Wait, before you go. [AUP. & LAB]

''Breakingpaw?'' Autumnpaw richtte zijn bruine kop op en keek hoopvol naar de ingang van de Nursey, maar het was Mothpaw maar. Hij knikte Autumnpaw. vriendelijk toe en ging in zijn nest liggen, ''Ben jij nog niet je nest uit geweest?'' vroeg hij met zijn bromstem aan Autumnpaw., die knikte maar en zuchtte, ''Ik ga er maar eens uit'' hij hoopte dat hij niet al te bezorg klonk en hees zich op. Zijn stijve poten hadden moeite om hem zomaar te dragen en hij moest ze eerst even een voor een strekken. Hij schudde zijn kop en gaapte even, ondanks dat hij al 3 uur wakker was. Hij had gewoon geen zin om er uit te komen, hij had eigenlijk even nergens zin in. Maar hij moest zijn taak doen. De warme stralen van de zon schenen op zijn behaarde gezicht, toen hij de den uitkwam en hij moest toch wel eventjes glimlachen. Hij keek hongerig naar de prooistapel, maar wist dat hij zelf eerst even wat moest jagen. Voor zover hij kon jagen. Autumnpaw. moest even grommen bij die gedachte en keek verwoed naar de Warrior den. Moonshine had om nog een enkele training gegeven en hij lette nu maar gewoon op de andere Apprentices, maar het voelde niet goed aan. Het leek alsof alles hem tegenzat, alsof de Starclan hem haatte. Zijn vader had kittens gekregen met een andere poes, Breakingpaw was verdwenen, hijzelf kreeg geen training. Nee, echt vrolijk werd hij er niet van en niemand die op hem lette. De enige twee waar hij nog iets mee had, waren Mintpaw. en Applepaw, iets vaags. Maar het was beter dan niks. Autumnpaw bekeek zijn bruine vacht en besloot dat het eerst tijd was voor een wasbeurt. Hij plofte neer in het zand en likte zichzelf uitbundig, zijn roze tong ging raspend over zijn lange vacht. Toen zijn witte buik klaar was, besloot hij dat het genoeg was en stond weer op. Wat vermoeid keek hij naar de uitgang en liep er naar toe. Ach, misschien zal een jacht hem goed doen. Hij liep naar buiten en knikte een warrior vriendelijk toe, die naar binnen ging.

Het was hem prima afgegaan en hij moest toegeven dat hij trots was. Voor een Apprentice zonder training waren twee muisjes en een vis prima. Tevreden liep hij met zijn prooi het camp in, terwijl zijn rechter-voorpoot natte sporen achterliet. Autumnpaw legde zijn prooi op de prooistapel en pakte hongerig een waterrat vanaf, die hij naast de prooistapel op ging peuzelen. Het draadjesvlees was wat taai en het was niet het beste wat hij ooit gegeten had, maar het was goed genoeg om zijn honger te stillen. Autumnpaw at hem helemaal op, zodat er alleen nog maar een skelet met een kopje overbleef en stond toen op. Nadat hij zijn lippen en snorharen had gelikt, besloot hij dat het tijd was voor een praatje met een andere kat. Terwijl zijn koperen ogen een 'slachtoffer' zochten, verliet een lichte tabby poes de nursey. Autumnpaw blik viel op haar en zijn oren trokken even naar achteren. Lastbreathe. De poes waarmee zijn vader kittens had gekregen, zijn nieuwe liefde. Zo te zien kwam ze even wat eten te halen. Autumnpaw stond op en versperde haar de weg naar de prooistapel. Ze wachtte maar even. ''Hoi, Lastbreathe'' zijn stem klonk neutraal en kortaf en hij ging voor haar zitten. ''Hoe is het met mijn half siblings?'' het was wel een vraag, maar het klonk niet echt zo. ''Waarom bleef je niet van mijn vader af?'' vroeg Autumnpaw in gedachte aan de poes en hij knipperde onverstoorbaar met zijn ogen.

_{De maand was zo snel voorbij gegaan. Van de bevalling tot nu. De drie kittens die ze op de wereld had gezet waren zo superleuk en schattig. Ze hield nu al van hen. Ookal waren ze nog maar 1 moon, ze waren nu al vrolijk en heel erg speels natuurlijk. Ze vond het geweldig om met hen te spelen. Last voelde zich alsof ze leefde in een droom. Ze had nu alles wat ze ooit had gewild. Haar grootste dromen waren in vervulling gegaan. Al was er nog één probleem geweest. Bij de bevalling stond Breakingpaw ineens recht voor haar en Smoketear. Breakingpaw is toen enorm geschrokken en ook erg verdrietig geworden. Last had zo'n medelijden met haar, maar ze kon niks doen op dat moment. Ze lag nog te persen. Ze vond het echt enorm vervelend dat ze dat had moeten zien. Maar als ze eerder had geweten dat ze zwanger was had ze het ook al verteld aan Smoketear, maar ze wist het gewoon laat, ze kon er gewoon niks meer aan doen. En daardoor was Breakingpaw gewoon geschrokken. Als ze het eerder had verteld was alles goedgekomen, maar nee hoor, er was altijd wel iets met haar. Ze voelde zich schuldig tegenover de eerdere kittens van Smoketear. Ineens hoorde ze haar buik rommelen. Ze keek ernaar. Hij was al net zo slank als voor de zwangerschap, en daar was ze erg blij mee. Al was ze niet zo heel veel dikker was geworden, ze was toch liever iets slanker. Zo'n dikke buik, ja daar kon je niet zo heel veel mee helaas. Nou ja, het kwam allemaal vast wel weer goed. Ze stond op en liep naar de prooistapel. Maar daar zag ze één van de eerdere kittens van Smoketear, Autumnpaw. Die had vast van Breakingpaw gehoord wat er was gebeurd. Want ze versperde haar weg. "Hoi Lastbreathe," zei hij wat kortaf. Ja, hij had ervan gehoord. "Hallo Autumnpaw," zei ze vriendelijk. Ze zag hem naar haar toe lopen en voor haar gaan zitten. "Hoe is het met mijn half siblings?" Het klonk niet echt als een vraag, maar zo vatte ze het wel op. "Het gaat geweldig met hen, je kunt ze opzoeken in de nursery," antwoordde ze nog altijd vriendelijk. Ze zag hem met zijn ogen knipperen. "En hoe gaat het met jou en je zusje Breakingpaw?" vroeg ze toen. Ze hoopte dat hij niet zo boos zou gaan reageren.}

"Het gaat geweldig met hen, je kunt ze opzoeken in de nursery," antwoordde de poes vriendelijk, Autumnpaw knikte maar en legde zijn lange staart om zijn poten heen. ''Misschien'' mompelde hij. "En hoe gaat het met jou en je zusje Breakingpaw?" de vraag kwam als een stroomstoot aan en hij met zijn oren, terwijl hij zachtjes blies. Wist Lastbreathe het nog niet?
''Slecht''snauwde hij stond op en keek in haar ene oog, voor allebei was hij wat te klein. ''En Breakingpaw is weg!'' riep hij haar toe, de tranen sprongen in zijn ogen en hij kromde zijn klauwen in het zand. Hij hijgde, alsof hij net meters achter elkaar had gerent zonder enige stop. ''En ik krijg geen training, mijn vader heeft me verraden en niemand let op mij!'' de woorden kwamen zijn mond uitvliegen als vogels uit een boom. ''Waarom besta jij?'' Autumnpaw keek naar zijn poten en ging weer zitten, ''Pak je eten maar'' zei hij kortaf en liet zijn kop zakken. Hij had haar moeten negeren, hooguit een boze blik opwerpen en zijn neus in de lucht steken als ze iets wou zeggen tegen hem. ''Breaking'' fluisterde hij, de tranen gleden over zijn gezicht en hij snoof even, ''Where are you?'' vroeg hij fluisterend en richtte zijn kop, ''Please, Starclan, bring her back'' Autumnpaw keek naar de langsdrijvende wolken en hoopte dat de Starclan hem zal horen. Opeens begon het harde te waaien en de plotselinge bries waaide door zijn vacht. ''NEE!'' de schreeuw verliet zijn bek zo plotseling dat hijzelf er ook van schrok, hij stond op en keek naar een wolk die voor de zon ging. ''Come back'' hij riep het naar de hemel, alsof Breakingpaw daar was. Misschien was ze daar ook wel. Nee,dat mocht niet waar zijn. Breakingpaw was niet dood! Dat was gewoon niet zo, ze kwam vast wel terug. Autumnpaw liet zijn kop zakken en keek voor zich uit. Sommige katten keken zijn kant op, maar gingen toen weer verder met hun eigen bezigheden. Ze negeerde hem gewoon.

_{De kleine kater leek niet heel erg blij te zijn om haar te zien. Normaal waren katten wel iets blijer, maar dit keer.. Hij haatte haar vast omdat ze zijn vader had 'afgepakt'. Nou dat was niet zo, maar ze wist hoe het voelde. Toen ze zelf ook een apprentice was, was haar vader ook vreemdgegaan met een andere poes. Ze was er kapot van geweest, want ze had een goede band met haar vader. Maar nu was haar vader dood, en de vriendin van haar vader ook. Ze hadden het nooit uitgepraat, en ze had hem nooit meer gezien, ze bleef gewoon close met haar moeder, en dat ging ook geweldig goed. Toen ze zag dat de mond van de kater steeds bewoog, schudde ze die gedachten weg en luisterde naar wat hij te zeggen had. "..Breakingpaw is weg!" riep hij haar toe. Dat was dus echt niet wat ze had gewild. Ze zag de tranen in zijn ogen springen, zijn zusje betekende blijkbaar veel voor hem. Hij kromde zijn klauwtjes in het zand en toen hijgde hij. Last kon niks uitbrengen, er lagen allerlei woorden op haar tong, maar het kwam er gewoon niet uit. Het leek gewoon of ze haar tong hadden afgeknipt. "En ik krijg geen training, mijn vader heeft me verraden en niemand let op mij!" De woorden leken zijn mond uit te vliegen, net een stortvloed. Ze had niemand kwaad willen doen, en eigenlijk was het haar schuld niet. Smoketear was ook verliefd op haar geworden, en daar kon ook zij niks aandoen, hoe graag ze ook wou. Autumnpaw ging weer zitten. "Pak je eten maar," zei hij kortaf, daarna liet hij zijn kop zakken. Ze stond op en wou verder lopen, maar was toen toch dapper genoeg om iets te zeggen. "Maar Autumn, ik wil je wel trainen, Breakingpaw komt wel terug, en ik weet zeker dat je vader je niet verraadt. Hij wist niet dat ik zwanger was, en ik wist het eigenlijk ook nog maar heel kort en toen waren de kittens er al," zei ze, zo sussend mogelijk. Tranen gleden nog altijd over zijn wangen. Hij fluisterde Breakings naam en dingen als 'Come back'. Ze had zo'n medelijden met hem.. Ze wilde hem helpen, maar hij zou het afwijzen..}

Onderwerp: Re: Wait, before you go. [AUP. & LAB]