Here I stand then. [Cristiano]

Haar lichtgroene ogen keken door de bladeren van de struik door, waar ze nu inzat en bekeken de open plek met de vier bomen. Vierboom. Wat een naam, maar ja, het heette zo en dat was de schuld van de clankatten. Niet van Bloodclan, die had er niks mee te maken. Lumière wist er weinig vanaf, maar wel dat elke boom bij een clan hoorde. Maar hoe zat het dan met de vijfde clan? De Skyclan? Of had die alle bomen, omdat ze vooral in bomen leefde. Of was een andere clan die over al vier de bomen heerste. Maar ja, de Skyclan was eerst niet bekend bij de andere clans. Eerst waren er vier clans. Maar dit wist Lumière niet, zij kende dat verhaal niet. Dus tenzij iemand haar daarover vertelde, bleef ze met die vraag in haar kop zitten. Wat had de vijfde clan? Ze was alleen, de Gatherings werden alleen bij Volle Maan gehouden en nu was er geen enkele kat aanwezig. Geen clancat, geen rouge, geen Bloodclan. (behalve zij dan) en geen poesipoes. Als die hier zouden komen. Waarschijnlijk bleven die tamme bij hun baasjes rond hangen om vetgemest te worden ofzo. Aten tweebeners katten? Ze zal het niet weten, ze wist alleen dat je eruit te buurt moest blijven en daar hield ze zich aan. Goed, ze kreeg kramp, tijd om even de spieren te rekken. Ze sprong uit de struiken en landde op het vochtige lichtgroene gras. De grijze cyperse poes zwiepte even met haar staart en keek om zich heen. Vanuit dit punt had ze meer uitzicht dan in de bosjes en kon ze de bomen goed bekijken. Ze waren wel mooi, dat moest de poes toegeven. De poes ging maar naar beneden toe, in de kuil. Daar aangeland keek ze naar de rots, noemde de clans die niet Grote rots? Of zo iets? Ze wist er niet veel van, maar dat hoefde ook niet. Ze kwam hier weinig en meestal liep ze er dan gewoon door heen. Bij haar zoektocht was ze er even blijven hangen en had ze zelfs stiekem tot de Starclan gebid, hoewel ze wist dat die niet bestond en het gewoon een fabeltje was. Maar als ze zich onprettig voelde, deed ze net alsof het bestond en dat hielp wel. Ze was gelukkig opgeknapt van alle gebeurtenissen, maar kon er nog steeds niet aan wennen. Sombres en Escrimeur hadden haar veel leed aangedaan, elk op hun eigen manier. Haar broer, Sombres had hun verraden en haar zus Escrimeur had Lumière verlaten en was alleen verder gegaan. Lumière was woedend en verdrietig weg gegaan, maar heeft geprobeerd haar zus te zoeken. Dat lukte niet en ze had er spijt van. Ze zat in de Bloodclan, maar had zo gevoel dat ze daar niet echt haar best voor deed. Ze luisterde naar Icy en Saxon, maar vaak was ze weg en kwam ze laat terug in het kamp. Met prooi. Maar toch, ze wou graag beter haar best doen. Ze zal straks terug keren en haar diensten bewijzen door het kamp te bewaken. Lumière keek om zich heen en liep naar een van de eiken, om daar in te klimmen. Het rook hier naar de clans, maar ze probeerde er niet op te letten en ging op een dikke tak liggen. Zo had ze uitzicht over de hele kuil en nog een stukje verder. Ze sloot half haar ogen en liet haar ene poot langs de tak hangen, terwijl ze haar kop op de andere legde. Zo genoot ze van het warme zonnetje boven haar, in de lichtblauwe hemel waar enkele wolken waren.


Ze zou bijna in slaap vallen, als er opeens iets vaags in haar zicht kwam. Iets wat bewoog. Even liet ze het tot zich door dringen, maar uiteindelijk opende ze haar ogen helemaal en werd het vlekje een kat. Een witte kater, met een paar cyperse gestreepte grijze plekjes. Wat deed die hier? Was het clancat? De grijze tabby poes stond op en rekte zich uit, daarna ging ze weer naar beneden. Toen ze op de grond geland was, keek ze met haar staart in de lucht naar de andere kat. Hij had rode ogen, viel haar op en was, (gaf ze toe) best wel knap. Toen stopte ze met staren en liep naar hem toe. Eenling, rook ze. ''Hallo'' zei ze voorzichtig, want ze wist dat ze moest oppassen. Als deze kat ging katten, dan zal ze haar boze kant tonen. Maar eerst wou ze even weten hoe hij was. Lumière was niet boosaardig, anders dan de meeste clangenoten. Iets waar ze zich ook een beetje bezorgd over maakte. Maar ze kon goed vechten en was daarom handig voor de BC. Terwijl ze bleef staan, wachtte ze af op een antwoord van de eenling.

"Goedendag," antwoordde de rouge op een charmante toon en Lumière trok haar oren naar achteren, terwijl ze de kater wat afkeurend aan keek. De kater deed een stap naar voren, maar Lumière liet niks merken en bleef staan. "En wat doet zo'n mooie poes hier helemaal alleen? Terwijl zij ook bij haar Clangenoten kan zijn?" vroeg de kat aan haar, hij ging zitten en leek te wachten op een zinnig antwoord van haar. Mooie poes? Jep. Dit was zo eentje, dat ze die mocht tegen komen. Maar ze zal hem krijgen! Op zijn eigen manier. Hoewel, kon ze dat wel? Zij was niet bepaald een verleidster. Lumière krulde haar lippen om tot een glimlach en deed haar ogen halfdicht. Ze liep vlak naast de kater en haalde haar staart onder zijn kin, ''Ik? O, lekker rond hangen'' zei ze op haar brutaalste en charmantste toon die ze in huis had en dat klonk wel goed. Ze ging zitten en keek naar haar voorpoten, ''Laten we onze namen achterwege?'' vroeg ze toen, ze keek naar achteren en zag net zijn kop. Lumière stond weer op en ging voor de kater staan, ''Mijn naam is Lumière en heb jij er ook een?'' ze boog wat naar voren en raakte zijn neus aan met het hare en zocht oogcontact, ''Nou?'' ze haalde haar kop weer terug en stapte naar achteren, om daar te gaan zitten en af te wachten. Nu hij weer!