Can't ignore my feelings anymore. [&LIONHEART]

Geschrokken werd Roseblade wakker. Dit was nu al de zoveelste droom die ze over Lionheart had. Ze begreep niet hoe het kon dat ze de hele tijd aan hem dacht, hem in haar dromen zag en haar hart aan een race leek mee te doen als ze al aan hem dacht. Ze had de andere katten niks laten merken, had de kater die bij hun was nog in zijn ogen gekeken en had hem toen toegeknikt. De kater had haar verbaasd aangekeken, maar ze leken in elk geval dezelfde mening te delen: niemand kwam er iets van te weten. De kater had zijn excuses voor zijn klauw aangeboden, terwijl Roseblade zich juist verontschuldigd had voor al die ruzies. Hij was nu zelfs haar beste vriend geworden. Ze had aan hem gevraagd of hij erover wilde zwijgen. Hij had gezegd dat hij dat zou doen. Ze voelde zich nu goed bij hem. Lionheart zou vast raar opkijken als ze hem zou vertellen dat ze goede vrienden was geworden met de kater die ze de vorige keer wel had kunnen krabben. De kater zou zijn woord houden, maar op één voorwaarde: ze moest hem op de hoogte houden van wat er gebeurde, zodat hij de anderen kon misleiden. Ze keek even om naar de kater en sprong naar hem toe. ‘Ik ga naar Vierboom. Misschien kom ik hem daar weer tegen.’ Ze keek hem even aan. Vileclaw knikte. ‘Wees voorzichtig,’ zei hij daarna. Ze knikte naar hem, waarna ze zichzelf omdraaide en wegliep. Niemand wist van hun vriendschap af, omdat iedereen dacht dat ze elkaar nog steeds haatten. Niemand wist zelfs van Roseblades geheimen af, behalve hij dan. Ze keek nog één keer achterom, kreeg een bemoedigend knikje van Vileclaw en rende snel verder, terwijl haar hart steeds sneller begon te kloppen.

De weg naar Vierboom was rampzalig. Overal lagen modderplassen, omdat het de dag van te voren geregend had. Veel bomen lagen in de weg, omdat deze omgevallen waren of gewoon te oud waren om overeind te staan. Ze sprong over de bomen heen en rende steeds sneller door het bos naar de bekende Vierboom. Het hielden de Clankatten de Grote Vergaderingen, waar zij eigenlijk nog nooit naartoe was gegaan, puur omdat zij zich daar niet voor interesseerde. Ze voelde haar hart steeds sneller kloppen. Ze wist dat ze haar Clan nu momenteel verraadde, maar ze kon haar eigen gevoel toch niet negeren? ‘Lionheart?’ siste ze zachtjes. Ze wist niet waar hij was. Even stond ze stil. Was het eigenlijk wel slim om hem nu op te zoeken? Ze beschouwde hem als een goede vriend, toch? Ze kon toch gewoon vrienden zijn met hem? Daar had de Code toch niks tegen? Bovendien, ze begaf zich nou ook niet bepaald op vijandelijk terrein. Ze praatte alleen maar met een kater die als vijandelijk werd beschouwd. Nou ja, ze wisten het niet, niemand patrouilleerde hier, dus ze was veilig. Ze keek rond zich heen en vroeg zich af of de kater ook werkelijk hier was. Wat als ze heel dit pokkeneind had gelopen en hij bleek hier niet te zijn? Ze had werkelijk geen idee, ze zou gewoon moeten zien.

"vierboom" Dat waren de woorden die hij hoorden waneer hij wakker werd. Lionheart deed zijn ogen open en zag de lichtschemering door zijn huis naar binnen vallen. De vierboom? Waarom kwamen die woorden in zijn kop. Al denkend wat de verklaring was stond hij op en rekte zich uit. Hij wandelde naar buiten en snoof de lucht op. en een lichtflits schoot er een beeld door zijn hoofd die hem deed denken aan Roseblade. Wat! Maar hoe? Hij schudde zijn hoofd even leeg en ging jagen. Misschien kon hij dan verklaren wat er aan de hand was. Even voor hij het bos inging keek hij naar boven. Je zag nog door e lichte zonnestralen de sterren aan de hemel. " Jullie zitten hier vast achter." Dacht Lionheart in zichzelf. Na twee muizen binnen gepeuzeld te hebben liep hij richting de vierboom. Dit was niet de eerste keer dat hij aan Roseblade dacht maar deze droom was anders. Deze wou wel degelijk dat hij naar de vierboom ging.

Toen de zon het hoogst stond kwam hij bij de vierboom aan. Zoals zijn vader had verteld waren hier wel degelijk vier grote massieve eiken waar de grens van de vier clans bijeen kwamen. Hij ging zitten en genoot van het uitzicht dat hij had. Even later deed hij zijn ogen toe op van de stilte te genieten.

Een bekende geur bracht hem terug en deed hem rondkijken. ‘Lionheart?’ Siste een kat niet ver van hem. Roseblade! Snel stond hij op en volgde haar geur. Die eigelijk ook wel goed rook. Daar stond ze dan. Te schitteren in de middag zon. hij voelde een licht gespin omhoogkomen. Hij wandelde met een glimlach naar haar en gaf spinnend een lik tussen haar oren. " Ik wist wel dat je ging komen." Zei hij vriendelijk. Met die woorden verraadde hij zijn droom maar dat maakt hem niet uit. Ze was terug en zijn dag kon niet meer stuk!

Terwijl ze hoopte dat Vileclaw zich niet zoveel zorgen zou maken dat hij haar persoonlijk zou komen gaan opzoeken, net op het moment dat Lionheart er zou zijn – Lionheart zou de vorige keer dat zij en Vileclaw bij elkaar geweest waren namelijk niet vergeten zijn – merkte ze vaag een geur op. De geur drong zich steeds dieper door in haar neus. Zonder dat ze er eigenlijk zelf vat op had, rees er een lichtelijk gespin omhoog. Ze keek naar de kant waar ze de geur vandaan rook. Ze zag vaag een cyperse, grijze kat daar wandelen. Haar hart leek wel aan een race mee te doen, moest de race op de eerste plek winnen. Ze keek geamuseerd naar de kater die al bijna rennend naar haar toekwam. Zou hij dezelfde enthousiasme voelen als zij om hem te ontmoeten? Ze voelde een lik tussen haar oren en snorde zachtjes. Haar oren waren allebei een andere kant uitgeweken van de plotselinge aanraking. Glimlachend keek ze naar Lionheart. ‘Wat? Ik kan jou toch zeker niet zonder mijn gezelschap hier alleen laten?’ vroeg ze plagend aan hem. Ze gaf hem een lik tussen zijn oren terug en keek hem geamuseerd aan. Ze vroeg zich eigenlijk af hoe hij zou kunnen raden dat ze zou komen, maar ze vermoedde dat het meer een soort overtuiging was naar zichzelf toe. Zou Lionheart soms ook naar haar aanwezigheid uitzien, net zoals zij dat ook bij hem deed? Ze durfde het wel toe te geven aan zichzelf dat ze hem graag bij zich had. De poes keek geamuseerd naar de kater. ‘Ik heb me nog niet gewassen,’ zei daarna, waarna ze hem even schuldig aankeek. ‘Dus even wachten.’ Ze ging zitten en begon zichzelf te wassen. Ze zorgde dat haar vacht goed glom. Met langzame halen waste zij haar vacht.

Een geamuseerde trek verscheen rond haar lippen toen ze klaar was en ze Lionheart smalend aankeek. ‘Zo… Je ziet er vrolijk uit.’ Ze bekeek hem van top tot teen. Daarna cirkelde ze één rondje rond hem heen, waarbij ze zorgde dat ze veel lichamelijk contact had. Het was puur om hem te plagen en ook om zijn reactie te peilen. ‘Doet mijn aanwezigheid je zo veel? Maakt het je zo vrolijk? Ik wist wel dat je niet meer zonder me kon.’ Plagend keek ze hem aan, waarna ze haar vacht nog eens expres langs de zijne liet schuren en daarna een paar passen achteruitzette. Hij zag er eerlijk gezegd wel minder gebroken uit dan de laatste keer dat ze hem had ontmoet. Ze twijfelde er alleen aan of dat ook daadwerkelijk dankzij haar kwam. Nou ja, ook al kwam het niet door haar, dan maakte het haar nog niks uit. Het kon ook goed zijn dat hij een partner had gevonden. Ze slikte even bij dat idee, verachtte die partner dan nu op dit moment alsnog. Ze wist niet waarom, maar oké. Ze keek hem kalm aan, waarna ze even achter zich keek. Nee, hier kwamen geen katten van haar Clan. En als er patrouilles waren, had Vileclaw beloofd om ze een andere kant dan Vierboom op te sturen. Hij zou Vierboom voor zijn rekening nemen, maar Roseblade twijfelde sterk of ze daar ook ooit werkelijk zouden patrouilleren. Ze keek kalm naar Lionheart en wachtte af wat hij zou doen.

"Wat? Ik kan jou toch zeker niet zonder mijn gezelschap hier alleen laten?"Had ze plagerig gevraagd. Hij glimlachte. "ja, en als ik niet gekomen was zat jij hier met een ongelukkig gezichtje. En je bent mooier als je lacht." Antwoordde hij spinnend. Ze gaf hem een lik terug. Zijn oren gingen plat terwijl hij genietent zijn ogen dicht deed. Hij had al zo lang niet meer zo genoten sinds Icy weg was. "Ik heb me nog niet gewassen," Zei ze. Hij kwam terug uit zijn dromenwereld en keek haar aan. "Dus even wachten." voegde ze er nog aan toe. Hij trok zijn schouders op en begon zelf maar nog zich te perfectioneren. Hij had zich nog niet gewassen.

Toen ze klaar was en hem smalend aankeek besefte hij pas dat hij al die tijd haar had zitten aanstaren sinds hij klaar was zichzelf te wassen. "Zo… Je ziet er vrolijk uit." Zei ze. Hij liet een vrolijk gespin horen als antwoord. Hij zag dat ze hem inspecteerde dus bleef hij trots staan zoals hij altijd stond. Gewon als zichzelf. Hij had het niet zo op uitslovers dus deed hij er ook geen na. Toen begon Roseblade rond hem te draaien. Haar flank draaiend rond de zijne en haar staart volgend. Hij kon het niet laten zijn gen genietend te sluiten en luid te spinnen. "Doet mijn aanwezigheid je zo veel? Maakt het je zo vrolijk? Ik wist wel dat je niet meer zonder me kon." Vroeg ze plagerig. " Je hebt geen idee..." Antwoordde hij afwezig te druk bezig te genieten. Pas toe ze stopte kon hij pas helder denken en wist hij wat hij juist gedaan had. Nou ja, ze mocht weten hij hij zich voelde. Maar alleen Roseblade zat hem hier weg te dromen. Tijd om eens te zien wat hij kon doen. Hij stond trots rond en wreef zijn wang tegen de hare terwijl hij een rondje rond haar maakte. " Alsof jij niet wou dat ik terugkwam." Miauwde Lionheart zachtjes in haar oor. Toen duwde hij haar op haar buik en zette toen zijn voorpoten langs haar hoofd. Hij draaide zijn staart rond de hare en likte over haar snoet. "Doet mijn aanwezigheid je dan zo veel?" Vroeg hij nu plagerig terwijl zijn ogen in de hare keek. Die versiertruc had ook bij Icy gewerkt du moest die ook bij haar lukken.

Toen ze het gesnor hoorde, wist ze meteen dat ze goedzat. Glimlachend sloot ze haar ogen, om vervolgens geamuseerd naar het gesnor van Lionheart te luisteren. Ze waren vrienden… Toch? Of was het… meer? Ze wist het niet. Dit soort dingen deed ze in elk geval niet met Vileclaw. Ja, oké, elkaar soms een plagende lik geven of elkaar omduwen, maar Vileclaw zou nooit zo genietend reageren als ze plagerig rond hem zou cirkelen. Trouwens, dat deed ze ook bijna nooit bij hem. Eigenlijk deed ze het gewoon nooit bij hem. Ze keek geamuseerd naar Lionheart. Ze snorde zachtjes toen ze zijn wang tegen de hare voelde. Ze wist dat ze hem hier eigenlijk niet zo mocht ontmoeten en dat ze al helemaal geen vriendschappelijke banden met hem mocht hebben, maar ze voelde zich zo goed in zijn buurt. Het was alsof een glimlach alleen rond haar lippen verspreidde als hij in haar buurt was. Ze keek hem glimlachend aan en sloot genietend haar ogen. Toen ze op haar buik viel, sidderde haar trommelvliezen nog na van Lionhearts woorden. Alsof jij niet wou dat ik terugkwam, galmden zijn woorden na in haar oren. Ze dacht diep na. Ze had dromen over hem, snakte eigenlijk wel naar zijn aandacht en had zonder hem een redelijk leeg gevoel. Hij had gelijk, ze wilde hem wel graag terug bij haar hebben, maar dit toegeven? Ze zou het als een soort verraad tegenover haar Clan zien als ze dat ook werkelijk zou doen, maar ze kon niks anders dan ‘ja’ knikken. Luid snorde ze bij de aandacht die ze van Lionheart keek. Haar snoet brandde gewoon van de aanraking. Ze keek hem glimlachend aan. ‘Misschien,’ zei ze daarna plagerig. Zo snel ging zij zichzelf niet gewonnen geven. Haar groene ogen gleden diep in de zijne.

Een sterk gevoel brandde weer in haar binnenste, maar Roseblade probeerde het – voor het belang van haar Clan en voor die van zichzelf – het zoveel mogelijk te negeren. Ze keek naar Lionheart en zuchtte zachtjes. Ze wilde zich deze keer geen zorgen maken om de Clan, maar ze kon niks anders. Dit was verraad tegenover haar Clan. Toch.. Ze kon het vandaag toch voor één keer opzij zetten? Voor Lionheart. Ze hield zich vast aan die laatste belofte en keek hem aan. Ze duwde hem snel van zich af en kwam overeind, waarna ze langs hem afliep en haar staart onder zijn kin door liet glijden. ‘Alsof jij niet wilde dat ik terugkwam,’ fluisterde in zijn oor, waarna ze hem daar zacht een likje gaf. Volgens duwde zij hem ook om, maar dan op zijn rug. Ze boog zich over hem heen en gaf een plagerig likje op zijn buik. Ze verplaatste haar poten aan weerszijden van zijn lichaam en boog zich geheel over hem heen, waarna ze met een snor over zijn mond likte. Ze snorde zachtjes, waarna ze haar wang even tegen de zijne liet rusten. ‘Je weet toch dat dit verboden wordt door mijn Clan, hè?’ fluisterde ze zachtjes en ondeugend in zijn oor. Ze gaf er niet eens om dat ze in gevaar kon komen als haar Clan dit te weten kwam! Nou ja, Vileclaw hielp haar toch? Zo gauw zouden er niet achterkomen.

"misschien." Antwoordde ze plagerig. Hij liet een zacht ondeugende glimlach zien. Hij wist dat dat een 'ja' was. Toen hij nog verder in haar ogen zag kreeg hij een tintelend gevoel in zijn poten. Toen begonnen zijn hersens in plaats voor hem over haar na te denken. Zij was een clankat. Dat betekende dat ze de krijgscode moest volgen. Hij hoorde haar zuchten. blijkbaar dacht ze over hetzelfde als hij. Toen duwde ze hem weg. Hij ging zitten en keek hij ze rechtkwam. Fier zoals ze altijd liep liet ze haar staart onder zijn kun doorglijden. Hij bleef maar doorspinnen. "Alsof jij niet wilde dat ik terugkwam" fluisterde ze. Die woorden deden zijn ogen lichtjes opengaan om haar aan te kijken. "misschien gaf hij het zelfde antwoord als haar; Alleen hoorde je wel degelijk dat hij dat niet meende. Als ze nu zou weggaan bleef ze voor een hele tijd in zijn gedachte. Toen werd hij weer helder waneer hij voelde dat hij omviel. Hij zag haar boven hem uittorenen Terwijl ze hem plagerig een lik over zijn buik gaf. Als snorrend was zijn mond het volgende waarover ze likte. Hj gaf haar spinnend een lik terug in haar nek. Haar wang streelde de zijne en hij hield even dat moment vast omdat het zo goed voelde. "Je weet toch dat dit verboden wordt door mijn Clan, hè?" Fluisterde ze zachtjes in zijn oor. Er was toch wel een ondeugende ondertoon bij. "Ik weet alles over de krijgscode liefje. Hoe denk je soms hoe ik aan mijn krijgsnaam kom." Antwoordde hij zachtjes terug. Hij keek in haar glinsterde groene ogen en zei. " Ik weet dat je voor een hele moeilijke keuze komt te staan als dit zo verder gaat. Maar zo ver is het nog niet." Vertelde hij met een medelevende toon. Nu duwde hij zijn neus tegen de hare en likte daarna over haar mond en oren. "Dus geniet er dan nu maar van." snorde hij terwijl ze verwende. Hij liet Zijn staart draaien rond de haren en streelde haar rug ermee. Toch bleef het in zijn hoofd spoken dat ze wel degelijk een krijgskat was. Maar dat leek haar niet tegen te houden

________________________________________

Zachtjes snorde de poes toen ze Lionheart hoorde praten. Ze wist dat het eigenlijk niet moest gebeuren, maar ze voelde zich verschrikkelijk goed toen ze hem weer hoorde praten. Ze drukte glimlachend haar lichaam dicht tegen de zijne aan, waarna ze haar wang even tegen de zijne liet glijden. Verbaasd keek ze hem aan. Ze vroeg zich af in welke Clan hij gezeten zou hebben en hoe het zover was gekomen dat hij verbannen zou zijn. Zou hij een verboden liefde aan zijn gegaan, hadden ze dat ontdekt en zouden ze hem uit de Clan hebben gegooid? Ze schrok. Dat wilde ze nou ook weer niet. Ze wilde niet uit de Clan gegooid worden. Straks werd het toch niks tussen Lionheart en haar. Dan was ze uit de Clan gegooid en had ze niemand meer. Dan mocht ze Vileclaw ook niet meer zien, moest ze hem ook stiekem ontmoeten en zou hij ook uit de Clan gegooid worden als hij haar wilde ontmoeten, waarvan ze wel een beetje zeker was dat hij dat zou proberen. Genietend sloot ze haar oren en drukte zich tegen hem aan. Haar rug prikkelde onder al zijn aanrakingen, wat ze een heerlijk gevoel vond. ‘Lionheart,’ begon ze daarna, waarna ze hem aankeek. ‘In welke Clan heb je dan gezeten?’ Ze keek hem nieuwsgierig aan, gaf hem een lik over zijn oor en hoopte hiermee dat hij antwoord zou geven. Misschien zou hij er wel helemaal niet over willen praten, was het veel te pijnlijk voor hem om erover te praten. Ze kon zich ook nog niet goed in zijn gevoelens verplaatsen omdat ze hem nog niet echt kende. Ze had hem dan wel nog maar één keer gezien en had nu een leuke tijd met hem, maar kon hem beter een beetje beter leren kennen.

‘Waarom hebben ze je uit je Clan gegooid?’ Ze keek hem verbaasd aan. ‘Zo snel gooien ze katten niet uit de Clan, alleen als ze echt iets fouts hebben gedaan.’ Ze keek hem even aan. Ze wist niet zeker of ze hem wel kon vertrouwen, maar waarom voelde zij zichzelf dan zo goed bij hem? Waarom waarschuwde haar gevoel voor dit, maar wilde ze er zelf niet naar luisteren? Was het ergens toch nog goed? Ze wist het niet. Ze keek Lionheart aan en glimlachte, waarna ze hem omduwde en zichzelf naast hem neerlegde. Ze streek zachtjes met haar staart over zijn buik, waarna ze hem vragend aankeek. Eigenlijk was ze best wel benieuwd naar zijn verleden. Ze wilde graag weten wie hij vroeger was, wat hij misdaan had om uit zijn Clan gegooid te worden en of haar slechte gevoelens over hem wel juist waren. Hij had tot nu toe alleen nog maar het tegendeel bewezen en Roseblade geloofde nou ook weer niet dat hij echt een slechte kat was. Om de tijd te benutten dat hij nog moest antwoorden, keek ze even naar boven, naar het prooi dat hier was. Er was best wel veel prooi bij Vierboom, merkte ze op. Ze dacht aan Vileclaw. Zou hij nog altijd niet in de problemen geraakt zijn door zijn leugen? Geen enkele kat had hun band opgemerkt, maar iedereen in haar Clan was dan ook zo blind voor alles. Ze keek naar Lionheart, wachtte af tot hij zijn antwoord zou geven en was eigenlijk benieuwd wat ze zou kunnen verwachten van hem.

________________________________________

Ze leek ervan te genieten. Ze had haar ogen gesloten en zat lid te spinnen. "Lionheart?" Vroeg ze opeens. " Ja?" Antwoorde hij rustig.‘In welke Clan heb je dan gezeten?’ Hij knikte om te laten zien dat ze dat wel mocht weten. " Thunderclan. Mijn moeder was een medicijncat en men verder gewoon een krijger. Een verboden liefde dus. Toen ze erachter kwamen wouden ze mij eerst uit de clan gooien maar dat weigerde Bluestar te accepteren van haar clan. Dus ik mocht blijven samen met men zus Hawkfrost. Ik was meer gehecht een men moeder en leerde alle medicijntrucjes, hawkfrost leerde vechten door mijn vader. Op een dag gingen we met zen alle op patrouille en werden aangevallen door drie honden. de honden maakte we alle drie af maar alleen Hawkfrost en ik overleefde." Vertelde hij zijn triestig verhaal. ‘Waarom hebben ze je uit je Clan gegooid?’ Vroeg ze met een verbaasd gezichtje. Voor hij kon antwoorden voegde ze er nog bij. ‘Zo snel gooien ze katten niet uit de Clan, alleen als ze echt iets fouts hebben gedaan.’ Hij zuchtte. "I ben niet uit de clan gegooid dat was mijn eigen keuze en die van hawkfrost. Ik ben zelf naar bluestar gegaan om te vragen of ik weg mocht. De clan accepteerden ons niet vanwege wij kittens waren van katten met een verboden liefde. Ze keken ons altijd gemeen aan en siste gemene woorden naar ons. dat veranderde niet dus ben ik weg gegaan. Pas later is Hawfrost mij gevolgd. Niet lang geleden heeft ze me terug gevonden. Ik dacht dat ze dood was maar ze is er toch in geslacht mij terug te vinden." Pas op het einde slaakte hij een zucht van verluchting dat hij het hele verhaal had kunnen vertellen. "Dus zorg ervoor dat ze dit niet te weten komen of je eindigt zoals mij. Ik heb een goed leven maar je moet er aan wennen."

________________________________________

Terwijl ze aandachtig naar hem keek, spitste Roseblade even haar oortjes. Ze merkte dat er wel een patrouille dichtbij haar in de buurt gaande was, maar merkte ook dat het niet van haar Clan was. ‘ThunderClan,’ mompelde ze, waarna ze naar Lionheart keek. Fijn, hij was niet alleen een BloodClan, maar was vroeger ook nog van een andere Clan geweest. Double trouble als ze dat zouden uitvinden. Alhoewel, ze twijfelde licht of ThunderClan en dan vooral Bluestar nog weet van hem zouden hebben. Die vraag stelde ze maar het beste niet. ‘Rot voor je,’ zei ze naar zijn verhaal, waarna ze hem een lik gaf over zijn snuit. ‘Je moeder en vader zouden vast trots zijn als ze zouden zien wat er van je geworden is. Je bent een dappere kater met een gouden hart, Lionheart. Ik weet zeker dat ze je niet kunnen missen in de ThunderClan als je ooit terug zou mogen gaan,’ zei ze, waarna ze hem een kopje gaf. Ze vroeg zich af of ze wel een verboden liefde met Lionheart aan zou gaan. Ze voelde overduidelijk meer voor hem dan dat ze voor een vriend zou voelen, maar om echt haar Clan daarvoor te verraden? Stiekeme ontmoetingen zouden dan ook niet mogen, wist ze van Vileclaw. Ze keek naar Lionheart en zuchtte zachtjes. ‘Het spijt met om het te zeggen,’ begon ze. ‘Maar als jou dit niet overkomen was, hadden we elkaar misschien nooit ontmoet. Soms gebeuren er slechte dingen, maar komen er ook weer goede dingen in de plaats, niet?’ Ze keek hem vragend aan en gaf hem een troostende lik over zijn kopje. Zijn geur, het maakte haar gewoon week en soft. Ze keek hem aan en gaf hem een kopje. ‘Ik hou van je, Lionheart,’ fluisterde ze zachtjes en liefelijk in zijn oor.

Geschrokken van deze woorden draaide Roseblade haar kopje weg. Ze vroeg zich af hoe hij hierover zou denken. Zou hij zich kwaad voelen? Ze wist het niet, ze kon zijn reactie dan ook niet zo heel goed peilen. Ze liet haar neusje tegen de zijne zakken. ‘Wat doen we nu?’ vroeg ze zachtjes. ‘We mogen niet bij elkaar zijn. Ik moet nu zelfs op jacht zijn.’ Ze sloot haar gifgroene ogen even. ‘Wat moet ik doen als ik echt van je begin te houden, Lionheart?’ snikte ze zachtjes. ‘We kunnen niet bij elkaar zijn, omdat het tegen de wet van mijn Clan is. Ik wil mijn Clan niet verraden, maar ik wil jou ook niet kwetsen en je blijven ontmoeten.’ Ze keek hem smekend aan. ‘Ik kan Vileclaw niet de hele tijd vragen om voor mij te blijven liegen. Anders wordt hij straks ook uit de Clan gegooid als ze mijn stiekeme ontmoetingen met jou zien.’ Ze keek hem twijfelachtig aan. ‘Maar ik wil ook gewoon bij je blijven,’ smeekte ze zachtjes. ‘Kun je niet… Vragen of je bij onze Clan komt? Kunnen ze je niet toelaten?’ Snikkend keek ze hem aan, waarna ze haar kopje tegen zijn borst liet zakken en zachtjes huilde. Tranen stroomden over haar wang naar beneden, druppelden op de grond en lieten Roseblade zichzelf nog ellendiger voelen dan ze nu al was.

________________________________________

"Rot voor je," Antwoordde Roseblade na zijn verhaal. Hij knikte gewoon. Hij zuchtte even en verzonk weer in zijn eigen gedachten. Hoe hij vroeger leefde, in de clan. de bloodclan was niet hetzelfde. Daar jaagde je nog altijd voor jezelf. Zijn leven zoals hij nu leegde was perfect. Een mooi steen hol met een eigen bos om in te jagen. Ze bracht hem uit zijn gedachte met een ik over zijn snuit. "Je moeder en vader zouden vast trots zijn als ze zouden zien wat er van je geworden is. Je bent een dappere kater met een gouden hart, Lionheart. Ik weet zeker dat ze je niet kunnen missen in de ThunderClan als je ooit terug zou mogen gaan," Hij knikte "Misschien," Antwoordde hij mysteries, Hij had al een paar keer terug gegaan maar ze hadden hem niet meer herkend. Nu zouden ze hem nog niet herkennen, telkens als hij terug op hun terrein kwam was het niet zo een warm welkom. Vraag maar eens aan Icy dacht hij in zichzelf. "‘Het spijt met om het te zeggen,’ begon ze. ‘Maar als jou dit niet overkomen was, hadden we elkaar misschien nooit ontmoet. Soms gebeuren er slechte dingen, maar komen er ook weer goede dingen in de plaats, niet?" Hij glimlachte terwijl ze vertelde. " Je bent slim roseblade. Ik ben gelukkig maar toch heb ik een leven gehad vol met pijn, iemand met een goed hard kan nooit het gemakkelijkste pad kiezen. Je zal altijd in de rug gestoken worden door iemand." Vertelde hij wijs. Met pijn in zijn hard dacht hij bij die laatste woorden aan Icy. Ze gaf hem een troostende lik over zijn kop en hij keek haar aan. Toen gaf ze hem een kopje een zei. "Ik hou van je, Lionheart,"

Eerst keek hij verbaast maar daarna warden zijn ogen zacht een liefdevol. Hij legde zijn kop in haar nek een fluisterde." Ik hou ook van jou." Hij had gezien dat ze geschrokken was van haar eigen woorden maar haar rap met waar liefdevolle woorden. toen kwamen de problemen al meteen. "Wat doen we nu?" Vroeg ze zacht. "We mogen niet bij elkaar zijn. Ik moet nu zelfs op jacht zijn.Wat moet ik doen als ik echt van je begin te houden, Lionheart?" Ze begon te snikken. Hij drukte zijn borst tegen de hare en likte troostend zachtjes haar wang. Ze snapte haar probleem. Hij ging terug achteruit. En keek haar aan. Hij zag in haar ogen dat ze in een tweestrijd zat. "Ik kan Vileclaw niet de hele tijd vragen om voor mij te blijven liegen. Anders wordt hij straks ook uit de Clan gegooid als ze mijn stiekeme ontmoetingen met jou zien.Maar ik wil ook gewoon bij je blijven," Bij die woorden kreeg hij een brok in zijn keel. Ze zag er al moe uit door al de problemen die ze over haar hals waagde. Toen vroeg ze iets dat hem helemaal brak. "Kun je niet… Vragen of je bij onze Clan komt? Kunnen ze je niet toelaten?" Snikte ze en keek hem aan. Hij kreeg het echt koud bij die gedachte. Hij hoorde niet meer bij een clan. Dat kon hij gewoon niet meer. Bij al die gedachte voor ze dat vroeg, zijn grot, bos en vrienden die daar rond liepen voor haar. Hij beet op zijn lip terwijl in haar ogen keek. Hij wou echt haar kiezen voor haar. Heel zijn lichaam zei dat hij voor haar moest kiezen maar zijn hart brak bij de gedachten zijn oude leven weg te gooien. Hij liep naar haar toe en begon haar te troosten. " Ik bedenk wel iets." Fluisterde hij in haar oor.

________________________________________

Roseblade kon er niks aan doen, maar meteen toen ze de heerlijke aanrakingen van Lionheart voelde, sidderde heel haar lichaam. Het was heerlijk om haar lichaam tegen de zijne gedrukt te voelen. Het gaf haar een heel veilig gevoel, alsof ze een deel van hem was en dat nooit anders geweest was. Al meteen toen ze hem in zijn ogen had aangekeken, was het raak geweest. Toch was het nog steeds verboden om zo close met hem te zijn. Ze hoopte maar dat Lionheart iets zou bedenken, want ze zou hem zo niet stiekem langer kunnen ontmoeten. Uiteindelijk zou het toch uitkomen en dan zou de hele Clan tegen haar zijn. Dan werd ze misschien verbannen. Alle katten die een verboden liefde hadden werden toch verbannen? Toch wist ze zeker dat er meer katten dan haar waren die stiekeme ontmoetingen hadden. Toch kon ze haar pootje er nog altijd niet op plaatsen waarom zij juist verliefd was geworden op een voor haar onbereikbare kater. Lionheart was het allemaal. Hij zag er goed uit, had een goed karakter en zoals ze zich nu bij hem voelde, had ze zich nog niet gevoeld. Zelfs haar eigen Clangenoten konden haar dit veilige gevoel niet bezorgen. Zelfs Vileclaw zou er moeite voor moeten doen om haar dit gevoel te geven, maar die was dan ook haar beste vriend. Ze voelde zich nog steeds schuldig tegenover hem, omdat ze hem voor haar liet liegen. Ze moest straks maar een extra muis voor hem meenemen, want dat had hij eerlijk gezegd wel verdiend. De poes trok haar kopje glimlachend terug en keek Lionheart aan. ‘Ik hoop dat je iets bedankt, want zo kan het ook niet langer,’ mompelde ze zachtjes, waarna ze zwakjes glimlachte. Toen drongen zijn woorden pas door haar hoofd. Hij hield ook van haar.

Ondanks dat ze dit geweldige gevoel bij hem kreeg, snapte ze ook dat er iets mis was. Ze voelde in zijn bewegingen dat er iets mis was. Misschien was er een poes voor haar geweest die zijn hart gebroken had. Roseblade wist niet zo goed of ze hem hiermee moest confronteren of niet. Misschien zou het te pijnlijk voor hem zijn. Ze wist het niet. Zelf had ze namelijk nog nooit een kater gehad om wie ze echt zo veel gaf dat ze er liefde mee wilde. Toch had ze dit gevoel bij Lionheart wel, maar ze wilde er nou ook weer niet bepaald heel openlijk voor gaan. Dadelijk werd het alsnog niks. Stel dat haar Clan erachter zou komen, ze verbannen zou worden en het uiteindelijk niks werd? Wat als het Lionhearts doelstelling was om haar van de Clan gescheiden te houden? Meteen voelde ze spijt. Lionheart verdiende het niet om zo over gedacht te worden. ‘Wat ben je van plan?’ mompelde ze zachtjes. ‘Als je in de Clan gaat, dan vermoorden ze je zo. Tenzij je eerdere bij Brokenstar komt zonder gezien te worden.’ Ze keek hem zuchtend aan. ‘Hoe wil je in godsnaam er iets aan doen?’ Ze keek hem radeloos aan. ‘We kunnen er niks aan doen,’ zei ze in paniek. ‘We zijn verdoemd. Dit kan niet, Lionheart. We kunnen nooit bij elkaar zijn. We kunnen niks met elkaar delen.’ Haar stem werd steeds harder en de paniek in haar ogen werd steeds duidelijker te zien. ‘We kunnen niet…’ Ze barstte opnieuw in snikken uit en drukte haar kopje tegen zijn borst aan.

________________________________________

Ze was zo lief. Zelfs nog meer als Icy vroeger waneer ze elkaar als het eerst tegenkwamen. Alleen... Ze leek de liefste kat op aarde te zijn en nu heeft ze al een paar doden op haar kerfstok opdat ze zo macht zuchtig was. Hij keek in haar ogen. langzaam kreeg hij een schuldbewust gevoel in zijn maag. Hij wou niet dat dit spelletje opnieuw begon. Misschien lag het aan hem. Misschien was het door hem dat Icy macht zuchtig was geworden. Met twijfel gevoelens die van hem af te lezen waren dacht hij verder na. Hij wou niet dat dat ook met haar zou gebeuren. Maar zij leefde al haar leven in een clan. De krijgscode was vast en duidelijk. Elke clankat vond het vreselijk de krijgscode te breken. En dat was ook op haar gezicht af te lezen. En kon je ook zeker horen in haar stem als je haar hoorde spreken. "Wat ben je van plan?" Vroeg ze. Voor hij kon antwoordden ging ze al verder met een omhoogkomende paniek. " Als je in de Clan gaat, dan vermoorden ze je zo. Tenzij je eerdere bij Brokenstar komt zonder gezien te worden." Ze keek hem aan en zuchtte. Hij deelde haar bezorgdheid maar toch voelde hij zich vastberaden bij zijn plan. " Hoe wil je in godsnaam er iets aan doen?" Ging ze verder, steeds meer in paniek. " We kunnen er niks aan doen." Zei ze in paniek. " We zijn verdoemd. Dit kan niet, Lionheart. We kunnen nooit bij elkaar zijn. We kunnen niks met elkaar delen." Ging ze maar verder. Hij kreeg er geen spelt tussen als ze in paniek was. Maar dat maakte hem ook niet uit. Als ze haar verhaal had gedaan was ze misschien wat opgeluchter dat het eruit was en kon hij rustig een oplossing zoeken. Lionheart ontmoeten haar volle in paniekerigen ogen. Hij wandelde naar haar toe en begon haar te troosten met rustige kalmerende woorden terwijl ze opnieuw in tranen uitbarstte. Nu wist hij echt dat hij van haar hield want hij voelde een vlijmscherpe stekende medelijden een een beschermend gevoel. Hij moest haar beschermen. ook een vast gevoel om terug in een clan te zitten kwam terug. "Ik heb al een plan en die gaat werken." Fluisterde hij warm in haar oor en likte kalmeren over haar voorhoofd. " Een leider komt ook het kamp uit om te gaan drinken en op dat moment confronteer ik hem. Of hij nu alleen is of niet, ik zal met hem spreken. En maak je maar geen zorgen, ik zal heelhuids terugkomen."

________________________________________

Roseblade probeerde om haar adem weer te hervatten. Ze voelde zich stom omdat ze hier in huilen uit was gebarsten, maar dat werd gemaskeerd door lichtelijk opkomende liefde voor Lionheart. Ze wist dat ze haar gevoel aan hem mocht tonen. Ze wist dat hij niet met haar zou lachen, maar ze was meer iemand die voor het stoere gedrag onderging. Ze zou zichzelf juist tegen een huilbui kunnen verzetten en iedereen in haar omgeving een goed gevoel proberen te geven. Ze kon hem alleen maar aankijken, terwijl ze lichtelijk naar de woorden luisterde. De betekenis drong pas veel later tot haar door. Opnieuw kwamen er bezorgde gevoelens optreden, maar deze keer deed Roseblade de nodige moeite om ze in te houden. Ze vond het absoluut niet fijn als zij zich zo zwak tegenover hem vertoonde. Ze leek gewoon niet meer op zichzelf. Op was het gewoon alle opgekropte emotie die ze nooit echt had laten ontsnappen? Ze moest toegeven, ze had genoeg tegenslagen meegemaakt. Maar ze had het altijd verbeten om daar enige emotie over te tonen. Ze zuchtte zachtjes om haar onduidelijke gevoelens, die met de minuut onduidelijker leken te worden. Ze wist soms ook niet meer wat ze met zichzelf aanmoest. ‘Dat hoop ik voor jou,’ mompelde ze zachtjes. ‘Tegenwoordig zijn onze Clans niet meer zo vriendelijk tegen andere katten. Zelfs niet van een andere Clan. ShadowClan lijkt iedereen zelfs meer te wantrouwen dan dat het ooit gedaan heeft.’ Ze keek hem lichtelijk verdrietig aan, probeerde een oplossing in haar hoofd te vinden. Toch kon ze niks anders dan instemmen met het plan van Lionheart. Hij zou onmogelijk het kamp zomaar kunnen binnengaan. Vileclaw en zij zouden hem wel moeten aanvallen, omdat ze anders merkten dat ze iets met elkaar gemeen hadden. Roseblade zuchtte nogmaals geërgerd. Dit was moeilijk.

‘Je weet toch dat een Clanleider altijd wel geflankeerd wordt door andere katten? Of er zijn katten in de buurt, of ze staan naast hem. We willen, zeker dankzij de donkere tijden met de BloodClan, voorkomen dat onze leider aangevallen zou kunnen worden.’ Zuchtend keek ze opzij. ‘Ik merk ook dat de patrouilles veel strenger zijn. Elk plekje wordt gecontroleerd. Maar onze leider staat in het middenpunt van de belangstelling, daar kom je echt niet makkelijk naartoe.’ Ze keek hem aan. ‘Beloof me gewoon dat je niet met hem gaat vechten of met andere katten. ShadowClan is ook gevorderd in training, dat kan ik je wel zeggen.’ Ze legde haar kopje even tegen zijn borst aan. ‘Maar ik zal je niet aanvallen als ik je zie. Als ik in de buurt ben, zal ik je steunen.’ Ze slikte even. ‘Ik weet niet wat ik grager doe,’ mompelde ze. ‘Ten onder gaan voor mijn Clan, of jou in de steek laten.’ Ze keek hem even aan. ‘Wanneer ben je van plan om ShadowClan in te gaan? Misschien kan je ik zo lang wel flankeren door de patrouilles de andere kant op te sturen. Ik heb immers ook inspraak.’ Ze wist dat ze nu van haar macht misbruik zou maken om Lionheart het voordeel van de twijfel te geven, maar op dit moment maakte dat haar eigenlijk helemaal niks uit. Ze wilde alleen maar voorkomen dat hij gepakt zou worden en misschien wel vermoord.

________________________________________

Het antwoord dat ze hem gaf maakte hem niet geruster. "Wel een uitgebreid rapport over de stand van zaken zijn zou wel handig worden als ik hem wil bereiken. Zelf denk ik ook wel dat ik hem niet alleen zal tegenkomen." En een uitgebreid rapport ging hij krijgen. Alleen, de bloodclan maakte het hem niet gemakkelijker waneer je naar heer eerste zin luisterde.

Na de tweede zin wist hij dat zijn voorgevoelens waarheid werden. Brokenstar bereiken ging moelijker worden dan gehoopt. Maar toch stond zijn besluit vast. en hij had nog wat achtertrucjes om hem over te halen. De patrouille zouden ook niet echt een probleem moeten vormen. Met wat kennis over kruiden Wist hij welke planten zijn geur zouden maskeren. Hij zou zo goed als onzichtbaar binnen kunnen glippen. Als ze nu een medicijnkat op patrouille zouden meeneem zou die nog rieken dat er een vreemde geur bij die kruiden zat dat niet klopt en dat er mogelijk een gevaar dreigde maar dat leek onwaarschijnlijk. Niemand neemt een medicijnkat mee op patrouille. En dan dat probleem met de bewakers van Brokenstar. Wel die moest maar meekijken en luisteren wat hij te zeggen had. Hij was niet van plan een greintje van gevaar te laten zien waneer hij bij Brokenstar zou zijn. Die zou al gewoon moeten grommen en hij zou dood zijn. Dat loste hij ook maar op, op zijn eigen manier dan. Ze legde haar kopje je even tegen zijn borstkas. Haar volgende woorden maakte hem zacht van binnen. " Ik zou hetzelfde voor jou gedaan hebben in jou plaats. "De Patrouilles zouden volgens mij geen probleem mogen zijn als ik wat trucjes van mij zou gebruiken. En hebben die een vast patroon of wisselen ze van tijd af? Anders als ze een vast patroon hebben Moet je niets doen. Dan Zit jij ook veilig anders gaan ze je misschien verdenken."Antwoordde hij zacht na dat ze uitgesproken was. Hij likte een keer tussen haar oren. " Ik doe er alles om te overleven. Voor jou doe ik alles." Fluisterde hij zacht in haar oor. " Dit is de laatste keer dat je me hier mag opzoeken. De volgende keer zal je me misschien in het kamp zien, oftewel dood ergens in je territorium. Als het geen van beide is kom ik jezelf zoeken. Maar opgeven die ik nooit."