A hidden murder [Threekit en

_{Het was nacht in het woud, niemand was meer in het territorium van RiverClan. Een duistere gedaante bewoog zich langs de bomen. De geur van bloed dreef rond. Er klonk geschreeuw in de verte en het geluid van pootstappen kwamen zijn kant op. De kat sprong in een paar struiken en bleef zitten tot de twee katten dichterbij kwamen. Toen de katten bij de struik stil stonden sprong hij eruit, hij deed net of hij iemand wilde pakken. "Kom hier!" Deed hij na. Hij bleef verbaasd stilstaan, alsof de zogenaamde kat die hij had gevolgd was gevlucht. "Autumnsoul, waar was je mee bezig?" Vroeg een van de twee katten. Autumnsoul keek hen aan. "Ik achtervolgde de moordenaar." Loog hij. Hij kon goed toneelspelen. De twee katten knikte en liepen weg. Autumnsoul wachtte even om zeker te weten dat ze echt weg waren. Regen druppels vielen op de grond neer terwijl er in de verte gehuil klonk. Met een valse glimlach bewoog de kater zich lenig naar een beschutte open plaats. Het RiverClan Camp. Hij ging naar binnen en loog bij de wachters dat er een moord was gepleegd in het territorium. Daarna liep hij naar de Warrior den en zocht hij zijn plaats op. Hij ging liggen en luisterde naar het zachte getik van de regen. Hij sloot zijn ogen en viel in slaap...

Autumnkit opende zijn amber kleurige ogen. De kitten was flink gegroeid, binnenkort zou hij Apprentice worden. Woede kookte door hem heen bij die gedachten, eigenlijk had hij allang Warrior kunnen zijn, hij had het verstand van een Warrior tenminste. Autumnkit beheerste zichzelf weer en kalmeerde, hij stond op en wandelde de Nursery uit. Hij had nooit echt getwijfeld aan het leven zonder ouders, eigenlijk beviel het hem wel. Geen gezeur, geen katten die je optilde en natuurlijk geen preken wanneer je iets verkeerds had gedaan. Het leven zonder ouders was gewoon ideaal voor een kit zoals Autumnkit. Het liefst zou hij natuurlijk iemand naast hem hebben staan om dubbel zoveel moorden te plegen. Even gromde de kater, geen enkele kat nam hem serieus.

Eerst Threekit een paar keer totdat het tijd is en dan kan Dragonkit zich verstoppen om alles te zien :3}

Wel eerst een paar berichten tot ze echt dood is :3 Anders heb ik haar alleen om dood te gaan xD

Threekit stond op en gaf een behoorlijk grote geeuw voor zo'n kleine kitten. Toen ze weer normaal op vier poten stond keek ze de Nursery rond. Het verbaasde haar niet dat haar moeder er niet was. Die sliep het liefst bij haar maat in de warrior den. En haar vader kon haar nooit uitstaan. Tenminste zo voelde ze het. Ze keek wat verder, er waren niet veel anderen wakker dus het was een mooie kans om even weg te glippen. Zo stil ze kon sloop ze weg, gelukkig had ze het lichaam dat makkelijk verdwijnen kon. Ze was klein en tenger en stampte hierdoor niet zo. Eenmaal buiten schenen de eerste zonnestralen over haar snuit heen, en het voelde heerlijk. Opeens herinnerd ze haar droom weer, het ging over een mooie zonnige dag, net als deze. In die droom huppelde ze lekker vrij door het kamp terwijl de zon haar vacht verwarmde. En de rivier, ze had de rivier gezien in de droom. Het was prachtig geweest, en de zon had hem zo laten schitteren dat het net een diamant leek. Of de zon zelf. Opeens kwam er een stom ideetje in haar op, zou ze erheen kunnen sluipen? Zou het net zo zijn als in haar droom? Ze wist het einde dan niet meer van haar droom maar het zou vast wel wat moois zijn geweest! Opeens sprak een ander stemmetje tegen haar: Kom op, binnenkort wordt je apprentice dan zie je de rivier al. Maar een ander stemmetje in haar hoofd reageerde daar weer op: Maar zo mooi met de zon als vandaag gebeurd vast niet meer! En zoals zo vaak won haar nieuwsgierigheid het van de warrior code. Ze keek naar de uitgang van het kamp, zoals te verwachten stond daar een wacht. Die zou haar nooit door laten dat was een feit. Ze liep rustig naar een beschaduwd plekje in het kamp waarvan ze de uitgang kon zien. Ze wachtte niet eens zo lang, ze zag de dawnpatrol weggaan en toen eindelijk ging de wacht naar de warrior den om de volgende erheen te brengen. Ze maakte een sprintje om nog net op tijd door de uitgang te zijn. Ze rende net zolang tot ze zeker wist dat niemand haar achtervolgen kon. Toen begon ze rustig te lopen, van de hoofdpaden af om de Dawnpatrol te vermijden. Ze kende de weg niet, maar dat was niet nodig want ze kon de rivier duidelijk horen, net zoals in haar droom. Ze liep verder en verder terwijl het geluid harder en harder werd. En opeens was ze er. " Wow, dit is net als in de droom!" stamelde ze terwijl ze naar de prachtige rivier keek.