Just between you and me

Het was weer eens een zonnige dag, de warme stralen die naar beneden vielen en de verse geuren van prooien en planten. Een Bengaalse kater trippelde iet wat vrolijk door het bos en genoot van deze dag. Bijna alles in zijn leven had een grote zonnige kant en vooral nu hij zich toegewijd voelde aan Butterbell. Hij stopte even en sloot zijn ogen. Haar beeld doemde in hem op en hij zag haar mooie lijf en vacht. Haar blauwe ogen leken net twee heldere poelen water. Snorrend opende hij zijn ogen weer en trippelde verder. Hij was even het kamp uitgeglipt om op jacht te gaan, iets wat hij graag alleen deed. Toch vond hij het vreselijk om Butterbell daar zo achter te laten, alleen in de Warriors Den. Maar ja, de poes was niet zo zwak, ze kon alles prima zelf. Dus eigenlijk had hij het gevoel niet echt nodig. Hij herinnerde hun eerste ontmoeting nog goed, hij, als luie Warrior, had een speels gesprek gehad met haar, de loyale Warrior. Hij had toen nooit gedacht dat hij zelfs maar verliefd kon worden op Butterbell. Ze waren te verschillend. Maar tegenpolen trekken elkaar des te meer aan, toch? Gniffelend schudde hij langzaam zijn kop en vervolgde zijn doelloze pad weer.

Langzaamaan begon hij de zoete geur van een specht te ruiken en zette hij zijn stemming om in instinctief. Hij moest even serieus blijven voor zijn prooi en dan kon hij vast wel weer verder dagdromen. Hij trok de glimlach van zijn gezicht en volgde de geur, die bij elke pootstap wat sterker werd. Zijn maag maakte een zacht rommelend geluid en hij bedacht zich dat hij nog niets gegeten had deze dag. Had hij dit overgenomen van Butterbell? Vroeger had hij er niet bij stilgestaan dat hij misschien moest nadenken dat hij eerst voor de Clan moest zorgen. Butterbell had hem dat wel laten zien tijdens die eerste ontmoeting. Maar toch had zij het niet zo gebracht als een kwade Mentor, maar meer als een vriend. Voorzichtig duwde Blizzard de struiken voor hem opzij met zijn kop en zag meteen het silhouet van de vogel. De vleugels en kop waren bedekt met zwarte veren en de rest had een beetje een beige kleur. De Warrior begroef zijn poten in de grond en maakte zich klaar voor zijn sprong. Toen hij alles had gecheckt sprong hij op en belandde op de vogel. Zo snel als hij kon sloeg hij zijn klauwen in het lijfje en boog voorover om de vogel uit zijn lijden te halen. Dit was het aardigste wat een kat kon doen voor zijn prooi. De nek brak en de vogel lag stil. Trots pakte hij het beestje op en duwde zijn kop weer door de struiken. Nu kon hij weer eindeloos nadenken, over van alles en nog wat.

Meteen nadat hij de vogel had gedood, dreven zijn gedachten weer af naar Butter. Hij wilde meteen terug naar het kamp om haar vriendelijke uitstraling op hem neer te voelen dalen, om haar blauwe blik te zien of gewoon om haar stem te horen. Snorrend richtte hij zijn blik naar de hemel en zag een paar donzige wolkjes voorbij drijven, traag. Maar net toen hij weer naar het heden terugkeerde, rook hij haar geur. Zijn vacht begon te prikkelen met enthousiasme en hij keerde zijn kop in de richting van de geur. Zijn bruinkleurige ogen zoekend naar haar flamepoint vacht. Was het zijn verbeelding niet gewest? Had hij niet zo erg gehoopt op haar dat hij zonder er zeker over te zijn, haar geur had ingebeeld. Nee. Zo echt kon hij dat niet. Het was echt haar geur geweest, daar was hij wel zeker van. Hoopvol keek hij nogmaals om zich heen en dit keer zag hij een flits van rood. Zijn hart maakte een sprong van geluk toen hij haar prachtige lach hoorde.

"Mooie vangst" Zei haar stem en meteen deed Blizzard meerdere passen haar kant op. Zijn snuit streek over haar flank, toch merkte hij een verschil aan haar op. Er was iets anders. Hij kon het voelen aan de sfeer. Was het iets goeds? Of wilde ze hem iets ernstigs vertellen? Voor een kort moment was hij bang dat Butter haar relatie met hem wilde verbreken, maar aan haar glimlach te zien was het dat duidelijk niet. "Ik ken een poes die het beter kan," Snorde hij en gaf haar oor een liefdevolle lik. Toch was zijn nieuwsgierigheid niet geheel verdwenen, waarom had ze niet op hem gewacht in het kamp? Blijkbaar was dit nieuws erg belangrijk, of mocht hij het niet doorvertellen. "Maar waarom wil je me spreken?" Besloot hij na een korte stilte te vragen en hield zijn blik strak gericht op zijn partner.

De poes voor hem snorde en Blizzard voelde zich weer gelukkig. Ze was gewoon hierheen gekomen voor hem, om misschien weer eens de dag met hem door te brengen. "Waarom zou ik een rede nodig moeten hebben om de knapste kater van het gehele bos op te zoeken? En hem allemaal voor mezelf te willen hebben." Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij haar neusje tegen zijn vacht aan voelde. Maar het leek alsof ze zich veel te snel terugtrok en zich een paar passen van hem verwijderde. "Natuurlijk niet," Mompelde hij wat blij en keek naar zijn poten. Na een tijdje hief hij zijn kop weer op en keek in die twee bekende blauwe ogen. "Maar je hebt me wel door Blizzard." Haar stem was zacht, maar omdat er een volledige stilte om hen heen hing, was ze goed te horen. Nieuwsgierig prikkelde hij zijn oren om erachter te komen wat ze hem nog niet verteld had. Het was waarschijnlijk niets ernstigs. "Nightstream heeft het vanochtend bekend gemaakt en ik kon niet wachten tot jij terug was om het je te vertellen." Nightstream? Maar ze had laatst toch niet gevochten of verkeerds gegeten? Bezorgd tikte hij met zijn staart op de grond.

"Blizzard, je houd van me toch? Je zou de wereld voor me willen geven toch?" Het was een beetje een vreemde vraag, omdat hij zo vaak tegen haar gezegd had dat hij niet zonder haar wilde leven. "Ik zou zelfs de maan uit de lucht plukken voor je om je gelukkig te maken, zo veel houd ik van je." Haar kop werd tegen zijn lijf gedrukt en hij likte haar oor verliefd. "Herinner je je die mooie nacht laatst. Gewoon jij en ik. Versmolten en altijd samen?" Hij keek wat vreemd op toen haar stem wat lichtelijk veranderde. Was het goed of slecht? Maar zo te horen wel erg belangrijk. "Die nacht gaat haar vruchten afwerpen Blizzard.." Iets in hem maakte een sprong van geluk, maar zijn brein bleek de hint nog niet begrepen te hebben. "Je word vader.." Zijn ogen werden groot en hij stond op. Hij, vader? Was hij daar wel klaar voor? Wat had hij haar aangedaan? Binnenkort zouden kittens, zijn kittens, op deze wereld rondlopen. Maar zou hij wel een goede vader zijn? Hij richtte zijn blik op Butter, zijn keel opeens te droog om te spreken. Maar in haar ogen kon hij de beginselen van tranen zien. "I-ik ben verbaasd.." Leek hij alleen te zeggen. Wilde Butter wel dat ze nu al kittens kregen? "Blij, maar verbaasd." Zei hij snel om haar geen slechte gevoelens te geven. Hij wilde bij Butter blijven en met kittens zou hun liefde verzegeld worden. Voor altijd.