Surrender all the pain we've endured until now

_{Alleen Stormstar, Nightstream en familie (:
Slaperig opende twee gele ogen zich. Het duurde even voor de zwart witte kater registreerde waar hij was. Cinderfall keek om zich heen en kwam tot de ontdekking dat hij in slaap was gevallen midden in het kamp. Verrast keek hij om zich heen en geeuwde breed. Hij strekte zijn voorpoten uit en ontblootte zijn klauwen, klaar om naar zijn mosnest te lopen. Het was al laat, en hij wilde weer bij Lostvoice zijn. Hij trippelde echter slaperig naar de leerlingen den en gluurde naar binnen, zoekend naar Mintpaw en Applepaw. Mintpaw was snel gevonden in de zee van bonte kleuren en hij glimlachte flauwtjes, Applepaw echter was nergens. Hij scande de omgeving en knipperde verbaasd toen hij een leeg nest zag. ‘Ze had vast hoge nood’ dacht hij bij zichzelf en hij trok zijn kop terug. Hij liep naar de warriors den en stapte over alle katten heen tot hij zijn vertrouwde, witte partner had gevonden. Hij zakte naast haar neer en krulde zijn lichaam om de hare. Hij sloot zijn ogen en maakte zich net klaar om te gaan slapen toen hij geritsel hoorde buiten het kamp, bij de kampingang. Alert keek hij op, denkend dat het Applepaw was. Hij rook haar geur, maar ook die van Stormstar .. en nog twee die zijn haren overeind deden staan. Bloed en ShadowClan. Meteen was hij overeind, zorgend dat hij Lostvoice en de andere niet wakker maakte schoot hij naar de uitgang van de den. Hij zag nog net een bekende, gestreepte staart de medicine den in verdwijnen. Cinderfall rende in volle vaart naar de den en explodeerde naar binnen, om vervolgens doodstil te blijven staan. Het voelde alsof al zijn bloed naar zijn poten zakten en hem tegen de grond gooide. Voor Stormstar lag een klein, bebloed bundeltje vacht. “A-Applepaw?” Zijn stem was zacht en ongelovig. Angstig kwam hij naderbij en bekeek zijn dochter, die daar bewegingsloos lag. ‘O StarClan nee!’ Dacht hij, ze kon niet dood zijn .. Dat. Kon. Niet. Toen hij beter keek zag hij haar flanken heel moeizaam reizen en dalen, dat gaf hem een sprankje hoop. “Wat is er gebeurd?” Miauwde hij schril tegen Stormstar, ogen zo groot als schotels. Haastig schaarde hij zich naar zijn dochter toe, niet meer registrerend welke katten er bij hem in de den zaten en hij krulde om haar heen. Die reflex had hij laatst ook gehad, het gaf hem een gevoel van veiligheid als hij dat deed. Hij likte heel zacht haar hoofdje en miauwde stilletjes “Applepaw..” Meer kwam er niet uit, zijn stem leek plotseling te falen.}

_{Stormstar liep met haastige maar voorzichtige passen door het territorium. Over het tweebeen bruggetje, over het pad, langs de rivier. Na een tijdje lopen zag hij het kamp al in zicht komen. Hij voelde de iuterst vermoeide Applepaw op zijn rug liggen, de arme poes. Ze was aangevallen door een Shadowclan leerling. Ergenis borrelde in een hoekje van zijn hart. Konden die mousebrains, nou nooit een keer normaal doen? Het was altijd, altijd hetzelfde. Of Bloodclan, of Shadowclan bracht hen weer in problemen. En de drie andere clans moesten daar weer onder leiden. Stormstar begon het zat te worden, eerst Dreamheart. Nu een gewonde Applepaw, wat kwam er nog meer?! Een aanval op een van de clanleaders zelf? Als hij de kans had om het allemaal tegen te houden, zou hij het zo doen. Hij was er klaar mee, de eerst volgende Gathering zou hij streng navraag doen bij de Shadowclan. Hij had Applepaw.. kunnen verliezen.. Wat was hij blij dat hij op tijd was. Stormstar zou het niet kunnen verdragen om nóg iemand te verliezen. De wind speelde met zijn vacht, hij rook.. iemand die hij kon. Hij keek smekend ophoog. [i]Please Starclan. Laat haar leven, neem ook niet Applepaw van me af, ze zal zo'n goede warrior worden... Al ziet ze het zelf niet..'/i] Hij liet zijn kop zakken. Uiteindelijk kwam hij aan bij het kamp, zijn poten slenterde over het belopen gras. Sommige katten die nog wakker waren, keken vreemd op. Hij gaf ze een gerustellende blik, zodat ze niet naar hem toe kwamen. Dat zorgde voor te veel comotie. Hij liep regelrecht naar de medicein cats den. Al snel hoorde hij bekende poot stappen achter zich, Cinderfall rook hij. Toen hij een goed plekje had gevonden, liet hij Applepaw voorzichtig zakken en van zijn rug glijden. Ze was ondertussen buiten westen. hij voelde Cinderfall langs zich komen. Hij herhaalde Apple's naam enkele keren. “Wat is er gebeurd?” Miauwde hij schril tegen Stormstar, ogen zo groot als schotels. Stormstar zuchtte. Hij ging zitten, lettend op Applepaw. Rustig Cinderfall, ik wil dat je blijft waar je bent als ik je dit vertel. Hij keek Cinderfall doordingend maar gerustellend aan. Hij wilde niet, dat Cinderfall domme dingen deed, zoals naar de Shadowclan gaan, om wraak acties te nemen. Hij wist dat Cinderfall dat niet zou doen, maar in vormen van verdriet en paniek deden katten soms domme dingen, dat wilde hij voorkomen. Hij zag Cinderfall om Applepaw krullen, een mooi gezicht, maar dat was nu even niet belangrijk. Applepaw is aangevallen door een Shadowclan leerling. Ik trof hen aan bij de vrierboom, Applepaw is heel dapper geweest. Je mag trots op haar zijn. Hij keek of Nighstream ook in de buurt was, als snel hoorde hij geluid, en rook hij haar geur.}