Bloodspill on sacred ground.. || Amberpool

Normale kleur || "Praatkleur"

Het licht van de maan gaf alles om de grote open plek een scherpe omlijning, het bos, de vier grote eiken, de hoge steen, de hellingen, de sneeuwwitte kat die langzaam afdaalde. Phantom's zilverkleurige ogen flonkerden in het licht van de maan en zijn vacht leek wel op te gloeien. Alsof hij een spook was. Daarom was zijn naam ook vreselijk toepassen. The Phantom has arrived... Zijn blik stond geamuseerd terwijl hij de 'heilige grond van Starclan' inspecteerde met zijn ogen. Zijn halsband had hij nog wat extra onder zijn vacht geduwd, zo goed en kwaad als dat ging. De clankatten hoefden niet te weten dat hij van de bloodclan kwam. Liet ze maar denken dat hij een gewone rogue was. Dan was hij helemaal tevreden. Want bloodclan was alleen maar extra wantrouwen voor de clankatten, en hij wilde juist.. spelen.

Met een machtige sprong van zijn sterke achterpoten stond hij op de grote zilveren clanleaders rots. Een plek waar hij helemaal niet mocht staan, maar echt boeien kon het hem niet. Hij vond het wel vermakelijk immers... Zijn blik ging uit naar het hele gebied, totdat hij een andere gedaante zag verschijnen. Hij proefde de lucht eventjes en hield zich laag. Windclan lucht... Hij glimlachte scheefjes en sprong met een zacht plofje naar beneden, vermaak was gearriveerd. "Goedenavond" Miauwde hij kalmpjes met een sympathieke uitdrukking op zijn gelaat, "Wat doet zo'n mooie poes hier zo alleen?"

{AMBERPOOL}

Hij had haar gebroken, haar hart in duizende stukjes verbrokkelt. Haar ogen die voorheen zo'n prachtige gouden kleur hadden, waren nu geheel dof geworden. Of ze depressief was? Ze wou het zelf niet toegeven, maar het leek zo aantrekkelijk om te sterven. Om eindelijk weg te gaan van Silverfern, de kater die haar hart had gebroken. Wat moest Dapplepaw er eigenlijk van denken? Zou hij eigenlijk nog aan haar denken? De jonge kater was med. cat apprentice geworden, en daar was ze trots op. Het enige wat tegenviel was dat haar enigste zoon bijna geen tijd meer voor haar had. Ze had steeds meer de neiging om zelfmoord te plegen, gewoon geheel weg te blijven van Windclan. Maar ze wist dat ze bij haar zoon moest blijven, hem moest steunen. Ze keek naar haar vacht, die doffer was geworden. Ze snoof diep, sloot haar ogen om alle tranen tegen te houden. Ze stond op en snelde het kamp uit, haar ogen waren vochtig geworden. Waarom had hij haar zo gebroken? Op een moment dat ook moeilijk voor haar was? Ze stapte door het bos, haar hoofd gebroken gebogen. Ze zag het nut van leven niet meer in. Ze stapte richting vierboom, zonder het ook even te merken. Gebroken ging ze daar zitten, haar ogen vochtig op de bijna ronde maan gericht. "Goedenavond" Haar blik gleed ruw naar een andere kater, kort leek ze te glimlachen. "Wat doet zo'n mooie poes hier zo alleen?" 'Waarom zou zo'n kater dat willen weten?' Ze bekeek de kater even, en haar ogen werden weer vochtig. Hij leek zoveel op de kater die haar gebroken had, zoveel.

_{Sing once again with me
Our strange duet;
my power over you
Grows stronger yet.
And though you turn from me
To glance behind,
the phantom of the opera is there
Inside your mind.}

Een rustige blik werd tentoongesteld op het knappe, gladde gelaat van Phantom, zijn zilverkleurige ogen boorden zich zonder angst in de doffe, amberkleurige ogen van Amberpool. Zijn hoofd was ondertussen een tikje scheef gaan hangen met een lichte glimlach, die je zowel als sympathiek als een beetje peilend kon interpreteren. Zijn staartpunt zwaaide in een rustig ritme heen en weer. Een gevat antwoord werd zijn kant op geworpen, maar Phantom kon het wel hebben. Hij was wel wat gewend. "Zo'n kater?" Echode hij, met een blik die niet bepaald onder de indruk was. "Wat voor kater ben ik dan?" Zijn stem was nog altijd heel erg kalm terwijl hij sprak. "Ik zie een schitterende poes met heel erg veel verdriet, die duidelijk eenzaam is, maar die enkel beoordeeld op m'n uiterlijk op geur." Miauwde hij rustig, met een doordringende blik. Hij hoopte schuldgevoelens op te wekken en hij kwam langzaam tot zijn potem, met een verdrietige blik in zijn ogen. "Maar ik weet dat ik niet gewenst ben. Ik ben nooit gewenst. Zelfs als ik probeer te helpen" Hij zuchtte diep en draaide zich alweer half om. Oh hoe erg de kater van spelletjes hield... Spelen met z'n prooi. Hij wist al hoe dit ging eindigen, de dood van een clankat. want hoe erg ze het ook zou wenden of keren. Dit zou het einde worden voor de witte poes. Verkeerde plek, verkeerd moment, verkeerde kat...

Onderwerp: Re: Bloodspill on sacred ground.. || Amberpool