Jeah, right. {+ Dapplepaw}

And Dapplepaw.

Met voorzichtige passen schreed Swiftheart tussen de bomen door van het ThunderClan gebied. Haar hoofd lichtjes bebogen, staarde ze naar haar poten, die elke keer een klein pasje namen. Elke keer probeerde ze het uit haar hoofd te zetten. Elke keer probeerde ze die gedachte te ontwijken. En toch drong hij elke keer weer haar hoofd in. Eigenlijk had ze afleiding nodig, alleen als je op je eentje door een stil bos wandeld, waar je alleen het gefluit van een paar vogels hoort, is het niet gek dat je er toch telkens weer aan dacht. Even stopte ze, en stak haar klauwen uit. Haar vlijmscherpe nagels liet ze over de dorre bosgrond gaan, die bedekt was met gespleten takjes, een paar blaadjes en donker bruin gekleurd zand. Het spoor wat ze achterliet waren een paar diepe krassen in de grond. Net zoals ze die voelde in haar hart. Ze hield haar staart laag hangen, terwijl ze haar pas vervolgde. Zonder te weten waar ze heenging, kneep ze haar ogen dicht. Waarom kropte ze toch al haar gevoelens op? Zou ze nou nooit gewoon eens laten zien wat voor pijn ze had? Langzaam opende ze haar ogen weer. Toen ze voor zich uit keek, zag ze dat ze vlakbij de vierboom was. Ze bekeek de vier reusachtige eiken, die altijd door zouden leven. Hun gingen altijd door de barre tijden van bladkaal, maar bij Nieuwblad leefde ze weer op. Bij Swiftheart was dit allemaal niet zo geweest. De problemen waren alleen maar erger geworden, en ze was langzamerhand steeds meer in zichzelf gekeerd. Ze had het gevoel dat iedereen om haar heen niks om haar gaf. Ze liep door tot ze voor de vierboom stond, en ging tegen een van de bomen zitten. Ze sloeg haar witte staart om zich heen, als een bescherming voor zichzelf. Ze liet haar oren zakken naar achter en bewoog haar kop omlaag. Ook nu sloot ze haar ogen weer, niet van plan ze ooit weer open te doen.

_{Zijn blauwe ogen gleden over het gebied heen. Dagen lang hing de stem van Tinderpaw in zijn hoofd, hij kon niet stoppen om over haar na te denken. Hij moest haar uit zijn hoofd krijgen, voordat Hollystar erachter kwam. Hij wou geen zeik, hij wou geen problemen. Hij hief zijn blauwe ogen kort op en snoof diep in en uit. Waarom kon hij haar niet gewoon vergeten? Waarom had hij nou juist gevoelens voor haar? Dat mocht niet, en dat wist hij maar al te zeker. Hij schudde kort met zijn hoofd en likte snel over zijn vacht heen. Hij moest het vergeten, er overheen komen. Hij mocht de warrior code niet verbreken, dat was het laatste wat hij wou doen. Hij eerde Starclan, en hij wou ze duidelijk niet als zijn vijand. Zijn blauwe ogen gleden al snel naar de hemel. 'Sta me bij starclan, alsjeblieft..' Fluisterde hij, waarna hij zijn blauwe ogen sloot en zijn hoofd naar beneden boog. Hij had respect voor starclan, respect voor zijn leider en deputy. Maar hij wist dat hij zijn gevoelens niet kon tegenhouden, hij wist dat hij niet kon stoppen met het houden van haar. De enige poes die zijn hart op hol liet slaan. Het geluid van pootstappen drong tot hem door. Was dat Tinderpaw? Hij hief zijn hoofd op en opende zijn ogen meteen. Hij zag een witte poes, ze zag er niet al te vrolijk uit, meer verdrietig. Een zachte glimlach verscheen op zijn gezicht. Toch bleef hij echter zitten waar hij zat, onzichtbaar voor haar. De poes ging tegen een van de bomen zitten en boog haar hoofd. Hij kon merken dat ze zich niet fijn voelde, en dat ze lichtelijk verdrietig kon zijn. Hij stond op en sloeg kort zachtjes met zijn staart, zijn blauwe ogen waren op haar gericht terwijl hij op haar af liep. 'Goedendag.' Glimlachte hij haar vriendelijk toe. Als medicine cat apprentice had hij nooit een reden om iemand aan te vallen, wat hij ook niet graag deed. Vechten was niks voor hem, nooit iets gewest. Hij keek de poes aan, en zag duidelijk verdriet. 'Is er iets?' Vroeg hij zacht, lichtelijk kalmeren tegenover de poes.}

Swiftheart voelde heel lichtjes de trillingen van haar haar op haar oortje, dat dit doorseinde aan haar hersenen. Er kwam een kat naderbij, en dat wist ze. Alleen boeide het haar niet. Het mocht de grootste Rogue zijn die ze tegen zou kunnen komen. Haar onderbewust zijn was afgesloten van de buitenwereld. Maar niet voor lang. Niet lang genoeg, vond Swiftheart dan. Een zeer vriendelijke stem brak haar gedachten en stuurde haar weer terug in haar keiharde leven. Veronthutst sperde Swiftheart haar ogen open, en als in een flits zag ze wazig een kat staan. Haar blik werd al snel scherp en door de schrik sprong ze gelijk een paar meter achteruit. 'Goedendag' sprak de kater, zijn geur zij een WindClan. Toen ze zag dat deze kat niets vijandelijks in zijn blik had, liet ze haar spieren een beetje ontspannen. Ze dacht na over wat hij had gezecht. 'Goede'dag. Voor haar was er niks goeds aan deze dag. Met die gedachte zweeg ze naar de kater. 'Is er iets?' zei hij met een zachte stem, lichtelijk kalmerend. Er is te veel.. dacht ze bij zichzelf. 'Ik.. ik..' Ze kon haar verdriet niet bedwingen. De klank van onrecht was erg duidelijk in haar stem te horen. Ze ging verder met een trillende stem, bijtend op haar lip om haar emotie's te bedwingen. 'Ik voel me.. Ik kan het niet meer.' Dat laatste had ze eigenlijk niet gepland, maar ze kon het niet meer binnen houden. Met een grote zucht die ze uit haar longen perste zakte ze neer op de grond. Ze stak haar kop tussen haar poten. Ze wou dat dit moment zo snel mogelijk voorbij zou gaan. Alleen ze wist dat dit niet kon. Ze wist dat je je gevoelens niet eeuwig kon ontwijken, en nu was ook haar moment daar.