A beautiful bastard { O P E N }

Lang, muisbruin bont. Getekend met sierlijk, rondslingerende lijnen donker als water. Ze wikkelden zich rond zijn lichaam als hongerige adders. Zijn vacht was een warme, zijdezacht beschermlaag voor de glasharde kracht die er zich onder verschool. Gevoed door goed onderhouden spieren verplaatste hij zich snel maar elegant. De kater leek de grond niet eens aan te raken. Zijn staart was fier opgeheven als een banier die zijn aanwezigheid ten toon spreidde. In Hiddensuns ogen flikkerde een uitdagende vlam. Het leek net alsof zijn irissen de voorbije bladval hadden geabsorbeerd. Oranje en bruin flirten met elkaar rond zijn dunne, amandelvormige pupillen. De kater had lange, ragfijne snorharen die dansten op het ritme van de warme zuidenwind. Zijn oren waren redelijk groot en puntig. Dunne donshaartjes wiegen op de uiteinden van Hiddensuns luisteraars. Zijn mondhoeken waren lichtjes naar boven gekruld zodat op diens lippen een mysterieuze, zwoele uitdrukking speelde. Ongegeneerd paradeerde de niet onaantrekkelijke krijgskat door het territorium, zonder aandacht te schenken aan de reden dat hij hier was. Patrouilles waren saai en onnuttig. Er was nooit, maar dan ook nooit één kat te bespeuren die niet de merkgeur van zijn clan droeg. Elke kat was zo beleefd en eerzaam om aan diens kant van de borderline te bleven. Er was nooit eens iemand lekker losbandig. Zelf maakte de kater wel eens uitstapje naar de andere clans. Hij hield van de aangename warmte in het Riverclan territorium en kon de koele bossen van de Thunderclan ook wel appreciëren. Toen hij een apprentice was gebeurde het veelvuldig maar bij het aanbreken van zijn warriortijd had Brokenstar hem gewaarschuwd dat bij elke poot over de grenslijn een ban één stap dichterbij kwam, dus had de knappe jonkerd besloten zijn bezoekjes wat uit te sparen. Hiddendance spuugde op de grond. Een klodder transparant slijm dreef even op de uitgedroogde, stoffige aarde waarna het terplekke verdampte. Het was een ongezond heet groenblad. Er was veel te weinig water om voldoende verkoeling te schenken aan de krijgers van de Shadowclan. Op het diepste punt bij het kleine meer torende hij nog enkel muizenlengtes boven het oppervlak uit. In de talrijke riviertjes verdampte het klotsende water sneller dan het stroomde en zelfs in de moerassen was de grond korrelig. De bomen wierpen vlekkerige schaduwen over zijn pad. In de koelere, zonloze stroken bleef de hitte hem treiteren. Hiddendance hield halt onder de bescherming van een treurig voorover gebogen kastanje. De dunne stam en fris gekleurde bladeren wezen erop dat de boom waarschijnlijk niet veel ouder was dan zijn bezoeker. De jonge kater strekte zijn gracieuze lichaam uit, rekte zijn spieren en legde zijn zware, zacht bonkende hoofd neer. Zachtjes begon de verleider zich te wassen. Het stof en zand werd uit zijn pels geschuurd terwijl hij genoot van water verkoeling in het brandende zonhoog uur.

Een luie fonkeling bepaalde de emotie in Hiddendance's barnsteenkleurige ogen. Hij rolde zich log op zijn zij waardoor zand en grind in zijn vacht bleef kleven op nieuwe plaatsen van zijn gespierde lichaam. Genietend krulde hij zich tot op zijn buik, de temperatuur in de schaduw was net goed. Het had nog steeds de zwoele toon van een hete groenblad dag maar dat speelde perfect samen met de zuinige strook koelte in de vorm van lommer. Een speelse glimlach danste op zijn dunne lippen. Hij had zijn bek open, waardoor de overtollige lichaamswarmte er langs zijn tong uitkwam. De cyperse kater was niet van plan zijn patrouille verder af te maken. Je vangt toch ook geen prooi in een dood bos. Een verrukt gesnor ontsnapte uit zijn keel. Plotseling verbrak iets zijn trance van perfectie, iets sneed door zijn rust als een klauw door de buik van een konijnenjong. Ongeoefend kon het haperend en traag gaan maar met voldoende ervaring ging het snel en precies. Deze spreker bezat kennelijk weinig ervaring. "H-hallo Hiddendance", hakkelde de stem. Stil en onwennig was de beste beschrijving voor de toon van het geluid. De jonge krijger sloot zijn mond en een gladde, geamuseerde glimlach danste op zijn lippen. In één flexibele beweging, soepel als stromend water, kwam hij recht. De beslapen slordigheid van zijn vacht was niet erg net, maar onweerstaanbaar. In één flits nam hij haar in zich op. Tenger van bouw. Bespat met rossige en schaduwkleurige vlekken en schitterende, ijsblauwe ogen die zielig groot waren en het hart van elke twoleg kitten deden breken. Maar niet dat van hem. Hij, was onbreekbaar. Geen enkele poes had hem kunnen toe-eigenen. Hiddendance wachtte geduldig af wat Palefur verder te vertellen had, al was dat weinig subtiel. "Sorry... ik stoor je vast.. I-ik ga wel weer..." De klein gebouwde poes had zich al voor de helft om gedraaid. Snel maar elegant bewoog hij zich in een boog om haar heen, naam een zwierige bocht en hield voor haar halt, nog geen staart lengte voor zijn tegenspeelster. "Niet zou snel mijn muizenhapje", spon Hiddendance. De ludieke fonkeling in zijn herstkleurige ogen was onmiskenbaar. Dit kon nog leuk worden. "Doe toch niet zo verlegen Pale, ik heb met konijnen geflirt die minder trilden dan jij." Zijn gezichtsuitdrukking weerborg een duivels, speels genot. De jonge kater deed geen moeite om zijn houding aan te passen, ze zou er toch niets van zeggen. Met een sierlijk beweging kwam hij nog dichter bij Palefur, zijn neus drukte bijna tegen de hare. "En ik ga je toch geen pijn doen", vervolgde hij met een stem die leek gesponnen uit honing. "We zijn clanmaatjes niet waar? Spelers uit hetzelfde team." Maar ik ben de leider, voegde Hiddendance er in gedachten aan toe.
[Sorry voor de late reactie, was op vakantie dus had dit niet gezien. (: ]

Een geamuseerde uitdrukking preek op Hiddendance' gezicht. Die onzekerheid en knullige bewegingen, het gehakkel terwijl ze sprak, de vertwijfelde schittering in haar ijsblauwe ogen. Het was allemaal zo eigen aan Palefur dat het de beschrijving van de ééntonige twaalf manen in dienst van de Shadowclan die ze op haar naam had staan, kon zijn. Hiddendance was net warrior toen zij apprentice werd en was ongeveer een kittentijd ouder dan haar. De kater kende haar vaag, van gezicht en van stem en vanwege het geroddel over haar in de den, maar hij wist dat ze net barstte van het zelf vertrouwen en het niet zo had op onweerstaanbare charmes. Ach, het was grappig om te zien, vond Hiddendance. De uitwerking van romantiek, van zijn vreemde drang om katten te verleiden, verschilde van kat tot kat. Het was steeds nieuw, steeds anders; maar het werkte stuk voor stuk als een drug, zijn drug. Zijn leven was net een lange, ééntonige dagdroom. Zonder doel of einde, steeds afgespeeld in hetzelfde, nasale ritme. Er waren maar twee dingen die hem daaruit liet ontwaken, twee dingen die zijn leven de moeite waard maakten: gevaar en liefde. De adrenaline die door zijn lichaam werd gepompt in het midden van een gevecht was verrukkelijk. Het vroeg om meer, het dwong hem om steeds een stapje verder te gaan. Diverse littekens markeerden hem. Witgeleekte striemen van een tweekamp. Het dan licht in zijn hoofd, luttele seconden van voldoening, van de zekerheid dat de kracht in hem zit maar de clan die enkel laat opstoppen. En liefde... Het was een reactie van hormonen die op elk kat weer een andere uitwerking had. Een uitwerking die veel dingen kon meebrengen, dingen die Hiddendance maar al te prettig vond. Hij zag liefde als een rechtstreekse doorgang naar macht, naar manipulatie. Als zijn plan een juiste uitwerking had zou hij iemand volledig kunnen controleren. Het was een zeldzaam maar geweldig moment. De kater maakte ook geen onderscheid tussen geslacht. Everywone is bisexual, the most cats are just to stubborn to admit it. "Ik... Ik moet verder met mijn jachtpatrouille", schudde Palefur hem wakker uit zijn amusante gedachten. Haar stem was niet luider dan een bries je. Hij volgde haar bewegingen nauwkeurig. De poes draaide haar hoofdje weg en maakte een nonchalante beweging met haar schouders. Ze had haar oren naar achter gedraaid en in haar nek gelegd. Geduldig wachtte Hiddendance op haar volgende reactie. De tel dat ze elkaar terug onder ogen kwamen koesterde hij. Palefur strompelde onhandig van hem weg. De afstand werd ongeveer een muizenlengte groter. Zwierig deed hij weer een pas naar haar toe. Weemoedig draaide de kater zijn kop naar links een mauwde zacht:"Je hoeft toch niet weg te lopen" Hiddendance betrapte zichzelf er op een vleugje arrogantie door te laten in zijn stem. Hmmm, misschien kon dat toch geen kwaad. "Dat.. Dat is waar... Maar.. Ik ben in een jachtpatrouille gezet.. dus..Ik..", mompelde Palefur. De krijger lachte. Zijn stemgeluid was laag maar scherp. Het zwol aan en vochtige druppels lekten uit zijn ooghoeken. "Oh, you crazy little furball. ", Siste hij speels, met zacht twinkelende ogen. "Denk je soms dat je zo makkelijk van me afgeraakt?" De toon van zijn stem was plagerig als die van een apprentice die een grap aan het uithalen was. "En die ouwe Brokenstar eet je niet op hoor", miauwde Hiddendance nog steeds op dezelfde, schalkse toon.Hij maakte het volume van zijn stem tot een zucht, niet meer dan een ijle fluistering. De kater deed nog één stap naar haar toe, een zwoele gloed brandde in zijn amberen ogen. En langzaam bracht hij zijn mond bij haar oor. Hiddendance lippen vormden voorzichtig de woorden, alsof ze waren vervaardigd uit porselein en bij elke verkeerde beweging in duigen konden breken:"Al ben je wel om op te eten" Soepel gleed hij terug naar zijn plaats. Een vossenlengte van de poes af ging hij terug zitten, kijkend naar wat zijn woorden hadden opgeleverd.

{Hidden begint raar te doen xD}