Medic!

tLionheart was weer eens het bloodclancamp zat en had ook geen zin om naar zijn oud huis te gaan dus waarom niet eens ergens gaan verkenen! In het windclan territory was hij nog niet geweest dus daar ging hij als eerste naar toe. Het was veel anders dan alle andere plekken waar hij geweest was. Zo goed als geen bomen en continu wind. hoe verder hij ging hoe harder de wind. Als snel begon de wind op zijn zenuwen te werken dus wandelde hij maar wind mee. Soms kwam hij een hoop stenen tegen waar metten een gemene ader naar buiten kwam om te dreigen dat hij van hem weg moest blijven. Patrouilles zag hij ook niet. Dat was teminste een goed teken. Wie weet wat zou er dan met hem gebeuren. Je moest altijd op het ergste afgaan. Had hij tegen zichzelf gezecht. Dan ben je er al op voorbereid als het ook nog uitkomt.

Na een lange verkeningstocht was hij al iets te diep in het territorium gegaan dat hij de weg niet meet terug wist. " Waar zit ik nu eiglijk? En die wind helpt ook niet echt!" Dacht lionheart geërgerd door de wind. hij was het niet gewend zo de hele tijd in de wind te staan. Plots hoorde hij een stem roepen. Normaal gezien zou hij wegevlucht zijn omdat het een windclancat zou kunnen zijn die hem weg wou jagen maar iets in de klank van de kat zei hem dat er iets mis was. De stem moest met de wind mee gekomen zijn die die weg was dus zijn besteming. Vlug liep hij erheen.

Een beetje slaperig staarde Angel voor zich uit. Ze had haar leerling er op uit gestuurd om wat kruiden op zijn eentje te zoeken om zo wat meer begaand te worden met de verschillende soorten en hoe ze te herkennen. Voor nu was zij achtergebleven mochten er gewonden of zieke komen. Een zacht zuchtje verliet haar keel terwijl ze even met haar blauwe ogen knipperde. Het was een rustige dag en als ze haar kop uit het kamp stak leek alles op rolletjes te gaan. Kittens met elkaar spelend voor de Nursery onder toeziend oog van de Queens. Apprentices die elkar verhalen vertelde over wat ze die dag allemaal al hadden gedaan. Warriors die net terug kwamen van een jacht of net weer op weg gingen om hun Clan van voedsel te bevoorraden. Ze was blij, blij om van Windclan te zijn, blij om deze Clan te mogen dienen op haar manier. Blij om levens te mogen redden inplaats van te vernietigen. Haar eeuwige geheim. Wat iemand mocht weten. Wat niemand ooit zou mogen weten. Haar geheim niet te willen moorden. Haar haat jegens de dood van elk levend wezen. Ze gaf elk wezen een eerlijke kans. Prooidier of Roofdier. Windclan of welke andere Clan dan ook. Ze zou ze beschermen. Met haar leven zou ze alles beschermen wat ze kon. Al had ze nu als Medicine Cat van Windclan de plicht haar clan als belangrijkste te dienen. En dat zou ze altijd doen ook! Langzaam kwam ze omhoog en sjokte het kamp verder in. Er zou een storm opsteken. Angel kon het voelen. In stilte bedacht ze zich dat ze haast geen voorraad spinnenwebben meer had. En mocht het echt een hoosbui worden zou het lang kunnen duren voor ze weer fatsoenlijke spinnenwebben kon vinden. Stel je voor dat er net op dat moment een aanval of een ongeluk zou zijn. Angel zou met lege handen staan! En terwijl ze toch bezig was kon ze nog wel wat Mallow Leaves zoeken. Die moesten droog geplukt worden dus wellicht had ze die kans nog. Ze gaf een knikje naar Inkmask die haar twijfelend aankeek dat ze in haar eentje zou vertrekken, zeker na die Prophesy en wandelde toen door. Snel en gericht sprong ze verder. De wind buiten het kamp trok nog sterker aan haar vacht maar ze negeerde het simpelweg op zoek naar wat ze nodig achtte te hebben. Verschillende gedachtes gleden aan haar voorbij en ze bleven allemaal hangen op een enkel punt. Leopardstrike. Waarom had hij nou eigenlijk zijn rang opgegeven. Waarom was zij Medicine Cat geworden? En wat was het geweest dat Littlecreek haar niet had verteld in Starclan? In stilte zuchtte ze en richtte haar aandacht weer op wat ze moest doen. Snel rende ze verder tot ineens een schreeuw hoorde. Geschrokken kwam de poes tot stilstand. Was dat wel? Ze wist het niet zeker maar draaide zich zo snel als ze kon om en sprintte in de richting van het geluid. Echter merkte ze dat het slechts een speling van de wind was geweest. In stilte lachte ze om haar eigen stommiteit. Ze draaide zich lachend om en bleef stokstijf stil staan. Het beeld van de kat die aan kwam lopen deed haar haren op haar nek omhoog komen. Ze herkende hem meteen. Nou ja, zijn houding, hij hoorde niet in haar clan. Sterker nog ze zou niet verbaast zijn als hij hier was voor alles behalve goede dingen. Snel stapte ze naar voren en legde haar oren plat in haar nek en haar staart bijna op de grond. "Wat doet een 'loner' als jij op Windclan gebied." Siste ze zacht terwijl haar groene ogen hem recht aan staarde.

Lionheart stopte meteen toen hij een andere stem hoorde. Daar stond een andere kat. "Wat doet een 'loner' als jij op Windclan gebied." Siste De poes zacht. Hij was op zijn hoede achteruit gegaan maar toen een andere geur van haar vacht zijn neus berijkte kalmeerde hij wat. Ze zoete geur van kliswortelsap. alleen een medicijnkat kon die geur onderscheiden. hij had gehoord van de medicijnkat van de windclan. Een kat vol kennis van medicijnen. Wat was zijn naam ook al weer? juist! Angelvoice. Lionheart was al wat gekalmeerd en zei." Gegroet Angel, Wat ik hier deed is verkenen en wat nuttige plekken voor kruiden die ik thuis bijna niet vind. Tot ik een hulpkreet hoorde." Bij die laatste woorden keek hij naar de plek waar het vandaan kwam. Daar zag hij een ader hun richting komen maar dat was niet wat hij daar zo raar aan vond. Hij wandelde langs Angel door naar de ader. Voor die kon bijten duwde Lionheart de kop van de ader met zijn poot tegen de grond en draaide hem om. Zijn buik was rood en rook naar... " Kittenbloed!" Die laatste woorden zei hij verrast luidop. Zonder op Angel te wachten volgde hij het spoor dat de ader had achtergelaten en kwam bij de kitten uit. Hij wachte even op Angel en zei. " Hij gebeten door een ader." Hij dacht even na. Snakeroot was hier perfect voor maar ook hier moeilijk te vinden. Toen wist hij het. " Bijf bij hem, ik heb hier niet ver wat Snakeroot niet staan. Vind jij iets dat hem wakker houd, als hij in slaap valt denk ik niet dat hij nog wakker word."

." Gegroet Angel, Wat ik hier deed is verkenen en wat nuttige plekken voor kruiden die ik thuis bijna niet vind. Tot ik een hulpkreet hoorde." Bij die laatste woorden keek hij naar de plek waar het vandaan kwam. Haar ogen werden even groter. Was dit nou simpel disrespect of wat? Ze snoof even en wou zeggen dat het slechts een speling van de wind was geweest tot ze een Adder zag. Snel schoot ze om en zag hoe de kater de Adder omdraaide en ergens naar keek. " Kittenbloed!" Die laatste woorden zei hij verrast luidop. Zonder op haar te wachten sprong de kater weg en snel volgde Angelvoice hem. " Hij gebeten door een ader." Angelvoice schoot naar voren en duwde haar neusje tegen het bibberende lijfje van de onbekende kitten. Het rook niet naar een Clan maar een sterke boslucht was duidelijk te merken. Waarschijnlijk dus een kitten van een Loner zoals die kat die nu vlak naast haar stond. Al had die nu ook wat weg van de smerige geur die ze bij de aanval op Bloodclan had geroken en in de Nursery toen de kittens gestolen werden. Haar rugharen schoten recht overeind terwijl ze bijna blies. Ja hij hoorde bij Bloodclan! " Bijf bij hem, ik heb hier niet ver wat Snakeroot niet staan. Vind jij iets dat hem wakker houd, als hij in slaap valt denk ik niet dat hij nog wakker word." Zodra hij dat gezegd had keek ze hem woest aan. "En waarom zou ik dat moeten geloven smerige Kittypet!" Siste ze zacht terwijl ze bijna verdedigend over de kitten heen kwam staan. "Hoe weet ik dat je niet een van je smerige Kittypet vriendjes haalt om met de Medicine Cat van Windclan af te rekenen." Ze siste laag maar haar staart gleed heen en weer, wetend dat ze wel snel moesten zijn wouden ze dat de kitten het redde. Zacht zuchtte ze en keek hem aan. "Fijn, ik heb nog Snakeroot in het kamp. Ik kan het halen." Ze keek hem recht aan met grote groene ogen vol twijfel. Het was een Bloodclan kater vertrouwen of een kitten laten sterven..

"En waarom zou ik dat moeten geloven smerige Kittypet!" Siste ze opeens. Hij wist meteen waar ze het over had. "Je vergist je vereselijk." Antwoorde hij simpel. Hij zag hij ze tussen hem en de kitten in ging staan."Hoe weet ik dat je niet een van je smerige Kittypet vriendjes haalt om met de Medicine Cat van Windclan af te rekenen." Hij zuchte hier hadden ze geen tijd voor. "Fijn, ik heb nog Snakeroot in het kamp. Ik kan het halen." Zei ze met een stem vol twijfel. Lionheart wist dat ze hem niet vertrouwde. "Ga het dan halen! Je hebt men woord als medicijnkat. Ga die snakeroot halen dan die ik de rest." Ze moest hem maar vertrouwen want bij die woorden ging hij opzoek. Een paar jeneverbessen op de kitten wakker te houden vond hij niet maar wat brandnetel zaden wel. Rap keerde hij terug naar de kitten en gag hem die. " Hier, eet ze rap op, je word er beter van. " Zei hij vriendelijk. De kitten begreep het ook en at ze op. Het was ook net op tijd want de kitten was er slecht aan toe. Nu de wonden nog. Hij liep terug weg en zocht nog naar wat goudbloem bij hoog gras. onderweg had hij ook nog geluk gehad wat spinnenwebben te vinden. Hij liep terug naar de kitten en begon hem te behandelen. Hij stopte het bloeden en deed daarna wat sap van de goudbloem op de wond. Dat zou voorlopig helpen hem te redden. De kitten leed nog steeds onder het gif want hij had niet genoeg zaden gevonden Waar blijft ze toch? Dacht hij in zichzelf.

Hij was hij de kitten gaan zitten om hem warm te houden wachtend tot Angel terug zou komen. Maar de zwakte van de kitten bracht ander gezelschap. Een vos! Hij zag hem al in de verte af komen en stelde zich verdedigend voor de kitten. Dat moest nu echt nu gebeuren! Pas als de vos dicht genoeg was voel hij aan om hem te laten zien dat hij hier niets te zoeken had. Helaas dacht de vos er anders over. Bijtend naar zijn poten moest Lionheart achteruit gaan maar hij zag een zwak punt van de vos. Snel deed hij een schijnbeweging en viel de vos langs de zijkant aan en dreef de vos achteruit. Helaas kwam hij er ook niet veilig uit. Voor de vos wegliep beet hij nog hard door op zijn poot en liep weg. Hinkend liep hij terug naar de kitten en ging er weer naast zitten zo dat de wind niet op de kitten kwam. Vlug likte hij zijn wond schoon wachtend op Angel.

"Ga het dan halen! Je hebt men woord als medicijnkat. Ga die snakeroot halen dan die ik de rest." Haar ogen werden iets groter maar ze knikte snel. "Starclan sta je bij." Fluisterde ze zacht tegen bijde. Zo snel haar poten haar konden dragen vond ze moeiteloos de weg terug naar haar thuis. In haar gedachtes wou ze Inkmask roepen om met haar mee terug te komen maar ze slikte de bittere smaak van gal wat omhoog was gekomen meteen in. Hij zou meteen een eind maken aan die kater en vervolgens die kitten. Zeker in deze tijden. Zeker met Holly. Ze konden geen risico nemen en Angelvoice nam hier de grootste die er maar bestond. In plaats daarvan sprong ze haar den in, Dapplepaw negerend die half slaapdronken naar haar opkeek en pakte een flinke lading Snakeroot mee. Dat wat haar Clan nodig had. Maar dat wat die kitten nog harder nodig zou hebben. "Starclan vergeef me dit verraad" Smeekte ze de sterren in stilte waarna ze zich omdraaide en het kamp weer uitrende iedereen om haar heen negerend. De gedachte aan de kitten deprimeerde haar maar ze ging door. Tot ze uiteindelijk tot stilstand kwam. Een vossenstaart! Koud werd haar hart toen ze zag dat het monsterlijke rode beest tussen de bossen vandaan kwam met vers rood bloed rond zijn kaken. Ze negeerde elk gevoel van veiligheid en stormde door de bosjes heen waar ze de kitten in dezelfde staat vond als dat ze hem had achtergelaten. Enkel verzorgder. De kater daarintegen had een lelijke wond aan zijn poot en meteen snapte Angelvoice wat er gebeurd was, hij had zijn leven op het spel gezet voor die kitten. Met enkele snelle passen was ze bij hem. Ze liet de Snakeroot op de grond vallen en duwde haar zachte neusje tegen de wond op z'n poot. Het was een oppervlakkige en schone wond en Angel was dolblij dat ze zichzelf kon verzekeren dat de vos niets gebroken had. "Goed twee patienten dus." Ze keek hem even aan met twee glinsterende groene ogen en sprong snel weg. Opnieuw was Lady Luck aan haar kant en vond ze al snel een aardig groot spinnenweb. Snel en behendig krulde ze het rond haar poot en sprong weer terug. Zodra ze bij de kater was haalde ze het rag voorzichtig van haar poot en duwde het met haar neusje op de wond. Met een slap lachje keek ze hem aan en haalde voorzichtig haar neus van de wond en drukte haar zachte pootje er tegen aan. Met stille groene ogen keek ze hem nog even doordringend aan waarna ze zich naar de kitten toe draaide en hem begon te verzorgen.

Lionheart zag Angel terugkeren met een hoop Snakeroot. Ze had er een flinke pas achter gezet. Waarschijnlijk omdat ze die vos had zien wegrennen. "Goed twee patienten dus." Had ze gezegt. "Inderdaad, Die vos heeft me goed te pakken gekregen." Was Lionhearts antwoord. Ze had zijn wond bekeken en verzorgd met wat spinrag die ze nog heel snel had gevonden. " Dankje." Zei hij toen ze klaar was. Daarna begon ze met de Snakeroot voor de kitten. Die voelde zich ookmetten beter waneer het tegengif begon te werken. " Dat heb je goed gedaan. Je hebt weer een leven gered." Zei hij toen hij de kitten wat minder zag bibberen. Maar wat moest er nu met de kitten gebeuren. En ze had haar voorraad ook wat verminderd voor de kitten. "Ik denk dat ik je wel wat hulp schuldig ben voor het helpen van die kitten hier. Ik kan je helpen je voorraad weer bij te vullen. De kitten kan ik bij mijn thuis even houden tot hij weer beter is dan zal ik zijn ouders wel moeten gaan zoeken." Vertelde Lionheart. Hij wist dat het moeilijk zou zijn om de ouders van de kitten te vinden maar het moest wel. De kitten zat veilig en de wind was gaan liggen dus roofdieren zouden hem moeilijk kunnen ruiken. "ik ken al wel een paar plekken war Snakeroot ligt voor je en brandnetelzaden ook."

"Ik denk dat ik je wel wat hulp schuldig ben voor het helpen van die kitten hier. Ik kan je helpen je voorraad weer bij te vullen. De kitten kan ik bij mijn thuis even houden tot hij weer beter is dan zal ik zijn ouders wel moeten gaan zoeken." Hij ratelde maar door en Angel's oren schoven ongeduldig heen en weer. "ik ken al wel een paar plekken war Snakeroot ligt voor je en brandnetelzaden ook." Bij die woorden sprong ze half omhoog om hem onderuit te duwen en haar poot bovenop zijn borst te plaatsen. Met haar heldere ogen boorde ze recht door de zijne heen diep in zijn ziel. Langzaam vernauwde ze de spieren in haar ogen en staarde hem recht aan. "Vertel me eerst maar eens wie je bent." Siste ze zacht al was er geen enkel spoor van haat te bekennen in haar stem. Waarom zou ze? Als het niet voor deze kater was had die kitten het wellicht niet overleefd. Zonder die kater.. Had die vos veel meer schade aan kunnen doen. Dus nee.. Haten kon ze hem niet. Absoluut niet..

Wat hij totaal niet verwacht had was dat ze hem tegen de grond zou drukken. Toch was dat exact wat er gebeurde. "Vertel me eerst maar eens wie je bent." Siste ze tegen hem. Dat hij dat noch niet gezegd had. " Had ik je dat nog niet verteld dan?" Het was een stomme vraag maar het was er rapper uit dan hij wou. " Mijn naam is lionheart, één van de medici van de rogue's kun je zeggen. Dit was één van de énige plekken waar ik nog niet geweest was." Zei hij. "sorry nogmaals dat ik jullie territorium ben binnengekomen. ook al vind ik het nogal gemeen iemand in flarden te scheuren als hij toch niets neemt van jullie territorium. Zoals ik bijvoorbeeld!" Vertelde hij. " Nou moet ik je nog helpen of niet?" Vroeg hij. Hij keek nog steeds in haar ogen terwijl hij niets deed om zich te verweren en zij nog steeds hem tegen de grond hield. Het was ook zo dat hij niks stal of deed in vijandelijk territorium. Maar clankatten leken daar altijd anders over te denken. Misschien zij niet. Zij was een medicijncat. Maar daar kon hij zich in vergissen. Zeker waneer er een clankat boven je uit steekt en je tegen de grond houd!

"Een medici. Nog nooit van gehoort. En ik geloof ook niet dat Starclan aan jouw zijde zal staan." Zei ze terwijl ze van hem af kwam. " Je-weet-wel,een medicijnkat maar gewoon niet officieel en of de starclan aan mijn kant staat weet ik ook niet. Ik geloof wel in ze." Vertelde hij terugdenkend aan de vroegere tijden bij de thunderclan. Maar dat was echt heel vroeger. "Als mijn clan je ziet zullen ze een stuk minder blij zijn." Zei Angel. Hij keek haar niet begrijpend aan. Hij kende het leven in een clan. Zelfs had hij gemerkt dat het ook niet makelijk te overleven is als je veel monden te voeden had. Maar iets deed hem eraan denken dat het ook misschien iets anders kon zijn. "Icy." Een koude rilling over zijn rug deed zijn hart even stil staan. "Als je me echt wil helpen.. Vertel me alles wat je weet over de kat die deze naam draagt.."

waarom vragen ze toch altijd dingen aan de verkeerde persoon. Dacht hij. Ook al het ze de jackpot van alle katten gevonden op dat vlak. Hij ging zitten omdat hij duizelig werd van de gedachten. " Dus... Dus je wil alles weten over haar." Zei hij met een gebroken toon. "Normaal heb ik trouw gezworen aan haar maar iemand heeft me overgehaald dat te breken. En eelijk gezegd neem ik toch liever de goede kant." Aan die woorden dacht hij aan Roseblade. Maar hij ging verder met zijn verhaal. Nu keek hij Angel terug aan. "Je hebt de juiste kat gevonden om echt alles over haar te weten te komen." Zei hij. "Icy, Was mijn vroeger partner."

Die woorden waren het zwaarst maar hij ging verder. " Ze was de meest liefste kat die ik ooit was tegengekomen. Tot dat Sourge ze van me afpakte. Toen ik haar terugvond was ze anders, slechter en ze hield ook niet meer van me. Maar ik denk dat je liever haar zwakke punten wilt weten." Vertelde Lionheart nog steeds met een gebroken hart. "Ze is nu eenmaal leider nu. Na dat is haar verdediging tijdens vechten goed alleen snelle aanvallen werken. Ze kan zich ook snel aanpassen als het op een verschillende vechtstijlen komt. Ze valt graag via de zijkant aan, bijna nooit langs voor. Verassingsaanval is haar lieveling tactiek dus trap daar maar niet in. Het kamp licht dicht bij de tweebenen en is goed bewaakt. Als je haar wilt afmaken moet je haar naar buiten lokken of op het juiste moment haar aanvallen want ze komt soms allen het kamp uit om te drinken. Waar ze dat doet weet ik niet. dat is ongeveer nog wat ik over haar weet. Ze is te veel veranderd. Als ze nog zoals vroeger was kon ik nog een hele dag door gaan maar dan stond ik ook hier niet alles te vertellen want dan was ze nog bij me. Ik had men leven gegeven als ik Sourge persoonlijk mocht afmaken maar dat is niet gebeurd." Hij zuchtte op het laatste. " Wel, vroeger toen ik nog een thunderclankat was dacht ik nog dat de starclan over me waakte. Nu je weet wat ik meegemaakt heb denk ik daar anders over. Ik denk dat ze me verlaten hebben." Zuchtte hij. Hij keek weer omlaag. " Ik hoop dat ik je clan geholpen heb met wat ik weet. als ik te weten kom dat ze dood is gaat me dat nog steeds pijn doen. Ik heb te lang met haar geleefd. Ik haat mezelf dat ik niet inzag dat ze zo een monster kon worden. Als ik had gezien dat ze zo iets in haar had had ik haar kunnen tegenhouden voor ze iedereen hier iedereen zou afmaken. Toen... Toen ze nog van me hield. Ik ben een misluking. Ik had veel leven kunnen redden als ik dat in haar had gezien. Nu ben ik maar een mislukte medicijnkat die niet eens in een clan hoort."

"Het spijt me voor je verlies." Zei ze. Hij knikte gewoon. Toen keek ze hem aan. "Die dag.. Dat Scourge vermoord werd.. Ik was er bij.. Ik zag haar ze vocht zij aan zij met hem.. Maar zelfs zij kon Fireheart niet stoppen. Zelfs ik kon dat niet." Hij luisterde aandachtig terwijl ze vertelde. "Zelfs Scourge had niet zo mogen sterven. Hij was gewoon messed up. Met de juiste hulp had hij gelukkig kunnen worden." "Misschien." Was zijn antwoord. Niet alle katten konen gered worden Had hij geleerd uit ervaring. "Icy aan de andere kant is ziek van macht. De kracht die ze nu bezit. Ze is ziek in haar hoofd. Ze heeft een Queen van Riverclan vermoord en tegelijk een leven van Stormstar afgenomen. Ze is niet te stoppen. Vandaar dat ik deze informatie aan Hollystar moet doorgeven. Ik hoop niet dat je dit erg zal vinden." Hij knikte gewoon. " Je leider heeft recht om dit te weten. Misschien laat hij wat vallen om the gathering. Als de andere clans Dit te weten komen stopt deze ellende misschien. Fireheart is een levende legende, misschien kan hij hier iets aan doen ook al kan hij geen wonderen verrichten." Hij zuchtte. " Ik heb ook niets meer te zoeken bij the bloodclan. ik zat daar maar omdat er ook daar iemand nodig is die iets van medicijnen kent. een medici dus maar toch voel ik me nutteloos daar. Ik denk dat dit men laatste keer was dat ik men koop daar laat zien. Ik ziet toch meer bij Roseblade dan daar."Vertelde Lionheart. hij had ook geen zin meer om naar Icy te gaan nu hij dit had verteld. Hij had nog zin verder te leven. "Ken je haar misschien? Ze Van de Shadowclan." voegde hij er nog bij.