Wanna play?

Terwijl ze samen naar het veldje liepen, nam Cinderpaw even de tijd om over alles wat er was gebeurd na te denken, aangezien hij zag dat ook Honeypaw dat aan het doen was. Het was een leuke dag geweest, hij had zich eindelijk weer eens goed gevoeld, veel beter dan sinds het moment dat zijn oudere broer zijn ouders doodde. Waar zou zijn broer zijn? Hij was verbannen uit de Riverclan, dat wist hij, maar of ie nu alleen ronddwaalde of een andere clan gejoind was, nee dat wist hij niet. Hij was blij dat hij verbannen was. Het gunde hem de tijd om alles een plekje te geven. Hij dacht aan het gesprek dat hij had met de poes die naast hem liep, Honeypaw. Ze gaf hem een speciaal gevoel, een gevoel alsof hij de beste en leukste kat was die er rondliep op de wereld. Het leek gewoon allemaal zo te kloppen. Ze konden beste vrienden worden, want zo'n gevoel had hij wel bij haar. Ze was zo lief, maar tegelijkertijd ook zo verlegen en naïef. Al was ze altijd wel eerlijk, en dat vond hij erg belangrijk. Dat ze eerlijk konden zijn over alles, wat anderen ook dachten. Ineens voelde hij haar zachte vacht weer tegen de zijne, ze was ineens dichterbij hem gaan lopen, maar nog altijd in gedachten verzonken. Hij glimlachte en dacht bij zichzelf; m'n leven is compleet met zo'n vriendin als zij. Hij was gelukkig, net zoals hij was voor de dood van zijn ouders. Hij zag inmiddels dat ze bij een veldje aan waren gekomen. "Eh- hier zijn we dan," miauwde ze. Het was een klein veldje, waar mooie bloemen groeiden, en helemaal omringd was door het water van de rivier. Het was een mooie plek, een romantische plek bijna. Hij zag haar glimlachen en naar het midden lopen met haar vis in haar bek. Daar ging ze liggen. Cinderpaw volgde haar voorbeeld en ging naast haar liggen. Hij zag een mooie witte vlinder over hen heen vliegen, en weer dat fijne, magische gevoel. Hij keek in haar ogen en gaf haar weer voorzichtig een lik over haar neus. "Wat een mooie plek is dit, echt romantisch," zei hij met een glimlach tegen haar. Hij was blij dat hij hier was met haar, hij wou er met niemand anders zijn.

Honeypaw had het niet mis. Cinderpaw volgde haar voorbeeld en nam plaats naast haar, hun vacht raakte elkaar nauwelijks. Ze keek weg en voelde zich enorm schuldig, ze merkte niet eens wat de kater zei in eerste instantie en registreerde het veel later pas. Ze wendde zich tot hem en haatte zichzelf voor haar plotselinge ommekeer in haar gedrag, "Inderdaad" Beaamde ze, en ze zuchtte. Het was dat ze zo kalm bij hem was, en zo vertrouwd om een of andere reden anders zou ze hem nooit zo iets durven vragen. "Cinderpaw..?" Ze zweeg even en sloot haar baby blauwe ogen. "Heb je wel eens een gevoel van hele erge spijt,.. nee wacht" Verbeterde ze zichzelf "Heb je iemand ooit wel eens pijn gedaan in een pure woede, die je niet zelf kon achterhouden .. en dat je lang, lang er na pas merkt wat je hebt vermorzeld in je withete woede?" Dat kwam zo erg in de buurt van haar actie tegen Applepaw dat ze tranen voelde branden, ze keek expres weg maar wist dat Cinderpaw haar pijn kende, nou ja, half. Ze draaide zich niet terug naar hem maar opende haar ogen wel, en richtte die op de rivier die schitterde in de ondergaande zon. Deze dag was geweldig, wat jammer dat het nu zo moest aflopen.

Zo kort, sorry ;_; Nu ga ik er vandoor, morgen in de namiddag/avond post ik terug. Bye, dear <3

Hij zag dat ze echt nog helemaal in gedachten verzonken was. Het maakte hem niet zo heel veel uit, het mocht allemaal wel. Net toen hij zelf wilde gaan nadenken zag hij dat haar kop zich tot hem wendde. "Inderdaad," beaamde ze waarna ze zuchtte. Er zat haar iets dwars, dat wist hij nu al. Na die korte tijd dat ze met elkaar hadden gespeeld. Hij schoof zijn vis voor haar neus met een bemoedigend knikje, dat ze ook zijn vis wel mocht eten. Hij had toch geen honger. Ineens hoorde hij haar stem weer. "Cinderpaw..?" Ze zweeg weer even, maar dat was hij onderhand wel gewend aan haar. Hij vond het wel fijn. Hij knikte haar bemoedigend en vriendelijk toe, ze kon hem vertrouwen. "Heb je wel eens een gevoel van erge spijt.. nee wacht." Ze verbeterde en herpakte zich weer. "Heb je iemand ooit wel eens pijn gedaan in een pure woede, die je niet zelf kon achterhouden .. en dat je lang, lang er na pas merkt wat je vermorzeld hebt in je withete woede?" Cinderpaw hoorde dat ze er erg mee zat. Ze wendde zich weer van hem af en keek naar het glanzende water van de rivier. "Honeypaw, ik heb wel eens katten pijn gedaan, ik weet hoe je je voelt. Heb je ruzie met iemand..?" vroeg hij aarzelend aan haar, daarna keek hij ook naar het mooie golvende water. Hij keek toen nogmaals naar haar mooie babyblauwe ogen, waar zich een traan had gevormd. Hij raakte haar neusje aan en raakte met zijn kop de hare eventjes aan. "Alles komt wel goed Honeypaw, alles komt goed. Als je er erg mee zit, maar je wilt je excuses aanbieden wil ik je wel helpen en steunen.." zei hij meelevend. Ineens besefte hij wat hij daarjuist had gezegd. Dat aanbod had hij nog aan niemand anders gedaan. Maar hij vertrouwde haar en wilde haar steunen in alles wat ze deed, ook omdat ze hem zo geholpen had. Weer kwam dat fijne betoverende gevoel naar boven. En ineens wist hij het weer, zijn ouders hadden hem verteld wat dat was. Het was het gevoel van échte liefde..

'"Honeypaw, ik heb wel eens katten pijn gedaan, ik weet hoe je je voelt. Heb je ruzie met iemand..?" Miauwde Cinderpaw aarzelend. 'Honeypaw gaf niet direct antwoord en zag nu helderder dan ooit het van doodsangst vertrokken gezichtje van Applepaw voor zich. Keer op keer herhaalde dit zich, waardoor ze zich steeds meer schuldig begon te voelen. '"Alles komt wel goed Honeypaw, alles komt goed. Als je er erg mee zit, maar je wilt je excuses aanbieden wil ik je wel helpen en steunen.."' Honeypaw's kop schoot in zijn richting en ze keek hem verrast aan, al snel ging het over in dankbaarheid en vertrouwen. "Dankjewel, Cinderpaw.. maar ik vrees dat ik het haar alleen moet zeggen" Besloot ze vriendelijk. Ze wilde niet dat Applepaw nog meer problemen kreeg doordat Cinderpaw haar ook nog eens vragen ging stellen of probeerde op te vrolijken, het duurde naar Honeypaw's gevoel vier manen voor ze eindelijk het vertrouwen van haar gewonnen had en een maan er na had ze het zo onder haar klauwen vermorzeld als een kever. Ze slikte en keek toen weer heel voorzichtig in de ogen van Cinderpaw. Toen het puntje van haar staartje de zijne raakte verschoot ze en stond haar vacht overeind, ze grinnikte een beetje dom. "Sorry" Ze schoof de vis naar zichzelf toe en begon er van te eten. "Eet smakelijk" Zei ze met haar mond vol. Ze hield enorm van vis, maar om een of andere reden leek het veel lekkerder te smaken als je wat je zelf ving ook zelf op at. Terwijl ze de ondergaande zon bestudeerde die vrolijk flikkerde op het rimpelende rivierwater kon ze het niet helpen om terug te denken aan die aanraking van Cinderpaw. Haar neus leek wel in brand te staan toentertijd, het voelde zo raar.. maar toch ook zo goed. Was dit wel goed, dit gevoel? Ze kreeg er geen nare bijwerkingen van op verbouwereerd na dan, en het leek zo juist te voelen om een of andere reden.

Hij zag dat Honeypaw niet direct antwoord gaf, ze was nog altijd diep in haar gedachten waarschijnlijk. Hij keek haar meelevend aan, hij wist hoe het voelde. Hij had ruzie gehad, vlak voor de moord op zijn ouders, met zijn broer. Misschien had hij daarom zijn ouders wel vermoord, om hem een lesje te leren. Hij liet niet merken dat hij daaraan dacht, al wist hij dat ze door zijn pokerface heen kon kijken. Ze lette toch niet op hem. Toen hij haar gerust stelde draaide haar kop direct zijn kant uit. Ze leek nogal verrast, maar al snel ging dat over in dankbaarheid en vertrouwen. "Dankjewel Cinderpaw.. maar ik vrees dat ik het haar alleen moet zeggen," besloot ze vriendelijk. Hij knikte haar bemoedigend toe, hij wist dat ze daar sterk genoeg voor was, ookal kende hij haar pas net. Het was zo raar, het leek alsof hij haar al zijn hele leven lang kende. "Je hebt mijn steun altijd, Honeypaw," besloot hij zijn aanbod. Ze mocht er altijd gebruik van maken, aangezien zij hem ook had geholpen. Ineens hoorde hij haar slikken, en zag haar in zijn ogen kijken, voorzichtig, dat wel. Hij voelde dat het puntje van haar staart de zijne raakte, waardoor hij vriendelijk glimlachte. Maar Honeypaw verschoot en grinnikte daarna wat schaapachtig. "Sorry," miauwde ze. Daarna schoof ze de vis naar zich toe en begon te eten. "Eetsmakelijk," zei ze met haar mond vol. Cinderpaw kon alleen maar om haar grinniken, het was zo'n grappig gezicht. Hij keek naar de lucht, waar hij de zon zag ondergaan. Het ging langzaam het water in, waardoor het water een betoverende gloed kreeg. Hij dacht na over elke aanraking met haar. Het was zo magisch geweest, en het voelde zo goed. Al was er toch een aarzeling, aangezien het verboden was volgens de warrior code, en die moesten ze toch echt gehoorzamen. Hij legde heel voorzichtig zijn pootje naast de hare, waar een lichte aanraking plaats vond. Hij keek met een vrolijke glimlach naar haar. "De zon gaat onder," zei hij wat schaapachtig. Hij was een beetje uit het veld geslagen door de kleine, jonge maar knappe poes in het licht van de ondergaande zon. Hij had hier met niemand anders willen zijn, dat mocht duidelijk zijn.

Honeypaw at zwijgend door, een beetje geraakt door de gebeurtenissen van vandaag. Ze kende hem pas sinds een paar uur geleden maar het voelde alsof ze hem haar hele leven lang al kende, in feiten was dat op een bepaalde manier al zo sinds hun moeders samen hadden gelegen in de Nursery. Ze doelde op een ander soort kennen, een speciaal soort kennen .. Toen hij haar pootje aanraakte, heel lichtjes echter, keek ze langzaam naar hem op en glimlachte. Het kon geen kwaad, echt niet. '"De zon gaat onder,"' Ze lachte hardop bij Cinderpaw zijn woorden en draaide haar kop om naar de ondergaande zon, glimlachend. "Dat klopt, wat een mooi gezicht, vind je niet?" Zei ze bijna onhoorbaar. Haar blauwe ogen namen het tafereel in zich op, dit was een mooie afsluiting van een geweldige dag. Morgen konden ze misschien samen iets gaan doen, de grenzen verkennen en verversen, een échte krijgers taak! Bij dat idee sloeg haar hart een beetje op hol en zou ze er niet vreemd van opkijken als Cinderpaw hem hoorde kloppen, het puntje van haar staart bewoog als een soort tic heen en weer. De bloemen lieten soms wat blaadjes los waardoor die als een soort natuurlijke dans om de twee heen danste in de zachte bries die door het veldje woei, het maakte dit hele plaatje perfect af. Honeypaw had plotseling het gevoel alsof ze iets had ontdekt, iets wat ze al geweten had sinds het moment dat ze oogcontact maakte .. het lag diepgeworteld maar kwam langzaam omhoog drijven door de uren heen. Het leek plotseling zo logisch, zo juist om het te voelen. Ze was verliefd. Terwijl ze door at gluurde ze naar Cinderpaw en legde haar pootje dichter tegen de zijne, alsof ze niet wilde dat hun aanraking zou verslappen. "Ik denk dat we zo terug naar het kamp moeten gaan .." Miauwde ze uiteindelijk, de tegenzin klonk er duidelijk in maar ze wilde niet nog meer tegen de Warrior code in druilen, daarbij zou Stormpaw haar vast komen zoeken als ze niet gauw haar neus een keer het kamp in had gestoken. Hij was zo beschermend tegenover haar, het was ergens ook wel lief, haar broer was haar erg dierbaar en dat mocht hij weten. Terwijl ze de laatste happen vis opat kwam ze overeind, en verbrak de aanraking vol tegenzin. Op de plek waar ze net had gelegen was het gras en enkele bloemen platgedrukt, Cinderpaw's plek zou er vast zo uit zien, op het moment leek de hare heel veel op een half hartje, heel schattig.

Het was echt een geweldig moment met Honeypaw. Hij wilde er echt met niemand anders zijn dat wist hij nu wel zeker. Het was zo perfect met haar, het vertrouwen was er zo snel, ookal kenden ze elkaar nog maar net. Het was gewoon raar, dat bij bepaalde katten het vertrouwen snel opgebouwd was, en dat had hij alleen nog maar meegemaakt bij haar. Het was gewoon geweldig. Hij keek nog even naar zijn pootje dat dichtbij de hare lag. Hij zag dat Honeypaw langzaam naar hem opkeek. Iets later lachte ze hardop, na zijn domme opmerking. Toen wendde ze haar kop af, met een glimlach kijkend naar de ondergaande zon. "Dat klopt, wat een mooi gezicht, vind je niet?" hoorde hij haar heel zacht zeggen, bijna onhoorbaar. Ze leek te fluisteren, maar dan nog zachter. Hij knikte naar haar. Zijn honingkleurige ogen leken goud te worden door het rode licht van de ondergaande zon. Hij was erg blij, zo blij dat hij haar had ontmoet. Hij keek naar het rimpelende water, dat telkens weer opnieuw rimpelde. Hij zag een cirkel verschijnen, hij wist dat daar een vis wat lucht hapte. Hij keek naar de knappe poes die naast hem lag, de lieve Honeypaw. Hij hoorde haar staart tegen de grond tikken, als een soort van tic. Maar dat maakte hem niet heel erg uit, het deed hem niet veel. Ineens voelde hij haar pootje dichter tegen de zijne. Het voelde goed, beter dan ooit. Hij wilde niet weg, hij wilde voor eeuwig zo blijven liggen naast Honeypaw. "Ik denk dat we zo terug naar het kamp moeten gaan.." miauwde ze duidelijk met tegenzin. Hij had hetzelfde gevoel, hij wilde hier niet weg, het was zo perfect met haar. Ze at het laatste stuk van haar vis op en stond op. Hij volgde haar voorbeeld. Hij raakte nogmaals voorzichtig haar neusje aan. Hij keek naar waar hij en Honeypaw net hadden gelegen. Ze hadden wat gras en bloemen geplet, maar het zag er mooi uit. De plek waar Honeypaw lag leek net een half hartje, die van hem wat minder, maar als je goed keek zag je het hele hart. Hij liep richting het kamp, toch terugkijkend naar Honeypaw, kijkend of ze wel mee ging. Hij knikte haar vriendelijk toe en dacht: dit was de beste dag van mijn leven.

Topic uit denk ik ?