Just lay down and relax. [&SPLASHTAIL]

Terwijl hij het natte water uit zijn vacht schudde, probeerde Blastsoul zich niet al te veel te ergeren aan het vervelende, regenachtige weer. Het was alle dagen goed weer geweest, maar nu was het weer verschrikkelijk aan het regenen. Hij vond het best wel irritant, want hij moest net weer in dit weer gaan jagen. Nou ja, ergens hield hij ook wel van de regen. Zo veel mogelijk katten meden dan modderige plaatsen, terwijl hij er juist heen liep. Hij vond ook dat regen hun meer prooi schonk. Nou ja, de natuur was nooit erg leeg geweest, maar op regenachtige dagen al zeker niet. Zijn pootstappen klonken zacht op de harde grond, die zich onder hem uitstrekte tot mijlenver. Hij moest af en toe wat uitwijken voor bomen, maar dat vond hij niet zo erg. De bomen stonden kriskras door het bos, waardoor je goed je aandacht moest bewaren voor als je ging rennen. Aangezien hij niet hoefde te rennen, hoefde hij er natuurlijk ook geen aandacht aan te besteden. Een gaap verliet zijn mond. Hij had ’s nachts niet zo heel goed geslapen. Hij sliep wel vaker niet erg goed, maar dat was hij nu wel gewend. Hij zuchtte even. Hij hoopte dat hij geen gezelschap kreeg of zo. Hij maakte af en toe wel een praatje met zijn Clanleden, maar vond het ook leuk om op zichzelf te zijn. Zachtjes likte hij met zijn tong over zijn voorpoot en trok hij een doorn uit zijn pootkussen. Hij zette daarna zijn poot weer naar en gaf er druk op. Zo, dat deed ook geen pijn meer. Tevreden zijnd en met zijn staart in de lucht, liep hij verder. Zijn vacht glansde in het ochtendlicht. De regenbui was gelukkig een beetje gestopt, maar Blastsoul zag al aankomen dat het meer ging regenen.

En gelijk had hij. Meteen toen hij de Zonnerotsen bereikt had, begon het weer hard te miezeren. Hij negeerde de regen en concentreerde zich op een ander geluid. Hij rook iets en keek opzij. De regen maskeerde zijn geur, waardoor de muis niet in de gaten had dat zijn vijand vlak naast hem stond. Vijandig dook Blastsoul ineen en keek naar de muis, waarna hij met zijn tong langs zijn lippen streek. Hij hield zijn ademhaling onbewust in, sprong toen en doodde de muis met zijn voorpoot. Tevreden zijnd begroef hij deze in een kuil. Nou, hij had zijn bijdrage voor de Clan al gedaan, dan kon hij nu even uitrusten. Hij sprong met een gemakje op de Zonnerotsen. Eigenlijk best wel vreemd. Het was heel hard aan het regenen en hij zat hier op de Zonnerotsen. Nou ja, ze zouden vast wel vreemder hebben gezien in deze Clan. Blastsoul begon aan zijn poot te likken. De laatste tijd was er nogal commotie rond hem heen, maar hij had er niet erg veel van meegekregen. De naam Scourge viel soms in zijn oren, maar hij besteedde er verder geen aandacht aan. Hij was er niet bij, dus waren het ook zijn zaken niet. Eigenlijk zou hij eens iemand moeten zoeken die een schijngevecht met hem wilde houden. Hij had zin om zijn spieren een beetje te trainen en als hij een leerling kreeg, kon hij het nog niet, want hij mocht die leerling geen pijn doen. Hij keek rond zich heen en legde zijn lichaam ondertussen in de juiste houding, waardoor hij beter kon gaan liggen. Ergens wilde hij geen gezelschap, maar ergens ook weer wel. In zijn eentje was er ook niet veel aan. Hij zou echter niet weten wie in deze regenbui een wandeling ging maken.

T erwijl zijn vacht helemaal nat werd van de regen, sloot Blastsoul glimlachend zijn ogen. Hij kon de regen negatief zien, maar hij kon het ook positief zien. Het positieve was dat waarschijnlijk niemand zo stom zou zijn om nu naar de Zonnerotsen te gaan, behalve hij dan. Maar hij wilde erheen omdat hij er lekker zou kunnen gaan liggen. Hij merkte nu pas aan zichzelf op dat hij al een tijdje met niemand gecontacteerd had van zijn Clan. Hij wachtte meestal tot iemand op hem afkwam, maar die attitude gaf hem het probleem dat er juist helemaal niemand op hem afkwam. Zijn blik lieten anderen precies afschrikken, omdat hij zoals altijd een beetje nors keek, maar dat was eerder uit gewoonte. Blastsoul schrok op van een stem en hij hief zijn cyperse, grijze kop op. Onmiddellijk was hij overeind geschoten en was zijn vacht de lucht ingegaan. Toen hij zag dat het gevaar alleen een lapjespoes bedroeg, liet hij zich wat meer opgelucht zakken. Zijn oren gingen nerveus heen en weer. Hoe moest hij ook alweer reageren? Zou een simpele ‘hoi’ goed genoeg zijn? Nee, hij kon nu niet verwachten dat hij het gezelschap dat hem opeens zomaar geschonken was van hem weg zou lopen, dat zou toch niet gebeuren. Hij kon maar beter het beste maken van haar bezoek, ook al zou hij het liefst helemaal alleen in de regen willen zitten. ‘Hoi,’ beantwoordde hij de groet van de poes netjes, waarna hij zijn kopje lichtelijk boog. ‘Jij ook genietend van dit weer?’ Hij grijnsde even toen hij het zei, aangezien het echt hondenweer was. Zonder de honden natuurlijk. Hij grinnikte even om zijn eigen flauwe, in zichzelf zijnde humor en liet zijn blik naar de poes glijden. Iets aan haar gaf hem een lichtelijk depressief gevoel, maar dat moest hij van haar overkrijgen.

Blastsoul stond op en met een simpele sprong belandde hij voor de poes neer. Hij herkende haar algauw omdat hij alle namen die ooit in een Ceremonie afgeroepen waren makkelijk kon onthouden. Hij was niet vergeten hoe trots de poes had gekeken toen ze als krijger benoemd was geweest, vier manen voordat dat hem was gebeurd. Het was een paar manen geleden en hij was nog een leerling geweest. Hij had naar haar opgekeken, maar had zichzelf algauw voorgehouden dat hij ook ooit in haar positie zou staan. Snorrend liep de kater op de poes af en ging schouder aan schouder staan. Hij gaf een vriendschappelijke lik over haar schouder. ‘Wat is er, Splashtail?’ vroeg hij, de naam lichtelijk gokkend omdat hij zich deels kon herinneren hoe ze vernoemd was. Natuurlijk werden krijgersnamen vaak vernoemd door trots zijnde leerlingen. Hij zou zijn naam ook misschien wel horen als hij ooit verkozen werd voor mentor, maar daar had hij niet veel hoop op. Hij was nog maar pas krijger en Bluestar vond hem sowieso vast niet goed genoeg, ook al kon hij wel een aardig kunstje jagen. Trucs kon hij ook wel toepassen in een gevecht, dus voor zijn part was hij wel goed. ‘Je ziet er niet zo vrolijk uit,’ miauwde hij, zijn andere woorden vervolgend. Hij deed een stap achteruit en keek de poes onderzoekend uit. Hij begreep opeens waarom hij lichtelijk depressieve gevoelens van haar kreeg. De poes zelf zag er gewoon niet goed uit. Ze leek niet vrolijk te zijn en hij had werkelijk geen idee wat daar de oorzaken toe zouden zijn, maar de poes zou het hem vast wel vertellen, dacht hij dan toch.