Cry! (purplestorm and Scytheshade and the kits alone)

Een piepje klonk door eht teratorium van de Schadowclan, haar moeder had Darkkit hier alleen achter gelaten, waarom? De geur van bloed was ook goed te reuken, Darkkit wist neit wat eht ewas, ze was bang en lag hulpeloos op een bladerdek langs de meertjes, afentoe spatte er een drupje water op eht zwarte velletje van Darkkit, haar gele oogjes waren dof en zagen er ziek uit, ze lag hier als hopeloos vuil. Wat moest ze? Ze piepte leut om hulp ze hoopte dat iemand haar gou kon helpen.
Een luide kreet van pijn klonk vervolgens en de geur val bloed wert sterker, nu was ze er zeker van, het was haar moeder die vermoord was, door wat of wie, dat was kompleet onduidelijk. Angst dat was wat door het hartje van Darkkit heeng raasde, pijn en verdriet, ze piepte van vedriet, wie zal haar redden? Ze hoopte dat er snel een warm nestje kwam waar ze in kon!

Scytheshade was op patrouile gegaan en had een vijandelijke geur geroken en was ernaartoe gegaan. Hij had een poes gezien en had haar aangevallen. Woest scheurde hij uit het niets tegen haar aan en doorboorde met zijn klauwen haar zij snel en velen malen. De poes sloeg toe en Scytheshade siste. Een snee van poot tot staart was ontstaan. Scytheshade haalde nogmaals uit en raakte haar buik. Scytheshade siste vals en genoot van deze vijand, die zwak hier lag. Scytheshade haalde nogmaals uit en de poes had een wond bij haar borstkas tot haar zij. Het was niet dodelijk maar wel genoeg om haar langzaam te laten sneuvelen door zwakte. Scytheshade haalde nogmaals uit bij de zij en nog een wond vormde zich daar. Scytheshade beet in de poot als laatste aanval en draaide zich om. Hij hoorde een piepje en liep daar langzaam op af nu rook hij het ook door de wind. Hij zag een kitten. Vanuit de schaduwen stapte hij op de kitten af. Hij hief zijn klauw en bracht hem naar beneden, hij kon deze hulpeloze kitten niet vermoorden net als Furykit een tijdje terug. "Kitten, wat doe jij hier!" besloot Scytheshade maar te zeggen.

"Kitten, wat doe jij hier!" Hoorde Darkkit een kater zeggen. Langzaam keek Darkkit op en stotterde, 'Ik weet niet... Waar is mijn mama' Zei ze angstige en piepend, ze kende ahar moeder eigenlijk nog niet goed, ze was ook nog maar een weekje oud, ze wist enit beter dan dat eht een poes was, haar oogjes waren nog maar net open, het ging vrij snel bij Darkkit, maar dat maakte niks uit. Ze bestudeerde de kater goed. Toen piepte ze, 'Ik heb het koud' Ze klonk zwak, maar niet sterk was ze wel, niet nu, maar ze kon veel hebben, ze leek neit bepaald een zwakke poes die na een klap dood was. Haar vel gele ogen staarde de kater aan en hoopte dat hij haar helpen kon.

'Ik weet niet... Waar is mijn mama' zei ze angstig piepend. Scytheshade had een duivelse glimlach, "Maak je geen zorgen, die is even weg." Scytheshade had geen last van medelijden alleen hij kon een moederloze kitten niet laten liggen. Hij vervleotke zijn zwakheid, alleen hij zag dat het voor haar leeftijd een redelijk sterke kitten was. "Ik weet iets, ik neem je mee alleen dan zal je moeten vechten voor je leven en luisteren naar de regels die je dan krijgd. Ik kan je helpen met een nieuw leven alleen dan moet je de lasten dragen als een vechter" Zei Scytheshade. Het lag aan hem of aan iets anders maar de kitten gaf hem weer een gevoel het gevoel dat hij bij elke kitten kreeg behalve Snakekit, Wrenkit en kits die nieteens een klein beetje gemeen of slecht waren. Scytheshade keek naar de kitten. Bewust dat zij niet zou weten dat hij haar moeder heeft vermoord en dat zou hij niet vertellen. Nooit en te nimmer.

"Ik weet iets, ik neem je mee alleen dan zal je moeten vechten voor je leven en luisteren naar de regels die je dan krijgd. Ik kan je helpen met een nieuw leven alleen dan moet je de lasten dragen als een vechter" Zei de kater, Darkkit knikte gehoorzaam, alles was beter dan dit nu, ze wsit ook zeker dat ahar moeder neit terug zalde komen, een nieuwe leven was oke. Darkkit kroop naar de kater en drukte haar zwarte veletje tegen hem aan, hij was groot en zwart, na een poosje zal ze denken dat hij haar vader was, ze zal alles vergete, ze was nog te jong om te onthouden, en dat was maar goed ook. 'Ik ben Darkk... Darkkit' Zei ze verlegen, met een normaal blikje. Kill kijken of drijgend deed ze nu net, dat was nu niet nodig.

'Ik ben Darkk... Darkkit' Zei ze verlegen en kroop tegen hem aan. "Ik ben Scytheshade, en blijkbaar je vader." Hij pakte de kitten op en zei tussen zijn tanden door "Ik zal proberen je een nieuw leven te geven, maar wees niet zeker." De kitten voelde licht en ze was mager. Zou Purplestorm dit wel goed vinden nog een mond te voeren, nog een kleine kitten. Als ze overmoeid zou raken zou hij de schuld krijgen. Alleen Scytheshade bleef lopen met de kitten vast. "Je zal nieuwe broertjes en zusjes krijgen, Viperkit, Shadekit, Snakekit en Furykit. Furykit is net zoals als jij, gevonden." zei Scytheshade tussen zijn tanden door tegen de kitten. Scytheshade had nu 4 kittens die een teken van slecht hadden in plaats van Snakekit die in zijn ogen niet zijn zoon was. Te lief, te aardig, te kwetsbaar. Geen goede zoon, Scytheshade was lichtelijk teleurgesteld.

"Ik ben Scytheshade, en blijkbaar je vader" Zei hij, Darkkit glimlachde. "Ik zal proberen je een nieuw leven te geven, maar wees niet zeker" Beloofde hij, Darkkit voelde zich goed, 'En ik beloof gehoorzaak te zijn en zoals de anderen!' Zei ze vol zelfvertrouwen. . "Je zal nieuwe broertjes en zusjes krijgen, Viperkit, Shadekit, Snakekit en Furykit. Furykit is net zoals als jij, gevonden" Zei hij toen. Darkkit beantwoorden, 'Leuk!' Haar piepje klonk nu niet meer zwak ofzo, maar blij, en normaal. Darkkit liet een klein gaapje horen en het werd moeilijk de oogjes open te houden. Ze had het nu minder koud, ze had nu een warm gevoel.

[Os er al een Topic ofzo waar we dan in de Nursy veder kunnen gaan?]

Sluipend liep ze door de bossen zonder enkel geluid te maken. Haar staart laag aan de grond, haar kop tot aan haar schouders. Haar oren waren gespitst. Ze hat iets door, vast een Rogue, maar de geur daarvan was versmolten met een van haar clangenoten. Mara zelf wist ze niet wie, eigelijk was dat niet goed, ze moet in elke situatie weten wie van welke geur is. Gemiauw klonk vanaf voren achterom een hoed. Purplestorm dook weg en verstopte zich in de prikelbosjes. Het scheurde dwars door haar haren recht in haar vel. Ze kon het wel uitpiepen, maar in deze geval zal ze zichzelf verraden. Nu ze eindelijk door het bosje heen kon kijken, ondanks de tranen in har ogen, was de hafe gevaar al weg. Het was haar geliefde partner, maar wat hield hij tussen zijn kaken. Een prooi.....maar wacht. Het leefde! En was een stuk groter dan een vogel of konijn. Het zag eruit, het was een kit!. Purplestorm haalde diep adem en sprong- de dorens prikte nogmaals in haar vel- uit de bosjes. 'Ow Scy niet alweer he.' Sprak ze met tegenzin 9in haar stem en gezicht. Ze keek naar de kit. Volgens mij hat Scytheshade een zwak aan kits. dacht ze stilletjes in haar hoofd.

Sorry beetje kort, hat perongelijk mijn vorige post gewist -----------_________---------

'Ow Scy niet alweer he.' Sprak Purplestorm toen ze de bosjes uit sprong. Scytheshade zette de kitten even neer en fluisterde bij Purplestorm. "Purplestorm ik heb haar moeder vermoord, ik heb gelacht hoe ik een binnendringer aanviel en gespuugd op een leven, ze had een kitten en dat kan ik niet achter laten. Purplestorm, je hoeft haar niet te verzorgen, anders vraag ik het wel aan iemand anders en als het moet zou ik haar afgeven aan een andere clan, maar ik laat deze kitten niet sterven omdat ik haar moeder heb aangevallen." Scytheshade was uitgefluisterd en keek hard en kil naar Purplestorm. Ookal hield hij het maar enkele seconden vol om hard of kil naar haar te kijken. Scytheshade keek dus maar vastberaden, vastberaden om deze kitten te helpen.

'Ow Scy niet alweer he.' Hoorde Darkkit een poes zeggen, was dat haar nieuwe moeder, Darkkit hielt zich neit als een angstige poesiepoes verborgen en bekeek haar van top tot teen en vroeg toen, 'Ben jij mijn nieuwe mam?' Waagde ze. Scytheshade zette Darkkit neer, Darkit keek rond, en naar de poes haar gezicht. Scytheshade feleusterde wat tegen de poes. Darkkit kroop naar de poes ze wist eht toch wel zeker, ze gaf haar een paar kopjes om te laten zien dat zij haar wouw, haar als haar moeder, ze rook ok naar andere kittens dust wist ze eht wel zeker! Spinnend bleef ze kopjes geven, haar kleine onduigende oogjes waren gesloten, en weer ontsnapte een gaap Darkkit. Ze wankelde even op ahar vier pootjes en kon wel vallen zo moe was ze. 'Ik ben moe' Zei ze zachtjes.

"Purplestorm ik heb haar moeder vermoord, ik heb gelacht hoe ik een binnendringer aanviel en gespuugd op een leven, ze had een kitten en dat kan ik niet achter laten. Purplestorm, je hoeft haar niet te verzorgen, anders vraag ik het wel aan iemand anders en als het moet zou ik haar afgeven aan een andere clan, maar ik laat deze kitten niet sterven omdat ik haar moeder heb aangevallen." Kreeg ze als antwoord. Maar de blik van hem was net als vroeger. Toen hij....nou zeg maar Scythepaw was. Mara ze begreep hem wel. Purplestorm hield ook van kits, en hield ervan om ze op te voeden, ookal hat ze nog maar haar eerste nest. Nu keek ze naar beneden. De kitten was naar haar toe gelopen en gaf haar constand kopjes. 'Ben jij mijn nieuwe mam?' Miauwde de kit naar Purplestorm. De grijze poes gaf een kopje terug, maar gaf geen antorrd op hara vraag. Ze keek weer recht in de rode gen van Scytheahade. Ze kon lezen dat hij veel voor deze kit zou doen. 'Ik ben moe' Ze gaf ook geen antwoord aan Scytheshade en richte zig nogmaals op de zwarte bruine poes. 'Rustig maar, we brengen je wel naar het kamp, daar kun je uitrusten.' 'Hoop ik' Dacht ze bang. Haar gedachte dwaalde af aan Brokenstar. Hij zist hier nog niks van, en straks mocht het niet. Maar aan de andere kant had de clan Warriors nodig. Purplestorm schudde met haar kop en pakte de poes bij haar nekvel. Ze draaide zich voorzichtig om. Met haar staart gaf ze een teken dat de Zwarte kater mee moest.

Snakekit's warme vacht ging weg. De geur van zijn moeder verdween. Snakekit piepte. Dit vond hij niet leuk! Waar ging mama naartoe? Snakekit stond op, rekte zich uit en gaf zijn broertje en zusje een lik over hun hoofd. Daarna liep hij weg. Hij rook de geur van zijn moeder maar vaag, vermengt met die van zijn vader. Bij de geur van zijn vader gingen zijn oren achteruit. Voor zijn vader leek hij nooit goed te zijn. Volgens Snakekit vond zijn vader hem niet zijn zoon genoeg, omdat hij niet evil wou zijn. En Snakekit maar denken dat zijn vader trots op hem was. Mooi niet, dus. Snakekit keek naar zijn pootjes. Was hij dan niet goed genoeg? Maar SchaduwClan hoefde toch niet per se slecht te zijn? Tenslotte wou hij een lieve kater zijn voor iedereen. Snakekit keek omhoog. Zijn pootjes gingen automatisch verder. Snakekit hoorde toen stemmen. Opgewonden rende hij eropaf. Hij zag even later zijn moeder, zijn vader en een onbekende kitten verschijnen. Zijn oren gingen achteruit en zijn nagels klapten zich uit. Zijn vacht ging omhoog en zijn staart werd dik. Wie was dit? 'Wie is dat?' vroeg Snakekit en hij siste. Zijn witte ogen keken richting de kitten.

ER was ondertussen een kitten bij gekomen, Dakkit stelde zich niet voor en negeerde hem, meteen zo'n vijandige reactie geven, toen grijnsde ze, 'Ik? Ooow ik ben iemand die jij wel zou leren kennen, in de toekomst!' Snauwde ze. 'En je hoeft je huis niet op te winden hoor, ik bijt niet...' Piepte ze grijnsend. Ze keek naar de 2 anderen op, zijn adoptie vader, en adoptie moeder, tenminste daar was ze zeker van, haar mini geheugen zij dat tegen haar. Wat zullen ze denkken van mijn gedrag? Zullen ze me nu niet meer willen? Maar me gedrag veranderen doe ik toch niet! Onduigen hijd straalde Darkkit van top tot teen uit! En evli zag ze er ook uit! Mischien was dat maar goed ook.

Toen Snakekit de poes hoorde snauwen, gingen zijn oren lichtelijk heen en weer. Wat bedoelde die poes? Had zijn vader nu nog een poes in de familie opgenomen? Allemaal om hem? Het brak zijn hart bijna en hulpzoekend keek hij richting zijn moeder. Zijn moeder wou hem vast ook niet. Misschien vond zij het ook stom dat Snakekit zo lief en kwetsbaar was. Snakekit's ogen keken woedend richting de poes. Hij ging zich echt niet laten afsnauwen. Zijn nagels klapten uit en hij sprong woedend tegen de poes aan. Omdat hij nog klein was, kon hij natuurlijk geen nek doorbijten, maar zijn nagels krasten over de buik van de kleine kitten. Hij zou haar nog doodbijten! Hij mocht zulke kittens niet. Zij was evil. Zijn broertje en zusje ook, maar die deden nog lief tegen hem. Niet deze kitten. Hij hield zijn klauw tegen haar gezicht. Een kras ontstond. Tenminste, dat hoopte Snakekit. Hij hoopte dat hij deze poes flink verwondde. Toen sprong hij achterwaarts van haar af. 'Kijk de volgende keer uit voordat je iemand van een betere soort gaat zitten af te snauwen!' blies hij. Zijn kwade kant kwam omhoog. Zo lief en gevoelig hij normaal was, zo boos en rottig hij nu was. Misschien had hij toch een redelijk kwade kant van zijn vader, maar alleen als hij boos was. Hij zou haar nu het liefst haar ogen willen uitkrabben. 'Ik snap wel waarom ze jou in de familie opnemen!' blies hij toen. Hij keek richting zijn moeder en vader. 'Omdat ik niet goed genoeg ben,' beëindigde hij zijn zin en hij liep weg.

Het katertje viel haar aan door wat ze zei en deed, Darkkit worstelde zich los. Toen zei de kitten iets ouder dan haar, 'Kijk de volgende keer uit voordat je iemand van een betere soort gaat zitten af te snauwen!' Darkkit knikte, 'Sorry hoor...' Zei ze normaal. Toien zei de kitten, 'Ik snap wel waarom ze jou in de familie opnemen!' Darkkit keek vragend? 'Waarom? Omdat ik hulpeloos mijn moeder, echte moeder verloren was?' Maar dat was het antwoord niet, de andere kitten zei vervolgends, 'Omdat ik niet goed genoeg ben.' Darkkit keek vragend en hielt hem tegen, 'hoezo niet goed genoeg, ik bedoel je bent een sterk katertje en lijkt mij evil... En dat is toch goed, naja je snapt wel wat ik bedoel' Zei ze. Haar gedrag was totaal verandert, neit meer vijandig, want hij was blijk baar haar pleeg broertje, de eerste die zij ontmoet had, en het was beter een goede indruk te maken. Ze wende zich tot haar pleeg ouders, 'Euhmmm waarom denkt hij dat hij neit goed genoeg is?' Vroeg ze, ze was nieuwsgirig. Ze voelde nog wat bloed op haar vacht en likte het weg, bij haar oog zaten ook een paar sneeutjes, dus haar oog ewas nu ook iets meer bij elkaar gekenepen, maar dat boeide haar niks.

De twee kittens ruzieden en Scytheshade greep niet in, ze moesten het zelf oplossen, Snakekit zei 'Ik snap wel waarom ze jou in de familie opnemen!'. Hij keek richting zijn moeder en vader. 'Omdat ik niet goed genoeg ben,' en Snakekit liep weg. 'Euhmmm waarom denkt hij dat hij neit goed genoeg is?' Vroeg Darkkit. Scytheshade fluisterde zacht naar Darkkit onhoorbaar voor Purplestorm. "Omdat hij dat niet is, hij is zwak en huilt met slappelingen. Hij is in mijn ogen, niet mijn zoon." Scytheshade had een teleurgesteld gezicht en keek naar Snakekit due weg liep. Hij deed zijn poten bij elkaar en snoof. Snakekit was te lief, te braaf en te aardig. Die kitten was een straf van Sterrenclan voor de geweten van Scytheshade.

Snakekit werd tegengehouden. De blik die de poes wierp, was heel anders dan daarvoor en Snakekit begon bijna spijt te krijgen dat hij deze kitten had aangevallen. Hij hoorde zijn vader iets fluisteren. Zijn vader keek teleurgesteld. Snakekit kon er niet meer tegen. Het was vast iets slechts. Hij was gewoon stom. Hij mocht van zijn vader niet lief voor de Clan zijn. Hij wou dood. Hij wou echt dood. Hij ging zichzelf verdrinken. Hij ging zichzelf echt verdrinken. Helemaal in paniek rende Snakekit weg, ergens waarvan hij de bestemming niet wist. Zijn enige gedachten waren dat hij dood wou. Hij was niet genoeg voor zijn vader, misschien ook wel niet voor zijn moeder. Dat brak zijn hart. Snakekit zag water. Eindelijk! Dit was zijn kans. Hij voelde met zijn pootje. Het was koud. Mooi. Koud genoeg om hem te doden. Koud genoeg om zijn leven weg te nemen. Koud genoeg om zijn vader te laten voelen wat hij voelde. Dat zou trouwens geen geslaagde opdracht zijn. Zijn vacht was ondertussen ijskoud. Snakekit keek naar beneden en zag daarvoor de oorzaak. Hij was onbewust verder het water ingelopen. Al die tijd had zijn vader niks gedaan. Zijn vader had gedaan alsof hij een lid van de familie was, maar eigenlijk was hij een stuk zooi in zijn vaders ogen. Iets wat niet geboren had moeten worden. Ondertussen voelde hij zijn kleine lijfje niet meer. Hij leefde nu een paar manen al, maar hij wou dood. Hij zakte ondertussen steeds dieper door en zwarte vlekken kwamen voor zijn ogen...

Scytheshade zag Snakekit wegrennen en een harde stomp kwam in zijn maag. Niet lichamelijk maar geestelijk, hij voelde een brok. Langzaam ging hij Snakekit achteraan, zonder het te willen en het te willen. Hij was niet dolgelukkig met Snakekit maar kon hem niet haten, het was wel zijn bloed en vlees. Plots kwam het als een klap in zijn gezicht. Hij was net zo geworden als zijn eigen vader. Een arrogante ******** en hij rende achter Snakekit aan, hij wou hem niet verstoten als zoon. Hij hield niet minder van hem. Hij kon er gewoon niet tegen dat hij anders was. Scytheshade liep achter de geur aan. Hij zag Snakekit het water in duiken en begon te rennen. Hij begon te roepen. "Sterrenclan, ik was een dwaas, een idioot, een gestoorde. Ik heb zijn leven vervloekt, geef me de kracht om hem op tijd te redden." Hij sprong het water in, dit was geen koele duik, dit was een bittere zurige duik. Het water voelde als striemen voor zijn zonden. Hij wou Snakekit niet dood en greep hem vast, misschien te laat, misschien op tijd. Hij trok het lijfje aan de kant en braakte. Het water en troep dat hij had binnengekregen kwam uit en hij voelde de pijn van zijn zonden. (beetje overdreven maar ja)

Snakekit vond het heerlijk toen de zwarte vlekken zijn hoofd vervulden. Het volgende moment werd die lekkere, duistere wereld, voor hem ontnomen. Hij hoorde iemand, waarschijnlijk zijn vader, roepen en vervolgens naar de kant gebracht. Snakekit haalde diep adem. Hij huilde en piepte om het feit dat zijn vader het niet had toegelaten. Hij wou verdomme niet eens meer leven! Snakekit keek woedend richting zijn vader. 'Waarom red je me?' kon hij alleen maar met een brok in zijn keel zeggen. Waarom liet zijn vader hem gewoon niet doodgaan? Waarom hield zijn vader eigenlijk nog van hem? Hij was niks. Hij was niet evil. Hij was gewoon een lieve kater. Hij zou veel beter bij Raindrop passen. Misschien was hij wel helemaal niet de zoon van Scytheshade. Onmogelijk. Hij had de geur van zijn moeder toen hij pasgeboren werd geroken. Hij had van haar tepel gedronken. Die smaakte nog altijd hetzelfde. Hij had zijn vaders geur geroken. Waarom deed zijn vader dan zo? Hij leek trots te zijn op Shadekit en Viperkit, maar niet op hem.

'Waarom red je me?' vroeg Snakekit. Scytheshade hijgde even en spuugde wat water uit en zei "Snakekit, het valt moeilijk uit te leggen, dat kan alleen op een moment wanneer Purplestorm niet in de buurt is, maar ik heb spijt voor mijn woorden. Ik hou van je, ik haat je niet." Scytheshade hijgde weer even en keek naar Snakekit met zachte ogen. Diezelfde ogen als bij Purplestorm en hij partners, de geboorte van de kits en nu weer. De zachte blik uit die harde ogen die meer konden zeggen dan Scytheshade zelf. hij liep naar Snakekit toe en ging om hem heen liggen om warm te houden tot Purplestorm zou komen. Scytheshade begon Snakekit droog te likken en keek naar zijn zoon. "Ik wou je nooit kwijt, wanneer je ouder bent zal ik je het vertellen, mijn redenen, alleen het enige wat je nu kan doen, is mij vergeven of niet als je dat niet wil."