I have to tell you something.. [Frostmist]

Een beetje rusteloos liep Brambleberry rond bij het riviertje. Ze was een beetje zenuwachtig over wat ze ging zeggen, het was dan ook niet zomaar iets. Vanochtend was ze wakker geworden naast de kleine Dimkit en besefte ze dat het nu toch wel tijd was om het te vertellen. Ze had Frostmist gevraagd om hier heen te komen. Ook al had hij haar in de steek gelaten, hij moest het gewoon weten.

Een klein kikkertje zat rustig op een steen bij het riviertje. Brambleberry probeerde het te pakken te krijgen, maar ze was er met haar gedachten niet bij. Ze had het natuurlijk ook al een tijdje niet gedaan, het jagen, en nu was het ook niet bepaald het beste moment om het weer eens uit te proberen. Waar blijft Frostmist nou? dacht ze. Om de tijd te verdoen begon ze rusteloos haar vacht te wassen. Na een tijdje stak ze haas neus in de lucht en rook ze de bekende geur van Frostmist. Eindelijk.

[&Frostmist. Sorry dat t zo flut is xD]

I have to tell you something.. [Frostmist] Frostmistsheet

Frostmist zat vlak bij de Warrior Den. Vanochtend vroeg had Brambleberry gevraagt of hij naar het riviertje wilde komen. Hij knarsetande even toen hij weer terug aan haar dacht... Even schudde hij zijn kop en keek rond. Zou hij al gaan, of eerst wat eten. Hij koos voor het laatste en begon op zijn dooie gemak een konijn naar binnen te werken. Hij schuurde de vel eraf en gooide dat in de bosjes. Langzaam at hij het konijn op en gooide de laatste restjes achter het konijn aan. Zo, dat was ook weer gebeurt. Dacht hij en greens even in zichzelf. Het besloot dat Brambleberry al zat te wachten en stilletjes verliet hij het kamp. Hij sprong op een steen en sprong er weer af. Hij sprong over een boomstam heen en dribbelde weer vedder. In de verte rook hij de geur van Brambleberry. Hij kwam dichterbij en stopte toen hij de poes zag, ze was zenuwachtig, dat was wel te zien. Even slikte hij en deed weer een stap naar voren. Kon hij dit wel, nu kon hij zich nog omkeren en teruggaan, als hij straks tegenover de poes stond kon hij dat niet meer maken. Hij twijfelde even maar zag toen dat de poes zijn geur had geroken, nu kon hij niet meer terug. Wat verslagen kwam hij uit de struiken en bleef vanaf een afstandje naar haar kijken. Zijn blik stond wat killer dan de bedoeling was geweest.

Frostmist kwam de struiken uitgelopen en Brambleberry begroette hem met een zwiep van haar staart. Hij keek haar kil aan, waardoor ze alleen maar zenuwachtiger werd. Wat zou hij er van vinden? "Frostmist," begon ze. Ze zou het nu gewoon maar zeggen, gewoon met de deur in huis vallen. Zo was ze nou eenmaal. "Je bent vader. Van.. Van Dimkit." Zo. Dat was er uit. Maar hoe zou hij het vinden? Vader zijn was niet zomaar iets, het was een grote verantwoordelijkheid. Áls hij het tenminste accepteerde. Hij kon natuurlijk ook doen alsof hij van niks wist en Dimkit gewoon negeren.

-Sorry, kort, ik heb nog niet zo veel met haar gepost dus ik moet er even inkomen xD

"Frostmist," Begon de poes en hij keek haar met diezelfde blik aan. "Je bent vader. Van.. Van Dimkit." Frostmist verkeerde in shock toen ze dat zei. Hij deed een aantal stappen en keek haar wantrouwig aan. "Sins wanneer.." Zei hij wat geschrokken en hij keek haar een beetje raar aan. Zijn uitdrukkig stond geschokt en ook toch nog die kilheid. Van zijn groene ogen was niks meer over. Zijn pupillen waren net zo groot geworden als zijn ogen zodat het alleen maar twee zwarte vlekken waren. Hij schudde verward zijn hoofd en keek haar aan. "Hoe... Wat... Wanneer..." Bracht hij uit. "Waarom starclan, waarom.." Fluisterde hij en keek met grote ogen naar Brambleberry.

Ik ook hoor.. Rolling Eyes

Brambleberry kromp in elkaar. Frostmist nam het nou niet echt bepaald goed op. "Maar als je niet wilt... Als je niet wilt dan kan ik hem wel opvoeden..." zei ze zachtjes. Dit had ze natuurlijk liever niet, maar ze kon Frostmist niet dwingen. Oh StarClan, waarom moest dit zó gebeuren? dacht ze. Natuurlijk was ze ontzettend blij met Dimkit, ze had altijd al kittens willen hebben, maar het had natuurlijk ook anders kunnen verlopen. En het was vooral zo zielig voor Dimkit, hij zou misschien opgroeien zonder vader. Wacht eens even, dat kon ze niet laten gebeuren! "Luister, Frostmist, ik weet dat dit niet echt een handige situatie is, maar... Denk aan Dimkit! Hij zal misschien opgroeien zonder vader! En hij is al enig kind!" Ze keek hem smekend aan. Dit ging niet om haar en Frostmist, dit ging om Dimkit! Hij had de kans nodig om normaal op te groeien...

"Maar als je niet wilt... Als je niet wilt dan kan ik hem wel opvoeden..." Hoorde hij Brambleberry mompelen.. "Luister, Frostmist, ik weet dat dit niet echt een handige situatie is, maar... Denk aan Dimkit! Hij zal misschien opgroeien zonder vader! En hij is al enig kind!" ''Enig kind ??'' Vroeg hij en keek naar Brambleberry. ''Wat is er dan gebeurt dat hij enig kind was ??'' Hij had er even niet bij stilgestaan dat het een heel nest kittens was geweest.

Nu klonk Frostmist toch wel bezorgd. "Wat is er dan gebeurt dat hij enig kind was?" zei hij. Brambleberry schrok op. Nee, zo had ze het niet bedoeld! "Niks! Hij is gewoon in zijn eentje geboren. Die dingen gebeuren, weet je." snauwde ze. Ze begon nu wel een beetje haar geduld te verliezen. Ja, het was een grote verrassing, maar Frostmist was een maan ouder dan zij! Hij zou dit toch moeten kunnen verwerken? "Ga je hem nog vertellen dat jij zijn vader bent, of ga je dat niet?" Brambleberry kon altijd een smoesje bedenken over Dimkit's vader, ook al deed ze dat liever niet. Ze wilde geen leugens voor hem houden en Frostmist was gewoon een normale kat, hij kwam niet uit een andere Clan en het was ook geen kittypet. Nee, gelukkig niet, zeg. Stel je voor.

"Niks! Hij is gewoon in zijn eentje geboren. Die dingen gebeuren, weet je." Snauwde hij en zijn bezorgdheid verdween voor de zon. "Ga je hem nog vertellen dat jij zijn vader bent, of ga je dat niet?" Zijn kille blik kwam terug. ''En dan ?? Sins hij leeft heeft hij me nog geen enkele keer gezien ??" Snauwde hij terug. ''Wat zal ik dan zeggen ? Dat ik hem nooit gewild had ?? Kom op Brambleberry, dan is er niks meer van hem over, ik kan geen goede vader zijn, basta !!!!'' Zijn ogen stonden kil en hij deed een aantal passen naar achteren.

"Kan je het niet gewoon proberen?" zei Brambleberry kwaad, "Kom op zeg, ik had nooit gedacht dat je zó kinderachtig zou zijn, maar je hebt het tegendeel mooi bewezen. Die kitten heeft een vader nodig, Frostmist! En je hoeft hem echt niet te haten!" Ze keek Frostmist kwaad aan. Dat hij niet eens het fatsoen kon opbrengen om een goede vader te zijn, voor zijn eigen kitten! Ze kende genoeg katers die super veel aandacht aan hun kittens gaven en dat was alleen maar goed. "Luister, je doet het niet voor mij, je doet het voor Dimkit! Of tenminste, ik ga er van uit dat je het doet." zei ze. Ze keek hem vragend aan, op een manier alsof ze hem uit wilde dagen het er niet mee eens te zijn. Hij moest het gewoon vertellen, dat móést gewoon!

"Kan je het niet gewoon proberen?" zei Brambleberry kwaad. "Kom op zeg, ik had nooit gedacht dat je zó kinderachtig zou zijn, maar je hebt het tegendeel mooi bewezen. Die kitten heeft een vader nodig, Frostmist! En je hoeft hem echt niet te haten!" Hij keek haar kwaad aan. "Luister, je doet het niet voor mij, je doet het voor Dimkit! Of tenminste, ik ga er van uit dat je het doet." ''Waarom zou ik het doen, ik kan geen vader zijn, dat kan gewoon niet Bramble...''

"Waarom zou ik het doen, ik kan geen vader zijn, dat kan gewoon niet Bramble..." Brambleberry zette een paar stappen achteruit. "Weet je, dan doe je het toch lekker niet! Verpest zijn leven maar lekker, zoek het dan zelf maar uit!" Kwaad keek ze Frostmist aan. Niet te geloven dat hij het echt niet wil doen! Ze stampte kwaad weg, verder het bos in. Eigenlijk moest ze nu terug naar Dimkit, maar ze zou er nog even mee wachten. Ze was nu te veel van streek en ze wist dat Dimkit voorlopig nog wel veilig zou zijn bij de andere Queens. Ze liet haar poten de vrije loop gaan, ze wist dat ze toch wel in ShadowClan territorium zou blijven, dus dan maakte het niet zo veel uit waar ze heen ging. Zo lang ze maar weg ging van Frostmist. Die stomme haarbal met zijn muizenhersens zocht het zelf maar uit.

"Weet je, dan doe je het toch lekker niet! Verpest zijn leven maar lekker, zoek het dan zelf maar uit!" Riep Brambleberry hem nog na en ze liep boos weg, de bosjes in. Even bleef Frostmist achter, hij zette alles even op een rijtje. Hij had een zoon, samen met Brambleberry. Maar hij was.. hij was.. hij was crush op Faithmind. Frostmist wist het allemaal even niet meer, wie moest hij kiezen ?? Hij sloot zijn ogen en pijnigde zijn hersens voor de zoveelste keer vandaag, stel dat Brambleberry nu zelfmoord pleegde, dan had hij dat op zijn geweten. Hij snoof Brambles geur op en stoof haar achterna. In de verte zag hij de poes lopen en hij spurtte naar haar toe, waarna hij een slidingstop voor haar neus maakte. ''Het spijd me Bramble...'' Zei hij wat beschuldigend en hij keek haar aan.

Ineens stond Frostmist voor haar neus. Ze was te druk met haar gedachten bezig geweest om zijn geur op de merken, waar ze zich wel een beetje voor schaamde. "Het spijt me Bramble..." zei hij beschuldigend. "Ja?" antwoordde Brambleberry, "Dat is maar goed ook." Met veel moeite wist ze er een klein glimlachje vanaf te persen en ze ging zitten. Ze probeerde rustig te worden. Frostmist had geweigerd vader te zijn van Dimkit, maar daarna had hij wel zijn excuses aangeboden. Betekende dat hij dan toch...? Nee, vast niet, hij zou vast niet zo snel van gedachten veranderen. Toch vlamde er een klein beetje hoop op in Bramble's hart. Een piepklein vlammetje dat haar hart zo goed mogelijk probeerde te verwarmen. Ze keek Frostmist aan en het kleine vlammetje veranderde in een grote steekvlam.

"Ja?" Antwoordde Brambleberry. "Dat is maar goed ook." Ze perste een kleine glimlacht op haar gezicht. Hij zag de hoop wel in haar ogen.. ''Maar, er is nog iets... Ik word dan pas een echte vader...'' Zei hij en hij keek naar Brambleberry. ''Ik...'' Begon hij. ''Bramble, ik hou van jou.. Ik.. Wil je mijn poes worden ??'' Hij keek haar aan, ook zijn ogen stonden vol hoop, was dit de goede keuze, zou hij missschien een kans maken bij haar ?? Hij wist het niet, echt niet. Stel dat ze hem nu zou afwezen met het zinnetje: we kunnen toch gewoon vrienden blijven ?? Of erger nog, dat ze hem nooit meer zou willen zien.

Onderwerp: Re: I have to tell you something.. [Frostmist]