[Autumnpaw] Watching the birds fly over...

_{It's a crime you let it happen to me
Nevermind, I'll let it happen to you
Out of mind, forget it there's nothing to lose
But my mind and all the things I wanted
There's a place I see you follow me
Just a taste of all that might come to be
I'm alone but holding breath I can breathe
To question every answer counted
Just fade away
Please let me stay

Forget it... Forget it... Forget it...}

Langzaam opende Applepaw haar goudkleurige oogjes. Maar de blik in haar ogen was nog steeds een beetje doffig. Spinrag zat om haar vele wonden gebonden en bewegen deed ze nauwelijks op het moment. Elke beweging deed pijn... Eigenlijk zou het beter zijn als ze gewoon zou slapen, maar elke keer dat ze haar ogen sloot viel de Shadowclan apprentice haar weer aan. Hij zou terug komen voor haar had hij gezegd... Een rilling liep over haar ruggengraat heen terwijl ze aan hem terug dacht. Eventjes vielen Applepaw's ogen weer dicht, eventjes begon ze weg te doezelen in haar droomwereld. Tijd om jou een les in pijn te leren. De stem schoot als een bliksemschicht bij heldere hemel door Applepaw's kop heen. Een flashback naar het verleden. Meteen hapte Applepaw naar adem en opende ze haar ogen weer. Ze voelde zich miserabel. Waarom overkwam haar dit nu weer...? Ze kreeg het voor elkaar haar kop wat te draaien en haar blik op de lucht te richten. De lucht zag er hetzelfde uit als bij de vierboom. Ze wilde nooit meer naar die plek toe... En die gatherings waar ze naar uit gekeken had? Het liefste dat ook niet meer... Eventjes kneep ze angstig haar ogen dicht en legde ze haar kopje weer neer. Haar mond voelde droog aan, een lichte irritatie, maar opstaan en weglopen lukte ook niet. Haar borstkas deed vooral pijn.. daar zaten de diepste wonden. De eerste dag deed ademhalen zelfs pijn, maar gelukkig begon het langzaam te helen...

[+Autumnpaw]

Autumnpaw had vol ongeloof gestaard naar Swallowclaw(bij het tongen, waar hij hoopte iets van Breakingpaw te horen), die hem had verteld dat Applepaw door Stormstar het camp in was gebracht en gewond naar de Medicine Den moest. Hij wou het liefst gelijk er naar toe rennen, maar de warrior hield hem tegen en legde uit dat het nog niet kon. Autumnpaw ging toen met een zwaar hart slapen in de Apprentice den en keek de hele tijd mistroostig naar de lege nesten van Applepaw. en Breakingpaw. Hij rolde om en keek naar de uitgang, waar hij nog net een glimp van de sterren konden opvangen. ''Save my heart'' dacht hij en legde zuchtend zijn kop op zijn voorpoten om langzaam in te dutten.

Toen zijn gevoel hem wekte, strekte Autumnpaw langzaam zijn poten uit en stond op. De frisse ochtendgeuren kwamen dwalend zijn neus in en even leek als prefect te zijn, maar het was bedrog. Autumnpaw liep de den uit en keek naar de bezigheden in het kamp. Hij was wat laat vandaag, maar wat maakte dat uit? Hij ging nu toch niet jagen ofzo. Autumnpaw keek naar de Medicine den en slikte even. ''Ik kom'' fluisterde hij zachtjes en stapte wat wiebelig naar de Medicine Den. Zo te merken wat Nightstream en Otterpaw waarschijnlijk kruiden aan het zoeken. Autumnpaw legde zijn kop wat in zijn nek en keek omhoog, waar enkele witte slierten langsdreven op de wind. Daarna ging hij de den in en zocht met zijn ogen in de duisternis om een donker cyperse apprentice op te zoeken. Hij rook opgedroogd bloed, gemengd met de geur van spinnenrag en een vertrouwde fijne geur. Autumnpaw liep naar het kleine katje toe, wat nog net in een lichtbundel lag. ''Applepaw'' fluisterde hij, de tranen sprongen in zijn ogen en hij ging naast haar zitten. Daar lag ze daar. Ze leek wel aangevallen en ze rook nog zwak naar een shadowcat. ''Wat is gebeurd?'' vroeg hij zachtjes en hoopte dat ze zal antwoorden. Met zijn bruine kop gaf hij haar een kopje en voelde de warmte door zijn wang stromen. Eerst Breakingpaw en nu dit. Waarom pakte ze alles af? Wat had hij toch fout gedaan? En toen begreep Autumnpaw het, iedereen kreeg iets en hij zat er midden in, dus hij kreeg echt alles. Smoketear kreeg kittens met Lastbreathe: Hij boos, Breakingpaw liep weg. En niemand lette ook maar op hem! Zijn eigen probleem was de mentor, die trainde hem niet eens! De Starclan wou hem blijkbaar hard hebben of ze wouden hem gewoon veel leed aandoen. Autumnpaw had wel eens gehoord Smoketear als Apprentice niet echt vriendelijk was geweest. Was het soms dat? Nee, dat was onmogelijk! Het was gewoon toeval.

_{It's a crime you let it happen to me
Nevermind, I'll let it happen to you
Out of mind, forget it there's nothing to lose
But my mind and all the things I wanted
There's a place I see you follow me
Just a taste of all that might come to be
I'm alone but holding breath I can breathe
To question every answer counted
Just fade away
Please let me stay

Forget it... Forget it... Forget it...}

Warmte daalde langzaam neer op Applepaw's vacht en haar staart zwiepte met zachte, ritmische bewegingen heen en weer. Haar staart, bijna het enige deel van haar lichaam waar geen krassen of beten zaten, waar geen helderrood bloed uit gevloeid had. Met elke hartslag werd er weer nieuwe rode vloeistof door haar bloedbanen gepompt, maar elke slag van deze spier bracht ook nieuwe pijn met zich mee. Soms kon ze een zacht gekerm eventjes niet onderdrukken. En nog steeds, hoe lang ze haar kop er ook over brak, ze kon nog steeds geen enkele reden bedenken waarom ze zo ruw was aangevallen door de Shadowclan apprentice... Ze had toch niks fouts gedaan? Toch legde ze bijna automatisch de schuld weer bij zichzelf, het verlegen ding. Ze legde haar oortjes langzaam achteruit. Zachtjes begon ze te murmelen. "I'm alone but holding breath I can breathe, to question every answer counted. Just fade away..." Zong ze zachtjes, het was bijna het enige wat ze kon doen. Niet dat ze goed kon zingen, maar voor nu maakte dat niet uit. Ze wist toch zeker dat niemand haar kon horen. Dan maakte deze bezigheid ook niet zo heel erg veel uit. Het deed pijn in haar borstkas, dat was waar, maar ze had het er voor nu wel voor over.

Ze hield spontaan op toen ze pootstappen hoorde en wist haar kop iets te draaien, haar goudkleurige ogen stonden angstig toen ze de kat in de halve schaduwen van de ingang niet meteen kon herkennen. Om maar te zwijgen over het feit dat ze vanuit haar ooghoeken keek. De Shadowclan apprentice had beloofd terug te keren om zijn klus af te maken. Maar een bekende stem kwam naar haar toe gefluisterd. Was dat niet... Autumnpaw? Ze wist het niet zeker, haar gedachten waren nog steeds mistig. Wakker was ze niet... Ze kromp ietwat ineen toen hij haar een kopje gaf. ''Wat is gebeurd?'' Vroeg hij zachtjes. Een tijdlang was Applepaw stil, duidelijk niet comfortabel met antwoorden geven. Alles flitste weer terug als ze erover nadacht. Toch begon ze met een zachte en schorre stem te praten. "Ik..Ik was bij vierboom..Een..Een Shadowclan apprentice...Hij..Hij viel me aan..." Miauwde ze zachtjes. Dikke tranen begonnen weer over haar wollige wangen te stromen terwijl ze iets ging verliggen, in een poging haar kop achter haar voorpoten te verbergen. Een teken van schaamte. Schaamte dat ze naar vierboom was gegaan, schaamte dat ze de Shadowclan apprentice blijkbaar boos had gemaakt of beledigd, schaamte dat ze zo was ingemaakt... Ze had nou eenmaal nog geen vechttraining gehad... Maar toch gaf ze zichzelf de schuld

Onderwerp: Re: [Autumnpaw] Watching the birds fly over...