onzeker. De skyclan poes wou hem van niets beschuldigen. Gepijnigd keek ze hem zijdelings aan, zijn ijsblauwe blik vermijdend. Tinderpaw voelde hoe haar in haar buik een strakke knoop werd gelegd. De leerling haalde diep adem en mompelde:"Je hebt toch niets gestolen? Toch..." Het enige wat er nu in haar omging was zuivere hoop op een bevredigend antwoord terwijl de knoop steeds harder werd aangetrokken.

Zijn puur blauwe ogen keken hoe de poes op hem af kwam lopen. Hij volgde elke stap, elke beweging die ze maakte. Haar onhandigheid, zoiets had hij nog nooit gezien. Maar het beviel hem, heel erg zelfs. "Hoi Dapplepaw" Hoorde hij haar stem, luid genoeg voor hem om te horen. Toen ze enkele staartlengtes van hem af stond keek hij haar recht aan, maar ze leek zijn ogen te ontwijken."Waarom... ligt die Marigold daar?" Vroeg ze, hij keek naar de stapel kruiden, maar voordat hij zijn mond kon opentrekken sprak de poes weer. "Je hebt toch niets gestolen? Toch..." Hij keek weer terug naar haar, zijn helderblauwe ogen verbaasd van wat ze net had gezegd. "Gesloten? Nee..." Hij greep met zijn klauwen het bosje kruiden vast en duwde het naar haar toe. "Ik vond het zonde om zo te laten liggen, je weet maar nooit wanneer deze kruiden opraken." Hij grijnsde zacht, zonder enige slechte bedoeling erachter. "Ik heb ze meegenomen, om vervolgens weer terug te geven aan de clan waar het aan toebehoord." Hij wenkte met zijn staart naar de kant van Skyclan. "Je vind het niet erg, toch?" Zei hij wat zachter.

Flut D:

Tinderpaw voelde hoe haar adem versnelde. Hoe haar staart heen en weer zwiepte, wachtend op een antwoord dat haar verwachtingen tegensprak. "Gestolen? Nee...", sprak hij verbaasd. Eindelijk wou ze zijn blik opvangen. Tegen al haar principes in voelde ze zich opgelucht bij het ongeloof dat in zijn ijsblauwe ogen glansde. Dapplepaw duwde het hoopje naar haar toe. "Ik vond het zonder om zo te laten liggen, je weet nooit wanneer deze kruiden opraken" Niet begrijpend richtte ze zich op het bosje kruiden. De kleuren waren wat doffer en de zonnegele kroonbladeren waren ietwat verkreukeld, maar voor de rest waren ze perfect bewaard gebleven. "Maar waarom heb je ze dan...", begon Tinderpaw. Verward zocht ze naar de juiste woorden. De jonge poes wou hem niet kwetsen. "naar je clan genomen?" Ze beet op haar tong. Tot haar verbazing vond ze een zachte grijns op de lippen van de langharige kater. Hij zou toch niet.... "Ik heb ze meegenomen, om vervolgens weer terug te geven aan de clan waar het aan toebehoord" De leerling had even tijd nodig om de woorden in zich op te nemen. Tinderpaw voelde zich tintelen, een gevoel dat zich over haar lichaam verspreidde vanuit haar onderbuik waar zich voor één keer geen onaangename emoties rondtolden. Een zachte glimlach glansde op haar lippen. "Je vind het niet erg toch?" "Het is geweldig", stelde ze hem gerust. Tinderpaw voelde in haar hart iets zich losmaken, als in vlinder die door een beschermende cocon breekt. De poes liep naar hem toe, eleganter dan ze zich ooit had gevoeld, alsof ze bewoog op de stroming van de wind. Zijn lange haren, donkere vlekken, ijsblauwe ogen. Ze was een stuk fijner dan hem gebouwd. Haar haren hadden niet dezelfde weelderige lengte, maar ze voelde zich fijn. Zachtjes vroeg ze:"Waarom heb je het eigenlijk meegenomen?" Haar stem was niet meer onzeker of bang, gewoon nieuwsgierig. "Niet dat ik het niet leuk vind", vervolgde Tinderpaw snel. Ze ging zachtjes zitten en sloeg haar staart keurig voor haar poten. Zachtjes begon de poes te snorren bij het ruiken van de intact gebleven geuren van het Marigold. Dapplepaw was duidelijk de medici cat apprentice, er waren maar weinig gewone clankatten die wisten hoe ze kruiden moesten bewaren. "Bedankt", herhaalde ze vol genegenheid.

De blik in haar helderbruine ogen, haar vacht waar de wind mee speelde. Ze gaf hem een vreemd warm gevoel, een gevoel dat hij in zijn korte leven nog nooit had gehad. Een gevoel dat hij nooit kwijt wou raken. "Maar waarom heb je ze dan..." Tinderpaw leek te zoeken naar de juiste woorden. "naar je clan genomen?" Hij antwoordde, door iets wat hij eerder al wou zeggen. De zin die hij direct na haar vraag had uitgesproken. Zoeken naar woorden had hij niet nodig, hij toonde zijn volledige emoties, en iets verkeerds zeggen kon bij hem niet. De wind speelde met zijn vacht, zijn blauwe ogen keken recht in de helderbruine ogen van de skyclan poes. "Het is geweldig" Hij keek naar het bosje Marigold, en snoof kort de frisse lucht in. "Waarom heb je het eigenlijk meegenomen?" Vroeg ze plots, hij keek weg van haar. Waarom eigenlijk? "Niet dat ik het niet leuk vind" Hij keek weer terug naar haar, en opende twijfelend zijn mond. "Euhm," Sprak hij, waarna hij toch naar de goede woorden zocht. Wat was het beste om te zeggen? Hoe kon hij het zeggen? Hij ademde diep in en uit, en besloot om gewoon verder te spreken. "Voor jou," Zei hij, waarna hij omhoog keek en zwak glimlachte. "Dat doen vrienden voor elkaar." Hij keek kort terug naar het marigold. "Ik heb het ondertussen in het territorium verstopt, niemand heeft het gezien." Hij keek kort naar zijn poten en naar het gras dat met de wind mee danste.

Rustig wiegde ze heen en weer. De zon scheen in haar rug en verwarmde zachtjes haar kortharige pels. Een gedempt gesnor ontsnapte vanonder haar gesloten lippen. Tinderpaw had niet door hoe haar gesprekspartner nerveus naar de juiste woorden zocht. Het was tijden geleden dat ze zich nog zo ontspannen had gevoeld. De druk van het medici cat apprentice zijn was soms erg groot, elke foute stap kon tot een compleet fiasco leiden. Maar nu niet, nee nu was alles rustig. Geen stress of zorgen. "Voor jou", beantwoorde Dapplepaw haar eerdere vraag. Tinderpaw voelde hoe ze bloosde, hoe de huid onder haar bruine haren een rode kleur kreeg. "Ik heb het ondertussen in het territorium verstopt, niemand heeft het gezien.", vervolgde hij. De jonge kater keek naar zijn poten. De poes wist niet goed wat zeggen, de woorden vertelden misschien over een daad waar iedere andere kat niet naar zou om kijken, maar Tinderpaw wel, ze zag alles wat kater had kunnen verliezen, welk risico de jongeling had genomen. Hij had zijn titel en de geloofwaardigheid van zijn loyaliteit geriskeerd om dit kleine bundeltje Marigold af te leveren. Tegelijk besefte ze dat het ook slecht had kunnen aflopen. Dat alles ontdekt had kunnen worden. Dat hij dingen bewaarde voor een kat van een vijandige clan. Iets wat hem zuur had kunnen opbreken. "Dapplepaw, je had ontdekt kunnen worden!", mauwde Tinderpaw geschrokken al voelde ze zich wel gevleid. Ze deed enkele passen naar de kater toe. Een bezorgde blik lag in haar donkere ogen. "Je had dit niet moeten doen", mompelde ze onrustig. "Wij hadden dit niet moeten doen", murmelde Tinderpaw onverstaanbaar. De jonge poes draaide haar kopje weg, ze kon het niet ontkennen. Wat ze nu deden was gevaarlijk voor hen allebei.

[Fluuut D:]

_{Een sterke windvlaag rees op, en gleed door zijn vacht. Zijn haren stegen op, en dansten rustig mee met de wind die ermee speelde. Een eenzaam wolkje gleed door de blauwe lucht, sneller dan normaal. Vierboom zag er vandaag erg vredig uit, rustig en zonder enig gevaar. Geen teken van andere clankatten of rogue’s. De wind speelde met de bomen en het gras, terwijl de twee tegenover elkaar zaten. Hij en Tinderpaw, helemaal alleen zonder iemand om hen heen. “Dapplepaw, je had ontdekt kunnen worden!” Hij keek naar zijn poten, en schudde vervolgens met zijn hoofd. ‘Dat risico neem ik dan maar, starclan zal over me waken en beslissen wat er gebeurd.’ Hij keek omhoog, haar recht aan. ‘Als starclan niet wilt dat wij nu samen zijn, dan doet ze er iets aan.’ In zijn ogen glom een vastberaden gloed. Als Starclan wou dat ze niet met elkaar waren, dan zou starclan hun tegenhouden, hoe dan ook. Contact met iemand anders was niet erg, hoopte hij. Als Hollystar het zou zien als een misdaad, dan zou ze niet wijs zijn. Niet wijs genoeg in ieder geval. Maar zo was Hollystar niet, nee. Zijn leider was anders, ze was slim en zou niet snel iemand uit haar clan smijten. Of hem zijn rang afnemen. Hij wist dat ze juist zou handelen, althans, dat hoopte hij. ‘En als ze erachter komen,’ Sprak hij uit, hij stond op en liep naar haar toe. ‘Dan zal Hollystar over me beslissen, en ik weet dat ze rechtvaardig is. Ze zal me nooit mijn rang afnemen..’ Hij keek haar recht aan. ‘Nooit,’ “Je had dit niet moeten doen.” Zei ze, hij keek naar zijn poten. ‘En toch heb ik het gedaan,’ Hij keek terug omhoog naar haar. “Wij hadden dit niet moeten doen” ‘Wat niet? We mogen elkaar ontmoeten, het.. het is niet verboden.’ Zelf wist hij het ook wel dat zijn gevoelens verboden waren. De gevoelens die hij voor haar had. Maar ze zou nooit hetzelfde voor hem voelen, dat dacht hij tenminste. Ze zou niet op een kater zoals hem vallen, dat kon niet. Dat was onmogelijk. Zo’n mooie poes.. Nee. ‘Niemand mag het ons verbieden om elkaar te ontmoeten. Hollystar niet, Duststar niet, en zelfs starclan niet.’

{Het voelt zo fijn om met Dapple te posten <3}}

Tinderpaw bleef stil, ze luisterde naar wat de jonge kater te vertellen had. Zijn woorden klonken zo zelfzeker, bijna onaantastbaar. Alles wat Dapplepaw zei klonk overtuigend en standvastig; alsof niemand, zelf een leader niet, er tegen in kon gaan. "Dat risico neem ik dan maar, starclan zal over me waken en beslissen wat er gebeurd", mauwde de jongeling. Tinderpaw knikte lichtjes ter bevestiging, al was ze niet helemaal overtuigd. Hij keek haar recht aan,het diepe blauw kruist haar helder bruine ogen. Een tel leken zij de enige twee katten van het hele woud. Een tel leek de vierboom een zonovergoten weiland waar hemelse geuren door heen zwierven. Een tel leek alles perfect, werd alles opgezogen in dit ene idealistische moment, tot zijn melodieuze woorden door het plaatje heen braken:"Als starclan niet wil dat we samen zijn, dan doet ze er iets aan" Tinderpaw mauwde zacht:"Je hebt waarschijnlijk gelijk Dapplepaw". De jonge poes wist dat het klopte, zij waren de brug tussen de starclan en de normale kattenclans. Ze zouden hen geen kwaad doen... Toch, ergens leek een stem te schreeuwen dat ze nu weg moest gaan, dat het gevaarlijk was.De woorden leken zo ver weg, alsof ze werden meegedragen door de wind, de leerling negeerde het. Tinderpaw voelde hoe de vlinder in haar borst voorzichtig de vleugels spreidde, wakker wordend na een lange, ééntonige slaap. De jonge poes vond een vrolijk gevoel terug dat sprankelde als een fontein vol helder water. "Dan zal Hollystar over me beslissen, en ik weet dat ze rechtvaardig is. Ze zal menooit mijn rang afnemen...",sprak de kater. Ze knikte nog een keer, nu glansden haar ogen zekerder,gevoed door de overtuiging die Dapplepaw's woorden bevatte. "nooit", stelde hij haar gerust. Weer richtte de medici cat apprentice zijn ogen op de hare. Tinderpaw knipperde en wendde haar blik snel af. Het voelde ongemakkelijk om zolang oogcontact te houden, het deed haar... blozen. De leerling antwoordde op een eerder vertelsel:"Wat niet? We mogen elkaar ontmoeten, het.. het is niet verboden." de jonge poes zag hoe hijergens me worstelde, ze kon enkel gissen naar wat het was."Ontmoeten mag denk ik wel", mauwde Tinderpaw ietwat onzeker. "Niemand mag ons verbieden elkaar te ontmoeten. Hollystar niet. Duststar niet, en zelfs de starclan niet" Ze schrok van het vuur dat in zijn woorden lag; van de betekenis. "Maar het zijn onze leaders...", begon de poes. Ze voelde hoe haar maag een salto maakte, hoe de fijne, geruststellende emotie in strijd stond met een onzeker gevoel dat vertelde dat ze haar loyaliteit aan haar clan, aan haar mentor en aan de de starclan schond. "Denk je dat echt, is het niet verboden?" Nieuwe raadsels en zorgen borrelden in haar op. Haar emoties en gedachten klotsten als de golven van de rivier bij storm rond. Ze sloegen wild tegen de randen van haar bewustzijn. "Zou de starclan dan niet kwaad worden, zouden ze ons dan niet... straffen" Haar stem was wrang, als zuur geworden wijn. Onzeker zocht ze zijn ogen. Hopend om een glimp op te vangen van de zelfzekere blauwe glans. Op zoek naar de kracht in zijn blik die ze zelf niet had. "Weet je het zeker?"

{Tinderpaw is een onzeker typje xD}

_{Hij sloot zijn ogen terwijl hij naar de poes luisterde. Niks in hem zei om niet te luisteren naar haar stem. Haar stem klonk zo prachtig mooi, hij wou haar stem vaker horen. Veel vaker. Waarom zat ze niet in zijn clan, waarom juist in een andere clan? Hij hield zijn ogen dicht, en genoot van haar gepraat. Hij wou dat ze langer sprak, dat ze niet meer stil was. Hij opende zijn ogen weer toen ze klaar was, zijn helder blauwe ogen werden meteen gekruist door de hare. 'Ik ben er zeker over, Tinderpaw.' Glimlachte hij zachtjes, zijn blauwe ogen staarden in die van haar. Werd hij verliefd? Mocht dat eigenlijk wel? Nee. Dat mocht niet, maar toch.. hij had gevoelens voor deze poes. En hij kon die gevoelens niet onderdrukken. Hij zou er altijd voor de clan zijn, altijd. Maar de gevoelens die hij voor haar had zouden altijd blijven, dat wist hij nu al. Hollystar mocht hem hier niet in tegen houden, zelfs starclan niet. Gevoelens konden geen problemen veroorzaken, ook al ging het hem duur kosten wanneer zijn clan erachter kwam. 'En als starclan ons wilt straffen hiervoor, so be it.' Hij sloot zijn blauwe ogen, snoof de frisse lente-geuren in en glimlachte kort. 'Ik moet gaan.' Hij opende zijn ogen weer, en keek haar recht aan. 'Beloof me dat we elkaar nogmaals zien, beloof het me.' Hij stond op en gaf haar een kopje als teken van gedag. 'Ik ga, voordat ze merken dat ik lang weg ben.' Hij liep langs haar door en rende stilletjes weg. Tot later, Tinderpaw. Hij zou haar weer opzoeken, er alles aan doen om haar nogmaals te zien.}

~~Theme~~

Een hele stroom aan perfect gevormde woorden overspoelde haar. Steeds die dezelfde, rustgevende stem. Steeds weer die warme klank die was gedrenkt in genegenheid. Ze vervulden haar opnieuw van warmte en zekerheid. Dapplepaw had geen kruiden nodig om katten beter te maken, besefte ze. Hij sprak woorden die warm en versterkend waren als moedermelk maar krachtig als de krijgskunsten van een warrior. "Ik ben er zeker over, Tinderpaw", mauwde de kater. Het jonge poesje knikte heftig, als een kitten die wordt gevraagd om naar een verhaal te luisteren. De glimlach die op zijn lippen speelde bracht een sprankeling in haar borst, zuiver als helder water. Het was een fijn gevoel, alsof iets haar langs binnen uit kietelde, maar dan teder en rustig. Het aangename gevoel verspreide zich over Tinderpaws lichaam en manipuleerde de poes. Met zachte hand taste het haar houding aan tot een meer ontspannen zitje, het bracht een glimlach op haar gezicht. Haar mondhoeken krulden op, haar oren waren luchtig naar voren gedraaid en haar helderbruine ogen sprankelden vol van een gevoel dat ze niet kende, of iniedergeval niet bij naam kon noemen. Even waren hun blikken terug verbonden met elkaar, het was al eerder gebeurt en het had een aangenaam, zeker gevoel met zich meegebracht. Maar dit keer was het veel intenser. Alsof al het andere in de wereld afbrokkelde en werd opgeslokt door dit moment. Tinderpaw deed een stapje naar voor zonder het contact te verbreken. Ze voelde zich volledig, voor het eerst sinds tijden. Alle scheuren en deuken in haar leven werden opgevuld met een zoete materie. Dapplepaw sprak weer, al hoorde het jonge poesje enkel zijn melodieuze stemgeluid dat zich als een aureool rond haar hoofd spon. Ze verstond hem niet, maar dat was ook niet nodig, dit moment was zo al perfect genoeg. Een tel koesterde Tinderpaw de illusie dat het eeuwig zou duren en ze niet terug hoefde naar het kamp waar schaduwen uit het verleden zich op haar wreekten. Zijn gebabbel doorbrak dat. "Ik moet gaan", sprak Dapplepaw. Het opgelaten gevoel werd minder maar hield aan, wachtend op een nieuwe boost. Daar was het:"Beloof me dat we elkaar nogmaals zien. Beloof het me." "Ja," miauwde ze:"ik beloof het, we zullen elkaar snel terug zien." De kater fluisterde een afscheidt en trippelde zachtjes weg alsof de grond was gemaakt van wolken. Tinderpaw draaide zich om en sloop ook terug naar haar kamp. Ze leek te zweven. Al haar zorgen leken opgelost te zijn in het zoete, sprankelende gevoel. Tinderpaw had het een naam gegeven. Het woord dat ze had gezocht was vergeten geraakt tussen de zware last die op haar had gedrukt. Een korte aanéénreiging van prachtige lettergrepen. Verliefd. Die avond droomde ze weer van de twee hemels blauw ogen die op haar neer keken en van de zachte stem die haar mijmering bezong. Er werd steeds één woord herhaald, steeds weer een lieflijke naam. Opnieuw en opnieuw en opnieuw. Dapplepaw.

Topic uit

Onderwerp: Re: When you don't realize it.