So. Let's meet. [ Z I V A ]

En natuurlijk was het weer een té warme, volgens hem tenminste, dag van Nieuwblad. Hij sleepte zijn poten over de verwarmde grond. Zonnestralen schenen fel op zijn dikke pels. Veel was hij niet van plan vandaag, aangezien hij het al warm genoeg had. Hij ontweek de zon en liep in de schaduwen van een paar struiken achter elkaar. Even nam hij een stop en ging zitten. Hij stak zijn poot omhoog en begon hem rustig te likken. Toen hij het goed vond, zette hij hem neer en begon aan de andere. Met opgeheven hoofd keurde hij het goed en stond weer op. Hij was opzoek naar een goed plekje om eens lekker uit te rusten. Zijn ogen gleden over het landschap, zoekend naar een geschikt plekje. Weer liep hij een stukje verder. Toen hij een lichte, open plek vond, maar wel mooi in de schaduw, knikte hij tevreden. Hij stapte ernaartoe en zakte door zijn benen. Hij installeerde zichzelf en ging languit liggen. Na ongeveer vijf minuten minuten zo te hebben gelegen, hoorde hij een vaag geluid. Hij opende zijn ogen tot kleine spleetjes, en liet zijn oren heen en weer bewegen om een enkel geluid op te vangen. Weer hoorde hij het geluid, nu duidelijker. Hij stak zijn kop omhoog, en keek nu de omgeving rond. Na het geluid nóg een keer gehoord te hebben kwam hij overeind. Hij observeerde de open plek, zonder een enkele beweging te zien. Hij begon wat rond te lopen, toen hij voor het laatst een ritseling hoorde, nu redelijk dichtbij. Hij snoof met zijn neus om een geur op te vangen. Zoals hij rood wat het een BloodClan kat. Hij liep in de richting van het geluid en keek scherp voor zich uit. Niet zo ver van hem vandaan zag hij een pikzwarte kat, met prachtig fel rode ogen. Hij liep in haar richting, terwijl zij druk bezig was met andere dingen. Shinto hield vlak voor haar halt en nam het woord. 'Hallo daar, heb ik jou ooit hier eerder gezien?' Hij kijk de zwarte poes aan. 'En wat mag jou naam zijn?' Nieuwsgierig nam hij de kattin in zich op.

Haar gitzwarte vacht werd verwarmd door de zwakke stralen die zon afvuurde. Integendeel tegenover de meeste katten had zij er geen last van. Tja, zwart trok de zon misschien aan, maar Ziva was iemand die kon genieten van de zon, en hetgeen wat je ervan kreeg. Dit was dan ook een van de weinige dingen waarvan ze geniet kon vinden. Ziva opende haar bloedrode ogen en gleed met haar steenvaste blik over de menigte Bloodclanners. Sommigen wende haar een knikje toe, de andere waren té druk bezig. waar die gasten aan werkte, dat wist ze niet. En dat moest voor haar ook niet. Zolang die katten Ziva niet stoorde, ergerde ze haar er niet aan. Haar staart slaagde tegen de grond toen ze haar enorme, maar toch slanke lichaam omhoog hees. Vele littekens doorboorde haar snuit, en lichaam. Het bewijs van vele gevechten, en te goed doeningen. Haar ogen vernauwde tot spleetjes toen ze een Queen zag spelen met d'r kits. De herrinering aan Finestpaw die ook kittens met Ziva wilde borrelde weer op. Waarom had ze daar ooit mee ingestemd? Gelukkig kwamen er geen kits van. En kwamen er geen katten die ook Ziva leken. Kleine Ziva's, ugh, nee liever niet. Haar poten zwoelde onder haar toen ze uit de kamp ingang draafde. Een paar katten keken haar aan, maar Ziva negeerde simpelweg alle blikken, en gunde hen geen plezier. Dat waren de katten die jonger waren dan haar. De gene die haar kende, waagde amper iets uit te halen in d'r buurt. De zwarte kattin doorbracht haar hele ochtend door jagen, en katten bevechten. Haar ritueel die ze altijd volbracht. na een tijdje arriveerde ze op een plek die er perfect bij lag om even te pitten.


De minuten vlogen voorbij. En Ziva's dromen begonnen te voorbij te waaien. De zwarte kattin hees haar lichaam weer tot staande, en gaapte. Een paar seconden dacht ze na, over waar ze kon zijn. Na een paar seconden sprong een grimas op haar gezicht. Dat is waar ook. Ze was weg gegaan om even tot rust te komen. Ze waste even haar vacht. En stopte wanneer haar zin om dat te doen voorbij was. Een duidelijke stem achter haar trok haar aandacht. 'Hallo daar, heb ik jou ooit hier eerder gezien?' Hij kijk de zwarte poes aan. En Ziva bekeek hem walgend. Wat moest hij van haar? 'En wat mag jou naam zijn?' Haar gezicht vertrok een beetje toen ze haar mond opende. ' Je zult me herkennen als Ziva, en wie mag jij dan zijn?' Niet dat het haar intresseerde of zo. Nee, een dood normale vraag. Hij vroeg haar naam, dus zij de zijne.