Wanna play?

+ H O N E Y P A W

Het was een prachtige dag, dacht Cinderpaw. Hij was zo gelukkig met zijn leven, al was hij al zijn broers kwijt en zijn ouders. Maar toch, zijn leven was compleet dankzij de clan. Al miste hij zijn familie wel, maar goed. Hij keek vrolijk de apprentice den rond. Er waren zoveel leuke katten hier, die hij allemaal nog niet kende, maar wel wilde leren kennen. Ach ja, everything will be allright, alles kwam later. Het apprentice leven was niet om te klagen, al had hij geen mentor gekregen. Hij kon zichzelf heus wel leren vissen, de rivier was een prachtige plek namelijk, precies de plek waar hij vandaag heen zou gaan. Hij rekte zich uit, waarbij een geeuw ontsnapte. Daarna zette hij koers naar de rivier. Hij keek zijn ogen uit buiten, het was namelijk nogal vroeg. Er hingen dauwdruppels aan de bladeren, die door het zonlicht leken te glimmen als parels. De grassprietjes kriebelden onder zijn pootkussentjes. Het was heerlijk weer. Hij trok een sprintje, waarbij hij soepel en krachtig vooruitkwam. Het duurde dan ook niet heel lang meer voordat hij bij de rivier aankwam. Het water glom, eveneens als de dauwdruppels. Het was een mooi gezicht, en aangezien het nog vroeg was, was het niet heel slim om te gaan zwemmen. Misschien later, als de zon wat meer warmte afgaf. Maar ja, een poging kon geen kwaad, niet? Hij stak zijn zwart-witte pootje het water in. Het was koud, te koud om te zwemmen. Maar vissen, ja dat kon hij nog wel eens doen. Hij zag dat er een kleine vis aan de kant zwom. Behendig stak hij zijn pootje weer in het water en met een krachtige greep had hij het beetje in zijn poot. Het spartelde, en gleed bijna weg. Hij legde het snel op de kant en beet het dood. Een spoor van bloed gleed langs zijn kin op de grond. Ook om de vis begon een zich een plasje bloed te vormen. Ineens hoorde hij pootstappen achter zich. Hij wat charmant om, speciaal omdat hij zag dat het een poes was. "Hallo dame," zei hij op een charmante toon, haar vriendelijk en lieflijk aankijkend.

Nogal kort, I'm sorry Lianne..

Op een platte, middelgrote steen stond een bekende gedaante. Haar baby blauwe ogen waren gefocust op de ThunderClan grens aan de overkant van de rivier. Honeypaw had gemerkt dat ze uitzonderlijk graag in de buurt van water was, wat eigenlijk ook niet zo vreemd bleek achteraf. Ze was per slot van rekening ook een RiverClan kat. Lostvoice had hen nog niet geleerd om te zwemmen maar ze was een halve maan mee gegaan met haar broer en had het zo opgepikt. Het was heel gemakkelijk als je het eenmaal onder de knie had, waarschijnlijk was het voor RiverClan katten sowieso natuurlijk als het was voor kits om naar een tepel te zoeken bij de geboorte. Ze rekte haar klauwen uit en kwam overeind uit haar zitten positie. Geen ThunderClan kat te bekennen, de zon scheen fel en stond hoog, en de rivier riep praktisch 'Spring er in'. Deze dag was bijna té perfect. Honeypaw trok zichzelf over de rand van de steen en gleed het water in, ze zwom naar de oppervlakte en kwam met een grom van genoegen boven. Sierlijk als een otter zwom ze in het water, op een gelijkmatig ritme met haar voorpoten en achterpoten trappelend. Echter toen ze in de verte een kat bij de rivier zag zitten klom ze op de kant, ze wilde niet zijn prooi wegjagen. Ze dook tussen het riet door en schudde haar vacht uit op de oever. Ze trippelde druipend in de richting van de zwart, witte leerling die zo te zien een prachtige vis gevangen had. Voor ze hem kon groette begon de kater het gesprek '"Hallo dame,"' Dame? Charmant. Ze keek hem half koeltjes half geamuseerd aan en snoof schamper. "Hi Cinderpaw" Zei ze kortaf en ze liet haar blauwe ogen op de vis vallen. "Mooie vangst" Miauwde ze oprecht. Wat zwemmen betrof zou ze de beste van RiverClan kunnen zijn, maar het vissen had ze nog niet echt onder de knie. Lostvoice en Cinderfall hadden beide een enorme hekel aan water, had ze gehoord, dus van hen zou ze het heus niet gaan leren had ze zelf bedacht. Ze spitste haar gespikkelde oren en vond dat Cinderpaw enig sinds op Cinderfall leek, hun namen kwamen zelfs overeen, amusant. "Mooi weertje, niet?" Snorde ze en ze keek verlangend naar het water. Wauw, zo dadelijk zou ze er meteen weer in duiken, het leven was goed op deze manier.

Hij zag de poes aankomen lopen. Ze was helemaal nat, doorweekt gewoon. Ze had waarschijnlijk gezwommen, waar hij het veel te koud voor had gehad. Hij nam zich even in zich op. Ze was wit, met hier en daar een beetje bruin, ze was best knap eigenlijk, dat kon hij niet ontkennen. Ze had babyblauwe ogen, die schitterden door het zonlicht. Hij glimlachte charmant, maar vriendelijk toen hij haar groette. Ze keek hem koeltjes aan, ze leek niet echt onder de indruk te zijn van hem, helaas. Hij zag haar wel zitten namelijk, maar het was nog te snel voor de liefde, het was verboden, alleen warriors konden dat voelen. "Hi Cinderpaw," sprak de poes kortaf. Hij dacht even na over haar naam. En ineens schoot het hem te binnen; Honeypaw, de dochter van de overleden Crookedstar en Dreamheart. Hij zag dat ze haar blik had laten vallen op de vis die hij zo net had gevangen. "Mooie vangst," miauwde ze, en het leek erg oprecht, alsof de woorden zo uit haar hart kwamen. "Dankje Honeypaw," miauwde hij vrolijk. Hij kon best goed vissen, en hij had zichzelf alles geleerd, alleen het zwemmen ging hem nog niet zo goed af. Misschien kon hij het leren van een andere kat? Hij was niet bepaald bang voor water, maar gewoon, hij kon ze slag niet houden, terwijl Riverclankatten dat normaal wel moeten kunnen. Honeypaws stem haalde hem even uit zijn gedachten. "Mooi weertje, niet?" snorde ze terwijl ze verlangend naar het water keek. Hij had haar net wel een klein stukje zien zwemmen. Ze zwom sierlijk en met een gelijkmatig ritme, zodat ze krachtig vooruit kwam. Misschien zou zij hem kunnen leren zwemmen? Hij keek haar nogmaals aan en sprak toen: "Ja, het zonnetje is heerlijk. Het is geweldig weer om te zwemmen, nietwaar?" Hij zal zeker niet toegeven dat hij niet kon zwemmen, dan zou hij vast afgaan. Dan was ie een softie, en dat was precies wat hij niet wou. Hij vond haar best oké, en dat had hij nog niet eerder bij een poes gehad. Hij gebruikte poezen gewoon als speelgoed, gewoon als een spelletje. Maar op de een of andere manier voelde hij iets vreemds in zijn buik. Maar goed, dat zou hij natuurlijk niet tegen haar vertellen, ze mocht willen dat ze hem kon krijgen. Ach ja, waarschijnlijk zou het gevoel weggaan en zou ze weer net als de andere poezen worden, want het was verboden om verliefd te zijn als apprentice.

Honeypaw knikte instemmend en glimlachte flauwtjes. Ze had tenminste nu een excuus om het water weer in te gaan, ergens voelde ze zich een beetje teleurgesteld dat haar moeder er niet bij kon zijn en kon zien hoe goed ze al kon zwemmen. Soms had ze nog een terugval en zou ze een tijdje huilen s' nachts of als ze alleen was, nog steeds miste ze intens haar ouders, Dreamheart in het speciaal sinds ze die had gekend. Ze trok zichzelf weg van weer een zweem van pijn toen ze aan haar moeder dacht, de poes waar ze zo op leek .. "Ga je mee zwemmen .. Cinerpaw?" Vroeg ze speels. Ze streek langs hem heen, waardoor haar vacht de zijne expres raakte en nat maakte. Ze dook het riet in en landde met een plons in het water. Ze peddelde met haar poten naar de oppervlakte en kwam lachend boven, het water maakte haar blij en gaf haar een gevoel van macht. In het water was zij de meesteres, en zou zij zo winnen als een vijand haar in het water aanviel. Dit was haar terrein, hier was ze goed in en blonk ze uit! Jagen op vis was veel leuker dan jagen op dieren die op het land leefde, waarschijnlijk kwam dit allemaal door haar RiverClan genen. Dat kon niet anders. Ze knipperde met haar baby blauwe ogen toen ze haar maatje niet kon vinden, ze was er zeker van dat hij nog niet in het water was gedoken, toch? "Hé slome das, kom je nog?" Riep ze luid en peddelde de rivier door, genietend van het water dat tegen haar vacht stroomde in een prettig ritme. Water kon genadeloze elementen zoals vuur doven, en er voor zorgen dat de dorre aarde weer gevoed werd. Het was anders dan andere dingen, en het was van haar. Honeypaw zwom geamuseerd verder, wachtend om enig woord van Cinderpaw.

Honeypaw glimlachte wat flauwtjes na zijn antwoord. Het klonk ook best afgezaagd, maar goed, hij had toch geantwoord. Maar toch knikte ze instemmend. Hij keek haar aan, wat koeler omdat ze niet echt reageerde op zijn vrolijkheid. Er zal haar vast iets dwars zitten, net zoals bij zijn oudere zus. Hij miste zijn grote familie wel enorm, alleen was ook maar alleen. Hij dacht aan de fijne momenten die hij had beleefd met z'n neven en nichten, broertjes en zusjes.. Maar toen had één van zijn oudere broers een slechte dag en doodde zijn ouders. Het was echt vreselijk, en alle vrolijkheid die hij toen had gekend werd donker, net alsof de hele familie in een zwart gat gezogen werd. Een gat waar ze nooit meer uit zijn gekomen. Hij haatte zijn oudere broer, die was verbannen uit de Riverclan. Er was iets niet helemaal goed met hem. Er zat bij hem iets helemaal fout, gewoon, echt helemaal fout. Hij vergat zijn gedachten toen hij Honeypaw wat hoorde vertellen. "Ga je mee zwemmen .. Cinderpaw?" mauwde ze een tikje speels. Hij knikte grinnikend, en net toen hij besefte dat hij toch echt had ingestemd, voelde hij zich stom. Nou ja, gebeurd is gebeurd, dus hij zou er het beste maar van maken, nietwaar? De jonge poes streek langs hem, waardoor haar vacht de zijne nat maakte. "Ooh, je gaat eraan," riep hij speels en stoer. Ze dook het riet in en een paar seconden later lag ze alweer in het water, waar ze met een luide plons in was gesprongen. Hij zag haar kopje lachend boven komen. Hij glimlachte terug. Ineens was ze al een stuk verder, ze was uit zijn zicht verdwenen. "Hé slome das, kom je nog?" riep ze luid, maar het klonk een stuk verder dan waar hij stond. Hij rende naar beneden en sprong in het water. Een zachte plons werd hoorbaar. Ik kan het wel, dacht hij dapper. Hij zwom op de geur van Honeypaw af, die geamuseerd lag te zwemmen. "Hier ben ik dan," miauwde hij charmant. Hij grinnikte en gaf haar een speelse duw met zijn staart. Hij dook toen gauw onder water, en zwom zo hard hij kon van haar weg. Een klein stukje verder kwam hij weer boven, waar hij Honeypaw nog altijd heerlijk aan het zwemmen zag. Ze zou het hem betaald zetten, dat wist hij zeker. Ineens besefte hij dat het zwemmen nog best goed ging. Hij kon het gewoon en was niet afgegaan bij Honeypaw! Al was ze natuurlijk wel een stuk sneller dan hij was, maar ja, dat maakte hem niet uit. Hij ging nogmaals onder en keek naar de kleurrijke vissen die heen en weer zwommen. Hij keek zijn ogen uit. "Honeypaw, kom je nog?" riep hij speels en hij glimlachte er charmant bij.

Honeypaw dobberde droogjes rond, wachtend op haar zwart/witte maatje. 'Hier ben ik dan' Klonk er achter haar. Ze keerde meteen om en lachte als een kleine kit toen ze hem zo zag, doorweekt en zo te zien geamuseerd. Toen hij haar een duw gaf maakte ze een geschrokken geluidje en grinnikte, ze wilde hem terug pakken maar hij dook al onder en zwom zo hard als hij kon van haar weg. "Hier komen!!"Knalde ze toen ze hem boven zag komen en naar haar toe draaide, ze zwom in zijn richting alleen veel langzamer deze keer. Op het perfecte moment zou ze hem van onderwater aanvallen, en dan zou de lol pas beginnen. 'Honeypaw, kom je nog?' Hoorde ze Cinderpaw roepen. Ze dook onderwater en trappelde als een otter door het water in zijn richting, toen ze onder hem dreef boorde ze haar tanden in zijn staart en begon toen als een gek weg te zwemmen van hem proberend om niet in lachen uit te barsten. Water was leuk om in te zwemmen maar gaf niet echt mee onderwater. Ze kwam toen weer boven voor water en lachte uitbundig, alle verdriet van de afgelopen maanden even vergeten. Ze ging meteen weer onderwater toen ze iets haar richting op zag komen. Met boosaardige pret oogjes schoot ze onder hem door en pakte hem nog eens bij zijn kleine staartje om vervolgens met haar laatste krachten zich op de oever te gooien en in het riet in elkaar te duiken, wachtend tot hij langs zou komen. Haar baby blauwe ogen tuurde tussen het riet door, wachtend tot de prooi langs zou komen .. oh hij zou wat beleven als hij langs kwam ..

Ze leek hem uit te lachen, omdat hij helemaal doorweekt was natuurlijk. Hij lachte maar mee, dat was het enigste wat hij kon doen.. Toen hij haar een speels duwtje gaf, hoorde hij dat Honeypaw geschrokken een geluidje maken. Hij lachte en keek erg geamuseerd. Toen hij onder water dook genoot hij van al het moois onder water. Hij gleed steeds soepeler door het water, hij ging telkens harder. Toen hij zijn kopje boven water stak hoorde hij Honeypaw schreeuwen: "Hier komen!!" Ze zwom naar hem toe, een stuk zachter dan ze kon en hem al had laten zien. Ze leek een plannetje te bedenken, om toe te slaan. Inmiddels zwom hij ook zachtjes verder. Toen hij haar riep, was ze ineens weg. Hij staarde naar waar ze een paar seconden geleden nog had gelegen met haar kopje boven water. Die was snel verdwenen.. Ineens voelde hij iets aan zijn staart. Het deed pijn, het leken wel tanden. Iemand beet in zijn staart! Toen hij zich net wou omdraaien zag hij een gedaante zo snel als ze kon wegzwemmen. Hij zag al snel het wit met bruine kopje boven water verschijnen. "Honeypaw..!" riep hij zogenaamd boos. Hij hoorde haar uitbundig lachen. Hij zette de achtervolging in, dit keer ook onder water. Soepel gleed hij zo snel als hij kon richting de jonge poes. Maar helaas had ze hem door. Hij zag haar onder water gaan. Met boosaardige pretoogjes gleed ze onder hem door. Hij voelde dat ze opnieuw zijn staartje pakte. En ineens was ze weer weg. Hij kwam weer boven water maar zag haar niet. Hij zwom langs het riet en ineens zag hij haar staan.. "Genade! Genade!" schreeuwde hij lachend. Hij probeerde weg te zwemmen, maar hij wist dat ze te snel voor hem was..

Honeypaw wachtte af, haar hart bonkte als een gek in haar oren. Ze merkte hoe het water rimpelde en ze wachtte af tot hij zou verschijnen. Haar ambush werkte half want hij merkte haar op. '"Genade! Genade!"' Schreeuwde Cinderpaw. "Geef je over!" Brulde Honeypaw op haar beurt en ze explodeerde het riet uit op haar zwart witte maatje. Ze dook onder hem door en gaf hem op haar beurt telkens een duwtje zodat hij niet op één plek kon blijven dobberen, af en toe greep ze ook zijn staart die haar favoriete doelwit geworden was. Toen ze weer boven kwam en hikte van het lachen zwom ze pijlsnel weg, een beetje angst voelde ze op borrelen omdat ze wist dat hij haar dubbel en dwars zou terug betalen. Hij was iets groter dan haar maar haar slanke lijf en haar flexibilteit in het water was haar in het voordeel. Honeypaw keek achter zich en merkte dat hij niet meer zichtbaar was, waar was hij? Ze sprong met pret angst op een platte, grijze kei en kromp in elkaar. Haar staartje opgevouwen. Halverwege besefte ze dat ze het geen goed idee was, hij kon haar van achter aanvallen. Ze draaide als een balletje dat van een heuvel afrolde om haar as, wachtend tot Cinderpaw ergens zou verschijnen. Ze grinnikte geamuseerd en wachtte angstig af, met een gigantische grijns op haar snoet. Ze had niet kunnen weten dat de zwart witte kater zo veel plezier kon brengen, maar ze wijde het vooral aan haar grote passie voor water die ze had ontwikkeld de laatste paar weken. Daarbij was een beetje lol al snel opgelopen tot dikke pret, hij was wel gezellig om mee om te gaan. "Ciiiinderpaaaw?" Zong ze en ze zwoer iets te zien bewegen links van haar, ze keek het water in maar zag niets meer. De stilte om haar heen maakte haar nerveus, op een speelse manier. Elk moment kon het toeslaan ..

"Geef je over!" brulde een stem vanuit het riet. Ze leek te exploderen uit het riet. Cinderpaw grinnikte omdat ze alweer onder hem door dook. Hij voelde dat ze hem telkens een klein duwtje gaf, zodat hij niet op één plek kon blijven dobberen. Af en toe beet ze ook nog in zijn kleine, zwart-witte staartje. Ze kwam weer boven en lag weer helemaal dubbel. Hij keek haar pesterig na. Ze was echt leuk om mee te spelen, dacht hij vrolijk, ze konden nog wel eens maatjes worden. Maatjes voor altijd. Hij keek weer naar haar. Ze zwom pijlsnel weg, nog altijd voluit aan het lachen. Hij vocht er tegen om niet te lachen, maar ook bij hem kwam een slappe lach aangezet. Ineens was ze weer weg. Zijn slappe lach verdween direct. Hij miste haar, want het was net zo leuk.. Hij zwom zachtjes de kant op waar ze heen was gegaan, maar hij bleef op zijn hoede. Ze kon overal staan, en dat wist hij uit ervaring. Maar hoe verder hij kwam, nog altijd geen spoor van Honeypaw. Ineens hoorde hij haar stem zingen: "Ciiiinderpaaaaw!" Oké, hij wist nu in ieder geval waar ze was. Hij klom op de kant en schudde zich uit achter een struik, hopend dat ze hem niet zou zien. Hij sloop muisstil achter haar langs, echt onhoorbaar. Hij zou haar echt te grazen nemen, van achter. "BOE!" riep hij en voordat ze zich maar om kon draaien duwde hij haar voorzichtig de rivier in. Hij wilde haar natuurlijk geen pijn doen, zo midden in het spelletje. Toen hij haar mooie babyblauwe ogen zag keek hij er in en voelde iets in zijn buik, een gevoel dat hij niet kende. Hij negeerde het en knipoogde speels naar haar. Hij lachte toen en sprong ook de rivier in. Hij gaf haar een speels likje over haar neus en zwom toen zo snel als hij kon weg, om zich ergens te verstoppen voor haar.

Honeypaw kromp verder in elkaar, klaar om elk moment als een gek te vluchten als de bom af zou gaan. Ze staarde naar de donkere vlek die Cinderpaw moest zijn bewoog niet, wat dus maar één ding kon betekenen. "BOE!" Klonk er achter haar. Voor ze zich volledig om kon draaien voelde ze pootjes tegen haar aan duwen en donderde ze er met veel gespetter dus ook in. In haar lachbui slikte ze een beetje water in waardoor ze al hoestend boven kwam maar nog steeds door lachte, ze zag nu Cinderpaw naar haar knipogen om vervolgens haar een vluchtig likje over haar neus te geven. Toen hij met veel gespetter weg zwom bleef Honeypaw op haar plaats dobberen, met haar blik op oneindig. Ook al was het een speels likje, het had haar een speciaal gevoel gegeven. Ze veegde met haar pootjes over haar roze neusje en keek naar de nog steeds vluchtenden Cinderpaw. Ze dook in het water en peddelde er als vanouds doorheen, nu nog sneller dan de RiverClan kater. Ze dook onder hem door en schoot net voor hem er uit, snel duwde ze hem weg met haar voorpoten voor hij tegen haar aan knalde en ze keek hem met een vurige en speelse blik aan, toen gaf ze hem ook een speels likje over zijn neus alsof ze iets bevestigde en ze peddelde naar de kant. Ze kroop op de kant, door het riet heen, schudde haar vachtje uit en ging hijgend op de kant zitten. Het kostte veel energie maar was onvergetelijk, ze had honger gekregen dus het leek tijd te zijn voor even wat vis. Ze grinnikte, wetend dat met hun gespetter ze beide vast de vis weggejaagd hadden dus dan zouden ze verder stroomopwaarts moeten gaan vissen. Het kriebelende gevoel die ze ook had gevoeld toen hij haar een likje had gegeven borrelde op. "Oi! Cinderpaw?" Riep ze luid in de richting van wat ritselend riet. "Ga je mee jagen op vis? Ik heb honger gekregen" Vervolgde ze, terwijl ze haar gevlekte staartje om haar doorweekte voorpoten krulde.

Toen Cinderpaw vluchtte voor Honeypaw, omdat hij wist dat ze hem weer terug zou pakken, zag hij dat ze rustig op haar plekje bleef ronddobberen. Ze leek nogal te zijn geschrokken van hem, en dat was niet de bedoeling geweest. Maar ja, it was just a game. Toen ze net in het water was gevallen lag ze helemaal dubbel. Toen ze weer boven kwam leek het alsof ze water binnen gekregen had, want ze proestte het uit, maar nog altijd lachend. Hij grinnikte mee, ze was zo grappig. Hij was blij dat hij haar had ontmoet, hij had echt een fijn gevoel bij haar. Hij zag haar met haar pootjes over haar kleine roze neusje wrijven, wat er erg schattig uitzag. En weer kwam er een soort van betoverend gevoel bij hem naar boven, toen hij in haar babyblauwe ogen keek. Hij glimlachte, als een soort van pokerface. Maar dat had ze waarschijnlijk niet gezien, aangezien ze weer het water in was gedoken. Ze was een stuk sneller dan hij, maar dat had hij al wel verwacht. Net voor hem kwam het wit met bruine kopje weer boven. Haar ogen stonden vurig en speels. Ze gaf hem ook een speels likje over zijn roze neus, alsof ze iets wou bevestigen. Weer kwam dat betoverende gevoel terug naar boven. Het gevoel dat hij nog nooit eerder had gevoeld, en ook alleen maar bij Honeypaw. Daarna zwom ze naar de kant en klom ze erop. Hij volgde haar voorbeeld. En net toen hij op de kant stond voelde hij alle spetters op zijn vacht vallen. Hij keek naar Honeypaw, die haar natte vacht aan het uitschudden was. Ook Cinderpaw schudde zijn zwart-witte vacht uit, waardoor een aantal spetters ook de vacht van Honeypaw raakten. De rest viel in het water. En daardoor zouden alle vissen wegzwemmen, verder de rivier in. "Oi! Cinderpaw?" riep ze luid richting het riet, waar hij dichtbij stond. "Ik sta naast je, je hoeft niet te schreeuwen," grapte hij. "Ga je mee jagen op vis? Ik heb honger gekregen," vervolgde Honeypaw haar verhaal. Hij knikte, dat leek hem een goed idee. Hij liep richting het riet en hield het open zodat ook Honeypaw er langs kon. Toen ze daar stonden, stak hij z'n kop onder water om te kijken of hij een aantal vissen zag. Er zwommen er een aantal, maar ze konden beter verder stroomopwaarts gaan vissen. Hij sprong er voorzichtig in en wachtte op haar. "We kunnen beter stroomopwaarts gaan vissen," zei hij vriendelijk. Hij knikte haar vriendelijk toe.

Honeypaw keek toe hoe hij het water uit kwam en zich ook uitschudde. Toen Cinderpaw langs haar sprong kwam ze omhoog 'We kunnen beter stroomopwaarts gaan vissen' Ze knikte. "Je leest mijn gedachten" Zei ze eerlijk en ze keek hem vrolijk aan. In eerste instantie vond ze hem macho, een beetje te macho, maar nu voelde ze een bepaald gevoel. Ze had al een idee wat het kon zijn, maar ze kon haar ouders niet om raad vragen, dus dan .. misschien kon ze het aan Snowcrystal vragen, de zus van Dreamheart! Ze besefte dat ze als een standbeeld daar stond en rende snel naar Cinderpaw om hem in te halen. Ze trippelde naast hem richting een bepaald deel van de rivier die waarschijnlijk niet meer werd geterroriseerd door hun gespetter van hen. "Zeg .. Cinderpaw- hoe komt het dat wij eigenlijk nog nooit echt elkaar 'gevonden'" Was dat wel juist om het zo te zeggen? "hebben? We zijn samen leerling geworden, maar toch heb ik je nooit echt 'gezien'" Ze besefte hoe stom dit wellicht kon klinken en kuchte droogjes. "Als je begrijpt wat ik bedoel?" Miauwde ze er serieus achter aan. Ze draaide haar blauwe ogen in de richting van de gespierde leerling en keek hem recht aan, op dat moment leek het alsof de vonk oversprong en met veel geweld iets tussen hen verlichtte. Honeypaw voelde zich angstig, kwetsbaar en vreemd. Vooral vreemd. Hoewel ze probeerde het niet te porteriseren in haar blik lukte dat niet helemaal, al verbloemde ze het grootste deel met pret lichtjes. "Ik wed dat ik meer vang dan jij" Gromde ze speels, met een uitdagende twinkeling in haar ogen. Het gevoel was er nog, en was niet weggegaan, maar ze was nog te jong om echt te begrijpen waar het nu om ging. Weldra zou ze dat wel meemaken, als ze eens wist wat voor een impact hun gesprek zou hebben zo veel manen later. Toen ze de waterkant bereikte hield ze halt en keek naar de platte oever, ze stapte over wat kiezels heen en bleef voor de rand zitten, haar nagels raakte het water nét aan. Ze ging in elkaar gezakt zitten en bestudeerde het water zorgvuldig.

Ze knikte naar hem, toen hij had verteld dat ze beter stroomopwaarts konden gaan vissen. "Je leest mijn gedachten," zei ze heel eerlijk. Ze keek hem vrolijk aan. Weer kwam dat magische gevoel bij hem terug. Hij wist niet wat het was, en hij had niemand die daar antwoord op zou kunnen geven. Hij knikte vriendelijk naar haar. Hij dacht aan hoe hij haar had ontmoet. Het was misschien raar, maar ze waren op hetzelfde moment apprentices geworden maar ze was hem nooit opgevallen. Het was echt een beetje raar. Normaal trek je dan nogal veel met elkaar op, maar hij was in die tijd gewoon nogal van slag omdat één van zijn oudere broers zijn ouders had vermoord. Zijn broer is toen verbannen van de Riverclan, al wist hij niet waarheen. Zijn broer had niet door dat hij hem en zijn twee broertjes pijn had gedaan. Het was echt vreselijk. Dat zou kunnen verklaren waarom hij Honeypaw nooit had opgemerkt. Haar stem wekte hem uit zijn gedachten. "Zeg .. Cinderpaw - hoe komt het dat wij eigenlijk nog nooit echt elkaar 'gevonden'" Een korte stop waarbij hij haar bemoedigend toeknikte. "hebben? We zijn samen leerling geworden maar toch heb ik je nooit echt 'gezien'." Ze leek te denken dat het stom klonk, maar het maakte hem niet uit, als ze iets te vragen had mocht ze dat natuurlijk wel vragen. Ze kuchtte toen nogal droogjes. "Als je begrijpt wat ik bedoel?" miauwde ze er met een serieuze blik achteraan. Hij knikte kalm. "Ik begrijp je. Ik was nogal teruggetrokken, omdat m'n oudere broer m'n ouders heeft vermoord vlak voor de ceremonie," miauwde hij ietwat verdrietig en uit respect keek hij even naar boven. Hij zag dat haar babyblauwe ogen op hem gericht waren. Hij voelde een soort van vonk overslaan. Het was nogal vreemd, vreemder dan dat andere gevoel dat hij eerder die dag al had gehad. Zijn honingkleurige ogen keken naar de hare. Hij zag dat er angst in was gekomen. Ze probeerde het te verbloemen, door een aantal pretlichtjes. Hij volgde haar voorbeeld en vergat de nare gedachte over zijn overleden ouders. "Ik wed dat ik meer vang dan jij," gromde ze speels, terwijl er een uitdagende twinkeling in haar ogen verscheen, die hij wel leuk vond. "Je mocht willen," zei hij er uitdagend als antwoord. "Challenge accepted." Honeypaw ging aan de oever zitten en bestudeerde het water zorgvuldig. Hij had een heel andere tactiek. Hij sprong er rustig in en bewoog soepel door het water. Toen hij eenmaal een vis in het vizier had haalde hij krachtig uit met zijn poot en had het beest direct stevig vast. Hij bracht het naar zijn bek waar hij het beest direct doodde. Hij zwom weer naar de kant en legde hem neer, naast Honeypaw. "En dat is één," zei hij met pretlichtjes in zijn ogen.

Honeypaw keek op toen Cinderpaw een antwoord gaf, zijn antwoord was echter niet wat ze verwacht had. '"Ik begrijp je. Ik was nogal teruggetrokken, omdat m'n oudere broer m'n ouders heeft vermoord vlak voor de ceremonie,"' Ze draaide haar kop om naar hem en keek hem geschokt aan. Nu herinnerde ze het zich weer, de lieve kattin die haar een keertje op haar kop gaf omdat ze haar had laten schrikken toen ze 'ShadowClan! Val aan!' geroepen had tijdens het spelen met Stormpaw en Rootpaw, en de stoere, gespierde kater waar ze tegen op gekeken had. Met een steek van pijn dacht ze terug aan haar eigen ouders, die ze ook kwijt was geraakt. Honeypaw, nog steeds een beetje geschokt door het feit dat ze het vergeten was, en het feit dat ze nu pas echt door had dat het Cinderpaw was die zijn ouders ook kwijt was geraakt. Ze lette niet op en hij sleepte zijn eerste prooi binnen. 'En dat is één' Miauwde hij trots. Ze kuchte en keek hem zuur aan. "Niet eerlijk! Ik was afgeleid.." Miauwde ze. "Daarbij- hoe kan ik nou vissen als jij alles wegjaagt met je gespetter?" Voegde ze er aan toe, met haar ogen gevaarlijk vernauwd. Ze staarde naar zijn vis en zag dat hij best wel groot was, ze zal hem eens laten zien hoe je moest vissen. Ze vestigde gaar ogen op het water oppervlak en zag toen iets langs zoeven. Instinctief gooide ze zichzelf in het water en dook er achteraan om vervolgens boven te komen met een, enigszins, kleinere vis in haar bek. "Zo doe je dat!" Riep ze blij toen ze de vis liet vallen en de heftige gedachten van net wegduwde in een hoekje, later zou ze er nog wel over piekeren maar nu was het niet de tijd voor pijn en lijden, nu was het tijd voor plezier. Plezier met Cinderpaw. Ze wachtte tot het water uit gerimpeld was en ging toen weer bij de oever zitten, al was haar humeur enigszins verslapt. "Cinderpaw?" Miauwde ze toen een beetje onzeker "Hoe goed heb jij je ouders gekend?" Misschien was dit onderwerp iets te zwaar voor dit moment, maar ze wilde het toch wel weten. De nieuwsgierigheid was te erg.

Honeypaw leek nogal geschokt te zijn van zijn antwoord. Hij wist dat ook haar ouders waren overleden, dat waren namelijk Crookedstar en Dreamheart. Crookedstar.. Hij was een goede leider, had hij gehoord van zijn ouders. Maar nu is Stormstar hun leider, die ook een geweldige leider was. En Dreamheart, die kwam hem niet heel bekend voor, maar misschien was ze wel een vriendin geweest van zijn moeder. Hij wist het allemaal niet meer en hij wilde niet meer weten. Het verleden was het verleden en hij leefde in het nu. Het nu, waar hij de lieve Honeypaw had ontmoet. Nadat hij een vis op de oever had gelegd keek ze hem zuur aan, gevolgd door een kuchje. "Niet eerlijk! Ik was afgeleid.." miauwde ze fel, feller dan hij had verwacht van haar. "Daarbij- hoe kan ik nou vissen als jij alles wegjaagt met je gespetter?" voegde ze eraan toe, haar ogen vernauwd, waardoor ze er een beetje gevaarlijk uit zag. Hij klom op de kant en gaf haar een kans om te gaan vissen. Hij zag haar ondertussen naar zijn gevangen vis kijken. Hij was best groot, daar konden ze allebei wel van eten. Maar iets later gleed Honeypaw het water in. Ze kon echt goed zwemmen, ze leek net een otter, daar had hij erg veel waardering voor. Hij zou nog van haar kunnen leren, aangezien ze echt één van de beste zwemmers was van de hele Riverclan, ookal was ze nog jong. Ze was inmiddels weer bovengekomen, met een iets kleinere vis in haar bek. "Zo doe je dat!" riep ze blij. "Bravo," zei hij met waardering die echt gemeend was. Ze liet de vis vallen en ze klom de oever op. Hij zag dat haar humeur een tikje gezakt was, en dat was niet zijn bedoeling, dat sowieso niet. Ze hoefde zich geen zorgen om hem te maken, hij redde zich wel. Maar hij hield van eerlijkheid, dus hij vertelde het wel gewoon eerlijk toen ze het vroeg. "Cinderpaw?" miauwde Honeypaw wat onzeker. Hij knikte haar vriendelijk toe. Ze mocht hem alles wel vragen. "Hoe goed heb jij je ouders gekend?" Hij keek haar vriendelijk aan en zette een gefakete glimlach op. "Best goed," zei hij rustig en kalm. "Maar je hoeft je geen zorgen te maken over me, ik heb het geaccepteerd." Hij keek in haar blauwe ogen en voelde weer dat betoverende gevoel, waarvan hij niet wist wat het was. Hij vond het een fijn gevoel, en hij wist dat hij haar kon vertrouwen.

Honeypaw staarde naar een paar vissen die langs zwommen maar wilde er niet meer achter aan, ze wilde het heel diep in haar geest wel maar iets in haar smachtte naar het antwoord van Cinderpaw. 'Best goed' Klonk er. Ze draaide haar kop om, een beetje geschrokken van zijn kalme toon. Nog steeds had ze moeite met het praten over Dreamheart, en hij zei het zo kalm terwijl het nog maar een maan geleden was en dat van haar twee manen. De glimlach die hij opzette kende ze te goed, een glimlach die je omhoog gooide omdat je niet wilde dat iemand zag hoe veel pijn het eigenlijk deed. '"Maar je hoeft je geen zorgen te maken over me, ik heb het geaccepteerd."' Verzekerde hij haar. Honeypaw zuchtte en beantwoordde zijn blik met een bedroefde blik. "Mij hou je niet voor de gek" Miauwde ze serieus en ze wendde haar hele lichaam zijn kant op, zijn ogen glommen met een prachtige gouden gloed. Ze zette haar voorpootje op de zijne en keek hem nu met een serieuze en begrijpende blik aan. "Je moet leren om de pijn, de woede, de onbegrip te verbergen. Je oefent die glimlach in de reflectie in het water, het is alsof je een masker op zet" Ze zweeg even en keek hem toen weer aan toen haar blik afgleed. "Iedereen die koopt die blik, maar ik zie diezelfde blik in mezelf als katten me vragen hoe het gaat. Die glimlach, die uitdrukking is iets wat ik ook begrijp" Honeypaw keek Cinderpaw oprecht meelevend aan, maar ook een beetje opgelucht. Alsof ze dit al heel lang wilde zeggen, maar niet wist tegen wie of wanneer. Ze haalde haar pootje snel van de zijne af toen ze merkte hoe lang die er nu op zat, ze keek nerveus en blozend weg.

Cinderpaw keek wat afwezig naar de rimpels die telkens maar verschenen op het water. De rivier veranderde telkens. Overdag zag je de zon weerspiegelen, waardoor het water glinsterde en 's nachts zag je de maan weerspiegeld in het water. Het was een mooie dag, en hij had een nieuwe kat ontmoet, die hem dat rare maar fijne gevoel gaf. Toen hij vertelde dat hij z'n ouders best goed had gekend, leek Honeypaw erg geschrokken. Ookal was het nog maar een maan geleden, hij had het een plekje gegeven. Hij wist dat een maan ervoor ook de moeder van Honeypaw was overleden, Dreamheart. Het zat haar blijkbaar nog erg hoog, aangezien haar reactie op zijn kalme toon. Nadat hij haar verzekerd had dat hij het een plekje had gegeven zuchtte ze en beantwoordde zijn woorden met een droevige blik. Hij voelde zich schuldig, maar hij wist zelf wat hij voelde. "Mij hou je niet voor de gek," miauwde ze serieus. Ze wendde haar lichaam zijn kant op. Toen hij in haar mooie blauwe ogen keek zag hij een mooie gouden gloed verschijnen. Hij voelde ineens haar voorpootje op de zijne en keek hem aan met een begrijpende en serieuze blik. "Je moet leren om de pijn, de woede, de onbegrip te verbergen. Je oefent die glimlach in de reflectie van het water, het is alsof je een masker opzet." Toen zweeg ze eventjes. Maar ze had gelijk, dacht hij in zichzelf. Het was precies wat hij had gedaan, en dat was echt erg vervelend geweest. Hij was zo woedend geweest op zijn broer, die zijn ouders zomaar wat had aangedaan. Ze hadden niks misdaan in zijn ogen, en hij vroeg zich af waarom Starclan hen dan strafte. Hij zag dat ze hem weer aankeek en dat haar blik langzaam afgleed. "Iedereen die koopt die blik, maar ik zie diezelfde blik in mezelf als katten me vragen hoe het gaat. Die glimlach, die uitdrukking is iets wat ik ook begrijp." Hij zag dat ze hem oprecht medelevend aankeek, maar er zat ook een tikje opgeluchtheid in. Daarna haalde ze snel haar pootje weg. Ze leek geschrokken te zijn van haar actie en keek blozend en nerveus van hem vandaan. "Je.. Je.. Je haalt me de woorden uit m'n mond," zei Cinderpaw wat stotterend. "Ik weet dat ook jouw ouders zijn overleden, en je kunt altijd naar me toekomen als het je dwars zit," voegde hij er vriendelijk aan toe. Zij had hem geholpen, en dan kon hij haar maar het beste helpen. Hij keek met een oprechte glimlach haar kant uit. Ze was echt lief.

Honeypaw trok met haar oren en keek met haar opeens verschenen verlegen blik zijn kant op, in die mooie gouden kijkers. Zijn antwoord liet haar zachtjes glimlachen, Cinderpaw was anders dan alle andere katten die ze ontmoet had alleen wist ze niet echt op welke manier. Ze wist dat hij anders was, daar stopte het ook bij. '"Ik weet dat ook jouw ouders zijn overleden, en je kunt altijd naar me toekomen als het je dwars zit,"' Deze keer keek ze hem wel weer aan en ze glimlachte oprecht. "Dankjewel, Cinderpaw" Miauwde ze, haar hart liep bijna over van geluk ook al wist ze niet echt waar door, ze had haar hart al eens gelucht bij Stormstar en sinds dien ging alles een stuk beter. Ze voelde zich niet meer zo alleen, en was weer een beetje terug gekeerd naar haar oude zelf. Haar oude zelf die helemaal genezen was zou nog lang niet terugkeren, voor nu was het goed zo. Ze kwam overeind en glimlachte toen breed. "Zullen we een eindje gaan lopen en onze vis ergens anders opeten?" Stelde ze voor. Een eindje verderop wist ze een mooie plek, die was toevallig niet overgoten met water maar bevatte een mooi veldje vol bloemen. Het was niet groot en viel bijna niet op maar het was er wel, ze had het een dag of drie geleden tegen gekomen toen ze achter een eekhoorn aan zat, het was een rustig plekje vol met mooie, witte rozen en hier en daar wat gele. Ze duwde zichzelf overeind en pakte haar vis, verwachtend dat Cinderpaw met haar voorstel in zou stemmen.

Hij zag dat Honeypaw ineens verlegen werd. Ze trok met haar kleine oortjes en keek met een verlegen blik zijn kant op. Hij glimlachte vriendelijk, hij was namelijk nooit heel erg verlegen, nooit geweest, nooit geworden. Hij vond Honeypaw anders dan alle andere poezen die hij als kitten had versierd, net als nu. Honeypaw was verlegen en stoer tegelijk, altijd wel in voor een uitdaginkje en wat hij nog het leukste aan haar vond was dat ze altijd eerlijk en behulpzaam was. Het was zo'n leuke dag geweest met haar, hij had zoveel lol met haar gehad. En zij was ook nog eens de enige poes waar hij dat betoverende, magische gevoel van kreeg. Hij was blij dat hij haar kende. Hij zag ineens dat ze oprecht glimlachte en dat ze hem bedankte. Hij voelde zijn hart in zijn keel kloppen, het leek alsof het vol werd gepompt met liefde, de liefde die hij al een maan had moeten missen. En hij had niemand gehad met wie hij kon praten, omdat zijn broertjes hem waren vergeten, en hij verder niet echt iemand kende. Honeypaw wist hoe hij zich voelde, wist hoe het voelde om een wees te zijn, en dat was niet bepaald een pretje. Ze stond op en glimlachte breed. Ook Cinderpaw stond vrolijk op en wreef liefjes langs haar heen, om haar te bedanken. "Zullen we een eindje gaan lopen en onze vis ergens anders gaan opeten?" stelde ze voor. Hij knikte instemmend. Dat was best een goed plan. Hij zag dat ze even nadacht en daarna haar vis oppakte. Daarna deed hij hetzelfde. Hij voelde zich fijn bij Honeypaw, heel vrij en goed. Hij voelde zich niet meer zo alleen, en alle pijn van die maan ervoor was in één klap weg, dankzij het goede gesprek met haar. Hij had het officieel een plekje gegeven. Hij keek naar haar mooie babyblauwe ogen, waar hij dat betoverende gevoel weer van kreeg. Daarna draaide hij zijn kop weg en wachtte tot Honeypaw zou beginnen te lopen.

Float on to the painted sky where dreams will be unified as I slip inside

Honeypaw kreeg een vreemd gevoel toen hij langs haar streek, het voelde net alsof iemand de donder in haar vacht losliet en haar statisch zat op te laden. Toen hij met haar plan instemde en de vis oppakte sloot ze zich bij hem aan en vergezelde hem in de richting van het veldje. Terwijl ze doorliepen met hun vangst in hun bek begon ze na te denken, ze zei op de weg er heen helemaal niets gewoon om even haar gedachten op een rijtje te zeggen en te bedenken of ze hem zou vragen of ze morgen samen met hun mentors op een patrouille zouden gaan. Plots dacht ze opeens weer aan Applepaw en moest ze zichzelf er van weerhouden om af te remmen en te blijven staan, in plaats daarvan ging ze een beetje dichter bij Cinderpaw lopen en slikte ze pijnlijk. Ooit zou ze de leerling onder ogen moeten komen, en haar moeder ook. Ze had de nodige vuile blikken van Cinderfall en Mintpaw al opgevangen en ontweek beide katten dus ook zorgvuldig. Ze had Applepaw heel veel pijn gedaan en had daarbij haar beste, haar enigste vriendin weggejaagd. Om een of andere reden was de vrolijke Honeypaw weer geheel in zichzelf gekeerd en kwamen alle nare herinneringen bovendrijven. Het gevoel dat ze bij Cinderpaw had was er nog wel, alleen leek het onderdrukt door alle andere gevoelens. Dus toen ze bij het veldje aan kwam duurde het even voor ze registreerde waar ze waren. "Eh- hier zijn we dan" Miauwde ze. Het veldje was klein, vol groen gras omring door water, en allerlei witte en gele rozen in het veldje. Ze glimlachte zachtjes en liep met haar vis naar het midden, precies in het midden zakte ze door haar poten en legde het voor haar neer verwachtend dat Cinderpaw ook wel bij haar zou gaan liggen al stond haar blik op oneindig. Ze voelde zich enorm schuldig, de schuld leek nu pas door te breken alsof ze al die weken er voor zich groot had gehouden. De lieve, zwart witte kater met de vis die ze vandaag beter had leren kennen dan haar lief was maakte haar gevoelens los, ontdooide ze, op een manier die niemand anders kon.