Escape!

De hele dag lag Shadekit al in zijn hoekje. Het mos rondom hem heen was vuil en een troep. Wanneer hij nieuw mos kreeg gooide hij het weer overhoop, al was het maar om iets te doen te hebben. Het was buiten een prachtige dag geweest om te spelen, of anders gewoon op onderzoek uit te gaan, zonder dat de rest het wist natuurlijk. Hij ging nooit buiten de grenzen, of te dichtbij de grenzen, meestal ergens in het hart ervan. Dan was hij toch nog redelijk veilig. Maar nu, nu zat hij opgesloten. In de Nursery verveeld en elke dag moest hij luisteren naar de jankende kittens die nog te jong waren om een meter uit de Nursery te gaan. Allemaal dankzij Furykit, die stomme poes zou hij nog wel krijgen, hij zou haar nooit accepteren als een echte zus zoals Viperkit. Hij had Snakekit en Viperkit ook al een tijdje niet meer gezien, Furykit gelukkig ook niet. Tussen het gemompel door had hij gehoord dat er nog twee kittens bij waren gekomen. De gedachten aan nog meer problemen deed hem kriebelen. De hele dag was het al leeg in de Nursery. Purplestorm was met de rest naar buiten gegaan omdat het zo warm was buiten. Verveeld stond hij op en richtte zijn woede en energie op het verwoesten van de laatste restjes mos. Hij zat nu pas op zijn halve week straf en hij werd nu al gek van de verveling. Geïrriteerd en kribbig begon hij rondjes te rennen. Elke keer dat hij langs de ingang kwam snoof hij de verse lucht op. Hij wou ook naar buiten, maar zijn moeder was te dichtbij om weg te kunnen sluipen. De jonge zwarte kit bleef rennen tot hij doodmoe neerviel op zijn baal mos en viel meteen in slaap. Tussen zijn dromen door hoorde hij de kittens weer binnenkomen, en jankend en luid mauwend te spelen en te drinken. Om zichzelf van de drukke boel af te sluiten draaide hij zich om naar de muur en krulde zich opnieuw op. Langzaam begon hij weer in slaap te vallen en te dromen.

Kort keek hij om zich heen, waar was hij nu weer. Onder zijn pootjes voelde hij de vochtige grond van het moeras. Nieuwsgierig kwam hij in beweging, hoe was hij uit de Nursery geglipt zonder betrapt te worden? De grond zoog zijn pootjes stevig vast en meer dan één stap lukte het hem niet om hem te verzetten. Een silhouet van een kitten kwam dichterbij gelopen. Zijn neus stak hij in de lucht en hij rook iets bekends. Met zijn groene kokers keek hij door de mist heen die om het moeras hing. Wie was daar, wat zou hij doen. Langzaam, veels te langzaam voor zijn gevoel, zag hij de kit duidelijke contouren krijgen en een gezicht. Snakekit! Hard miauwde hij naar zijn broertje. Hij wou met hem praten over van alles! Furykit en haar problemen, en misschien kon zijn broertje hem wat extra informatie geven van wat er allemaal was gebeurd de afgelopen halve week waarin hij opgesloten zat. Snakekit leek het niet te horen, in de plaats daarvan kwam er nog een kat aangerend, ze rook naar Windclan. Met een vies gezicht trok hij zijn neus op maar probeerde zijn poten te bewegen. Hij moest Snakekit waarschuwen voor de vijand. Hij moest die Windclan kat het gebied uit jagen, dit was hun territorium. Boos blies hij maar niemand leek hem te horen. In plaats daarvan zag hij hoe Snakekit werd opgepakt door de vreemdeling. Boos en wanhopig probeerde hij zich van de zuigende grond te ontdoen en Snakekit te hulp schieten maar er gebeurde niks. Vastgeplakt aan de grond zag hij hoe Snakekit werd meegenomen naar het onbekende.

Geschrokken sperde twee groene ogen zich open. Helder met wat slome oogjes keek hij om zich heen. Wat was dat voor droom? Kort sloot hij zijn ogen weer om de droom weer voor ogen te halen. In snelle flitsen schoten de beelden weer voor zijn ogen. Snakekit! Hij was in het moeras, hij werd meegenomen door een WindClan kat, een indringer! Snel krabbelde hij op en liep naar zijn moeder maar stopte meteen. Zijn groene ogen flitsten gejaagd door de Nursery maar nergens waren de witte vlekken van Snakekit te zien, zelfs niet bij zijn moeder. In de plaats daarvan zag hij wel Furykit naast Viperkit slapen tegen Purplestorm aan. Nee, hij ging hen niet om hulp vragen, hij zou zijn broertje zelf wel redden. Hij vervolgde zijn spurt naar de uitgang maar werd tegengehouden door een grote gestalte die voor de uitgang ging staan. Een stap deed hij achteruit. ''Rain.. Raindrop..'' Stamelde hij geschrokken.

[Raindrop eerst, misschien daarna anderen ^^]

De dag begon weer zoals altijd; de zon kwam op en verjoeg de wolken, hoewel een deken van mist bleef hangen in de vroege uren. Het was Nieuwblad, dus warmde de omgeving al wat sneller op. Raindrop merkte met een blije lach op haar gezicht dat de bladeren alweer terug kwamen; de wereld herstelde zich weer van het Bladkaal. Vandaag had ze geen patrouille en hoefde ze ook niet per se te jagen; per slot van rekening lag ze nog in de Nursery, met haar kits. Ze groeiden snel, die kleine bolletjes vacht. Raindrops blik gleed naar de kits, die tegen haar aan lagen. Hun buikjes gingen rustig op en neer. Naughtykit haalde een beetje uit met zijn pootje. Waarschijnlijk had hij een droom. Raindrops ogen glommen van trots en liefde; later zouden ze vast goede Warriors worden, dat wist ze zeker. Misschien mocht ze wel één van hen trainen tot Warrior.. Ach, dat was aan Brokenstar. Het zonlicht scheen nu echt de Nursery binnen. Hoe lang had ze liggen denken? De cyperse poes gaapte even en wurmde zich toen voorzichtig tussen haar kits uit. Ze lagen zo diep te slapen, waarschijnlijk zouden ze het niet eens merken. Raindrop nam wat afstand van de anderen en zorgde dat ze Purplestorm niet wakker maakte. Daarna strekte ze haar poten en rekte ze zich uit, even echt wakker wordend. De volgende paar stappen brachten haar naar buiten. Wat had ze eigenlijk honger! Toch bleef ze buiten even zitten. Genietend keek ze om zich heen. De mist begon al wat op te trekken, hoewel er een bijna onzichtbare laag boven het gras bleef hangen. Het natte gras zou haar pootstappen dempen, zodat de oase van rust die het kamp nu wat niet verstoord zou worden. Het viel haar op dat iedereen nog sliep. Zelfs de Warriors die meestal vroeg wakker waren, lagen nu nog te slapen. Gisteren hadden ze dan ook nog lang gepraat. Met een laatste gaap stond Raindrop op en liep naar de prooistapel, die mooi gevuld was. Voorzichtig pakte ze er een muis vandaan, die ze een stukje verderop verorberde. De dag kon weer beginnen, met een volle maag en een geweldig humeur! Vrolijk stapte ze terug naar de Nursery, langzaam maar toch resoluut. Tijd om de kits eens wakker te maken. Ze moesten wennen aan vroeger opstaan, niet? Maar toen ze door de ingang van de Nursery naar binnen wilde gaan, moest ze blijven staan, om niet tegen een kleine gestalte op te botsen. De gestalte bleef staan. Raindrop kneep haar ogen even samen; de Nursery was donkerder dan de omgeving. 'Rain.. Raindrop..' stamelde de kit. 'Shadekit!' Raindrop hield haar kop schuin en glimlachte. 'Waar ga jij zo vroeg naartoe?'

De grote gestalte die boven hem uit torende gaf hem toch een gevoel van veiligheid. Hij was nog klein en nietig, maar Raindrop was een goede Warrior en Deputy. Zij zal vast wel de indringer kunnen wegjagen en Snakekit bevrijden. Ondanks die geruststellende gedachten keek hij gejaagd achterom. Zijn moeder lag nog even rustig te slapen, haar borstkas ging rustig op en neer. Kort voelde hij zich verdrietig, dat zijn moeder een buitenstaander verkoos boven haar eigen vlees en bloed. Kort bleef het treurige in zijn ogen hangen maar die verdween al weer snel. Hij kon niet lang erbij blijven stilstaan, hij kon Furykit later wel laten zien welke plaats ze had in de Clan. Nu ging zijn aandacht voor Snakekit, hij moest zijn broertjes redden voordat de Windclan kat weg was en hem mee had genomen. Misschien gingen de Windclan katten wel op kittenroof, omdat ze zelf te weinig kittens hadden misschien. Zijn ogen keken naar de vriendelijke ogen van Raindrop, op haar gezicht lag een glimlach. 'Ik moet naar de moerassen!' Siste hij zachtjes om niemand wakker te maken, al kon je in zijn stem een lichte trilling horen. Hij wist niet of het kwam van de woede, angst, of de spanning die allemaal door zijn kleine lijfje gierde. Zijn oortjes gingen wat naar voren, Raindrop moest met hem mee. Straks wist hij het niet alleen te redden en kon hij Snakekit toch niet redden. 'Snakekit, ik moet hem redden! Hij is bij de moerassen ik..' Hij fluisterde gehaast en zijn blik ging onder Raindrops poten door naar de buitenwereld. Straks was Snakekit gewoon bij zijn vader. Toch leek hem dat onwaarschijnlijk, zijn vader en broertje hadden nooit goed met elkaar kunnen opschieten. Zou het ook gewoon een droom kunnen zijn. Dan stond hij nu wel goed voor gek. Boos op zichzelf schudde hij zijn kop. Nee het kon geen droom zijn, daar was hij te echt voor. Hij had zijn broertje toch echt gezien. Zijn ogen, gezicht. De witte vlekken op zijn zwarte vacht. Opeens besprong de twijfel hem, nu hij terug dacht aan zijn broertjes gezicht wist hij niet eens zo goed wat hij moest denken. Zijn ogen hadden er niet angstig of boos uit gezien, eerder blij, bijna gelukkig. Zachtjes siste hij in zichzelf, natuurlijk kon dat niet. Dat had hij vast verkeerd gezien Snakekit zou hen nooit verraden. Hij was zijn broertje, de zoon van Scytheshade en Purplestorm, ze zouden samen Warrior worden. Trouw aan de Warriorcode. Zou Raindrop hem geloven, of dacht ze dat hij slechts een nachtmerrie had. Misschien maakte ze zijn moeder wel wakker. Nee dat mocht echt niet! Hij wou even niks met haar of Furykit en de andere adoptiekits te maken hebben. Het was hun schuld dat hij niet bij Snakekit was toen hij werd ontvoerd. Misschien was hij nog niet te laat! Dringend keek hij weer naar Raindrop. Zijn blik nerveus en gejaagd.

De kit voor haar had even een trieste blik in zijn ogen. Was er iets? Vragend keek Raindrop hem aan. Zo vaak zag je kittens namelijk niet.. treurig. Meestal stuiterden ze hyperactief rond en moest je alles op alles zetten om ze binnen te houden. Daarna maakte Shadekits blik plaats voor iets gespannens.. alsof er iets belangrijks moest gebeuren. Haar moedergevoelens mengden zich met de drang om Clanleden te helpen. Ze zou Shadekits verhaal aanhoren en hem proberen te helpen, dat stond voor de grijze poes al vast. Een trilling doorvoer zijn lijfje. Raindrop spitste haar oren toen hij begon met praten; zijn stem was wat zacht. Dat moest door de spanning komen, redeneerde ze. 'Snakekit, ik moet hem redden! Hij is bij de moerassen ik..' Raindrops ogen vernauwden zich even toen ze nadacht. De Moerassen? Hoe kwam Snakekit daar? Vragend keek ze Shadekit aan. 'Snakekit? Wat doet hij in de Moerassen?' vroeg Raindrop. Maar ze veranderde van gedachten toen ze Snakekits gejaagde en nerveuze blik zag. Het was geen nachtmerrie geweest, daar was ze vrij zeker van. Hij zag er niet zo gedesoriënteerd uit als katten die net wakker waren geworden, niet zo in de war. 'Kom, we gaan,' mauwde ze direct na haar vorige woorden resoluut. Ze pakte de kit bij zijn nekvel en liep snel het kamp uit, zodat niemand hen zag. Buiten het kamp zette ze hem weer neer. Ze wist dat hij stevig door kon lopen; ze had hem al een keer een rondleiding gegeven door het territorium. 'Weet je nog waar het was?' Ze keek hem ernstig en serieus aan. 'En kun je vertellen wat er gebeurd is of gebeuren gaat?'

Scytheshade lag gebroken daar bij de plek van het veraad, daar had Snakekit hem veraden en zijn leven getekend. Scytheshade had het geaccepteerd en keek nu naar de horizon. Hoe zou hij het de kittens moeten vertellen. Scytheshade zou op een dag Snakekit moeten bevechten en misschien wel doden, maar dan is het wat de sterrenclan wilde, hij hield van Snakekit en had dat uiteindelijk getoond, toch was Snakekit weggegaan. Soms kon hij zichzelf niet beheersen, het ene moment slecht en woedend, het ander moment was hij vriendelijk en kon hij woede inhouden. Het was te zwaar. Het vergde veel om die last te dragen. Te zijn hoe hij is en te zorgen voor zijn famillie en clan. De wind waaide door zijn vacht en Scytheshade bleef daar liggen, leeg voor zich uit starend tot de zon nimmermeer zou gaan schijnen. Zijn hart gebroken, zijn kleine hartje, zijn tikker was geraakt door het veraad van Snakekit, het was de schuld van al het verraad en die terende plaats. Op een andere plaats in een andere tijd zou het heerlijk zijn geweest met de kittens leven. Dit was als een tergende hel. Een rottende plaats voor Scytheshade heerlijk maar toch vol pijn en verdriet. Hij zuchtte en nimmermeer zou hij Snakekit zien wanneer hij naast Purplestorm lag. De herrinnering van toen dat lieve kopje zijn oogjes opende en zijn eerste woordjes zei. Dat steekte recht door hem heen alsof een klauw door zijn borstkas scheurde. Hij was een idioot, een bruut monster, een zielige vertoning. Maar een goede vader, hij houd van al zijn kittens en zal dat blijven doen, de buitenkant maakt niet uit maar de binnenkant wel en daar zaten 2 Scytheshade´s de krijger en de vader. Helaas was de krijger de sterkste en kon hij niet altijd aardig zijn of vriendelijk of begrip tonen en dat had hem de kop gekost.

(als ik niet mocht reageren verwijder ik de post wel, pm dan wel)

Shadekit schudde verward zijn hoofd. Hij wist niet wat zijn broertje daar deed. Hij wist dat Snakekit het braafst was, hij zelf had hem nooit ver buiten het kamp gezien. Wat hij deed bij de moerassen wist hij niet. Als hij er zelf rondhing of Viperkit zou Snakekit niet verbaasd zijn. Waarschijnlijk had Shadekit ook wat rustiger aan gedaan met naar de Moerassen toe gaan als hij wist dat Snakekit slechts aan het spelen was met de vieze kikkers. Zijn broertje had een zachte kant maar die zou toch wel verminderen in de tijd, hij zou zich prima kunnen verweren tegen andere dieren. Jammer genoeg leek het geen appentrice poesje te zijn die vrolijk door hun territorium wandelde. Shadekit voelde zich opgepakt worden door Raindrop en half bungelend zag hij het kamp in het duister gehuld. Normaal zou hij zich nu los wroeten en wringen aangezien hij vier goede poten had die hij al goed kon gebruiken. Dat wist Raindrop ook, maar dit was een stukje sneller en hij vertrouwde haar genoeg om gewillig te blijven hangen. Buiten het kamp werd hij weer neergezet. Hij kreeg nog meer vragen en Shadekit begon alvast te lopen richting de moerassen. 'Ik droomde dat ik in de moerassen stond. Ik zag Snakekit die werd opgepakt door een indringer. Het rook naar Windclan. Ik probeerde me te bewegen maar dat lukte me niet, ik kon niks doen en Snakekit werd opgepakt en meegenomen.' Zei hij al lopend. De grond onder zijn poten werd zachter en zompig. 'Ik weet dat het een droom was, maar het leek veels te echt om zo maar een droom te zijn!' Sprak hij zeker. Hij wou niet dat Raindrop dacht dat het slechts een droom was. Daar was het veels te echt voor.
Hij stond voor het moeras, kort keek hij naar Raindrop en probeerde haar gedachten te lezen. Zou ze hem wel geloven.. Een nieuwe geur deed hem opschrikken. Hij rook iets, een bekende geur. In de hoop dat het Snakekit was sprintte hij het moeras in. De grond zoog aan zijn kleine pootjes wat hem beperkte maar zijn woede en adrenaline gaf hem genoeg kracht om door te rennen. Een grote kater lag in het moeras. Langzaam sloop hij dichterbij, misschien was het nog een indringer. De geur prikte nog sterker in zijn neus toen hij hem pas herkende. 'Pap?' Vroeg hij nog verwarder dan eerst. Wat deed zijn vader hier, zou hij de zelfde droom gehad hebben als hem of was hij op patrouille geweest en tegen de indringer gevochten. Hij rook geen bloed dus hij zou niet gewond zijn, was zijn vader dan zo sterk.. Maar als hij gevochten had, wat deed hij dan hier, en waar was Snakekit?

Verward schudde de kleine kater zijn kop. Raindrop was blij dat hij niet tegenspartelde verder, in haar greep. Het was beter dat ze snel het kamp uitgingen. En, als iemand haar het kamp uit zag lopen met 'iets' in haar mond, dan was dat veel minder verdacht dan als ze met iemand naast zich het kamp uit liep. Raindrop keek naar Shadekit, die verward begon uit te leggen waarom hij naar de Moerassen moest en zou gaan. 'Ik droomde dat ik in de moerassen stond. Ik zag Snakekit die werd opgepakt door een indringer. Het rook naar Windclan. Ik probeerde me te bewegen maar dat lukte me niet, ik kon niks doen en Snakekit werd opgepakt en meegenomen.' Raindrop knikte. De kit begon al te lopen, nee, bijna te rennen. De grond veranderde wat van structuur. Voor één keer kon het Raindrop niet schelen dat ze door de zompige modder moest ploegen. Ze ging honderd keer liever met Shadekit mee dan hem alleen in de Moerassen rond te laten dwalen. Dat was gekkenwerk. Hij mocht dan sterk zijn, twee maanden was niet genoeg om in je eentje eropuit te gaan. 'Ik weet dat het een droom was, maar het leek veels te echt om zo maar een droom te zijn!' vervolgde hij, als om haar te overtuigen. Raindrop keek even om zich heen. Het duister hing nog steeds om hen heen en verhulde de wereld, maar waarschijnlijk zou het spoedig lichter worden. De zon zou dan de flarden duisternis verscheuren en hen in een warm licht baden. 'Ik geloof je, Shadekit,' zei Raindrop, terwijl ze oplettend om zich heen bleef kijken. Het Moeras was in zicht. En voor ze het wist was Shadekit uit het zicht; hij rende, als door de duivel op de hielen gezeten, de verraderlijke plaats in. Raindrop twijfelde geen seconde en rende achter hem aan. Een bekende geur probeerde vaag tot haar door te dringen, maar ze negeerde het. Plots stopte Shadekit en Raindrop remde af, zo snel dat kon op de zompige ondergrond. 'Scytheshade!' mauwde ze, verbaasd. Ze had niet verwacht dat de zwarte kater in het moeras zou liggen. 'Pap?' mauwde Shadekit ook. Scytheshade lag er rustig bij, maar er ging toch wat verdriet van hem uit, iets ondefinieerbaars. Wat was er met Shadekit?

'Scytheshade!' mauwde Raindrop. 'Pap?' mauwde Shadekit. Scytheshade keek hun niet aan en met gebogen hoofd zei hij "Shadekit, jij hoort hier niet te zijn, tenzij Raindrop je zei dat het mocht." Scytheshade bleef verder stil, maar het verdriet was hoorbaar in zijn stem. Hij zweeg nog even en keek toen langzaam op naar het tweetal, hij wou de enkele tranen op zijn gezicht neit laten zien, hij had gemoord en gevochten. Probeert te vermoorden maar nu echt nu zaten er weer tranen op zijn gezicht. De tranen hadden kleine lijntjes door het stof en vuil op zijn gezicht getrokken. Shadekit mocht hem niet zien huilen, maar het deed hem goed zijn andere zoon zo levendig te horen, ookal was dat nu misschien een beetje weggeebd. Hij stond langzaam op en probeerde zo min mogelijk te lijken op de gebroken kat binnen in. Hij was zo onvoorspelbaar als de dood. Soms aangenaam, soms bruut. Alleen nu was hij gebroken binnen in zichzelf. Hij liep richting Shadekit en Raindrop en ging weer zitten. "Gaat dit over Snakekit, zo ja dan moet ik iets vertellen, Raindrop, jij mag het ook weten."

(sorry geen inspi)

Snakekit bewoog zich zachtjes over de grond. Hij had zo half en half in het territorium van WindClan gezeten en was toen weggelopen voor een rondlopende kat. Die had hem gelukkig niet opgemerkt. Hij rook zijn eigen vertrouwde Clan weer en liep terug. Midden in zijn loopje bleef hij staan. Hij was daar niet meer welkom. Hij was weggelopen, maar alleen omdat zijn vader hem haatte. Snakekit hoorde zijn naam vallen, omdat zijn poten hem blijkbaar toch verder hadden gebracht. Snakekit was tijdens zijn geschrokken daad weggerend naar SchaduwClan, maar had niet door dat hij hier al was. Het was zanderig onder zijn poten en de modder plakte zich meteen vast aan zijn vacht. Hij moest direct omkeer maken. Als een Clankat hem zou zien, zou het gedaan zijn met hem. Snakekit keek stilletjes voor zich uit. Hij had zijn naam horen vallen, alleen wist hij nu ook niet eens meer zeker of hij het goed had gehoord. Misschien hoopte hij het alleen maar. De modder trok hem ondertussen steeds vaster naar zich toe en Snakekit schrok. Hij tilde zijn pootje met alle macht op, maar doordat hij nog een kitten was, had het weinig zin. Hij piepte geschrokken. Hij probeerde zich uit alle macht te lossen. Hij moest naar WindClan toe! Hij moest hier niet gevonden worden door een andere Clankat van SchaduwClan. Hij piepte zachtjes. Het modder begon langzaam bij zijn buik.

Verbaasd over de verdrietige stem van zijn vader kwam hij langzaam wat dichterbij. Hij probeerde het gezicht van zijn vader te vinden maar de grond zoog stevig aan zijn pootjes. Geirriteerd bromde hij en trok zijn pootje los uit de modder. Gelukkig zoog het hier niet zo heel erg, en anders werd hij er wel uitgetrokken. Zijn kopje ging een stukje schuin, waar had zijn vader het over, wat wist hij over zijn broertje. Van binnen werd hij weer wat rustiger, zijn vader had Snakekit vast gered van die indringer. 'Wat is met Snakekit? Waar is hij, ik zag hem niet in de Nursery.' Mauwde hij vragend. Had zijn vader Snakekit meegenomen voor een rondje door het kamp? Het leek hem onwaarschijnlijk maar dat was wel een verklaring. Hij keek naast zich en grijnsde naar Raindrop. Straks zou hij zijn broertje weer zien en dan wist hij dat alles goed was. Gelukkig maar, het was slechts een stomme nachtmerrie geweest. Zijn kopje ging al afwachtend van links naar rechts, hij verwachtte zijn broertje ieder moment hier te komen. Waarschijnlijk wachtte Snakekit om hem te verrassen. Hij grijnsde en miauwde luid zijn naam. 'Kom maar tevoorschijn Snakekit, mij kan je niet verrassen!' Hij gniffelde en snoof de moeraslucht op. Het stonk vreselijk maar hij was er wel aan gewend, nu wachtte hij tot de geur van zijn broertje door zijn neus zou dwalen. Fronsend liep hij een breed rondje om Scytheshade en Raindrop op zoek naar Snakekit die goed verstopt zat. Waarom kwam hij niet tevoorschijn, verstoppertje was saai. Stoeien was veel leuker, rustig liep hij verder maar hij raakte al snel ongeduldig. Vragend draaide hij zich weer om naar zijn vader en keek hem lang aan. Zijn groene kijkers keken vragend en afwachtend naar de rode ogen. Dat zijn vader iets wou vertellen over Snakekit was hem weer ontgaan. 'Waarom komt Snakekit niet tevoorschijn, verstoppertje spelen is saai.' Mauwde hij getergd en zocht verder. Een korte piep deden zijn oren omhoog springen. Snakekit! Grijnzend rende hij achter de piep aan. Raindrop en zijn vader achter zich latend.
Ha, Snakekit dacht hem te kunnen verrassen, hij zal wel verrast opkijken. Door de modder plonsent rende hij onbedachtzaam verder. Hij ging de goede kant op, de wind bracht de geur van zijn broertje al met zich mee. 'He broertje, zit je vast.' Zei hij een beetje spottend. Vanaf een droger stukje bleef hij staan bij zijn broertje. Hij rook, hij rook anders. Bekend maar ook weer onbekend. Wat was die geur. 'Ik wist wel dat je die Windclan poes de baas kon!' Mauwde hij nonchalant en stapte voorzichtig naar voren. Zijn tanden zette zich in het oor van Snakekit en hij trok zachtjes de kit naar hem toe. 'Je bent zwaar.' Murmelde hij tussen zijn tanden door. Alles leek weer bij het oude.

Scytheshade lag er.. gebroken bij. Er was iets met Snakekit, dat wist ze zeker. Ze had de kit al een tijdje niet meer gezien. Ook had Shadowfur van alles geroepen tegen Scytheshade. Wat niet waar was, overigens. Hij was geen slechte vader. Nee, Shadekit was juist een geweldige kit. Het kon niet aan hem liggen. Wacht.. lag het aan haar, of huilde Scytheshade nu? Ach, Raindrop besloot er niets over te zeggen. De zwarte kater liep in hun richting en ging zitten. 'Hij mocht met mij mee, Scytheshade,' vertelde Raindrop. "Gaat dit over Snakekit, zo ja dan moet ik iets vertellen, Raindrop, jij mag het ook weten." Hierop knikte ze. Ze wilde wel weten waar dit over ging. Even verzette ze haar poten; de zompige moerasgronden waren in geen geval stevig genoeg om lang te blijven staan! Shadekit begon plots heen en weer te lopen.. alsof hij iets zocht. 'Kom maar tevoorschijn Snakekit, mij kan je niet verrassen!' Verbaasd keek Raindrop om zich heen. Inderdaad.. ze rook nog een andere geur, niet van Scytheshade of Shadekit, maar één die ze nog niet zo goed kende. Was dat Snakekit? Het kon.. maar was het ook zo? Shadekit had haar grijnzend aan gekeken. Wat zou het mooi zijn als dit slechts door een nachtmerrie kwam! Maar de toon van Scytheshade liet haar daar ernstig aan twijfelen. Haar blik was verbaasd toen Shadekit iemand oppakte en naar zich toe trok. 'Snakekit!' Haar verbazing was duidelijk merkbaar. Haar blik gleed weer naar Scytheshade. Hij kon dit vast verhelderen; ze snapte er niets meer van. Shadekit leek in ieder geval blij te zijn dat Snakekit hier was. Iemand gelukkig, sowieso.

Scytheshade rook plots Snakekit. Woede welde weer op maar verdriet bleef er. "Snakekit wil windclan worden, ik zat te jagen, toen ik een windclan poes zag bij hem. Ik wou hem beschermen maar Snakekit wou dat ik stopte en niet reageerde op de aanvallen van de windclan poes, hij wou dat ik over gaf en dat hij weg mocht. Hij heeft de clan veraden op zijn jonge leeftijd al, Hij wou mij dood door de vijand. Hij is niet meer mijn zoon, ik weet dat hij hier is teruggekomen, maar hij is nu officieel een verader." Hij keek naar Raindrop met tranen in zijn ogen. "Ik wil hem nooit meer zien en als hij nog een keer bij mij in de buurt komt ben ik er om hem te vermoorden dat heb ik gezworen op de sterrenclan in een bruutte woede." Scytheshade liep dichterbij Raindrop "het spijt me als ik zwakte toon Raindrop, als deputy vind je het vast niet geoorloofd." Hij keek rustig naar Raindrop die rode ogen weer geblust, alsof ze uitgesprongen waren. Ze hadden een dof donkere kleur, een glazige waas. Alsof Scytheshade langzaam van binnen was gestorven, een klein gedeelte dat belangrijk was. Het was niet dood, alleen heel teleurgesteld en in de rouw. "Ik kan hem niet vermoorden,maar ik heb het gezworen op de sterrenclan, als ik Snakekit zie nadat hij geen kit is moet ik hem vermoorden." Scytheshade wist dat hij zich nu zwak had getoond en was ontvreden over zichzelf. Dit dwaze gedrag kon alleen maar schade zijn voor de clan. Een vader die een zoon vermoord kon niet. Misschien aandersom.

Raindrop luisterde onbeweeglijk naar Scytheshade's verhaal. Wat moest het vreselijk zijn, als je eigen kit je verried.. Er welden bijna tranen op in haar ooghoeken. Die kon ze stoppen, al glommen haar ogen wel verdacht. De zwarte kater had tranen in zijn ogen. Ergens wist Raindrop dat dit waarschijnlijk een van de weinige keren zou zijn dat ze hem met tranen in zijn ogen zou zien. Scytheshade kwam naar haar toe. Ze voelde de wanhoop die hij moest voelen bijna, kon zich er maar een fractie van voorstellen. Wat een klap moest dat zijn geweest.. 'Het spijt me als ik zwakte toon, Raindrop. Als Deputy vind je dat vast niet geoorloofd,' vervolgde Scytheshade. Raindrop schudde haar kop. 'Iedereen heeft recht op een moment van zwakte. Hoe kunnen we anders een ziel hebben?' Het waren misschien woorden die loos klonken, maar ze meende ze. Zijn rode ogen glommen niet zo als altijd, alsof de lust om te leven verdwenen was met Snakekit. Hoe een kit zijn vader kon veranderen.. Raindrop zocht met haar ogen naar Shadekit en Snakekit. Ze wilde niet dat Shadekit wegliep. Snakekit was al weggelopen, maar het had geen nu Shadekit met zich mee te trekken. Trouwens, Shadekit zag er ook niet ongelukkig uit. Hij voelde zich vast wel een beetje thuis in Shadowclan.

'Iedereen heeft recht op een moment van zwakte. Hoe kunnen we anders een ziel hebben?' zei Raindrop. Scytheshade was even opgelucht en keek naar Raindrop. "Ik wil Snakekit niet meer zien, maakt niet uit of hij spijt heeft, hij heeft me veraden, kit of niet het deed meer pijn dan al mijn wonden van de afgelopen manen" Hij keek naar Raindrop "Ik heb gelukkig Shadekit en Viperkit nog. Alleen straks gaan ze ook weg. Hoe moet ik dit Purplestorm vertellen." Hij keek naar raindrop, hopend dat dit een lange nachtmerrie was. Alleen hij wist hetzelf al zeker, dit was geen droom. Hij wendde zijn blik af en zei "Misschien ben ik te streng voor de kittens, of te lief." Hij voelde zich niet meer gezond. De pijn in zijn borst, de pijn in zijn hoofd en de pijn van zijn nog niet geheelde wonden. ´wat heb ik misdaan waardoor de sterrenclan mij dit pad laat bewandelen, dit pad van zonden en eenzaamheid.´ dacht hij. Toen ging hij richting Shadekit. "Shadekit, ga weg bij die kitten, weg bij dat veradertje, hij heeft mij pijn gedaan, laat dat niet bij jouw gebeuren." zei hij beschermend. Hij keek met triest doffe ogen richting Snakekit zijn vroegere zoon. Hij had tranen in zijn ogen en zei "Je moet hier nooit meer komen Snakekit, je moet ergens anders naartoe, overal behalve hier." verder zweeg Scytheshade en zette zijn poot beschermend voor Shadekit neer.

Snakekit keek geschrokken naar zijn broertje Shadekit. Die wist nog nergens van. Hij werd uit het modder getrokken en er werd een korte conversatie tussen Raindrop en zijn vader gevoerd. Snakekit voelde ze geërgerd worden toen zijn vader het over hem had. Zijn vader was er overduidelijk niet blij mee dat hij even in SchaduwClan was blijven hangen. Toen Snakekit zeker wist dat zijn vader was uitgepraat, die nu beschermend voor Shadekit stond, alsof Snakekit een ernstig virus was, zei Snakekit: 'Je hebt er zelf voor gezorgd dat ik mezelf bijna van kant maakte. Ik wil hier ook geen minuut langer blijven bij een vader die me haat. Je vond me al vanaf mijn geboorte een mormel, geef maar toe! Als je wilt dat ik wegga, dan doe ik dat. Niet omdat jij het zegt, maar om je hier te laten rotten. Ik ben het namelijk zat om steeds als kleinste gezien te worden en ik vind het jammer dat je me toen die keer bij de rivier hebt gered.' Met deze woorden maakte Snakekit aanstalten om te verdwijnen. Hij gaf zijn broer een lik over zijn vacht. 'Vaarwel broer,' zei hij, keek even triest en liep toen weg, de struiken in.

- Jullie mogen zelf kiezen of jullie Snakekit tegenhouden of hem laat gaan. Als hij achtergelaten wordt, is Snakekit het topic uit -

'Je hebt er zelf voor gezorgd dat ik mezelf bijna van kant maakte. Ik wil hier ook geen minuut langer blijven bij een vader die me haat. Je vond me al vanaf mijn geboorte een mormel, geef maar toe! Als je wilt dat ik wegga, dan doe ik dat. Niet omdat jij het zegt, maar om je hier te laten rotten. Ik ben het namelijk zat om steeds als kleinste gezien te worden en ik vind het jammer dat je me toen die keer bij de rivier hebt gered.' zei Snakekit en liep weg. Scytheshade ging erachteraan en hield hem tegen. "Ik hield van je, ik heb gedood voor de veiligheid van de clan, maar stiekem het meest voor jouw, en je broerjte en zusje. Jij had gezegd dat ik moest ophouden zodat die windclan kat mij bijna had kunnen vermoorden! Logisch dat ik dan boos word! Jij bent te jong om te begrijpen wat ik heb gedaan omdat ik van jullie hou!! Jij mag zelf kiezen of je gaat of je blijft. Het is jouw keuze, ik heb respect ervoor nu je nog mijn zoon bent. Als je je niet thuis voelt bij je moeder, je broertje , je zusje en mij dan zal je moeten gaan. Het kwam vooral hard voor mij aan omdat we daarvoor nog zo´n open gesprek hebben gehad, het is nog niet te laat, Raindrop en ik weten het en Evileye maar ze heeft de clan veraden. Je kan nog blijven, het is je eigen keuze, alleen hoe zou jij het vinden om over een paar manen tegenover je broertje, je zusje, Purplestorm of mij te staan. Kies wat jij vind, ik respecteer dat." Scytheshade keek naar Snakekit en gaf die een laatste lik voor het geval die zou vertrekken.

Shadekit trok uit allemacht. De jonge kit was redelijk sterk maar het lukte hem niet zijn broertje te redden zonder zelf een paar keer op zijn snufferd te vallen en modder te happen. Zijn kop en lijfje onder de modder trok hij verder. Ondertussen was het nog een wonder dat Snakekit's zijn oor niet half was uitgerekt voordat hij eindelijk zijn nek kon grijpen en hem uit de modder te trekken. Hijgend door deze grote inspanning deed hij een stap achteruit, de modder uit. De gesprekken tussen Raindrop en Scytheshade had hij niet geheel gevolgd, zijn aandacht en gedachten hadden het te druk gehad met zijn grote reddingsactie. 'Mam wordt woest op je dat je de Nursery uit bent geslopen.' Mompelde hij zacht. Hij zal niet toegeven dat hij het misschien wel leuk vond. Zijn moeder die hem ook huisarrest had gegeven voor een hele week was ene killing, zeker omdat hij helemaal alleen was zonder iets te kunnen doen. Als Snakekit ook straf kreeg konden ze tenminste samen elkaar van de verveling houden. Dan zou hij meteen peilen wat zijn broertje van die Furykit vond. Heel misschien kon hij Raindrop wel pleitten om te zorgen dat hij van zijn straf werd ontzien en dat Snakekit helemaal geen straf kreeg. In plaats daarvan werd zijn naam geroepen door Scytheshade, vragend staarde hij naar zijn vader. Zijn blik veranderde in onbegrip, vragend keek hij van zijn broer naar zijn vader. 'Verrader? Pap waar heb je het over.' Niet begrijpend keek naar zijn vader. Toen hij ook nog de glinstering van een traan zag bij de rode ogen deed hij geschrokken een stap achteruit. Wat was hier in hemelsnaam gaande. Een grote massieve poot van zijn vader kwam tussen hem en Snakekit in te staan als een grenslijn. Zijn hoofd tolde en draaide, wat was dit in hemelsnaam, wat werd er achter gehouden. Snakekit gaf hem antwoord. Met grote ongelovige ogen staarde zijn groene kijkers naar zijn broertje. 'Niet waar..' Mompelde hij zachtjes bijna onhoorbaar voor iedereen. Zijn blik schoot naar Raindrop en naar Scytheshade, waarom deden ze niks. Zijn vader begon ook te praten, als reactie op het verhaal van zijn broertje. Zijn kop schudde wild heen en weer. Dit kon niet waar zijn, dit was niet zo. Hij kende Evileye, hij kende zijn broertje. Onzeker keek hij naar Raindrop, zou ze het al lang weten. Toen Snakekit verdween en hem een lik over zijn vacht gaf keek hij hem nog een laatste keer diep aan. Zijn ogen gaven een treurige blik maar ook acceptatie. Zijn nachtmerrie was echt geweest, Snakekit werd meegenomen naar de Windclan, en hij zou gelukkig zijn. 'Tot ooit broertje.' Vormde zijn lippen al kwamen er geen woorden uit. De staart van zijn broertje verdween tussen de struiken. Hij draaide zich om en staarde naar de twee volwassen katten. 'Hoe lang weten jullie dit al?' Vroeg hij met een trillende stem. Hij beet hard op zijn lip, een klein straaltje bloed liep er langs. Wat was er allemaal gaande..

Raindrop luisterde naar Scytheshade, tot hij Snakekit in het oog kreeg. De kit leek niet echt blij te zijn hen weer terug te zien. Scytheshade hield zich rustig, hoewel zijn toespraak haar raakte. Hij meende het. Toen deed hij een stap naar voren en versperde de weg tussen Shadekit en Snakekit. Dit was een keuze die bijna onmogelijk was voor een kleine kit.. Raindrop deed een stap naar voren. Ze moest haar poten lostrekken uit de modder; ze waren erin weggezonken. Raindrop zag Shadekits blik. Hij wist het niet, het moest hem wel pijn doen.. Raindrops blik volgde Snakekit. 'Weet je zeker dat je wil gaan?' De vraag was misschien onhoorbaar voor de kit als hij al weg was, maar hij was ook gedeeltelijk tegen haarzelf gericht. 'Hoe lang weten jullie dit al?' Shadekits stem trilde. Raindrop keek hem recht aan, recht in zijn groene ogen. 'Ik weet het pas sinds.. een paar minuten geleden.' Haar stem was zacht. Ze wist niet wat ze met deze situatie aan moest. Aan de ene kant had Scytheshade gelijk; het was Snakekits keuze. Aan de andere kant; hoe kon een kit zo'n keuze maken? Het deed zijn familie zoveel pijn.. Raindrop staarde naar haar poten. Als Graykit of Naughtykit weg zou lopen.. of Wrenkit. Ze hield zielsveel van hen allemaal. Het zou haar pijn doen als één van hen haar achterliet, al was zij oud als zij groot waren. Ze zag dat Shadekit het niet helemaal begreep. Hoe kon hij ook? Ze had er bijna spijt van dat ze hem meegenomen had, als ze het niet gedaan had.. had hij dit niet hoeven aanhoren. Zelf snapte ze Snakekit ook niet. Hoe had het zo mis kunnen gaan?

Snakekit voelde dat hij tegen werd gehouden, voor de tweede keer sinds zijn afscheid en keek zijn vader aan. Hij was een beetje ongeduldig geworden, maar was toch benieuwd of zijn vader hem nu zou uitschelden of dat hij gerespecteerd werd. Snakekit luisterde naar wat zijn vader te zeggen had. Hij voelde zijn pootjes onder zijn lichaam schokken. Hij keek geschrokken richting zijn vader. Zijn vader hield echt van hem, ondanks dat Snakekit zich via WindClan had gewaagd. Hoe had hij zo stom kunnen zijn? Zijn hart brak bijna toen hij hoorde over Evileye's verraad. Snakekit piepte zachtjes. Hij voelde een lik over zijn hoofd en snorde zachtjes. Hij drukte zich triestig tegen zijn vader aan. 'Pap... Heb ik teveel fouten gemaakt om terug te komen?' vroeg Snakekit, zich beseffend dat hij een grove fout had gemaakt om de WindClanpoes te verdedigen. Hij had welliswaar nu een band met haar, maar hij had de band met zijn vader helemaal kapot gemaakt. 'Ik... Ik had het niet moeten opnemen voor de WindClanpoes. Sorry daarvoor,' zei hij, wetend dat hiermee niet alles opgelost was. 'Ik wil in jouw ogen echt een betere zoon worden als ik die kans krijg. Ik heb een grove fout gemaakt, zie ik net in.'

Snakekit drukte tegen hem aan 'Pap... Heb ik teveel fouten gemaakt om terug te komen?' vroeg Snakekit. Scytheshade zei "Nee, je was dichtbij, maar zolang je mijn zoon bent kan je terug komen." en Scytheshade drukte zich tegen Snakekit aan. 'Ik... Ik had het niet moeten opnemen voor de WindClanpoes. Sorry daarvoor,' zei hij. 'Ik wil in jouw ogen echt een betere zoon worden als ik die kans krijg. Ik heb een grove fout gemaakt, zie ik net in.' Scytheshade´s tranen begonnen langzaam te stromen. Zelfs om de dood van zijn moeder had hij minder erg in tranen gelegen. "Kom terug, dat is het enige wat ik van je vraag, als je maar blijft ben je een goede zoon. Ik was ook geen model ouder. Maar je bent en blijft mijn zoon, ik hou altijd van je, goed of slecht, Snakekit." Scytheshade drukte Snakekti tegen hem aan en gaf een aantal kopjes. "Ik zal je nooit meer het gevoel geven dat ik niet van jou hou. Ik hou voor eeuwig van je al zou de sterrenclan me daarvoor straffen. Blijf gewoon bij de clan nu het niet te laat is."