First meeting with the Medicine Cat Apprentice...

Hij legde de kruiden netjes neer en knikte voldaan terwijl hij een beetje achteruit liep. 'Zo, dat is dat.' Nu had hij alle kruiden zo bijgevuld dat ze voor een tijdje genoeg hadden. Toch zou bijvullen nooit erg zijn, want hoe meer kruiden hoe beter het was. Hij grinnikte en sloeg kort met zijn pluizige staart. Het werd tijd dat hij een luchtje ging scheppen, gewoon even lekker rondlopen zonder een taak op zich. Dat deden warriors ook, dat deden apprentices ook, en zelfs de leider en deputy deden dat soms. Hij stapte de den uit en keek over het kamp. Het was weer een normale dag zoals altijd, iedereen was druk in de weer met zijn of haar taken. Hij stapte richting de uitgang, terwijl hij af en toe knikte naar de katten die langs hem door liepen, en kort streng naar een kit keek die aan de uitgang van het kamp stond te turen naar buiten. Hij mocht dan wel een zachtaardige kater zijn, maar hij was toch nog steeds iemand die de warriorcode met liefde volgde. Ook al was hij verliefd op tinderpaw, hij zou de warrior code nooit breken. Of toch wel? Hij wist het niet. Hij was nog te jong om er echt erg in te hebben. Hij stapte over de vlakte heen, terwijl hij zo af en toe door stukken hoog gras liep. Plots zag hij een witte kater zitten. Hij liep op de kater af. 'Goedendag Frostpaw!' Zei hij vriendelijk toen hij de apprentice herkende. 'Wat doe jij hier, zo alleen? Mag je hier wel zijn?' Vroeg hij, terwijl hij ging zitten en zijn pluizige staart voor zijn poten sloeg. 'Gaat het een beetje?' Hij merkte op dat deze plek erg stonk naar iets, waar het naar stonk wist hij niet zeker. Hij voelde aan Frostpaw dat deze plek niet de fijnste plek was voor deze apprentice.

De zon verwarmde zijn pels, wat voor een fijn en veilig gevoel zorgde. Hij wende zijn helder blauwe ogen van de Frostpaw af en keek naar de hemel waar hij zo af en toe een eenzaam wolkje voorbij zag gaan. Hij knipperde rustig, terwijl hij zijn ogen nog steeds op de hemel richtte. Ze zeiden dat Starclan daarboven was. Hij had vele vragen, die nooit beantwoord werden. Raar genoeg had hij niet met Starclan zelve gesproken. Want Angelvoice wel al had gedaan, hij slaakte een stille en bijna onhoorbare zucht. Hij wou ook met Starclan spreken, maar zijn tijd zo nog komen, toch? De stem van de jonge apprentice wekte hem uit zijn gedachtes, opgewekt keek hij terug naar Frostpaw. Luisterend naar wat hij te zeggen had. 'Eigenlijk niet, maar ik kom hier vaker omdat...' Hij wou zijn ogen kort vernauwen, maar deed dit natuurlijk niet. Hij hield zijn blik zo vriendelijk als altijd, en hield zijn hoofdje een beetje scheef. Wat betekende dat hij graag wou weten wat de kater hem bijna had verteld. 'Ehh, omdat ik graag kijk of de burchten nog steeds onbewoond zijn.' Liegen kon deze kat blijkbaar niet, want het was duidelijk dat er tegen hem gelogen werd. Nu keek hij de kater wat strenger aan. ‘Frostpaw, lieg niet tegen mij.’ Zei hij, zijn blauwe ogen strak op de jonge kater gericht. ‘Ik heb vele katten zien liegen, en ik zie het meteen wanneer ze tegen mij liegen. Je weet toch dat je mij altijd de waarheid kunt vertellen? Bij mij kun je je geheimen achterlaten, ik ben te vertrouwen.’ Glimlachte hij wat vriendelijker uit. ‘Geheimen blijven geheimen.’ Hij gaf Frostpaw een knipoog, als teken dat hij alle geheimen die hij hoorde bewaarde en niet zomaar aan iemand anders vertelde. 'Ik heb nogal last van mijn rechter voorpoot.' Zijn ogen gleden vrijwel meteen naar haar poten. Hij trok een moeilijk en pijnlijk gezicht en keek de kater weer terug aan. ‘Hoe ben je gevallen?’ Hij vroeg het maar voor de zekerheid, want wanneer hij hoorde hoe de kater was gevallen zou het wel snel duidelijk zijn of de kater gewoon een verrekte spier had, een gekneusde poot of zelfs een gebroken poot. Hij kon het behandelen, maar als het een gebroken poot was moest deze kater stoppen met trainen, en rusten tot het geheeld was. Hij hoopte voor frostpaw dat het gewoon een verrekte spier was, en niets meer. Hij keek weer terug naar het gezicht van de kater, om diens emoties weer te lezen. ‘Je ziet er niet blij uit, eerder verdrietig.’ Zijn stem klonk diep, bijna vragen wat er aan de hand was. ‘En zeg nou niet dat het om je poot gaat, want ik weet dat het dat niet is.’ Als medicine cat moest hij soms streng handelen, dat had hij wel gezien bij Angelvoice. Als iemand lastig deed, en zijn medicijnen niet wou slikken dan moest je streng zijn en dan mocht je niet toegeven aan je patiënt. Medicijnen moest je altijd slikken wanneer je ze nodig had, ze waren goed voor je en maakten je beter. Hij grijnsde zachtjes en keek terug naar de hemel. Hij had Starclan al meerdere keren bedankt voor de kans die hij had gekregen, medicine cat apprentice.. Iets waar hij al van kits af aan van droomde. Het kwam doordat hij een hele tijd in de medicine den heeft gelegen, toen hij een of andere ziekte was. Er werd gezegd dat hij het niet aankon, maar wonder boven wonder leefde hij nu nog steeds. Hij was er trots op, trots op zijn vastberadenheid, trots op de kans die Starclan hem had gegeven.