Standing alone. || Perishkit ||

_{Zachte pootkussentjes ploften neer op de dorre bosgrond van het ThunderClan kamp. Het kamp werd omhuld door bomen, met hier en daar wat struiken tussendoor. Tussendoor was een open plek te vinden, het centrum van het kamp. Katten liepen druk door elkaar heen, met allemaal hun eigen gedachte en bezigheid. Zelf was Liongaze even wezen jagen, en hield nu zijn prooi fier omhoog in zijn bek geheven. Met een diepe zucht stapte hij naar de prooitstapel en liep zijn vangst erop vallen. Hij voelde hoe zijn maag omdraaide bij het gevoel van zo’n heerlijk verse prooi in zijn mond.. Maar hij hield zich de gedachte voor; Eerst zal de Clan gevoerd worden, dan pas jezelf. Met tegenzin keerde hij zich weer op, en ging met een lege houding liggen. Langzaam liet hij zijn kop naar beneden zakken en legde hem neer op een paar droge blaadjes. De blaadjes voelde vochtig aan op zijn langharige, oranje vacht. Terwijl hij rondkeek hoe andere Clankatten voorbij sjokte, viel zijn blik op een kleine kitten, die er erg alleen uitzag. Een tijdje had hij de kitten lopen observeren, voordat hij zijn besluit nam. Hij stond langzaam op, maar hield zijn ogen alsmaar bevestigt op de kitten. Voorzichtig trad hij naar de eenzame ThunderClan kitten, om hem niet te laten schrikken. Precies ervoor hield hij halt en keek hem afwachtend aan. Met slome bewegingen nam hij de zithouding aan. De zon brandde in zijn pels, waar hij zich niets van aantrok. ’Hallo, wat mag jouw naam zijn?’ zei hij met een rustige toon. De woorden die hij naar deze kitten toewierp had hij al gepland. Dit was ook een van zijn vele trekjes, hij hield ervan om een gesprek al helemaal voor te bereiden. Zo werd er tenslotte ook niet veel verkeerd gezegt. Woorden waren krachtige dingen waar je mee moest oppassen. Één verkeerde zet en je leven zou er een stuk anders uitzien.

|| Perishkit ||}

De kleine Perishkit liep wat verslagen rond. Zijn moeder was drie manen geleden gestorven bij zijn geboorte. Hij was enig kind en dus een weesje. Ook had hij tehoren gekregen dat zijn vader uit Shadowclan kwam. Perishkit voelde zich dood stom om een kitten te zijn van een verraadster uit Thunderclan. Wat zouden Bluestar en Fireheart wel niet van hem denken? Ja, hij had wel gehoort dat zij de belangrijkste katten uit Thunderclan waren! Maar ach, hij moest gewoon doorzetten! Want over een paar manen werd hij Apperentice en dan kon hij veel meer doen. Hij greens even en keek rond, wat kon hij nu eens gaan doen? Tsja, niet veel. De kleine kater liep rustig de nursery uit, het kamp in. Nieuwsgierig keek hij naar een aantal katten die terug kwamen van de jacht. Hij dribbelde weer vedder en na een tijdje kwam een kater naar hem toe. ''Hallo, wat mag jouw naam zijn?'' Vroeg de rode kater en Perishkit keek hem even aan. ''Ik ben Perishkit.'' Zei hij vrolijk en hij bekeek de kater. Hij was wel erg groot en gespierd, dat was geen Apperentice meer!

Flut -_-