(Dangerdance) Oh dear.. the first training

Langzaam en met beleid dwarrelden de witte-roze bloesemblaadjes naar beneden en streken op de grond neer. Meegedragen door de stromingen in de lucht, maakten ze allerlei dansen in de lucht. Burnedpaw voelde niets dan verwondering voor deze schoonheid, maar wist zelf ook wel dat ze hier niet op moest letten. Ze moest zich concentreren. Ze zou haar eerste training krijgen met de kater Dangerdance. Ze kon het niet helpen, maar de kater beangstigde haar toch wel een beetje. Ze slikte dan ook nerveus toen ze bij een gebroken boom ging zitten. Als het goed is zou haar training daar beginnen. Als ze het goed onthouden dat? Met haar goede oog nam ze de plek in zich op. Ja, dit moest het wel zijn. Gebroken boom... Door wat zou hij gebroken zijn? Door de... Bliksem misschien? Eventjes ging er een rilling over haar rug heen. Vooral dáár niet aan denken.

Ze ging voorzichtig zitten en vouwde haar staart netjes over haar voorpootjes heen. De koolzwarte poes sloot haar ogen eventjes terwijl ze goed de geluiden om zich heen opnam. Ze had ondertussen wel geleerd om veel meer te vertrouwen op haar gehoor dan op haar zicht. Maar zou haar mentor dat ook begrijpen? Ze had de verhalen wel over haar mentor gehoord, dat hij gek was, gestoord. Maar ze wilde er niet op oordelen, ze wilde het niet geloven. Een plotseling geluid liet haar opschrikken. "D..Dangerdance?" Miauwde ze voorzichtig, terwijl ze uit haar zittende positie omhoog kwam.

D A N G E R D A N C E

Een lage grom liep over zijn lippen. Hij had niet eens de moeite genomen om zijn apprentice te begroeten of whatever je dan moes doen. Hij had haar in de steek daar gelaten met enkel de simpele woorden. "Kom op tijd." Hij had helemaal geen trek in een zwakzinnig wezen als haar opvoeden. Doch was er iets in haar wat hem interesseerde. Haar naam was niet altijd begonnen met Burned. Hij had het tragische verhaal over het zwarte poesje met een zwak grijnsje aangehoord. Misschien had het haar iets van sterker gemaakt maar voor nu was ze net zo zwak als zijn vorige apprentice. Silentcry was nu tenminste een sterke jonge warrior. Iemand waar Skyclan echt trots op kon zijn. Haar zus Dovesong daarentegen was slechts zwak en dat had ze gemerkt ook.

Zijn immens grote klauwen liet hij neerkomen op de zachte ondergrond. Nieuwblad was op haar best en de bloesem viel zacht uit de bomen. Groenblad zou binnenkort haar intrede doen en prooi zou er genoeg zijn. Toch was het Danger's taak om Burnedpaw een krachtige Warrior te maken en een slimme en snelle Jager. Hij zou zijn taak volbrengen. En Burnedpaw zou een Warrior worden waar Skyclan echt trots op kon zijn.

Met zijn smaragd groene ogen staarde hij door de duisternis heen. Ja daar bij de afgesproken plek was de zwarte apprentice. "D..Dangerdance?" Miauwde ze voorzichtig, terwijl ze uit haar zittende positie omhoog kwam zodra hij een takje had laten kraken. Langzaam begon hij te grijnzen en kwam uit de schaduwen. "Er is tenminste niets mis met je gehoor." Zijn stem was zwaar en klonk meer bijna als brommen en met kille groene ogen staarde hij haar even onderzoekend aan. Zijn lange nagels woelde even de grond onder hem om en hij liet zijn achterwerk neerzakken op de zachte ondergrond. Zijn staart zwiepte langzaam over de grond en zijn oren bewogen heel even heen en weer. Een stil moment tussen mentor en leerling wellicht en een beslissing werd genomen in zijn gedachtes. Langzaam begon hij te grijnzen en kwam omhoog waarna hij met zijn staart zwiepte. Ja, hij zou haar trainen, maar niet zoals hij Silentcry had getraind. O nee absoluut niet. Ze zou een Warrior worden van de beste klasse. Ze zou moorden zonder enig schuldgevoel en dan niet enkel prooi. Ze zou worden wat de Clans wouden onderdrukken. Worden wat de enigste weg naar macht was. Een monster..

_{Something's getting in the way.
Something's just about to break.
I will try to find my place in the diary of Jane.
So tell me how it should be.}

Ja, daar kwam haar mentor aan. Een sterk gebouwde bruine tabby kater met grote klauwen. Onwillekeurig slikte Burnedpaw toch eventjes bij het aanschouwen van haar mentor. Hij was... Hij was gewoon zo groot en sterk en de verhalen die ze over hem gehoord had waren niet heel erg prettig. Zonder dat ze het zelf eigenlijk door had, resulteerde dat in nerveuze beweginkjes van haar staartpunt. Maar wie kon het haar kwalijk nemen? Ze was een nieuwe apprentice, eentje die al veel te veel had moeten doorstaan voor haar jonge leeftijd. Ze wist eigenlijk helemaal niet wat ze uberhaupt moest verwachten van de training van haar mentor. Gingen ze jagen? Vechten? Verkennen? Haar nieuwsgierigheid schreeuwde om een verkenningstocht, maar ze durfde deze wens niet te uiten. Oh de lol van verlegenheid, niet dus. Ze boog haar kopje eventjes in een beleefd en schuchter knikje naar haar mentor toen dichterbij gestapt kwam. Ze kende hem nog niks, écht iets zeggen en begroeten zou vast wel later komen als ze de grote kater beter kende. Waarschijnlijk dan.

"Er is tenminste niets mis met je gehoor." Miauwde Dangerdance met zijn verrassend lage, brommende stem. Burnedpaw hief haar kopje onmiddellijk weer met een ietwat nerveuze maar toch nieuwsgierige blik. "De medicine cat heeft me verteld dat als één van je zintuigen minder wordt... De rest waarschijnlijk zullen verscherpen.." Bekende Burnedpaw met zachte stem, duidelijk probeerde ze toch op elk moment alles wat met haar ongeluk te maken had te mijden. Om maar te zwijgen over het feit dat ze zich verschrikkelijk ongemakkelijk voelde omdat Dangerdance haar met zijn smaragdgroene ogen op zat te nemen. Ze hield haar lichte amberkleurige ogen dan ook neergeslagen en kneedde de grond nerveus. Uiteindelijk besloot ze de stilte te doorbreken en keek ze voorzichtig op naar Dangerdance. Alleen zijn naam schreeuwde al gevaar, Danger... Waarom zou zijn moeder hem zo genoemd hebben? Was er iets gebeurd? Net zoiets als waarom zij nu Burnedpaw heette? Ze durfde het eigenlijk niet te vragen... "Wat.. Wat gaan we doen vandaag?" Vroeg ze uiteindelijk voorzichtig.

D A N G E R D A N C E

Danger herinnerde zich nog goed de dagen dat hij geluk had gevoeld. Al was het vreemd. Zijn moeder was gestorven tijdens zijn geboorde, zijn vader had hem zijn naam gegeven. Dangerkit.. Een gevaar voor zijn eigen familie. Het was officieel de eerste moord die hij op zijn naam had staan al kon het niet eens zijn eigen fout zijn. Zijn moeder stierf omdat ze uitgeput was geraakt. Zijn vader had niets gedaan en en was te eigenwijs geweest om de Medicine Cat er bij te halen. Toch was de dood van zijn moeder iets wat er vanaf zijn geboorte al in was geramd. Ook zijn vaders mishandelingen herinnerde hij zich nog goed. Littekens die over zijn lichaam liepen waren niet enkel overgebleven van talloze gevechten. Het waren ook loze oude wonden hem aangebracht door de kater die hem zijn naam had gegeven. Al was het uiteindelijk zijn vader geweest wie hem had gered. Zijn leven voor hem had gegeven. Toen die vos hem aanviel was het zijn vader die zijn leven gaf voor de kitten. Dat was zijn omslag geweest. Dat had er voor gezorgd dat Danger zijn vader zou wreken. Alles zou wreken. Het was de pijn die door zijn aderen liep die hem hielp herinneren aan zijn doel. Dat was waarom Suntail nu zijn kittens had. Dat was waarom Dangerdance verder ging. Deze wereld de zijne maken..

"De medicine cat heeft me verteld dat als één van je zintuigen minder wordt... De rest waarschijnlijk zullen verscherpen.." Haar woorden deden hem snuiven en nogmaals liet hij zijn groene blik over haar heen glijden. De Medicine Cat. Altijd die vervloekte Medicine Cat. Whisperwind had hem gezien met Suntail. Whisperwind had Dovesong's verwondingen gezien en verdacht hem al geloofde het hele kamp dat hij de toen jonge apprentice had gered van een das. Whisperwind moest uit de weg worden geruimd ze zat hem te veel in de weg. "Wat.. Wat gaan we doen vandaag?" Het was Burnedpaw die de stilte doorbrak en Danger keek haar met zijn harde kille groene ogen aan. "De Medicine Cat is slechts een goed gelovige te ver voorgestelde poes. Je zou niet naar haar moeten luisteren. Je zou naar niemand moeten luisteren behalve naar mij begrepen." Klonk zijn stem hard terwijl hij bijna boos met zijn staart heen en weer zwiepte. "Je zal elk zintuig even scherp moeten maken, ik neem geen excuses aan. Je wilt een Warrior worden, dan zal je lijden in stilte en vechten voor alles wat je hebt begrepen." Strak hielt hij de poes vast met zijn groene en langzaam strekte hij zich uit. "We gaan de grenslijnen bekijken, je de beste jaagplekken laten zien en de geuren van de andere Clans laten ruiken. Het word een lange dag dus ik hoop dat je vanochtend nog wat gegeten hebt." Zijn stem werd iets normaler en het brommen werd verangen voor gewoon laag. Hij schudde zijn brede kop even heen en weer en deed een stap in de richting waar hij heen wou. "Laten we beginnen met Shadowclan. Er ligt een Donderpad tussen ons en hun territorium. Al wat je waarschijnlijk zal kunnen zien is de Kraaienplaats maar Shadowclangeur zal wel degelijk ruikbaar zijn." Eindigde hij zijn zin en zette een paar ferme stappen in de richting van de Borderline waar hij heen wou en zwaaide met zijn staart zodat ze hem zou volgen.

De stilte die om Burnedpaw heen hing leek drukkend, zijzelf leek dan ook te voelen dat ze in de verdrukking kwam. Dit had een nerveuze slik tot gevolg en ze hield zich doodstil tegenover haar mentor. Stiekem vond ze de kater eng en niet zo'n klein beetje ook. Maar toegeven? Nee, dat durfde ze niet. "De Medicine Cat is slechts een goed gelovige te ver voorgestelde poes. Je zou niet naar haar moeten luisteren. Je zou naar niemand moeten luisteren behalve naar mij begrepen." Miauwde Dangerdance, bijna grauwend in Burnedpaw's oren. Ze sperde haar ogen wat verbaasd open en voelde zich mentaal nog verbaasder toen ze het lef vond om hem tegen te spreken. "M-maar.. Maar.." Stamelde ze, "Medicine cats.. Starclan.. E-en Duststar.. En... Silverfang..?" Het laatste was bijna een gefluister. Ze vertrouwde Silverfang nog het meest van die allemaal, de kater had een wijze indruk op haar achtergelaten en dat viel niet te ontkennen. "Je zal elk zintuig even scherp moeten maken, ik neem geen excuses aan. Je wilt een Warrior worden, dan zal je lijden in stilte en vechten voor alles wat je hebt begrepen." Miauwde Dangerdance vervolgens, op dezelfde, gevaarlijke toon. Nu gingen Burnedpaw's oren wanhopig hangen. Whisperwind.. ze had gezegd.. Het zou nóóit helen. Dit durfde ze niet aan Dangerdance te bekennen, absoluut niet zelfs. Dat kon alleen maar problemen opleveren. Dangerdance's groene ogen boorden zich in Burnedpaw's amberkleurige ogen en het duurde niet lang of Burnedpaw keek alweer weg naar de grond. "We gaan de grenslijnen bekijken, je de beste jaagplekken laten zien en de geuren van de andere Clans laten ruiken. Het word een lange dag dus ik hoop dat je vanochtend nog wat gegeten hebt." Miauwde Dangerdance, de gevaarlijke toon was weg uit zijn stem. Voorzichtig keek Burnedpaw op en knikte zachtjes. "Ja.. ik heb vanochtend een mus gegeten," Miauwde ze bevestigend, maar nog steeds voorzichtig. Ze wilde haar mentor niet nog eens op de teentjes trappen. "Laten we beginnen met Shadowclan. Er ligt een Donderpad tussen ons en hun territorium. Al wat je waarschijnlijk zal kunnen zien is de Kraaienplaats maar Shadowclangeur zal wel degelijk ruikbaar zijn." En met die woorden begon Dangerdance met ferme passen te lopen. Burnedpaw moest haar normale pas flink versnellen om hem bij te houden, eerder hollen dan lopen. Toch wist ze er nog wel een vraag tussendoor te persen, haar nieuwsgierig- en leergierigheid kenbaar makende. "Wat is de kraaienplaats?"

D A N G E R D A N C E

Danger was diep in gedachten verzonken. Een kleine glimlach speelde op zijn lippen, zijn smagard groene ogen, nog steeds diezelfde norse uitdrukking. De jonge kat achter haar murmelde onzeker wat dingen. Dit zou zo makkelijk worden. Dit bolletje wol zou hij om zijn poot kunnen winden, en hem laten doen wat hij wilde. Er zou echter nog iets vooraf moeten gaan. Structuur, waar hij zich aan zou moeten houden. Hij volgde de geur van de patrouille van de ochtend, langs de weg. Hij hoorde achter zich de pas van de poes versnellen en kon dit amper bijhouden. Zij zou het nog wel leren bij te houden. Ze zou wel moeten, als ze ooit zo zou worden als Dangerdance zou willen. Natuurlijk zou ze dat worden. Dangerdance verslapte zijn pas niet; hij ging door. Zelfs misschien nog wat sneller. Danger zag er dan niet zo berucht uit, hij was het wel. Van een afstandje zou je hem kunnen omschrijven als een norse kat, die eerder in de Elders den zou thuishoren. Maar dat hoorde hij niet. Hij was sterk, massief, en snood. Hij kon doen en staan waar hij wilde. Dangerdance liet een kort, onhoorbaar lachje horen. Hij was zijn vader dankbaar, het doel van het leven had hij hem duidelijk gemaakt. Hij zou alles om zijn poot kunnen winden als hij dat zou kunnen willen. Iedereen zal voor hem buigen. De wereld van hem, zou draaien om hém. Deze kater. Hij zou de strijden voor zijn vrijheid winnen, hoe dan ook...

De stilte werd onderbroken door de jonge poes. Ze kon zijn pas maar met moeite bijhouden, maar hij werd niet langzamer. Zij zou wennen, eraan. Hoe dan ook. "Wat is de kraaienplaats?" zei ze, ze perste het er letterlijk uit door haar uitputting. Haar stem was nieuwsgierig. Dangerdance keek hem aan met zijn kille, smagarde ogen. "Dat je dat niet weet. Iedere kat met normaal verstand zou dat moeten weten." bromde hij, met zijn lage stem. "De kraaienplaats is de Tweebenen afvalplaats. Je zult het wel ruiken wanneer we er zijn. Misschien ruik je het nu al." zei hij laag. Hij vervolgde de weg, en uiteindelijk kwam de Kraaienplaats in zicht. Verschillende zakken lagen op elkaar gestapeld, ratten en kraaien schrokken op van het duo. Vliegen dwaalden eromheen. "Eet hier niks van. Tenzij je dood wil, natuurlijk." zijn stem klonk killer dan altijd. "We gaan verder naar de grens van Windclan, Skyclan en Shadowclan." zei hij. Hij draaide om en begon ferm weg te lopen. Zijn staart zwiepte achter hem aan. Hij vervolgde de grenslijn en liep verder, langs het Donderpad. "Hier gaan we altijd naar de Clanmeeting toe. Of weet je dat ook al niet." zei hij. Zijn stem was nog steeds laag, en leek wat op de donder. "Een vraagje voor je: waar staat Shadowclan bekend om?" zei hij, nog steeds met diezelfde, onaangename ondertoon die leek op donder. Hij bleef rechtdoor lopen, met de Donderpad aan zijn linkerzijde. Een paar monsters raasden over de weg, de een groter dan de ander. Een normale kat zou daarvoor schrikken of achteruit deinsen, maar Dangerdance bleef aan de rand van het Donderpad lopen, niet zwekend. Hij stond net niet op het Donderpad en als een monster ook maar zou uitwijken, zou Dangerdance geraakt worden. Maar dat maakte hem niet uit. Hij deed net of het er niet geweest was, maar hij begon ongeduldiger te worden. Omdat de apprentice hem geen antwoord gaf. "Krijg ik vandaag nog antwoord?" bromde hij, laag.

-Inkomend, hopelijk is het iets waarmee je iets kan-

_{Something's getting in the way.
Something's just about to break.
I will try to find my place in the diary of Jane.
So tell me how it should be.}

Burnedpaw's mooie, amberkleurige ogen schoten nerveus van de ene naar de andere kant en toen weer naar Dangerdance. Ze probeerde zoveel mogelijk van de omgeving in zich op te nemen, maar de aanwezigheid van haar mentor maakte haar zo nerveus dat haar poten trilden. Vaag kon ze de geuren van de patrouille in haar opnemen, of tenminste, ze dacht dat ze de geur van de patrouille rook. Het was een sterke Skyclangeur, maar ze kon het niet bevestigen. En vragen aan Dangerdance? dat durfde ze eigenlijk niet. Haar oren lagen iets naar achter, een duidelijk teken van ongemak en ze moest er ook flink de pas inzetten wilde ze haar mentor bijhouden. Ze zag er wel heel erg klein uit, ondermaats zelfs, in vergelijking met haar massieve mentor. Ze had dan ook een hele maan zeer weinig kunnen eten door haar verwondingen. Meerdere katten hadden zich al afgevraagd of ze het apprenticeschap al wel aan kon. Maar zijzelf wilde zo graag Ebonypaw worden en beginnen met trainen. Maar dat was toch even vies tegengevallen... Ze had een naamwijziging gekregen en Dangerdance was haar mentor geworden.

Burnedpaw hield eventjes halt in haar voetsporen toen Dangerdance over zijn schouder keek. Hij boorde zijn kille, smaragdgroene ogen recht in haar lichtgekleurde amberen. Het leek alsof ze van binnen bevroor van angst, alsof Dangerdance haar hier ter plekke wilde vermoorden. "Dat je dat niet weet. Iedere kat met normaal verstand zou dat moeten weten." Bromde haar mentor. Burnedpaw voelde haar maag verkrampen en keek wat naar haar poten terwijl ze zwijgend verder luisterde naar Dangerdance's uitleg en timide knikte. Het voelde alsof ze haar stem kwijt was, ze kon er geen woordje meer uit persen. Maar al snel kwam de kraaienplaats in zicht. Dat bood wat afleiding en de ongemakkelijke stilte werd doorbroken. Dat zou positief zijn, als de momenten van spreken niet even ongemakkelijk waren als de stiltes. Terwijl ze zat te kijken, ging Dangerdance al verder. Burnedpaw moest eventjes hollen om hem bij te houden en voelde haar poten ondertussen redelijk zwaar worden. Haar conditie was beroerd, ze had veel te lang stil moeten liggen toen ze aan het genezen was en was dus lang niet zo sterk als de meeste jonge apprentices. Haar oren schoten overeind toen haar een vraag gesteld werd, maar Dangerdance liep al door voordat ze antwoord kon geven. De jonge Burnedpaw schrok van elk monster en moest weer rennen om hem bij te houden. Zelf bleef ze lekker een eindje weg bij het Donderpad, half in de struiken lopende. Dit vertraagde haar echter wel iets en dit gaf haar nog meer moeite om haar mentor bij te houden. Ze was ondertussen de vraag van Dangerdance alweer vergeten. Totdat de kater haar eraan herinnerde op zijn eigen manier. "De... De katten.. De katten van Shadowclan staan.. Staan bekend om hun kille hart omdat de kille winden hun hart.. hun hart bevriest..." Miauwde ze al hijgend en stamelend. "Maar... Maar kunnen we even rusten...? Ik.. Ik kan niet meer.." Miauwde ze zachtjes, terwijl ze ietwat trillend op haar pootjes stond.

D A N G E R D A N C E

De massieve kater herinnerde zich weer het feit dat zijn apprentice de hele tijd stil had gezeten. Met een kille en uitdrukkingsloze blik keek hij hoe de apprentice klungelden om hem bij te houden. Waarom zou je dan toch ook in de struiken gaan lopen..? Toch, verschoot de kater niet als er een monster langskwam, echter, liep hij op hetzelfde tempo door, terwijl Burnedpaw, die door de bosjes heen rende, bij elk simpel geluid zich verschoot. Dangerdance moest zijn lach inhouden, maar uiteindelijk was de lol eraf. Hij keek weer kil naar voren, in gedachten verzonken. Dangerdance herinnerde zijn apprenticetijd nog, toen hij nog niet voor gek was verklaard. Hij was al sterk van zichzelf, dus was de gevechtstraining niet zo moeilijk. Het waren niet zo leuke tijden, aangezien hij toen gewoon nutteloos was. Alhoewel de jachttraining meestal forminabel liep. Nog een aantal monsters reden langs, en Dangerdance verschoot niet. Echter, liep hij met zijn ogen gesloten, vertrouwend op zijn geweldige richtingsgevoel. Uiteindelijk, werd Danger onderbroken door de uitgeputte Burnedpaw, zijn conditie was. slecht. Dat was zeker les één: conditie. Daar zouden ze aan gaan werken, tot hij zeker een dag vol kon houden. "De... De katten.. De katten van Shadowclan staan.. Staan bekend om hun kille hart omdat de kille winden hun hart.. hun hart bevriest..." Stamelde hij, hijgend. Dangerdance schudde niet zichtbaar zijn hoofd. `Dat is wat ze zéggen, Burnedpaw` bromde hij. `Natuurlijk kán het waar zijn, maar hoe weet je het zeker.. Tja` een duidelijk antwoord had hij niet gegeven, maar dat was maar zo. "Maar... Maar kunnen we even rusten...? Ik.. Ik kan niet meer.." Dangerdance grijnsde even. Natuurlijk zou dat mogen. Met zijn smagardgroene ogen keek hij naar de trillende poes, waarvan zijn poten elk moment konden vallen. Ja, natuurlijk mocht het. Hij wilde hem immers niet vermoorden. `Laten we doorlopen tot het einde van het Bloesembos. Daar ligt ergens een omgevallen boomstam, waar we kunnen zitten´ bromde hij. Van het Donderpad af, sprong hij door de bosjes, waarna hij uitkwam bij het midden van het Bloesembos. Hij liet de apprentice even bijkomen waarna hij verderliep, deze keer met zachtere passen. Het was van normale snelheid, dus zou hij dat gewoon bij moeten kunnen houden.

De bladeren begonnen al te vallen, de grond lag bedekt met de zachtroze blaadjes van afgelopen bloeiseizoen. Met massieve poten verpletterde hij de blaadjes. Dat deed hij automatisch, aangezien hij niet echt zorgen maakten over die. Die waren toch al dood. Dangerdance´ ogen stonden uitdrukkingsloos, zijn staart zwierde achter hem aan. Het bloesembos leek aan geen einde te komen, en verschillende perfecte zitplekjes waren te zien. Niet wat Dangerdance wilde, hij wilde de omgevallen boom. Maar het einde was al in zicht, evenals de boom. Hij klom de dichtsbijzijnde boom in, zo snel dat niemand het gezien zou hebben. Van tak naar tak sprintte hij door de bomen, geluidsloos. Soms, als er geen boom stond, sprong hij naar de boom links of rechts van hem. De wind woei door zijn korte vacht en zijn staart wapperde mee. Toch bleef hij, onopvallend, zijn apprentice in de gaten houden. Zijn vacht was bijna onopvallend tussen de bomen, deze had dezelfde kleur als de boom. Ook, zijn groene ogen waren onopvallend. Uiteindelijk, sprong hij op de plaats van bestemming en ging daar zitten, wachtend totdat Burnedpaw aan kwam lopen. ´Belangrijk, houd je tegenstander altijd in het oog. Rust nu maar uit, maar niet lang. Na Sunhigh gaan we verder. Dat is over een tijdje.` zei hij. Hij ging op de boomstam liggen en likte zijn vacht schoon.

Onderwerp: Re: (Dangerdance) Oh dear.. the first training